Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Αχιλλέας Κυριακίδης: συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα

Το βιβλίο του Τεχνητές αναπνοές και άλλα πεζά της πόλεως (2010-2013) είναι η αφορμή της συζήτησής μας με τον Αχιλλέα Κυριακίδη.
Η μουσική, το φεστιβάλ Δράμας, οι αγαπημένες του ταινίες, το μυθιστόρημα σε σχέση με τη μικρή φόρμα που ο ίδιος ακολουθεί και οι τεχνητές αναπνοές που χρειάζεται η χώρα μας είναι μερικά από τα θέματα της συζήτησής μας πάντα μέσα από το ευφυές χιούμορ του γνωστού συγγραφέα, μεταφραστή και κινηματογραφιστή.
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης γεννήθηκε το 1946, στο Κάιρο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει δεκαέξι βιβλία με διηγήματα, μικρά πεζά και δοκίμια (κινηματογραφικά και φιλολογικά), έχει γράψει τρία σενάρια που γυρίστηκαν σε ισάριθμες κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους και έχει σκηνοθετήσει έντεκα ταινίες μικρού μήκους σε δικά του σενάρια. Κυκλοφορούν πάνω από εκατόν δέκα μεταφράσεις του έργων συγγραφέων όπως ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ο Ζορζ Περέκ, ο Ρεμόν Κενό, ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο Ζαν Εσνόζ, ο Γκιστάβ Φλομπέρ, ο Ζαν Ζενέ, ο Αλφρέντ Ζαρί, ο Ρολάν Τοπόρ, ο Άντριου Κρούμι, ο Κάρλο Φραμπέτι κ.ά. Το 2004 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων Τεχνητές αναπνοές, το 2006 με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για τη μετάφραση των πεζογραφικών Απάντων του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, το 2007 με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη για τη μετάφραση του Μεγάρου Γιακουμπιάν του Αλάα αλ-Ασουάνι, το 2009 με το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Γαλλόφωνης Λογοτεχνίας για τη μετάφραση του μυθιστορήματος Στο cafe της χαμένης νιότης του Πατρίκ Μοντιανό, και το 2015 για το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Ισπανόφωνης Λογοτεχνίας για τη μετάφραση του μυθιστορήματος Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες.
Τεχνητές αναπνοές και άλλα πεζά της πόλεως – 2003-2010 είναι ο τίτλος των ανθολογημένων διηγημάτων σας που περιλαμβάνονται στο βιβλίο σας (Πατάκης, 2016). Η συλλογή αυτή έρχεται δύο χρόνια μετά από το βιβλίο Μουσική και άλλα πεζά – 1973-1995 (Πατάκης, 2014). Πείτε μας λίγα λόγια.
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές συγκεντρωτικές εκδόσεις έγκειται στο ότι ενώ η Μουσική περιλαμβάνει τρία ολόκληρα βιβλία που είχαν εκδοθεί παλιά από τις Εκδόσεις Ύψιλον και ανθολόγηση διηγημάτων από τα δύο πρώτα μου βιβλία (Εκδόσεις Δωδώνη), η δεύτερη δεν έχει τίποτα το… ανθολογικό, αφού δεν είναι παρά η συγκεντρωτική επανέκδοση τριών αφηγηματικών εγχειρημάτων μου που φιλοξενήθηκαν από τις Εκδόσεις Πόλις (εξ ου και το «κλείσιμο του ματιού» στον υπότιτλο της έκδοσης): των συλλογών Τεχνητές αναπνοές(2003) και Ο καθρέφτης του τυφλού (2006) και της νουβέλας Κωμωδία (2010).
Το Επίμετρο του Αριστοτέλη Σαΐνη κατατοπίζει όσους ήδη γνωρίζουν τη γραφή σας και εισάγει στο έργο σας τον νέο σας αναγνώστη. Πόσο σημαντικό είναι για τον συγγραφέα να κατατοπίζεται ο αναγνώστης ορθά από την οπτική των κριτικών;
Στο βιβλίο μου Σημειώσεις για μια ιδιωτική θεωρία της λογοτεχνίας (Κίχλη, 2015) υπάρχει και ο εξής αφορισμός: «Όποιος γράφει έχει “προ οφθαλμών” έναν ιδεώδη αναγνώστη που τα δέχεται όλα, τα καταλαβαίνει και τα συγχωρεί όλα. Αυτός ο “ιδεώδης” αναγνώστης είναι και ο πληρέστερος χαρακτήρας που μπορεί να πλάσει ένας συγγραφέας». Είχα στη ζωή μου την ευλογία να γνωρίσω, στο πρόσωπο του Αριστοτέλη Σαΐνη, αυτόν τον «ιδεώδη» αναγνώστη που μάλλον τα «δέχτηκε όλα», προφανώς τα «κατάλαβε όλα» (ίσως και περισσότερα απ’ όσα εγώ) και, αν κρίνω από τα δύο εξόχως (από)τιμητικά Επίμετρα, ασφαλώς τα «συγχώρεσε όλα». Με τρώει να παραφράσω τον Μπόρχες: «Κάθε (οξυδερκής) κριτικός δημιουργεί τους συγγραφείς του».
Η μικρή φόρμα, ο κινηματογράφος και η μουσική είναι αλληλένδετα στα κείμενά σας. Ποιο προϋπήρξε και ποιο επικρατεί μέσα σας;
Σας παραπέμπω στον Βερλέν: «Προ παντός η μουσική». Αλλά και στον εξαίρετο και λεπταίσθητο άγγλος δοκιμιογράφο και τεχνοκριτικό Ουόλτερ Πέιτερ: «Όλες οι τέχνες τείνουν προς την κατάσταση της μουσικής» – ένας αφορισμός, που αναγορεύει τη μουσική ως υπάτη των τεχνών, εκ μόνου του λόγου ότι αυτή η μοναδική της αφαιρετικότητα (είναι η μόνη τέχνη που δεν μπορείς να την περιγράψεις) τη φέρνει να προσομοιάζει με ό,τι πιο πολύτιμο έχει προικιστεί ο άνθρωπος: τη σκέψη.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά, στην Ελλάδα, μεμονωμένες περιπτώσεις εξαιρετικών μυθιστορημάτων δεν μπόρεσαν ποτέ να με πείσουν ως προς το ότι υπήρξε ποτέ, εδώ, σχολή ή παράδοση μυθιστοριογραφίας, αντίστοιχη με αυτήν της ποίησης, της δοκιμιογραφίας, αλλά και της μικρομεσαίας πεζογραφικής φόρμας.
Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το μυθιστόρημα και την τύχη του στην Ελλάδα. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Λυπάμαι που το λέω, αλλά, στην Ελλάδα, μεμονωμένες περιπτώσεις εξαιρετικών μυθιστορημάτων δεν μπόρεσαν ποτέ να με πείσουν ως προς το ότι υπήρξε ποτέ, εδώ, σχολή ή παράδοση μυθιστοριογραφίας, αντίστοιχη με αυτήν της ποίησης, της δοκιμιογραφίας, αλλά και της μικρομεσαίας πεζογραφικής φόρμας. Mε πετύχατε σε… παραφραστικό οίστρο: ένα πεζογραφικό κείμενο πρέπει να έχει τις mots justes (τις σωστές λέξεις) κατά το αίτημα του Φλομπέρ, και όχι juste des mots (απλώς λέξεις)…
Αποφεύγετε το μυθιστόρημα (και) ως αναγνώστης;
Κάθε άλλο! Τι θα ήμουν αν είχα «αποφύγει» τον Φλομπέρ, τον Κάφκα, τον Φόκνερ, τον Μάρκες;
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε ότι όλα τα διηγήματά σας «μειδιούν με μελαγχολία». Η αισιοδοξία είναι στοιχείο που «πρέπει να λείπει» από τη σοβαρή λογοτεχνία;
Πρώτον, μην πιστεύετε τα οπισθόφυλλα. Δεύτερον, στην ερώτησή σας έχετε βάλει κάμποσες φράσεις σε εισαγωγικά, εκτός από τη λέξη που τα είχε περισσότερο ανάγκη: τη λέξη «σοβαρή». (Θα θυμάστε ότι τρομάξαμε ν’ αφαιρέσουμε αυτό το ρατσιστικό επίθετο από τη μουσική.) Όσο για το ερώτημά σας, παραπέμπω ξανά στο βιβλιαράκι μου με τους αφορισμούς: «Αν η λογοτεχνία δεν είναι παιχνίδι, την έχουμε όλοι πολύ άσχημα». Πιστεύω στην καταλυτική και ακατάλυτη δύναμη του χιούμορ, στα κείμενα που υπομειδιούν κάτω απ’ τη σοβαροφάνεια της αφήγησης, τα κείμενα του Κάφκα και του Μπόρχες.
Τι απαντάτε σε όσους θεωρούν ότι όσοι ασχολούνται με τις τέχνες είναι μονόπλευροι και βαρετοί;
Ότι αυτή τους η άποψη είναι βαρετά μονόπλευρη.
Το Φεστιβάλ Δράμας κι εσείς. Πόσο σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας το θεωρείτε;
Κάθε πολιτιστική εκδήλωση, ακόμα και η προβολή μιας ταινίας στο καφενείο ενός ορεινού χωριού από μια περιοδεύουσα κινηματογραφική λέσχη, είναι σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας, πόσο μάλλον ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ σαν αυτό της Δράμας που εξέθρεψε δύο γενιές κινηματογραφιστών και γαλούχησε δύο γενιές θεατών. Φέτος κλείνει τα σαράντα χρόνια του και, έχοντας συμμετάσχει σ’ αυτό, είτε ως διαγωνιζόμενος (έντεκα φορές) είτε ως μέλος και, προσφάτως, πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής (τέσσερις), δεν μπορώ παρά να του ευχηθώ ολόψυχα μακροημέρευση (αν δεν καραδοκούσε ο κίνδυνος να εκληφθεί ως μακάβριο αστείο, θα έγραφα «μικροημέρευση»).
Ποια ταινία είδατε πρόσφατα (παλιά ή καινούργια) και σας άγγιξε ιδιαίτερα;
Από παλιές ταινίες που έτυχε να ξαναδώ μετά από πολλά χρόνια, αφάνταστα με συγκίνησε (με κάθε έννοια της λέξης) το Θαύμα στο Μιλάνο (1951) του Βιτόριο ντε Σίκα, η ταινία που κατά την ταπεινή μου γνώμη κορυφώνει τον ιταλικό νεορεαλισμό (για να τον κλείσει, τρία χρόνια αργότερα, το αριστούργημα του Ρομπέρτο Ροσελίνι, Ταξίδι στην Ιταλία). Όσο για καινούριες ταινίες που ρωτάτε αν με άγγιξαν ιδιαίτερα, ακόμα δεν έχει περάσει ο πόνος απ’ το δυνατό χαστούκι του Γιου τού Σαούλ.
Αχιλλέας Κυριακίδης: συνέντευξη στη Χαριτίνη Μαλισσόβα
Ποια η άποψή σας για τα βραβεία Όσκαρ και τις αντίστοιχες ταινίες;
Αν ρωτάτε για τα φετινά Όσκαρ, χάρηκα πάρα πολύ που εκτιμήθηκε (και βραβεύτηκε) μια τόσο χαμηλόφωνη, «εσωτερική» και ευγενική ταινία όπως το Μoonlight. Γενικά, πάντως, είμαι άκρως επιφυλακτικός απέναντι σ’ αυτά τα βραβεία, όπως και σε κάθε βραβείο του οποίου προηγούνται «υποψηφιότητες» και, άρα, έχει υπεισέλθει το στοιχείο της σύγκρισης. Έχω τιμηθεί τρεις φορές με βραβείο μετάφρασης, ευχαριστώ τις εκάστοτε κριτικές επιτροπές, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πώς συγκρίθηκε η δουλειά μου με αυτήν των άλλων υποψηφίων και πώς μετρήθηκε (αν μετρήθηκε) ο βαθμός δυσκολίας απόδοσης στα ελληνικά του πρωτοτύπου (σαν αυτόν που ισχύει στις καταδύσεις ή στην ενόργανη γυμναστική).
Ποια βιβλία διαβάζετε αυτόν τον καιρό και θα θέλατε να προτείνετε;
Αυτόν τον καιρό (καιρός μεταφραστικού οργασμού) δεν διαβάζω, όπως καταλαβαίνετε, παρά μόνο τα βιβλία που μεταφράζω και, ενδιαμέσως, μόνο βιβλία ελλήνων συγγραφέων, κάτι που μου ανανεώνει συνεχώς τον ενθουσιασμό μου για την πληθώρα άξιων νέων ποιητών και διηγηματογράφων.
Η ανατροπή είναι διάχυτη στα διηγήματά σας. Πόσο το στοιχείο της έκπληξης σας αρέσει και στην προσωπική σας ζωή;
Στην προσωπική μου ζωή δεν μου αρέσουν και πολύ οι εκπλήξεις, κάποιες δε απ’ αυτές τις έχω πληρώσει πολύ ακριβά. Όσο για τις ανατροπές στα κείμενά μου, τις χρησιμοποιώ μόνο όταν τις υπαγορεύει το θέμα ή, πιο σωστά, όταν αυτές υπαγορεύουν το θέμα (όπως, π.χ., στο διήγημα «Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο» που ανοίγει τη συλλογή Τεχνητές αναπνοές) ή και ολόκληρο το βιβλίο, όπως συμβαίνει στην περίπτωση τωνΔιεστραμμένων ιστοριών, όπου παραλλάσσονται γνωστοί μύθοι ή ιστορικά συμβάντα, με την ταυτότητα καθενός να αποκαλύπτεται στην ακροτελεύτια φράση.
Πόσες «τεχνητές αναπνοές» χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα; Έχουμε ελπίδες ανάνηψης;
Εδώ που φτάσαμε, οι τεχνητές αναπνοές δεν κάνουν τίποτα. Χρειαζόμαστε ένα γερό ηλεκτροσόκ αυτογνωσίας.
Τεχνητές αναπνοές
Και άλλα πεζά της πόλεως [2003-2010]
Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις Πατάκη
254 σελ.
ISBN 978-960-16-6948-9
Τιμή € 11,90
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr
Κατηγορία: ΕΛΛΗΝΕΣ
κείμενο: Χαριτίνη Μαλισσόβα

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Κλειδιά για την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής

ΠΕΜΠΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΕΨΗ με την ActionPlus

«Κλειδιά για την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής»
Διαδραστικό σεμινάριο με την Λορέντα Ράμου, πιανίστρια, μουσικολόγος PhD

Καθώς η δυτική λόγια μουσική στις αρχές του 20ου αι. άρχισε να «σπάει» το μέχρι τότε οικείο στους ακροατές μελωδικό, ρυθμικό και αρμονικό της περίβλημα με τα τελευταία έργα του Ντεμπυσσύ, τους Σαίνμπεργκ, Μπεργκ, Βέμπερν και Στραβίνσκι, έγινε σταδιακά δυσκολότερο στο ευρύ κοινό να παρακολουθήσει και να εκτιμήσει την μετέπειτα πορεία της. 
Ο σκοπός του σεμιναρίου είναι μέσα από την εξοικείωση με βασικές έννοιες όπως η έννοια του μουσικού χρόνου (α’ συνάντηση) και του ηχητικού υλικού που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας συνθέτης (β’ συνάντηση), να δοθούν στους συμμετέχοντες τα βασικά «κλειδιά» για να κατανοήσουν ένα έργο σύγχρονης μουσικής, χωρίς να απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις.

Το σεμινάριο αποτελείται από 2 ενότητες συνολικής διάρκειας 4 ωρών. Η δεύτερη ενότητα συμπληρώνει την πρώτη, αλλά μπορείτε να τις παρακολουθήσετε και μεμονωμένα. Θα δοθούν σημειώσεις, βιβλιογραφία και λίστα έργων για περαιτέρω ακροάσεις.

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ:
Πέμπτη 30/3 --> 18:00 - 20:00 --> Α’ Ενότητα
Πέμπτη 6/4 --> 18:00 - 20:00 --> Β’ Ενότητα

> Κόστος Συμμετοχής: 15€ ανά ενότητα.
Η κράτηση της θέσης οριστικοποιείται με την καταβολή του κόστους συμμετοχής (τηρείται σειρά προτεραιότητας)

> Κρατήσεις:
Συμπληρώνετε την αίτηση συμμετοχής, στον παρακάτω σύνδεσμο:https://goo.gl/forms/O187nasdRxqBleNF2

Το σεμινάριο απευθύνεται σε:
Φιλότεχνους, μουσικόφιλους, σπουδαστές μουσικής, φοιτητές, και γενικά ανθρώπους που επιθυμούν να ακούσουν με ένα διαφορετικό «αυτί» την τέχνη των ήχων της εποχής μας.

Τι γνώσεις θα αποκομίσω;
-Μαθαίνω πώς να προσανατολίζομαι μέσα σε ένα σύγχρονο μουσικό έργο.
-Κατανοώ τα ηχητικά υλικά με τα οποία δημιουργεί ένας συνθέτης
-Εξοικειώνομαι με «ορόσημα» της σύγχρονης μουσικής από τις αρχές του 20ου αιώνα ως τις μέρες μας.
-Γνωρίζω ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά αντιπροσωπευτικών έργων σημαντικών συνθετών (Σαίνμπεργκ, Κέιτζ, Στοκχάουσεν, Λίγκετι, Ξενάκης…).

~ Παρέχεται βεβαίωση παρακολούθησης & υλικό σημειώσεων ~

Τόπος διεξαγωγής σεμιναρίων: Μουσείο Ηρακλειδών,
Ηρακλειδών 16, Θησείο.

Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν στην ActionPlus στο τηλ. : 210 3230102 ή info@action-plus.gr

------------------------------------------------------------------------------------------

Η εισηγήτρια πιανίστρια και μουσικολόγος Λορέντα Ράμου έχει δώσει ρεσιτάλ σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, τις ΗΠΑ και τη Χιλή, τα οποία χαρακτηρίζονται από πρωτότυπη θεματολογία με εικαστική ή θεατρική διάσταση. Το ενδιαφέρον της για το σύγχρονο ρεπερτόριο την οδήγησε σε συνεργασίες με συνθέτες όπως οι George Crumb και Mauricio Kagel, σεμινάρια με τους Pierre-Laurent Aimard και Pierre Boulez, ερευνητική δραστηριότητα για το έργο Ελλήνων συνθετών και ηχογραφήσεις για τις εταιρείες ECM, NAXOS και BIS.
Eίναι υπεύθυνη του πρότζεκτ της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση «Μια γέφυρα μουσικής πάνω από τη Συγγρού» που γίνεται σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σημαντική παιδαγωγική δραστηριότητα γύρω από το πιανιστικό ρεπερτόριο του 20ου και 21ου αι. με διδασκαλία σε σεμινάρια και masterclass στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Eίναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και του Conservatoire de Paris (CNSMDP), έχοντας ως θέμα της διατριβής της τα έργα για πιάνο του Νίκου Σκαλκώτα. Σπούδασε επίσης στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, το New England Conservatory της Βοστώνης και το City University του Λονδίνου με υποτροφίες της Γαλλικής Κυβέρνησης, της Ακαδημίας Αθηνών, του British Council και των Ιδρυμάτων Fulbright, Meyer και Λεβέντη.


https://www.facebook.com/events/1475166469162432/

Εικαστική έκθεση για την προστασία των άγριων ορχιδεών της Ελλάδας

Στις 31 Μαρτίου εγκαινιάζεται στο Καφέ Μύρτιλλο η έκθεση «Ορχιδέες, μικρές και εύθραυστες σαν τα παιδιά μας» που διοργανώνεται από την Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης.

Σκοπός της έκθεσης είναι η ευαισθητοποίηση μικρών και μεγάλων για την ομορφιά και σπανιότητα των άγριων ορχιδεών της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και για τις απειλές που αντιμετωπίζουν.
Η έκθεση αυτή παρουσιάζεται παράλληλα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Στην Τουρκία παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 2016 στην Αττάλεια, στο πλαίσιο της EXPO2016 «Παιδιά και λουλούδια», έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και καλύφθηκε από εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ. Σύντομα θα ταξιδέψει στην Άγκυρα και μετά στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα ξεκίνησε τον προηγούμενο μήνα από τη Θεσσαλονίκη, όπου επίσης παρουσιάστηκε έντονα σε τοπικά ΜΜΕ, και μετά την Αθήνα θα συνεχίσει στο Ηράκλειο.
Η έκθεση περιλαμβάνει 10 εκθέματα –φωτογραφίες, διοράματα και εικαστικά– με τα ακόλουθαθέματα:
Παιδιά και λουλούδια
Πολύτιμες ορχιδέες: ένας θησαυρός
Σπανιότητα και ενδημισμός: ξυλόγλυπτο
Γέφυρες ανάμεσα στις άγριες ορχιδέες Ελλάδας και Τουρκίας
Ο βιολογικός κύκλος των άγριων ορχιδεών
Επικονίαση
Οι απειλές για τις άγριες ορχιδέες
Το παιδί που κλαίει
Πόσα φυτά θυσιάζονται για την παρασκευή σαλεπιού;
Αγάπη, ένας πίνακας ζωγραφικής

Η εικαστική έκθεση είναι μία δράση του έργου ICON (Interactive Conservation Platform for Orchids Native to Greece-Turkey) που έχει στόχο την ενημέρωση της κοινωνίας των πολιτών της Τουρκίας, και των αρμόδιων φορέων, σχετικά με την προστασία της χλωρίδας και ιδιαίτερα των άγριων ορχιδεών. Το έργο συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο του προγράμματος Διάλογος της Κοινωνίας των Πολιτών μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας (Civil Society Dialogue between Europe and Turkey) και από το Υπουργείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας. Συντονιστής είναι η Γερμανική μη κυβερνητική οργάνωση Sails-For-Science Foundation. Συμμετέχουν, η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης και η Τουρκική μη κυβερνητική οργάνωση Association for the Conservation of Antalya Orchids and Biodiversity από την Αττάλεια. Επίσης συνεργάζονται οι φορείς IUCN (International Union for Conservation of Nature), Orchid Specialist Group (Ελβετία), Kew Royal Botanic Gardens (Μεγάλη Βρετανία) και Smithsonian Environmental Research Centre (ΗΠΑ).
Το έργο ICON περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, κοινές επιστημονικές συναντήσεις στην Ελλάδα και στην Τουρκία, τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού «εργαλείου» αναγνώρισης όλων των άγριων ορχιδεών των δύο χωρών, εκπαιδευτικό υλικό για μαθητές και εκπαιδευτικούς και τις εκθέσεις στις δύο χώρες με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τις απειλές για την επιβίωσή τους.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 31 Μαρτίου στις 19:00 στο καφέ Μύρτιλλο.
Για περισσότερες πληροφορίες: μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του έργου
www.eastmedorchids.org ή να επικοινωνήσετε με τον κύριο Χρήστο Γεωργιάδη, 6937214888.
Εκθεσιακός Χώρος: Καφέ Μύρτιλλο, πάρκο ΚΑΠΑΨ Τριφυλίας & Λάμψα Αμπελόκηποι, Αθήνα. Η κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση Μύρτιλλο στοχεύει στην ένταξη ευπαθών κοινωνικών ομάδων στην κανονική Αγορά Εργασίας. Ο πολυχώρος-cafe Μύρτιλλο λειτουργεί στο Πάρκο για το Παιδί και τον Πολιτισμό, στο χώρο του πρώην Κ.Α.Π.Α.Ψ (Τριφυλίας & Λάμψα), στάση μετρό Πανόρμου. www.myrtillocafe.gr. Ώρες: 09:00-23:00 Τηλέφωνο: 211-0123176 & 697-1759463


https://www.facebook.com/events/766571320175039/

Αναζητώντας φωνές, Δημήτρης Λάμπρου, Ατομική Έκθεση

Σε έναν ιδιαίτερο χώρο συζήτησης για τη σύγχρονη σκέψη και τέχνη, ένα ανοιχτό πεδίο συζήτησης και βήμα για νέους καλλιτέχνες, στο «Free Thinking Zone», Σκουφά 64 και Γριβαίων, στα σύνορα Εξαρχείων και Κολωνακίου, την Πέμπτη 6 Απριλίου και ώρες 7 – 10μ.μ., ο εικαστικός Δημήτρης Λάμπρου παρουσιάζει τη νέα του έκθεση με θέμα «Αναζητώντας φωνές», σε επιμέλεια του Ευθύμη Λαζόγκα (Πανεπιστήμιο της Σορβόννης - Paris I-Panthéon -,Διδάσκων Ιστορίας της Τέχνης, ΑΣΚΤ, μεταπτυχιακό Εικαστικών τεχνών, επιμελητής εκθέσεων).
Ο επιμελητής της έκθεσης Ευθύμης Λαζόγκας σημειώνει: 
«Τι κάνουν στην Αθήνα ο Παζολίνι, ο Κουνέλης, ο Πάουντ, ο Ταρκόφσκι, ο Αξελός, ο Φουκώ, ο Αγγελόπουλος, η Σιμόν ντε Μπoβουάρ, η Έμμα Γκόλντμαν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Μπωντλαίρ, ο Γκοντάρ, ο Μπέκετ, ο Φελίνι; Είκοσι και πλέον «Απόστολοι» της τέχνης, του σινεμά, της λογοτεχνίας συναντώνται με την ιδιαίτερη γραφίδα του εικαστικού Δημήτρη Λάμπρου ο οποίος «Αγιογραφεί» και επαναφέρει στο «Σήμερα» την εμπροσθοφυλακή του παγκόσμιου πνεύματος (της σύγχρονης Ιστορίας) για να φωτίσουν ως φάροι τα σκοτεινά μονοπάτια της διαρθρωτικής πνευματικής, πολιτισμικής και οικονομικής κρίσης που βιώνουμε στις ημέρες μας. Σημείο συνάντησής τους δεν αποτελεί κάποια γκαλερί ή μια αίθουσα τέχνης, αλλά ένας ιδιαίτερος χώρος συζήτησης για τη σύγχρονη σκέψη και τέχνη, ένα ανοιχτό πεδίο συζήτησης και βήμα για νέους καλλιτέχνες.»
Ο ζωγράφος Δημήτρης Καρατζάς, απόφοιτος ΜΕΤ, της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και απόφοιτος Σκηνοθεσίας της Σχολής Σταυράκου, σημειώνει σχετικά:
«Δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν την εμφάνιση της πρώτης φωτογραφίας το 1826, από τον Niépce ο David ζωγραφίζει το μεγαλύτερο αριστούργημά του "Τον θάνατο του Μαρά" (1793), τη στιγμή που η εικονογραφία του πορτραίτου τουλάχιστον στη Δυτική τέχνη, φτάνει να απεικονίζει τον ήρωα στη μεγαλύτερη στιγμή της δόξας του αυτή του θανάτου του.
Εκείνη την εποχή κάνει την εμφάνισή της η φωτογραφία. Η χρήση της φωτογραφίας έπαιξε έναν διπλό ρόλο μέχρι τις μέρες μας από την μία να δηλώνει την καταδίκη της «αύρας» και από την άλλη να μεταμορφώνει το κοινότυπο.
Ως ναυαρχίδα της αστικής εκπραγμάτωσης η φωτογραφία φαίνεται πως συμφιλίωσε πολλές αντιφάσεις στο εσωτερικό της.
Ήταν η θαυματουργή ουσία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επούλωση του τραύματος που άφησε ,σε συμβολικό επίπεδο τουλάχιστον, ένας ήρωας με κλειστά τα μάτια την στιγμή που πεθαίνει για τις ιδέες του σε μια κοινότυπη καθημερινή σκηνή στο μπάνιο του.
Ως εικαστικός το να ζωγραφίζεις από την φωτογραφία σημαίνει να πηγαίνεις πάλι πίσω σε αυτή την πληγή που κάποτε επουλώθηκε, να την ανοίγεις και να την διαβάζεις αδιάλειπτα.
Η διαδικασία αυτή γίνεται πιο προσωπική όταν τούτο συμβαίνει με όχημα το σχέδιο, γιατί ενώ μπορεί να έχουμε στη διάθεση μας μια δορυφορική λεπτομερέστατη εικόνα, τις περισσότερες φορές χρειαζόμαστε μια απλή σχεδιαστική γραμμή πάνω σε έναν χάρτη για να βρούμε το δρόμο μας.
Το να σχεδιάζεις από μια φωτογραφία σημαίνει να ανοίγεις την πληγή και να την ξαναράβεις με τα δικά σου ράμματα. Σε αυτή την προβληματική κινείται και η δουλειά του Δημήτρη Λάμπρου.»
Λίγα λόγια για τον εικαστικό Δημήτρη Λάμπρου:
Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 2004-2010 με καθηγητή τον Γιώργο Λαζόγκα.
Στη συνέχεια φοίτησε στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών τεχνών της ΑΣΚΤ (2011-2013) από όπου αποφοίτησε με Άριστα.
Το 2011 συμμετέχει στην Μπιενάλε Ευρώπης και Μεσογείου με τίτλο: Symbiosis, Rome, Italy / Thessaloniki / Gr.
Το 2013 συμμετέχει με ανεξάρτητη επιμέλεια σε ατομική παρουσίαση του έργου του στη Διεθνή Συνάντηση σύγχρονης τέχνης Remap 4 με τίτλο: Story as a dream / Athina / Metaxourgio / Gr.
Το 2013 εκθέτει σε μια Ιστορική έκθεση της Γκαλερί Λόλας Νικολάου μαζί με έργα του Βλάσση Κανιάρη με τίτλο : 1+3
Το 2014 συνεκθέτει με τον Δάσκαλο του Γιώργο Λαζόγκα στη Γκαλερί Λόλα Νικολάου με τίτλο: Δυο γενιές / Τρεις γραφές.
Έχει Ιδρύσει την ομάδα Lustspiel με την οποία συμμετείχαν σε διάφορες εικαστικές δράσεις στην Art Athina το 2013 και 2014.
Είναι ιδρυτής της ομάδας «Δίπολα» μαζί με τον Θεωρητικό της τέχνης κι επιμελητή εκθέσεων Ευθύμη Λαζόγκα με επιμέλεια του οποίου πραγματοποίησαν την έκθεση με τίτλο Δίπολα στη Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.
Έχει συμμμετάσχει στην έκθεση χειραγώγηση στη Γκαλερί Depo Darm, Athena και συμμετείχε με ατομικές και ομαδικές παρουσίες σε πολλές από τις διοργανώσεις της Art Athina.
Το 2016 συμμετείχε στη Διεθνή συνάντηση σύγχρονης τέχνης Back to Athens 4.
Ετοιμάζει με συν-επιμέλεια του Ευθύμη Λαζόγκα ( θεωρητικού της τέχνης, διδάσκων του μεταπτυχιακού εικαστικών τεχνών της ΑΣΚΤ ) μια μεγάλη συνάντηση νέων και σημαντικών παλαιότερων εικαστικών καλλιτεχνών με θέμα «το Κρυπτόν» που θα πραγματοποιηθεί στα τέλη του 2017.

Γενικές Πληροφορίες:

Εγκαίνια: Πέμπτη 6 Απριλίου και ώρες: 7 – 10 μ.μ.

Διάρκεια έκθεσης: Έως τέλη Ιουνίου. 

Free Thinking Zone 
Σκουφά 64 και Γριβαίων,
Κολωνάκι, Αθήνα
Ώρες Λειτουργίας: 9π.μ. – 9μ.μ. από Δευτέρα έως Κυριακή 
Τηλ. 210 3617461

http://www.freethinkingzone.gr/
Σελίδα στο facebook: https://www.facebook.com/FreeThinkingZone/?fref=ts

Ομιλία του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη 27.3.2017

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας
Κυρίες και κύριοι,
Χαιρετίζω αυτή τη σημαντική πρωτοβουλία του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή. Τόσο η θεματολογία του Συνεδρίου όσο και οι συμμετέχοντες σε αυτό το καθιστούν μια σημαντική ευκαιρία για ουσιαστικό πολιτικό και επιστημονικό διάλογο πάνω στα κεντρικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και ευχαριστώ για την πρόσκληση να κάνω την κεντρική εναρκτήρια εισήγηση. Θα αξιοποιήσω την ευκαιρία αυτή να παρουσιάσω ορισμένες εισηγητικές σκέψεις για την κρίση, τις μεταρρυθμίσεις και την ανάπτυξη.

Η μετάσταση της κρίσης

Τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας διατυπώνεται ένα εύλογο ερώτημα. Γιατί η Ελλάδα παραμένει ακόμα στα Μνημόνια;
Διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι τα Μνημόνια στην Ελλάδα απέτυχαν επειδή δεν εφαρμόστηκαν οι προβλεπόμενες από αυτά μεταρρυθμίσεις. Αυτό όμως είναι ανακριβές.
Όπως έδειξε μελέτη του Ινστιτούτου Bruegel, ειδικά στην περίπτωση του πρώτου Mνημονίου υλοποιήθηκε πάνω από το 80% των προβλεπομένων μεταρρυθμίσεων, ποσοστό που θεωρείται ρεκόρ σε αντίστοιχα προγράμματα. Και όμως το Πρόγραμμα απέτυχε οικτρά. Το ίδιο Ινστιτούτο ανάγει την αιτία της αποτυχίας όχι στην ανεπαρκή υλοποίηση αλλά στη λανθασμένη σύνθεση και στόχευση των μεταρρυθμίσεων. Αντί να προωθούν την ανάπτυξη ήταν αποκλειστικά προσανατολισμένες στις μισθολογικές και δημοσιονομικές  περικοπές
Βεβαίως μπορεί κανείς να επισημάνει πολλούς παράγοντες. Ωστόσο η  απάντηση  στο ερώτημα αυτό πρέπει να αναζητηθεί πρωτίστως στα ίδια τα Μνημόνια και συγκεκριμένα στην πολιτική του πρώτου και του δεύτερου Μνημονίου.
Θυμίζω ότι το πρώτο Μνημόνιο, που υιοθετήθηκε το Μάιο του 2010, προέβλεπε ότι η οικονομία θα επέστρεφε στην ανάκαμψη ήδη από το 2012, το χρέος θα γινόταν βιώσιμο και η σωρευτική ύφεση που θα προκαλούσε η δημοσιονομική προσαρμογή δε θα υπερέβαινε τις 6 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Ως εκ τούτου, η οικονομία θα ανακτούσε τα πριν από την κρίση επίπεδα το 2015.
Σήμερα γνωρίζουμε τη δραματική διάψευση αυτών των προβλέψεων.
Με την πολιτική που εφαρμόσθηκε, αντί να αντιμετωπιστούν οι αιτίες της κρίσης αντιμετωπίστηκαν κάποια μόνο από τα συμπτώματά της και αυτό έγινε με τεράστιο κοινωνικό κόστος και με αποδυνάμωση των μακροχρόνιων δημογραφικών και αναπτυξιακών προοπτικών. Έγινε, δηλαδή, μια μετάσταση της κρίσης σε τομείς που αρχικά δεν είχαν πληγεί, διαμορφώνοντας ένα σύνολο αλληλοτροφοδοτούμενων φαύλων κύκλων.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να συμφωνήσω με ένα παραπλήσιο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η πρόσφατη 5η ενδιάμεση έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, σύμφωνα με την οποία «η Ελλάδα έχει παγιδευτεί σε ένα αλληλοτροφοδοτούμενο υφεσιακό “σπιράλ”, τόσο λόγω του υψηλού και δυσβάσταχτου χρέους, όσο και λόγω της αβεβαιότητας που κυριαρχεί (ως απόρροια της κρίσης του χρέους), αλλά και του χαμηλού επιπέδου των θεσμών της χώρας» (Βουλή των Ελλήνων, Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους, 5η ενδιάμεση Έκθεση, Η παγίδα του χρέους, Μάρτιος 2017, σελ. 18).


Από την κρίση στη Βιώσιμη και Δίκαιη Ανάπτυξη

Η διέξοδος λοιπόν από αυτή την πολλαπλή κρίση δεν θα γίνει με παρωχημένα νεοφιλελεύθερα κλισέ ούτε με αέναη λιτότητα. Αλλά με ένα συνολικό σχέδιο που θα σπάσει αυτό το φαύλο κύκλο αντιμετωπίζοντας τις αιτίες που τον δημιούργησαν. Η αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους , η διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος, η υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που θα ενισχύουν τη βιωσιμότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν  κεντρικούς πυλώνες αυτού του σχεδίου.
Κρίσιμος κρίκος για τη μετάβαση από την κρίση στη Βιώσιμη και Δίκαιη ανάπτυξη είναι η έγκαιρη και συνεπής με τις ανάγκες της χώρας ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.
Η κυβέρνηση, έχοντας ανταποκριθεί έγκαιρα στις υποχρεώσεις που απορρέουν από την αρχική συμφωνία, επιδιώκει με σταθερότητα και συνέπεια το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης με μια συνολική συμφωνία, η οποία θα επιτρέψει την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θα προετοιμάσει τη χώρα για την έγκαιρη πρόσβαση στις αγορές δανεισμού και θα αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα για την έγκαιρη ολοκλήρωση του Προγράμματος το καλοκαίρι του 2018. 
Πολύ λόγος γίνεται για την καθυστέρηση στη διαδικασία της αξιολόγησης και στις αρνητικές συνέπειες αν αυτή παραταθεί.
Να μου επιτραπεί να πω ότι η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να ενδιαφέρεται όσο κανείς άλλος για την έγκαιρη ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Παράλληλα, έχει διακηρύξει ότι δεν προτίθεται να δεχθεί παράλογες απαιτήσεις, που αν υιοθετούντο θα διαιώνιζαν το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της λιτότητας με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ήδη καταπονημένη κοινωνία.
Και θα αποτελούσε πλούτο στο δημόσιο διάλογο εάν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά και επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς, λάμβαναν θέση υπεύθυνα απέναντι στα επίδικα θέματα της διαπραγμάτευσης. Σε τόσο κρίσιμες συγκυρίες η χώρα δεν έχει ανάγκη ούτε από «Πόντιους Πιλάτους» ούτε από «ουδέτερους θεατές-σχολιαστές».
Σε κάθε περίπτωση, κοινός στόχος της κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών θεσμών είναι η τεχνική συμφωνία να έχει ολοκληρωθεί ως τις 7/4 οπότε θα απομένουν  προς διευθέτηση τα αμιγώς πολιτικά θέματα του ύψους και της διάρκειας των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018, η συγκεκριμενοποίηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, καθώς και η αποσαφήνιση της θέσης και του ρόλου του ΔΝΤ στο ελληνικό  Πρόγραμμα .

Η αναγκαιότητα της μείωσης του χρέους

Ορισμένοι από τους δανειστές υποστηρίζουν ότι το χρέος δεν συνιστά σημαντικό πρόβλημα. Ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας λ.χ. επαναλαμβάνει συχνά ότι το πρόβλημα δεν είναι το χρέος αλλά οι μεταρρυθμίσεις, η ανταγωνιστικότητα, η ανάπτυξη.
Ωστόσο, ρητός στόχος του Προγράμματος που συμφωνήθηκε το καλοκαίρι του 2015 με τους δανειστές είναι η έξοδος στις αγορές έως το πρώτο εξάμηνο του 2018. Μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος αυτός χωρίς ελάφρυνση του χρέους; Η πορεία των επιτοκίων, οι απόψεις των επενδυτών αλλά και το ΔΝΤ δεν συνηγορούν υπέρ μιας καταφατικής απάντησης σε αυτό το ερώτημα. Η ελάφρυνση του χρέους συνεπώς είναι βασικός όρος για την επιτυχή ολοκλήρωση του Προγράμματος. Για αυτό υπήρξε και εξειδίκευση των αναγκαίων μέτρων στην απόφαση του Eurogroup το Μάιο του 2016.
Ακόμα, συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι οι ευρωπαϊκές Συνθήκες δεν επιτρέπουν το «κούρεμα» του χρέους. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση δεν ταυτίζει την αναγκαία βιωσιμότητα του χρέους αποκλειστικά και μόνο με το «κούρεμά» του. Η βιωσιμότητα και η εξυπηρετησιμότητα του χρέους μπορούν να εξασφαλισθούν με επιμήκυνση των περιόδων ωρίμανσης των δανείων, με μείωση των επιτοκίων, με τη μετατροπή τους από κυμαινόμενο σε σταθερό επιτόκιο και άλλα μέσα, κάποια εκ των οποίων ήδη υλοποιούνται ή άλλα δρομολογούνται.
Αυτή βεβαίως δεν θα είναι η ριζική λύση που θα επιθυμούσαμε, μπορεί όμως να εξασφαλίσει την πρόσβαση στις αγορές δανεισμού και να μας φέρει σε μια θέση συγκρίσιμη με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης  με δυνατότητα για κοινή δράση για πανευρωπαϊκή λύση του προβλήματος.
Οι απόψεις, επομένως, που αρνούνται την ανάγκη μείωσης του χρέους δεν τεκμηριώνονται, είναι αυθαίρετες και ενδεχομένως υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Το ίδιο αυθαίρετη είναι και  η αντιπαράθεση της αναγκαίας ελάφρυνσης του χρέους προς την ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, της ανάπτυξης ή την πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων.
Η  μακροχρόνια απάντηση στην κρίση χρέους είναι βεβαίως η  ανάπτυξη σε νέες βάσεις και η αντιμετώπιση των αιτίων που οδήγησαν στην  κρίση . Όμως η ίδια η ανάπτυξη έχει ως προϋπόθεσή της τη ρύθμιση του χρέους. Ανάλογα ισχύουν και για το δίλημμα «μείωση χρέους ή μεταρρυθμίσεις». Για εμάς είναι δεδομένο ότι χωρίς βαθιές αλλαγές στην οικονομία, το κράτος και τους θεσμούς, χωρίς μεγάλες τομές και χωρίς ρήξεις με το σύστημα αντιλήψεων και συμφερόντων που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, δεν είναι δυνατή η έξοδος από την κρίση. Η ελάφρυνση του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο, δεν αντίκειται στην ανάγκη αυτή, αλλά διευκολύνει την πραγματοποίηση των αναγκαίων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Η ακραία άποψη τέλος ότι το χρέος πρέπει να παραμείνει άλυτο για να λειτουργεί ως μοχλός πίεσης για την πραγματοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων αποτελεί μια επικίνδυνη, ανιστόρητη, νεοαποικιακή αντίληψη, που αν υιοθετηθεί θα μετέτρεπε τη χώρα σε αποικία χρέους και σε προτεκτοράτο και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα κλαμπ κρατών-δανειστών και κρατών-υπόδουλων σ’ αυτά.

Η αναγκαιότητα και το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων

Ενώ όμως η βιωσιμότητα του χρέους είναι βασική προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση, από μόνη της δεν είναι πανάκεια ούτε μπορεί να φέρει  αποτελέσματα με  διάρκεια αν δεν εντάσσεται σε μια στρατηγική αλλαγής του κυρίαρχου υποδείγματος που οδηγήθηκε σε κρίση και τελικά σε χρεοκοπία. Η εμμονή σε μοντέλα κρατικοδίαιτου και παρασιτικού  καπιταλισμού θα οδηγήσει ξανά σε νέες κρίσεις.
Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν δεν είναι «ναι ή όχι στις μεταρρυθμίσεις», αλλά «ναι ή όχι σε ποιές μεταρρυθμίσεις»;  Με ποιό κοινωνικό πρόσημο; Με ποιά κατανομή βαρών και κερδών; Για την υλοποίηση ποιού σχεδίου και την επίτευξη ποιού σκοπού;
Ο όρος βέβαια είναι κακοποιημένος και στη συνείδηση του κόσμου έχει ταυτιστεί με περικοπές και λιτότητα. Χρειάζεται επομένως μια επανοηματοδότησή του.
Θα ήθελα να ξεχωρίσω λοιπόν  τρεις αιτίες που καθιστούν αναγκαίες τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία ανεξάρτητα από την ονομασία που χρησιμοποιεί ο καθένας γι’ αυτές που ταυτόχρονα προσδιορίζουν και το περιεχόμενο τους:
·        Η πρώτη αιτία έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι κυκλικού χαρακτήρα, δεν θα ξεπεραστεί δηλαδή με μια απλή ανάκαμψη της οικονομίας. Η κρίση είναι δομική και στον πυρήνα της έχει το υπόδειγμα ανάπτυξης του παρελθόντος που δεν ήταν ούτε βιώσιμο ούτε δίκαιο. Η όποια ανάκαμψη της παραγωγής, της απασχόλησης ή των εξαγωγών δεν θα είναι βιώσιμη και διατηρήσιμη αν στηριχθεί στο προϋπάρχον παραγωγικό σύστημα. Η βιώσιμη, πόσο μάλλον η δίκαιη ανάπτυξη, απαιτεί μια νέα εθνική αναπτυξιακή στρατηγική, η οποία θα προωθήσει τις αναγκαίες δομικές αλλαγές στο παραγωγικό σύστημα, το κράτος, τον τρόπο διακυβέρνησης. Και σ’ αυτό ακριβώς αποσκοπεί η αναπτυξιακή στρατηγική που επεξεργάζεται η κυβέρνηση με στόχο να γίνει αντικείμενο ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου.
·        Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με ιστορικά διαμορφωμένα θεσμικά ελλείμματα και υστερήσεις. Οι υστερήσεις και τα ελλείμματα αυτά δεν υποδηλώνουν κάποια εγγενή αδυναμία της χώρας να μεταρρυθμιστεί, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, αλλά αντανακλά  δομές συμφερόντων και κοινωνικές συμμαχίες που κυριάρχησαν στο παρελθόν και που και σήμερα αντιδρούν σε προσπάθειες σχετικών αλλαγών.           Ενώ σε άλλες χώρες θεσμικές και άλλες αλλαγές έγιναν προ πολλού από αστικές δυνάμεις, στην περίπτωση της Ελλάδας το αντίστοιχο σύστημα εξουσίας ταυτίστηκε με συμφέροντα που δεν επέτρεψαν τις σχετικές αλλαγές. Έτσι παραμένουν ακόμη προς επίτευξη στόχοι όπως η δημιουργία περιουσιολογίου, η ολοκλήρωση του κτηματολογίου, ο εκσυγχρονισμός της Δικαιοσύνης και γενικά της δημόσιας διοίκησης, η αποτελεσματική λειτουργία των αγορών, ο επανακαθορισμός των σχέσεων κράτους και εκκλησίας, η διαμόρφωση αποτελεσματικών μηχανισμών καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, της αδήλωτης εργασίας και της διαφθοράς κλπ.
·        Η τρίτη αιτία είναι τα βαθιά ρήγματα που προκάλεσε στην κοινωνία η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή και η παρατεταμένη λιτότητα που είχε ως αποτέλεσμα τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, την επέκταση της φτώχειας, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων υπηρεσιών προς τους πολίτες, η μετανάστευση νέων, η επιδείνωση των δημογραφικών προοπτικών. Είναι συνεπώς επείγουσα ανάγκη:
Πρώτον, να μπει φραγμός σε μεταρρυθμίσεις ή μέτρα πολιτικής που επεκτείνουν τη λιτότητα και επιδεινώνουν τις ανισότητες.
Δεύτερον, όπου αυτό δεν μπορεί να αποτραπεί, να υπάρχει πρόνοια για αντίμετρα που θα αντισταθμίζουν ή θα μετριάζουν τις όποιες αρνητικές κοινωνικές συνέπειες.
Τρίτον, παρά τους όποιους δημοσιονομικούς και άλλους περιορισμούς  πρέπει να υπάρξουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και παρεμβάσεις, με σαφές κοινωνικό πρόσημο και στόχο την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας και συνοχής, τον περιορισμό της εκμετάλλευσης, την καταπολέμηση των ανισοτήτων και των διακρίσεων, τη δημιουργία συνθηκών ανακοπής της μετανάστευσης και ενθάρρυνσης της παλιννόστησης των νέων επιστημόνων που μετανάστευσαν. Η θεσμοθέτηση του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης, η πρόσβαση στο σύστημα Υγείας των ανασφάλιστων πολιτών, οι στοχευμένες ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης, η επιμονή στην επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων  και άλλες συναφείς πρωτοβουλίες της κυβέρνησης κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ξανακερδίζοντας την αυτονομία της χώρας

Παρά τις καθυστερήσεις που οφείλονται σε αποκλίνουσες απόψεις και επιδιώξεις των δανειστών, παραμένουμε εντός του αρχικού σχεδιασμού. Εφόσον η δεύτερη αξιολόγηση κλείσει με μια συνολική συμφωνία, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση, τον Απρίλιο ή λίγο μετά τη σύνοδο του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΝΤ, τότε τα επόμενα βήματα μπορούν να επιταχυνθούν με τη συμμετοχή στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές και την επιτάχυνση της ανάκαμψης το β’ εξάμηνο το 2017 .
Ωστόσο όπως δείχνει και η διαδικασία της δεύτερης αξιολόγησης, η πορεία αυτή πρέπει να θωρακιστεί και ο χρόνος που έχει απομείνει να αξιοποιηθεί με τρόπο παραγωγικό.
Η πορεία πρέπει να θωρακισθεί διότι όπως δείχνουν οι διαμάχες σχετικά με τη δεύτερη αξιολόγηση, ενώ εμείς ορθά επικαλούμαστε το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, υπάρχουν δυνάμεις εκτός αλλά και εντός της Ευρώπης που θέλουν να απαλλαγούν από αυτό.
Ενώ εμείς επιδιώκουμε να επιστρέψουμε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, υπάρχουν δυνάμεις που επιδιώκουν την ανατροπή αυτής της κανονικότητας και τη μετατόπιση των εξελίξεων προς τα δεξιά.
Ενώ εμείς επιδιώκουμε την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στη χώρα μας, υπάρχουν δυνάμεις που επιδιώκουν την αποδυνάμωση ή και την κατάργησή τους σε όλη την Ευρώπη.
Και για αυτό το λόγο είναι μυωπικό να αποδίδουν κάποιοι  την ευθύνη για κάθε καθυστέρηση στην κυβέρνηση, και να μη βλέπουν ότι για μια ακόμα φορά η χώρα μας γίνεται πεδίο ευρύτερων αντιπαραθέσεων που αφορούν το μέλλον όχι μόνο της χώρας μας αλλά και όλης της Ευρώπης. Γεγονός που από τη μια μας δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες, από την άλλη δημιουργεί και δυνατότητες ευρύτερων συμμαχιών και συμπράξεων, δυνατότητες τις οποίες η χώρα πρέπει για πολλούς λόγους να αξιοποιεί και η σημερινή κυβέρνηση να διευρύνει όπως και να επιχειρεί.
Οι προτεραιότητες και οι στόχοι της κυβέρνησης είναι σαφείς.
Η ακραία αβεβαιότητα που τείνει να επικρατήσει στις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες εξελίξεις καθώς και οι συνθήκες αστάθειας  που επικρατούν στην ευρύτερη περιοχή καθιστούν κορυφαία εθνική προτεραιότητα τον τερματισμό το συντομότερο δυνατό της ειδικής επιτροπείας που έχει επιβληθεί στη χώρα. Κάθε συζήτηση για 4ο μνημόνιο είναι άστοχη και μπορεί να καταστεί επικίνδυνη. Διότι το 4ο μνημόνιο ούτε προσφέρεται ούτε αντέχεται και ευτυχώς δε θα χρειαστεί.
Εξίσου άστοχη, αν όχι κακόβουλη, είναι η καταστροφολογία που εγχώρια κέντρα αναζωπυρώνουν τελευταία. Καταστροφολογία που διαψεύστηκε εμφατικά αρκετές φορές στο παρελθόν και θα διαψευστεί και φέτος.
Κεντρικός στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι η έγκαιρη ολοκλήρωση του Προγράμματος το καλοκαίρι του 2018 και ο τερματισμός του καθεστώτος της επιτροπείας. Βεβαίως, η χώρα θα παραμένει και τότε αντιμέτωπη με τους περιορισμούς του ευρωπαϊκού πλαισίου όμως θα διαθέτει τους αναγκαίους βαθμούς αυτονομίας ώστε υπό συνθήκες δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας να είναι σε θέση να σχεδιάζει το μέλλον της και να ανταποκριθεί στις όποιες προκλήσεις.

Και αυτή η αυτονομία εντός  του ευρωπαϊκού πλαισίου δεν μπορεί να κερδηθεί εσωτερικεύοντας την εξάρτηση αλλά υλοποιώντας μια αναπτυξιακή στρατηγική που θα μας επιτρέψει να καλύψουμε τις απώλειες και τα χάσματα που έχουν δημιουργηθεί τόσο στο εσωτερικό της κοινωνίας όσο και σε σχέση με την ευρωζώνη. 
[ΣΥΡΙΖΑ Βικτώρια] 
 [ΣΥΡΙΖΑ Ν.Ε. Α' ΑΘΗΝΑΣ] 

Ομιλία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στα εγκαίνια της μόνιμης έκθεσης στο μουσείο «Νίκος Μπελογιάννης», στην Αμαλιάδα

 
Αμαλιάδα, 27.03.2017
Φίλες και φίλοι, πολίτες της Ήλιδας
Η πρωτοβουλία της Βουλής και του Δήμου Ήλιδας για τη μόνιμη έκθεση «Νίκος Μπελογιάννης» εδώ στην Αμαλιάδα, έχει εξαιρετικά συμβολική σημασία. Και είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή για όλους εμάς, που βρισκόμαστε σήμερα εδώ.
 Αποτελεί απόδοση τιμής σε έναν άνθρωπο που έγινε σύμβολο του αγώνα για ειρήνευση και δημοκρατία στην μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Όλοι σήμερα γνωρίζουν ότι ο Μπελογιάννης και οι εκατοντάδες Μπελογιάννηδες που οδηγήθηκαν στα αποσπάσματα από το μετεμφυλιακό κράτος, δεν εκτελέστηκαν επειδή αποτελούσαν κάποιου είδους κίνδυνο για το κράτος και την χώρα.
Εκτελέστηκαν μόνο και μόνο για να τορπιλιστεί τότε κάθε προοπτική πολιτικής και εθνικής συνεννόησης που θα εδραίωνε τη δημοκρατία στη χώρα μας μετά από τα σκληρά και βάρβαρα χρόνια του εμφυλίου. Εκτελέστηκαν για να συνεχίσουν και μετά την κατοχή να κυβερνούν στην ουσία τη χώρα μας οι ξένες δυνάμεις με τους αντιπροσώπους τους εδώ και όχι οι νόμιμα εκλεγμένες από το λαό κυβερνήσεις.
Για τον λόγο αυτόν, ο Μπελογιάννης, με το ήθος και τη στάση του απέναντι στους στρατοδίκες, ένας από τους οποίους ήταν και ο μετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος, καταξιώθηκε στη συνείδηση του λαού μας ως μια ιστορική μορφή, η ακτινοβολία της οποίας υπερβαίνει τα όρια της παράταξης που υπηρέτησε.
Ο Μπελογιάννης ήταν ένας από τους πολλούς φυλακισμένους κομμουνιστές, που το 1940, προσφέρθηκαν εθελοντικά να στρατευτούν και να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο.
Οι μηχανισμοί της δικτατορίας Μεταξά όμως, αρνήθηκαν να του δώσουν και σ’ αυτόν όπως και σε πολλούς άλλους, αυτή τη δυνατότητα.
 Και, ακόμα χειρότερα, τους παρέδωσαν, δέσμιους στις Γερμανικές Αρχές Κατοχής, διαπράττοντας, επί της ουσίας, ένα εθνικό έγκλημα.
Μετά την δραπέτευσή του, ο Μπελογιάννης υπήρξε δραστήριο στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης στην Πελοπόννησο, την εποχή που πολλοί από αυτούς που μεθόδευσαν την εξόντωσή του, πολεμούσαν στο πλευρό των κατακτητών, ως αξιωματικοί  Ταγμάτων Ασφαλείας.
Αυτή του η δράση, ήταν που του έδωσε την δυνατότητα να κοιτάξει κατάματα τους στρατοδίκες και να πει την ιστορική εκείνη φράση:
«Αγαπάμε την Ελλάδα και τον λαό της, περισσότερο απ’ ότι αυτοί  που μας κατηγορούν».            
Η πρώτη καταδίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του σε θάνατο, ήρθε σε μια στιγμή που το σύνολο της κοινής γνώμης και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου, πίστευαν ακράδαντα ότι είχε έρθει η ώρα να κλείσει η πληγή του Εμφυλίου.
Να υπάρξει εσωτερική ειρήνευση και συνεννόηση και να αποκατασταθούν πλήρως η Δημοκρατία και οι πολιτικές ελευθερίες στη χώρα.
Αίτημα όλου του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, ήταν να καταργηθούν τα στρατοδικεία και η θανατική ποινή για  τα πολιτικά αδικήματα.
Αυτή τη δημοκρατική απαίτηση, αρνήθηκε τότε να υλοποιήσει το παρακράτος που κυβερνούσε τη χώρα μας.
Γιατί για τις δικές του επιδιώξεις, το εμφυλιακό κλίμα στην Ελλάδα έπρεπε να συνεχίζει να διατηρείται για πάντα, καθώς και ο φόβος του δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου.
Έτσι ώστε η εθνική κυριαρχία της χώρας να είναι διαρκώς υποθηκευμένη, οι ξένες παρεμβάσεις να θεωρούνται αναγκαίες και αυτονόητες, και η εθνική άμυνα να αντιμετωπίζεται ως φέουδο ξένων δυνάμεων.
Και όλα αυτά, συνέβαιναν την ώρα που στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, έγιναν δύσκολα αλλά αποτελεσματικά βήματα.
Όχι για την εξάλειψη των πολιτικών αντιθέσεων.
Αλλά για την ένταξή τους σε ένα δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς περιορισμούς στις πολιτικές ελευθερίες.
Για να σπάσει την ασπίδα της δημοκρατίας που υψώθηκε για να προστατεύσει τον Μπελογιάννη και τους άλλους καταδικασμένους, το στρατιωτικό και διπλωματικό παρακράτος της μετεμφυλιακής Ελλάδας, ανέσυρε τότε την κατηγορία για κατασκοπία.
Νέες δίκες, ακόμα περισσότεροι κατηγορούμενοι, νέες καταδίκες σε θάνατο.
Και, παράλληλα, μια επικοινωνιακή εκστρατεία φόβου και εκβιασμού, που διέδιδε ότι αν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του δεν εκτελεστούν, θα δυσαρεστηθούν οι σύμμαχοί μας, θα δυσαρεστηθούν οι Αμερικανοί και διακόψουν τη βοήθεια για το σχέδιο Μάρσαλ.
Ο Μπελογιάννης δεν αρνήθηκε στο στρατοδικείο την πολιτική του τοποθέτηση, δεν αρνήθηκε την ιδεολογία του.
Δεν το έκανε, παρ όλο που κάτι τέτοιο θα μπορούσε με βεβαιότητα να του σώσει τη ζωή.
Στην ιστορική του απολογία αναφέρθηκε στους αγώνες για το ψωμί και τις ελευθερίες του λαού μας.
«Αγωνιστήκαμε», είπε «δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την Αυγή και το Αύριο, και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και νέες εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων..».
Αυτό που διεκδίκησε, όμως, για λογαριασμό ολόκληρου του λαού, ήταν το δικαίωμα να επιστρέψει ο τόπος σε συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας.
Γι αυτό, η παγκόσμια έκκληση για την απονομή χάριτος στον Μπελογιάννη και τους καταδικασμένους συντρόφους του, στηρίχτηκε από διεθνούς κύρους προσωπικότητες, πέρα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος και της αριστεράς.


Ανάμεσα σε αυτούς, κορυφαίες μορφές του πολιτισμού, όπως ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πωλ Ελυάρ, αλλά και ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ζαν Πολ Σάρτρ, ο Ζαν Κοκτό. Και βέβαια ο Πάμπλο Πικάσο, που συνεισέφερε σε αυτή την εκστρατεία ειρήνης το πασίγνωστο σκίτσο του ανθρώπου με το γαρύφαλλο.
Την έκκληση υπέγραψαν 159 Βρετανοί βουλευτές και των δύο μεγάλων πτερύγων του βρετανικού κοινοβουλίου, καθώς και γάλλοι πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα, με πρώτον τον Στρατηγό Ντε Γκωλ.
Στην Ελλάδα, το κύμα αλληλεγγύης ήταν ανάλογο, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεπε την πλήρη εκδήλωση αυτού του κύματος.
Θέλω όμως να αναφερθώ, στην έντιμη και αποφασιστική παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος. Ενός ανθρώπου, που κάθε άλλο παρά για προοδευτικό ή για φιλοκομμουνιστή τότε θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν.
Στριμωγμένο από τη δημοκρατική κατακραυγή, το παρακράτος εκτέλεσε τον Μπελογιάννη άρον-άρον μαζί με τους άλλους τρείς καταδικασμένους, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Νίκο Καλούμενο, τις πρώτες ώρες της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952, και μάλιστα πριν ακόμα ξημερώσει.
Παραβιάζοντας έτσι την σιωπηρή αρχή ότι εκτελέσεις δεν γίνονται ποτέ τη νύχτα και ποτέ την Κυριακή, αρχή που σεβάστηκαν στον τόπο ακόμα και οι Γερμανοί κατακτητές.
Και το έκαναν έτσι, γιατί έτρεχαν να προλάβουν τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Χαρίτων, όπου επρόκειτο να συγκληθεί την επόμενη ημέρα.
Η καταφυγή σε τέτοιες μεθόδους, όμως, ήταν η πραγματική τους ήττα. Ήταν η ηθική ήττα του αντιδραστικού παρακράτους, που προσπαθούσε αγωνιωδώς να χειραγωγήσει τη δημοκρατία και να διατηρήσει ζωντανό το εμφύλιο μίσος στην πατρίδα μας.
Επιτρέψτε μου σ’ αυτό το σημείο, φίλες και φίλοι να σταθώ και σε μια άλλη πλευρά του Νίκου Μπελογιάννη.
Στα γραπτά που άφησε, στην πολιτική του κληρονομιά, στην πνευματική του κληρονομιά. Το ένα αφορά τη μελέτη της κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα και το άλλο αφορά την ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας.
Έργα που δείχνουν την ωριμότητά του, το ευρύ πεδίο των ενδιαφερόντων του, την αγάπη του για τη γνώση και τη θεωρητική εργασία, ακόμα και σε συνθήκες στέρησης της ελευθερίας του.
Και όλα αυτά, φανταστείτε, πριν καν ολοκληρώσει τα 40 του χρόνια.
Και πρέπει να πω, βεβαίως, ότι ο Μπελογιάννης δεν ήταν  μία εξαίρεση σε σχέση με αυτό που συνέβαινε στην εποχή του. Ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών, που συνδύαζε την ιδεολογική και πολιτική της στράτευση, με τη διαρκή πνευματική και επιστημονική αναζήτηση.
Είναι προφανές ότι για την Αριστερά ο Μπελογιάννης είναι ένας ήρωας, που παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις ιδέες του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όμως, εγώ σήμερα απ’ αυτόν εδώ τον τόπο, από την πλατεία Μπελογιάννη και από το Μουσείο, που σήμερα παραδίδουμε στην ιστορία αυτού του τόπου, στην εθνική μας ιστορία, θέλω να αναφερθώ στην ευρύτερη παρακαταθήκη, όχι μόνο για την Αριστερά. Και να πω ότι είναι η ευρύτερη παρακαταθήκη, η ευθεία και μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών. Μια παρακαταθήκη που σήμερα έρχεται να αναγνωρίσει σχεδόν το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου στον τόπο.
Ναι, στο δημοκρατικό πλαίσιο χωράνε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Τις διεξάγουμε, όμως, τιμώντας την ιστορία μας, αλλά το κυριότερο, τις διεξάγουμε κοιτάζοντας και προχωρώντας προς τα μπροστά. Όχι γυρίζοντας πίσω.
Θέλω, λοιπόν, να συγχαρώ, να συγχαρώ για μια ακόμα φορά τη Βουλή και τον Δήμο Ήλιδας, για την πρωτοβουλία αυτή, τον ελάχιστο φόρο τιμής στον Νίκο Μπελογιάννη.
Έναν άνθρωπο σύμβολο του αγώνα για τη δημοκρατία στον τόπο μας, στην περίοδο μάλιστα που υπήρξε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα μας.
Θέλω να καλωσορίσω αυτή τη μόνιμη έκθεση «Νίκος Μπελογιάννης», με την πεποίθηση ότι η γνώση και η επαφή με την  πρόσφατη ιστορία μας, μόνο κέρδος μπορεί να είναι για την κριτική σκέψη, μόνο κέρδος μπορεί να είναι για την ίδια τη δημοκρατία.      
Και θέλω να κλείσω με τους στίχους του ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, που έλεγε: «Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».
Αυτό το αίμα είναι δικό μας και δικό σας. Αυτή η Ιστορία ανήκει σε όλους  τους Έλληνες, σε όλους μας..

 [ΣΥΡΙΖΑ Βικτώρια] 
 [ΣΥΡΙΖΑ Ν.Ε. Α' ΑΘΗΝΑΣ]