Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

Ο πρωθυπουργός του Καναδά στην παρέλασητης εθνικής παλιγγενεσίας

Μεγαλειώδεις ήσαν οι παρελάσεις των Ελλήνων στον Καναδά στις διάφορες πόλεις, ιδιαίτερα όμως στο Μόντρεαλ και το Τορόντο.

Δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων, αλλά και Εβραίων και Αρμενίων και άλλων φυλών, παρήλασαν στην οδό Jean-Talon του Μοντρεάλ.

Ο πρωθυπουργός του Καναδά κ. Τρουντώ ήλθε στην παρέλαση από την αρχή και έμεινε μέχρι το τέλος. Πάνω από δύο ώρες. Στην εξέδρα στεκόταν στη μέση, δεξιά του ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ κ. Ν. Παγώνης, αριστερά ο Μητροπολίτης Σωτήριος, δίπλα στο Μητροπολίτη, ο Πρέσβης κ. Δ. Αζεμόπουλος, δίπλα στον κ. Παγώνη, ο Ύπατος Αρμοστής της Κύπρου κ. Π. Αναστασιάδης.
 
Η παρέλαση στο Μόντρεαλ άριστα οργανωμένη όπως κάθε χρόνο. Οι χιλιάδες των συμμετεχόντων, με πολλές σημαίες ελληνικές, καναδικές και του Κεμπέκ, αλλά και με το αστέρι της Βεργίνας (της Μακεδονίας μας) και πολλά πανώ διακηρύσσοντας την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ζητωκραύγαζαν και όταν περνούσαν οι επίσημοι με τον πρωθυπουργό στη μέση, γινόταν παραλήρημα.

Θερμά συγχαρητήρια ανήκουν στον πρόεδρο και το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΜΜ και σε όλους τους οργανωτές και σε όλους οι οποίοι συμμετείχαν.
 
Εξίσου επιβλητική ήταν η παρέλαση στο Τορόντο, όπου έλαβε μέρος και η πρωθυπουργός του Οντάριο κ. Kathleen Wynne, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. D. Ford και ο Δήμαρχος της πόλης κ. J. Tory.

Την Παρασκευή 23 Μαρτίου, έγινε Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Σωτηρίου, στον Ι. Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μόντρεαλ και η σε Διάκονο χειροτονία του Αθανασίου Γκιόκα, ο οποίος είναι έγγαμος με τρία παιδιά και έχει διδακτορικό στη νομική, αλλά και στο κανονικό Δίκαιο.
 
Το εσπέρας της ίδιας ημέρας ο Μητροπολίτης Σωτήριος τέλεσε την Ι. Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου στον Ι.Ναό Κοίμησης της Θεοτόκου (Παναγίτσα), βοηθούμενος από τον π. Ν. Παπαγεωργίου.

Το Σάββατο 24 Μαρτίου, το πρωί τελέσθηκε Θ. Λειτουργία στον Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Λαβάλ, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Σωτηρίου και η σε Πρεσβύτερο χειρονονία του Διακόνου Αθανασίου Γκιόκα.
 
Ακολούθησε η πνευματική σύναξη των Φιλοπτώχων Αδελφοτήτων περιοχής Μόντρεαλ, Λαβάλ και περιχώρων, όπου μίλησε ο Μητροπολίτης Σωτήριος και απάντησε στις ερωτήσεις των κυριών και δεσποινίδων των Φιλοπτώχων Αδελφοτήτων. Επίσης, μίλησε ο π. Ζ. Ντερέκας. Συμμετείχαν πάνω από διακόσιες (200) κυρίες και δεσποινίδες των Φιλοπτώχων.
 
Το βράδυ της ίδιας ημέρας έγινε ο Μ. Εσπερινός του Ευαγγελισμού της Παναγίας στον εορτάζοντα Ι.Ν. του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μοντρεάλ, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Σω¬¬τηρίου και με τη συμμετοχή όλων των ιερέων της περιοχής. Κατάμεστος ήταν ο Ι. Ναός, χωρητικότητας τουλάχιστον χιλίων (1000) καθημένων.
 
Την Κυριακή 25, τελέσθηκε Θ. Λειτουργία και η Δοξολογία της εθνικής επετείου στον Ι. Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μοντρεάλ, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Σωτηρίου. Ο τεράστιος σολέας του Ι. Ναού είχε γεμίσει με σημαίες των σχολείων και των διαφόρων συλλόγων. Τον χαιρετισμό της πατρίδας Ελλάδας έφερε ο εξοχώτατος Πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά, κ. Δ. Αζεμόπουλος, ο οποίος μίλησε θεολογικά και εθνικά και έφερε ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού στο πολυπληθές εκκλησίασμα.

Prime Minister of Canada Participates in Greek Independence Day Parade

Greeks in Canada held awe-inspiring parades to celebrate Greek Independence Day in several cities, especially in Montreal and Toronto.

Tens of thousands of Greeks, as well as Jews, Armenians and other community groups, participated in the parade on Jean-Talon Street in Montreal.

Canada’s Prime Minister, Justin Trudeau, arrived at the beginning of the parade and stayed until the very end, over two hours later. The Prime Minister stood in the center of the platform, flanked on the right by the President of the Hellenic Community of Greater Montreal, Mr. N. Pagonis, and by Metropolitan Sotirios on the left. Next to the Metropolitan was Ambassador Mr. D. Azemopoulos, while the High Commissioner of Cyprus, Mr. P. Anastasiades, stood next to Mr. Pagonis.

Like every other year, the Montreal parade was flawlessly organized. The thousands of participants cheered enthusiastically, waving many Greek, Canadian and Quebec flags, but also the Vergina Sun (the symbol for Macedonia) and numerous banners proclaiming the Macedonia is Greek. The crowd was in a real frenzy as the officials marched on with the Prime Minister in the center.

We warmly congratulate the President and the Board of Directors of the Hellenic Community of Greater Montreal, as well as all the organizers and participants.

Equally impressive was the parade in Toronto, where Ontario Premier Kathleen Wynne, Opposition Leader Doug Ford and Mayor John Tory were in attendance.

On Friday, March 23rd, Metropolitan Sotirios officiated the Divine Liturgy of the Pre-sanctified Gifts at the Evangelismos Tis Theotokou Greek Orthodox Church in Montreal, along with the Diaconal Ordination of Athanasios Giocas, who is married with three children and holds a doctorate in law and religion.

Later in the evening, Metropolitan Sotirios presided over the service of the Akathist Hymn at the Greek Orthodox Church of the Dormition of the Theotokos (Panagitsa), assisted by Fr. N. Papageorgiou.

On Saturday, March 24th, Metropolitan Sotirios officiated the morning Divine Liturgy at Saint Nicholas Greek Orthodox Church in Laval, and the Ordination to the Priesthood of Deacon Athanasios Giocas.

Following the Liturgy, the spiritual synaxis of the Ladies Philoptochos Societies of Montreal, Laval and surrounding areas took place, where Metropolitan Sotirios addressed those in attendance and moderated a question and answer session. Fr. Z. Nterekas also spoke at the synaxis. More than 200 members of the Ladies Philoptochos participated.

In the evening, Great Vespers was held for the Great Feast of the Annunciation at the celebrating Evangelismos Tis Theotokou Greek Orthodox Church in Montreal, presided by Metropolitan Sotirios and with the participation of all the priests of the area. The large Church, with a seated capacity of at least one thousand, was full.

On Sunday, March 25th, Metropolitan Sotirios officiated the Divine Liturgy and Doxology in celebration of Greek Independence Day at the Evangelismos Tis Theotokou Greek Orthodox Church in Montreal. Flag-bearers from schools and various associations filled the immense soleas of the Church (i.e., the elevated walkway running the length of the iconostasis). The traditional greeting from the Greek homeland was delivered by His Excellency the Ambassador of Greece to Canada, Mr. D. Azemopoulos, who spoke in both theological and patriotic terms, arousing a great deal of emotion and enthusiasm on the part of the crowded parish.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

ΟΠΕΡΑ «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ» / ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ / 30 Μαρτίου 2018

ΟΠΕΡΑ «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ», ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ 

 4ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

              

                      ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                       

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ             
     ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ Δ/ΝΣΗ  Π. & Δ. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ               ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ      
ΔΗΜΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ 
ΤΜΗΜΑ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018
Αμφιθέατρο 4ου Γενικού Λυκείου Κορίνθου
Ώρα έναρξης:11:00π.μ. 

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
       ΙΩ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΩΝΣΤΑ
ΩΚΕΑΝΙΔΑ/ΘΕΑ ΗΡΑ: ΒΑΝΕΣΣΑ ΚΑΛΚΑΝΗ 
ΩΚΕΑΝΟΣ/ΕΡΜΗΣ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΠΙΡΑΚΟΣ
ΒΙΑ/ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ: ΜΑΡΙΖΑ ΚΙΟΣΕΟΓΛΟΥ
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΛΕΓΑΚΗΣ ΠΙΑΝΟ
  

Σεμινάριο: Η προσωδία ως συνδετικός κρίκος της όπερας με την αρχαία ελληνική τραγωδία
 Επιμέλεια: Τσαπάλου Αναστασία, Μουσικός Υπεύθυνη Τμήματος Δραστηριοτήτων ΔΔΕ Κορινθίας ΠΕ16

Πρόγραμμα εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (Ι.Ε.Π.)
Συνεργαζόμενο σχολείο: 4ο ΓΕ.Λ. Κορίνθου. 
Την εκδήλωση στηρίζει η Α’ Ε.Λ.Μ.Ε. Κορινθίας.

  Σεμινάριο: 
«Η προσωδία ως συνδετικός κρίκος της όπερας με την αρχαία ελληνική τραγωδία» ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ 
Αλέξανδρος Πνευματικός, Δήμαρχος Κορινθίων 
Δρ. Ιωάννης Φειδάς Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κορινθίας ΠΕ01 
Δρ. Δήμητρα Δάφνη Προϊσταμένη Επιστημονικής και Παιδαγωγικής Καθοδήγησης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφέρειας Πελοποννήσου 
Θεμιστοκλής Μακαντάσης, Σύμβουλος Μουσικής ΠΕ16 
Τσαπάλου Αναστασία, Υπεύθυνη Τμήματος Δραστηριοτήτων ΔΔΕ Κορινθίας ΠΕ16 
Δρ. Χρυσούλα Τσίγκρη, Σχ. Σύμβουλος Γαλλικών Δ.Ε. Α΄ Αθήνας ΠΕ05 
Αικατερίνη Παναγιούλα Διακογεωργίου, εκπαιδευτικός 
Παναγιώτης Καρούσος, συνθέτης

4ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

4ο Γεν.Λύκειο ΚορίνθουΣτάθη Βασιλική ΠΕ 02
1ο Γυμνάσιο Κορίνθου, Ραβανίδου Δώρα ΠΕ01
3ο  Γυμνάσιο Κορίνθου, Κουντούρη Κορνηλία ΠΕ16
Γυμνάσιο Αγ. ΘεοδώρωνΚουλουριώτη Ευαγγελία ΠΕ06
Γυμνάσιο ΠεραχώραςΣτάμου Παναγιώτα ΠΕ06
2ο Γεν. Λύκειο Κιάτου, Θεοφιλόπουλος Γεώργιος ΠΕ 02
Γυμνάσιο Κρυονερίου, Βελέντζα Μαρία ΠΕ19-20
Δημοτικό Πειραματικό Σχολείο Αλμυρής, Σίμος Παναγιώτης

2ο ΓΕΛ Τριπόλεως, Κουλούρη Χαρίκλεια ΠΕ10

Μονόπρακτη λυρική τραγωδία
«Προμηθέας Δεσμώτης»
του Παναγιώτη Καρούσου

Ιστορικό του έργου:
Ο Προμηθέας πρωτοπαρουσιάστηκε το 1994 στο Μόντρεαλ του Καναδά, στο Place des Arts, και παιζόταν κατά διαστήματα στα Γαλλικά μέχρι το 2000. Το έργο είναι βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» σε μετάφραση Γρυπάρη. Το 2008 ανέβηκε στην Νέα Υόρκη και στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ υπό την διεύθυνση του μαέστρου Grant Gilman. Στην Ελλάδα ο Προμηθέας ανέβηκε στην Αίθουσα Συναυλιών Παρνασσός, στην Παλαιά Βουλή, στο Θέατρο Βεάκειο, στον Πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων, στο Θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης, στην Αρχαία Αγορά, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Το Μάρτη του 2014 η όπερα «Προμηθέας Δεσμώτης» με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Ασημακόπουλο παρουσιάστηκε στοQueens’ Mamie Fay Auditorium και στον ΟΗΕ στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στο Μανχάταν εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην UNESCO. Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής όπερας που ταξιδέψε έργο από την Ελλάδα στην Αμερική. Υπό την διεύθυνση του μαέστρου Ελευθέριου Καλκάνη παρουσιάστηκε στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ και στην Αίθουσα Συναυλιών «Παρνασσός». Το 2016 παρουσιάστηκε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι (Αμφιθέατρο Richelieu της Σορβόννης) με πρωταγωνιστές τους: Βασίλης Ασημακόπουλος, Ειρήνη Κώνστα, Βανέσσα Καλκάνη, Κασσάνδρα Δημοπούλου, Φίλιππος Μοδινός, και Βικτωρία-Φιοράλμπα Κιαζίμη στο πιάνο, και το 2017 στην Εθνική Όπερα της Σόφιας (Sofia National Opera and Ballet). Η μελωδική δύναμη του Προμηθέα έχει κάμει να μιλούν με ενθουσιασμό μεγάλες προσωπικότητες, μεταξύ άλλων ο Καναδός μπάσος Joseph Rouleau, και ο πρωθυπουργός του Καναδά Pierre Trudeau
 

Η Έρση Δοξακοπούλου-Ντουράκη σε α’ πρόσωπο

Ο πιο καλός μου φίλος είναι ένα δελφινάκι. Το επινόησα όταν ήμουν παιδί. Και τι δεν κάναμε μαζί! Ζούσαμε περιπέτειες που δεν τις βάζει ο νους σας. Σκεφτείτε ότι δραπετεύαμε συχνά από την πραγματικότητα και ταξιδεύαμε με τα φτερά της φαντασίας μας στα παραμύθια. Και μη νομίζετε ότι ήταν πάντα εύκολο. Υπήρχαν πολλά εμπόδια, αλλά όταν τα συναντούσαμε τους δίναμε μια σπρωξιά και πήγαιναν στην άκρη. Και όταν τα εμπόδια ήταν πολύ μεγάλα, βάζαμε κι οι δυο τα δυνατά μας κι ανεβαίναμε πετώντας πιο ψηλά για να περάσουμε από πάνω τους. Ύστερα τρυπώναμε από ένα μικρό παράθυρο, που είχαμε αφήσει επίτηδες ανοιχτό, στον κόσμο τον δικό μας. Στον κόσμο του ονείρου και της φαντασίας.
Η εποχή εκείνη πέρασε γρήγορα. Μεγάλωσα κι έκανα άλλους φίλους, ξέχασα το δελφινάκι. Με τον καιρό έπαψα και να ονειρεύομαι. Ευτυχώς που αυτό δεν κράτησε πολύ, γιατί όταν χρόνια αργότερα βρέθηκα στη Χαλκίδα, την πόλη στην οποία γεννήθηκα, ο χρόνος γύρισε πίσω και ξανάγινα παιδί. Έτρεξα στην παραλία, έβγαλα τα παπούτσια μου, πλατσούρισα για λίγο μέσα στη θάλασσα κι ύστερα κάθισα στα βράχια της ακτής και την κοιτούσα. Μέσα από το διάφανο και πεντακάθαρο ρηχό νερό της, που ήταν σαν γυαλί, έβλεπα τα βότσαλα και τα κοχύλια που είχε η άμμος. Μοσχοβολούσε η θάλασσα και η ευωδιά της έφερνε στο μυαλό μου εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια: τα παιχνίδια που έκανα κολυμπώντας με τα αδέλφια μου και τους φίλους μας, το ψάρεμα με ένα καλάμι που ήταν μεγαλύτερο από το μπόι μας και τον παραμυθένιο βυθό της θάλασσας που έβλεπα μέσα από τη μάσκα. Θαύμαζα το γαλανό της χρώμα που έφτανε μέχρι εκεί που έσμιγε με το γαλάζιο του ουρανού. Η φαντασία μου όμως έσπρωχνε τη ματιά μου πιο μακριά, πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα, στον κόσμο του ονείρου. Εκεί που ήταν το δελφινάκι, ο παντοτινός μου φίλος.
Υπάρχουν και άλλοι ήρωες στην ιστορία μας [...] όλοι έχουν κάτι να μας πουν για όσα αξίζει να έχουμε φυλαγμένα στην καρδιά μας: την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, την ελευθερία, την ειρήνη. Αλλά και για τη θέληση –ναι, και το πείσμα– που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και σου δίνει φτερά.
Χαρές που έκανε αυτό όταν με είδε! Τι σάλτα, τι ακροβατικά και τι κακαριστά γελάκια! Και όπως το συνήθιζε, μου είπε:
- Τι κάθεσαι; Ανέβα πάνω στη ράχη μου.
- Να πάμε πού; το ρώτησα.
- Για όπου πεις εσύ, μου απάντησε.
Σκέφτηκα αμέσως το πεντακάθαρο νερό στην παραλία που σα να ήταν φτιαγμένο από γυαλί με άφηνε να βλέπω ό,τι υπήρχε μέσα του. Αυτή η ομορφιά της διαφάνειάς του με είχε γοητέψει και έφτιαξα στο μυαλό μου έναν κόσμο γυάλινο, αγνό και ειρηνικό.
Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το πρώτο μου βιβλίο, Το γυάλινο νησί και οι πειρατές, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καλέντη. Όταν το έγραφα, είχα στον νου μου τα παιδιά, τους εφήβους και τους γονείς τους. Ήθελα να ανοίξουν τα φτερά της φαντασίας τους και αυτοί. Να ταξιδέψουν μαζί με μένα και το δελφινάκι για να ζήσουν μια ωραία περιπέτεια που έχει πολλά να τους πει και όχι να τους διδάξει. Να γελάσουν με τους πειρατές, να θαυμάσουν τη φτερωτή κρυστάλλινη γοργόνα και να δουν μέσα από τη διαφάνεια των γυάλινων ανθρώπων την απίστευτη ομορφιά που έχουν μέσα στο μυαλό και στην καρδιά τους. Υπάρχουν και άλλοι ήρωες στην ιστορία μας, και μάλιστα πολύ σημαντικοί. Είναι η Διάφανη, ο ποιητής, ο ναύαρχος Τζαμάκης – όλοι έχουν κάτι να μας πουν για όσα αξίζει να έχουμε φυλαγμένα στην καρδιά μας: την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, την ελευθερία, την ειρήνη. Αλλά και για τη θέληση –ναι, και το πείσμα– που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο και σου δίνει φτερά. 
Το γυάλινο νησί και οι πειρατές
Έρση Δοξακοπούλου – Ντουράκη
Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Μήτσου
Καλέντης
80 σελ.
ISBN 978-960-594-035-5
Τιμή: €9,00
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr

Ο Στέφανος Π. Γεωργακόπουλος σε α΄ πρόσωπο

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωράμε, χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράγματα ή έστω και για τα μεγάλα, γράφει ο Σεφέρης στον «Γέροντα στην ακροποταμιά». Χρειάζεται να δούμε πού ήμασταν και πού είμαστε για να καταλάβουμε πού πάμε. Αυτή την πορεία μας, που χαράζεται κάθε μέρα, με κάθε λόγο, πράξη ή ενέργεια, με κάθε αμέλεια, πρέπει να την αναγνωρίζουμε στη γειτονιά μας, γιατί χωρίς τη γειτονιά μας η πορεία μας είναι ανύπαρκτη, για να μην πω και η ύπαρξή μας.
diavlos-article-banner
Ήμουνα μικρός, τη δεκαετία του ’40, δέκα χρονών παιδί και έμενα στα Λιόσα, στο σημερινό Ίλιο. Ήμουνα αυτό που λένε παπαδάκι και κάθε Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία τη μεγάλη, την Ευαγγελίστρια. Είχα όμως και υψηλότερα καθήκοντα: έλεγα το «Πιστεύω». Όταν ήταν η ώρα, έπαιρνα θέση μπροστά στην Ωραία Πύλη και απάγγελνα το Σύμβολο της Πίστεως με καθαρή φωνή και σεβασμό στα λεγόμενά μου. Καταλάβαινα καλά τι έλεγα κι αυτό έκανε την απαγγελία μου επιτυχημένη. Εκείνο που δεν καταλάβαινα από τότε ήταν εκείνο το «αοράτων», που έκτοτε με κυνηγάει και το κυνήγησα κι εγώ στο βιβλίο μου Θέλοντα και Αθέλοντα που κυκλοφόρησε ο Δίαυλος το 2014. Στα Λιόσα, τότε, μυήθηκα και στην ποίηση από τον πατέρα μου και τη μητέρα του, τη νενέ μου. Όμως, τόσο η «ποίηση» όσο και το «αοράτων» παρέμειναν στην αφάνεια, μέχρις ότου, προ των πυλών του Πολυτεχνείου, αποκαλύφθηκε η αγάπη μου για τη φυσική και τους νόμους της. Την ποίηση την ξαναθυμήθηκα, αργότερα, όταν με γήτεψε η άρρηκτη και περίεργη σχέση της με τη φυσική και τις επιστήμες του ουρανού. Ήταν τότε που σιγά σιγά άρχισα να αποκρυπτογραφώ τη γειτονιά μου, το περιβάλλον μας το τόσο θαυμαστό και το τόσο ταλαιπωρημένο, το απέραντο αμόλυντο έξω μας, το δυσπρόσιτο μικρούτσικο έξω μας και εντός μας. Η γειτονιά μας είναι αυτό που θα λέγαμε μικροοικονομία, τα γύρω μας σπίτια και οι δρόμοι και η αλάνα και τα δέντρα και η εκκλησία, το άμεσο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και αναπνέει η οικογένεια. Εκεί όπου η επικοινωνία είναι σχεδόν πλήρης και όπου ακμάζουν οι έρωτες και οι κακίες, τα κουτσομπολιά και η αγάπη για τον γείτονα, όπου όλοι συμμετέχουν σε όλα: σε χαρές, δυσκολίες και αντιδικίες. Αλλά η γειτονιά είναι το σχολείο που διαμορφώνει χαρακτήρες και όπου καλλιεργούνται τα πρώτα σκιρτήματα και ανθίζουν οι πρώτες συγκινήσεις. Η γειτονιά αποτελεί τον πυρήνα της κοινωνικότητας η οποία έχει καταστραφεί μέσα στην ξέφρενη εξέλιξη και αντικαταστάθηκε, σαν ανάγκη αδήριτη, από τη διαδικτυακή επικοινωνία, τη στρεβλή, η οποία, παρά τη μυθική της επιτυχία, αυξάνει τη μοναχικότητα των ανθρώπων εν τη επικοινωνία τους. Γιατί η εκ του μακρόθεν φωνή και εμφάνιση στερείται της πληρότητας και αμεσότητας, αποσβένοντας τις αναπνοές που δεν σχεδιάζονται και τη θαλπωρή που δεν μεταφέρεται μέσα στα ψυχρά διαδικτυακά κύματα. Και τώρα, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, νιώθω να με πλημμυρίζουν τα Λιόσα και ο Κολωνός με τις χαρούμενες καθημερινότητες που έλαμπαν γλυκύτερα κάθε πρωί, ραντίζοντας με το χάδι της αφθονίας την απόλυτη ένδεια. Αυτό το αεράκι το μαγικό της παιδικής ηλικίας που απαλύνει το πένθιμο και το μεταμορφώνει σε μια παρουσία που ακόμη μένει ζωντανή, ανεξήγητα δυνατή στα παιδικά μάτια καρφωμένα με απάθεια στα χείλη που σιώπησαν.
Η πορεία Από τα Λιόσα στον Κολωνό είναι γεμάτη από συναντήσεις με υπάρξεις της δεκαετίας του ’40, που κανένας δεν καταδέχτηκε να καταγράψει. Κι όμως, ήταν όλες και όλοι εκεί όπου έζησαν και πόνεσαν και γέλασαν και γλέντησαν και χάθηκαν μέσα στον απόηχο της σιωπής.
Η διαδρομή, Από τα Λιόσα στον Κολωνό, δεν αρνείται τις φαιές αποχρώσεις της Κατοχής και του Εμφυλίου, ούτε την ακατανόητη διχόνοια που μαίνεται ακόμη στα χαρακώματα των φαντασμάτων που ψάχνουν την εξιλέωση στην τελική νίκη των ιδεών πάνω στις ιδέες. Όμως, ενάντια στους εραστές των μελανών, είναι διανθισμένη με μέρες ζεστές, καλοκαιρινές, χωρίς καταχνιά, χωρίς καταιγίδες, να διυλίζονται στάλα στάλα, νύχτες ολόκληρες, μέσα στον κουβά που μαζεύει τα νερά που δεν συγκρατούν τα σπασμένα κεραμίδια. Αυτή η διαδρομή είναι σπαρμένη, μέσα στην ερημιά της, με υλικό εκλεκτό, ζεστό, ανθρώπινο, κόντρα στα δάκρυα του ιταλικού μελό, με δόση σαρκασμού που δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα. Η πορεία Από τα Λιόσα στον Κολωνό είναι γεμάτη από συναντήσεις με υπάρξεις της δεκαετίας του ’40, που κανένας δεν καταδέχτηκε να καταγράψει. Κι όμως, ήταν όλες και όλοι εκεί όπου έζησαν και πόνεσαν και γέλασαν και γλέντησαν και χάθηκαν μέσα στον απόηχο της σιωπής. Αλλά η πορεία Από τα Λιόσα στον Κολωνό αποτελεί, περισσότερο, τη νωπογραφία μιας εποχής με τους ανθρώπους και τα σημάδια τους. Με τους ανθρώπους που έζησαν και πέθαναν χωρίς να ξέρουν το γιατί, αλλά που τα σημάδια τους ξεκάθαρα διαβάζονται και εξηγούν εκείνα που εκείνοι ήταν ανήμποροι να συλλαβίσουν. 
Από τα Λιόσα στον Κολωνό
Στέφανος Π. Γεωργακόπουλος
Δίαυλος
114 σελ.
ISBN 978-960-531-406-4
Τιμή: €6,50
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr


«Στέφαν Γκέτσιεβ – Κωνσταντίνος Καβάφης: Μια “πρώτη” γνωριμία» της Ελένης Κουρμαντζή

Το ενδιαφέρον της βουλγαρικής διανόησης για τη νεοελληνική πεζογραφία και ποίηση ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του 1940. Λόγω του πνεύματος της εποχής, η βουλγαρική διανόηση αρχικά προσανατολίζεται προς συγκεκριμένη πεζογραφία. Είναι αυτή η πεζογραφία που ασχολείται με θέματα της Κατοχής και της Αντίστασης στην Ελλάδα. Έτσι, πρωτοπαρουσιάζεται η αξιόλογη Ελληνίδα ποιήτρια και πεζογράφος Μέλπω Αξιώτη, η οποία στα έργα της ασχολείται επισταμένα με τις παραπάνω θεματικές. Τα έργα αυτά είναι: Ελλάδα – Κούνια μιας τραγωδίας (1947) και Εικοστός αιώνας (μυθιστόρημα, 1949), ενώ ακολουθεί ο Δημήτρης Χατζής, με το έργο του Μουργκάνα (1949).
Στις επόμενες δύο δεκαετίες, το ενδιαφέρον της βουλγαρικής διανόησης θα στραφεί και σε άλλα νεοελληνικά έργα και σε συγγραφείς, όπως οι: 
1956: Τάσος Λειβαδίτης, «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», περιοδικό СЕПТЕМВРИ, Νο 4 
1957: Νίκος Καζαντζάκης, Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Narodna Kultura
1958: Μενέλαος Λουντέμης, Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα, Narodna Kultura
1958: Θέμος Κορνάρος, Στρατόπεδο του Χαϊδαριού, Narodna Kultura
1959: Μενέλαος Λουντέμης, Συννεφιάζει, Narodna Kultura
1959: Μενέλαος Λουντέμης, Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος, Narodna Kultura
1959: Κώστας Βάρναλης, Η αληθινή απολογία του Σωκράτη, Narodna Kultura
1959: Νίκος Καζαντζάκης, Καπετάν Μιχάλης, Narodna Kultura
1962: Εμμανουήλ Ροΐδης, Η πάπισσα Ιωάννα, Narodna Kultura
1963: Διδώ Σωτηρίου, Ματωμένα χώματα, Narodna Kultura
1963: Δημήτρης Χατζής, Η φωτιά, Narodna Kultura
1965: Γιώργος Θεοτοκάς, «Οι σύγχρονοι Έλληνες», περιοδικό СЕПТЕМВРИ
1966: Μενέλαος Λουντέμης, Η φυλακή του κάτω κόσμου, Narodna Kultura
1967: Στρατής Δούκας, Ιστορία ενός αιχμαλώτου, Narodna Kultura
1968: Κώστας Βάρναλης, Οι δικτάτορες, εφημερίδα ОТЕЧЕСТВЕН ФРОНТ
Όπως βλέπουμε, στον τομέα των μεταφράσεων, της επιμέλειας και της παρουσίασης των νεοελληνικών έργων πρωτοστατεί ο εκδοτικός οίκος Narodna Kultura, ο οποίος εργάζεται σε αυτόν τον τομέα έως και τη δεκαετία του 1980. Επίσης, η εφημερίδα ОТЕЧЕСТВЕН ФРОНТ (Πατριωτικό Μέτωπο), και το περιοδικό СЕПТЕМВРИ ασχολούνται με τη νεοελληνική διηγηματογραφία για τέσσερις δεκαετίες. Ακούραστοι δε μεταφραστές και επιμελητές έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας παραμένουν, μεταξύ άλλων, οι Γκεόργκι Κριστόφ Κούφοφ, Στέφαν Γκέτσιεβ και Σάββας Αχιλλέα.
Αξίζει σε αυτό το σημείο να γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά σε σχέση με τη δράση της Ωνασείου Βιβλιοθήκης σε ένα σημαντικό πλαίσιο, το οποίο εκτείνεται από τον Διαφωτισμό έως και το Αρχείο Καβάφη: Σαν μια μικρογραφία ερευνητικού εργαστηρίου διεθνών αξιώσεων, η Ωνάσειος Βιβλιοθήκη θησαυρίζει συγγράμματα από την περίοδο της Αναγέννησης και του Νεοελληνικού Διαφωτισμού έως την εποχή του Κωνσταντίνου Καβάφη. Το Ίδρυμα Ωνάση, άλλωστε, απέκτησε το Αρχείο Καβάφη το 2012, εξασφαλίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την παραμονή του στην Ελλάδα, ώστε να αποφευχθεί ενδεχόμενος κατακερματισμός του. Αποστολή του Ιδρύματος είναι η προστασία του φυσικού αρχείου, η δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών ώστε να είναι ανοιχτό και προσβάσιμο σε ερευνητές και κοινό, καθώς και η διάδοση του έργου και του διεθνούς χαρακτήρα της ποίησης του Κ. Π. Καβάφη. Το Αρχείο εντάσσεται στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη, η οποία θησαυρίζει δύο ακόμη μεγάλες συλλογές βιβλίων: την Ελληνική Βιβλιοθήκη (πρώην συλλογή Κ. Στάικου) και την Περιηγητική Συλλογή. Από την περίοδο 2016-17, οι πόρτες της άνοιξαν για το ευρύ κοινό, καθώς πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και ενήλικες, ερευνητές και άτομα με αναπηρία. Η Ωνάσειος Βιβλιοθήκη διαθέτει 110.000 ψηφιοποιημένα τεκμήρια και δύο ψηφιακές εφαρμογές για web/tablet/smartphone που διατίθενται ελεύθερα.
Και για να εισέλθουμε στο θέμα μας, το οποίο ορίζεται ως «Στέφαν Γκέτσιεβ – Κωνσταντίνος Καβάφης: Μια "πρώτη" γνωριμία», αξίζει να σημειώσουμε, προκαταβολικά, ότι το κατεξοχήν πρόσωπο που έκανε γνωστή την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη στη βουλγαρική διανόηση και στο βουλγαρικό κοινό είναι ο σπουδαίος Βούλγαρος μεταφραστής Στέφαν Γκέτσιεβ, ο οποίος πρωτοεμφανίζεται το 1960 με τη μετάφραση του ποιήματος «Ιθάκη» («Итака»).
Το ενδιαφέρον του Γκέτσιεβ για τον Καβάφη θα συνεχισθεί αμείωτο σε όλη τη μεταφραστική πορεία του, ενώ ταυτόχρονα θα υπάρξουν και άλλοι Βούλγαροι, αξιόλογοι μεταφραστές, οι οποίοι θα ασχοληθούν με την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, παρουσιάζοντας κείμενά του σε διάφορες βουλγαρικές ανθολογίες, εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Στέφαν Γκέτσιεβ, το 1938, βρίσκεται στην Αθήνα. Σε μια συνάντησή του με τον σπουδαίο επίσης ποιητή Κώστα Βάρναλη, εκφράζει την επιθυμία του να ασχοληθεί και να γνωρίσει τη «νεοελληνική» ποίηση. Ο Βάρναλης του ανταπαντά πως καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τη «σύγχρονη» νεοελληνική ποίηση και, ως εκ τούτου, του προτείνει τον Κωνσταντίνο Καβάφη –που είχε φύγει από τη ζωή πριν από πέντε χρόνια– και τον Γιώργο Σεφέρη. Ο Γκέτσιεβ καταλήγει στον Κωνσταντίνο Καβάφη, και από εδώ και στο εξής αναζητά ποιήματά του.
Ας παραθέσουμε στο σημείο αυτό τα λόγια του ίδιου του Στέφαν Γκέτσιεβ για την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη:
«Όσο περισσότερο διάβαζα αυτή την ποίηση, τόσο περισσότερο ένιωθα και έναν αυξάνοντα θαυμασμό. Όχι τον θαυμασμό που προκαλεί η συναισθηματική ποίηση, οι εξαίσιες μεταφορές, συνδεμένες με τα βιώματα της καρδιάς. Αλλά τον θαυμασμό και τον σεβασμό που νιώθει κανείς, όταν ανακαλύψει κάποιο βαθύ και σοφό πολιτισμό… Από τη συχνή ανάγνωση είχα μάθει πια κάμποσα ποιήματά του απ’ έξω… Εγώ διορθώνω συχνά τις μεταφράσεις μου. Νομίζω πως αυτή, η πρώτη [μετάφραση], είναι από τις ελάχιστες μεταφράσεις μου που ποτέ δεν έχω διορθώσει».
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Καβάφης ως ποιητής ελάχιστα ήταν τότε [το 1938] γνωστός στο αθηναϊκό κοινό, και οι κύκλοι που τον γνώριζαν ήταν αρκετά περιορισμένοι. Πέρα από μερικά διάσπαρτα χειρόγραφα του ποιητή, τα μόνα βιβλία που κυκλοφορούσαν τότε στην Ελλάδα ήταν μόνον δύο: Το πρώτο είχε εκδοθεί το 1933 στην Αθήνα, από τον Τίτο Μαλάνο, και είχε τον τίτλο Ο ποιητής Κ. Π. Καβάφης – Ο άνθρωπος και το έργο του (Γκοβόστης), και το δεύτερο, το 1935, είχε εκδοθεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από τον εκδοτικό οίκο Αλεξανδρινή Τέχνη, με φιλολογική επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου και με τίτλο Κ. Π. Καβάφης – Ποιήματα.
Αναφέρουμε ενδεικτικά εδώ πως το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη στην Ελλάδα θα έχει μια πλέον ολοκληρωμένη –σχετική– εκδοτική παρουσία, το έτος 1963, όταν ο Γεώργιος Π. Σαββίδης θα παρουσιάσει τα Ποιήματά του (Ίκαρος) και ο Γιώργος Παπουτσάκης τα Πεζά του (Φέξης), ενώ θα ακολουθήσουν πολλαπλές εκδόσεις στη συνέχεια.
Και για να επανέλθουμε στο θέμα μας, σχετικά με τη σχέση του Στέφαν Γκέτσιεβ και του Κωνσταντίνου Καβάφη, θα θέσουμε απλά το ερώτημα: Ποια έκδοση του Κωνσταντίνου Καβάφη έχει υπόψη του ο Στέφαν Γκέτσιεβ, το 1938, την οποία και συμβουλεύεται, προκειμένου να «γνωρίσει», δηλαδή να μελετήσει, τον ποιητή;
Σαφώς ο ίδιος θα αναζήτησε και τις δύο πρώτες εκδόσεις, την αθηναϊκή και την αλεξανδρινή, οι οποίες και θα κυκλοφορούσαν στους ιδιαίτερους και «προβληματισμένους» φιλολογικούς- λογοτεχνικούς κύκλους της αθηναϊκής πρωτεύουσας, δηλαδή σε αυτούς τους κύκλους που αναζητούσαν τη «διαφορετικότητα», και την οποία «διαφορετικότητα» και «μοναδικότητα» εξέφραζε και εκφράζει η ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Μετά από δεκαπεντάχρονη απουσία του Στέφαν Γκέτσιεβ στη Βουλγαρία, επιστρέφει το 1950 και το 1957 αρχίζει την προετοιμασία της πρώτης ανθολογίας της ελληνικής ποίησης. Το 1963, μαζί με άλλους, εκδίδουν με αφορμή την εκατονταετηρίδα της γέννησης του Καβάφη ένα βιβλίο με επιλογή ποιημάτων του, σε μετάφραση, έκδοση η οποία θα έχει μια πολύ σοβαρή επίδραση στη νέα τότε γενιά των Βούλγαρων ποιητών. Έτσι, ο Κ. Π. Καβάφης θα έχει περισσότερες από 75 μνημονεύσεις (βιογραφικά στοιχεία, ποίηση) σε διάφορα λογοτεχνικά, κοινωνικά, ακόμη και επιστημονικά περιοδικά, και θα γίνει στην πορεία, κατά τον Στέφαν Γκέτσιεβ «μέρος του εθνικού πολιτισμού της Βουλγαρίας».
Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να μεταφέρω τα λόγια του, τα οποία και εκφράζουν, με απλό και άμεσο τρόπο, τη συναισθηματική του φόρτιση και συγκίνηση όταν ο ίδιος, το 1960, είχε μεταφράσει στα βουλγαρικά το πρώτο ποίημα του Καβάφη. Μας λέει λοιπόν ο ίδιος:
«Μια νύχτα ξύπνησα ξαφνικά, άναψα τη λάμπα, πήρα το μολύβι, και επειδή δεν βρήκα χαρτί, έσκισα έναν μεγάλο φάκελο που βρήκα και με μια ανάσα έγραψα κάτι. Αμέσως μετά ξανακοιμήθηκα. Την άλλη μέρα θυμήθηκα το σεληνιακό βίωμά μου και κοίταξα τον φάκελο: είχα γράψει τη βουλγαρική μετάφραση του ποιήματος “Ιθάκη”...».
Η δρ Ελένη Κουρμαντζή είναι επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Βελίκο Τύρνοβο «Άγιος Κύριλλος & Άγιος Μεθόδιος».
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr

«Νεράιδες, φαντάσματα και ο Χουντίνι (Ντόιλ, Ντίκενς)» του Πέτρου Γκάτζια

Πνεύματα που επικοινωνούν με τους ζωντανούς συγγενείς τους, επισκέψεις σε νεκροτομεία σαν αξιοθέατο, νεράιδες που ζουν ανάμεσά μας και κάπου εκεί ο μάγος Χουντίνι. Φαίνεται πως το μεταφυσικό ήταν φυσικό στη βικτωριανή εποχή, ακόμη και για μεγάλους συγγραφείς όπως ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και ο Κάρολος Ντίκενς. Οι δυο τους μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις, αν και είχαν σχεδόν μισό αιώνα διαφορά μεταξύ τους.
Οι νεράιδες και ο μάγος Χουντίνι (σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ)
Αν και είχε δημιουργήσει έναν από τους πιο ορθολογιστές ήρωες στην ιστορία της λογοτεχνίας, τον διάσημο ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς, ο Ντόιλ δεν υπήρξε και ο πιο λογικός άνθρωπος. Η επαφή του με τον κόσμο του υπερφυσικού ξεκίνησε όταν έχασε τον γιο του στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Έκτοτε αφιέρωσε τη ζωή του στον πνευματισμό προσπαθώντας απεγνωσμένα να επικοινωνήσει μαζί του. Μέσα σ’ όλα αυτά, ο συγγραφέας θαύμαζε τον διάσημο μάγο της εποχής, τον θρυλικό μετρ των αποδράσεων Χάρι Χουντίνι, ο οποίος ωστόσο, όσο και αν ακούγεται παράξενο, δεν συμμεριζόταν και πολύ τις απόψεις του φίλου του για τον πνευματισμό και την επικοινωνία με τον άλλο κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, σέβονταν και εκτιμούσαν αρκετά ο ένας τον άλλον, ώστε ο Χουντίνι να τον ακολουθεί από τη μια στις συνευρέσεις με τα μέντιουμ, αλλά από την άλλη να προσπαθεί να τον πείσει ότι αυτού του είδους η «θρησκεία», όπως την αποκαλούσε ο Ντόιλ, δεν ήταν παρά μια απάτη. Ο συγγραφέας όμως απέδιδε υπερφυσικές ικανότητες στον μάγο. Πίστευε πως ο Χουντίνι –όσο και αν εκείνος προσπαθούσε να τον πείσει για το αντίθετο– κατάφερνε να γίνει σκόνη, να αποδράσει απ’ όπου βρισκόταν και μετά να ξαναπάρει την ανθρώπινη υπόστασή του. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν ήταν ο μόνος που είχε γοητεύσει τον Ντόιλ. Το 1917, δύο κοριτσάκια, 16 και 9 ετών, η Έλσι Ράιτ και η Φρανς Γκρίφιθς, παρουσίασαν μια σειρά από φωτογραφίες που κατέγραφαν, υποτίθεται, τις ίδιες μαζί με νεράιδες να χορεύουν στον κήπο του σπιτιού τους στην Αγγλία. Ο Ντόιλ ανακάλυψε τις φωτογραφίες τρία χρόνια αργότερα και άρχισε να λέει σε όλους πως ήταν η απόδειξη ότι πράγματι υπάρχει ένας άλλος κόσμος, με νεράιδες και πνεύματα, προκαλώντας αντιδράσεις και χλευασμό. Πολλοί είπαν ότι έχανε τα λογικά του, πόσω μάλλον όταν πολλά χρόνια αργότερα, το 1983, η υπέργηρη Έλσι αποκάλυψε ότι οι φωτογραφίες τους ήταν βέβαια ψεύτικες.
Ένας υπνωτιστής στη λέσχη των φαντασμάτων (Κάρολος Ντίκενς)
«Όταν βρίσκομαι στο Παρίσι, μια αόρατη δύναμη με τραβάει στο νεκροτομείο. Ποτέ δεν θέλω να πάω εκεί, αλλά όλο εκεί βρίσκομαι». Τάδε έφη Κάρολος Ντίκενς, ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής περνούσε πολύ χρόνο στα νεκροταφεία και τα νεκροτομεία, ακόμη και την παραμονή αλλά και ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Ωστόσο αρκετοί Άγγλοι αλλά και Γάλλοι –της ανώτερης βέβαια τάξης–, οι οποίοι έπλητταν αφόρητα, όπως δήλωναν, επισκέπτονταν τα νεκροταφεία σαν ατραξιόν. Ο Ντίκενς ήταν μέλος της περίφημης Βικτωριανής Λέσχης των Φαντασμάτων, η οποία ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ για να μετακομίσει αργότερα στο Λονδίνο. Τα μέλη της ερευνούσαν πιθανές υποθέσεις φαντασμάτων, με τον Ντίκενς να δείχνει ενδιαφέρον και για τον υπνωτισμό, τον οποίο εφάρμοζε συχνά σε φίλους και συγγενείς. Άλλωστε, στα περισσότερα βιβλία του έδειχνε αυτή την αδυναμία του για το υπερφυσικό, με ηχηρότερο παράδειγμα την κλασική Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Πολλοί, ωστόσο, τον θυμούνται να κάνει βόλτες στις όχθες του Τάμεση αναζητώντας πτώματα που είχε ξεβράσει το ποτάμι και να συζητάει συχνά με τους αστυνομικούς θέλοντας να μάθει διακαώς πληροφορίες γι’ αυτούς που αυτοκτόνησαν πέφτοντας από τις γέφυρες.
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr

«Μια βόλτα στην Αθήνα της Μπελ Επόκ με λεωφορείο του 1961» της Βερίνας Χωρεάνθη

Με αφορμή την έκδοση των απομνημονευμάτων του Μίλτου Λιδωρίκη σε έναν τόμο γεμάτο απολαυστικές και ιστορικά σημαντικές αφηγήσεις με τίτλο Έζησα την Αθήνα της Μπελ Επόκ (Polaris) και με πρωτοβουλία της κυρίας Ζωζώς Λιδωρίκη, νύφης του Μίλτου και συζύγου του Αλέκου Λιδωρίκη, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 11 Μαρτίου μια πολύ ιδιαίτερη και πρωτότυπη παρουσίαση.
Ένα λεωφορείο-αντίκα, αυθεντική Mercedes ελληνικής κατασκευής της Βιαμάξ, ήταν ο ξεχωριστός πρωταγωνιστής μιας εξαιρετικής ξενάγησης-αναδρομής που ξεκίνησε από το σημείο όπου ήταν κάποτε το σπίτι του Μίλτου Λιδωρίκη και κατέληξε στην πλατεία Προσκόπων.
Το λεωφορείο κατέφτασε στο σημείο συνάντησης, στη διασταύρωση των οδών Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, έξω από το ζαχαροπλαστείο Zonars. Το υποδεχτήκαμε με ενθουσιασμό σχεδόν παιδικό, και φυσικά έκλεψε την παράσταση. Απέναντι ακριβώς, στον αριθμό 10 της οδού Πανεπιστημίου, εκεί όπου σήμερα είναι το κοσμηματοπωλείο του Ζολώτα και ο φούρνος Paul, βρισκόταν το πατρικό σπίτι του Μίλτου Λιδωρίκη. Η προγραμματισμένη διαδρομή ακολουθούσε τις αφηγήσεις από τις σελίδες του βιβλίου, αποσπάσματα του οποίου μάς προσέφερε με την εκφραστικότητα και τη ζωντάνια της η κυρία Λιδωρίκη, διαβάζοντας χαρακτηριστικά κομμάτια σε κάθε αντίστοιχη περιοχή που διασχίζαμε.
Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, το λεωφορείο έφτασε στην Ομόνοια, άντρο των καφέ σαντάν και των καφέ αμάν κατά τη διάρκεια της Μπελ Επόκ, και κάνοντας έναν κύκλο, έστριψε στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, πέρασε μπροστά από το Εθνικό Θέατρο, έναν ακόμα σημαντικότατο σταθμό στη ζωή του Μίλτου Λιδωρίκη, μιας και είχε διατελέσει προσωπάρχης του. Στη συνέχεια, αφήνοντας πίσω του την πλατεία Κουμουνδούρου, μπήκε στην οδό Δεληγιώργη για να περάσει κατόπιν στην οδό Πειραιώς, έναν δρόμο που ο Μίλτος Λιδωρίκης, με το απαράμιλλο χιούμορ του, χαρακτηρίζει «αίσχος εις χιλιόμετρα» εξαιτίας της σκόνης και διάφορων δυσάρεστων οσμών (και όχι μόνο) που τότε κυριαρχούσαν σε όλη του σχεδόν την έκταση.
Κατά μήκος της οδού Πειραιώς, το μάτι αναπόφευκτα πέφτει στο Εργοστάσιο Παυλίδη, τα Δημοτικά Σφαγεία, την ΕΛΑΪΣ, κτίσματα ιστορικά με ξεχωριστή ταυτότητα το καθένα. Το μέρος του ταξιδιού που αφορούσε την οδό Πειραιώς –γιατί, ουσιαστικά, για ταξίδι επρόκειτο, και μάλιστα σε πολλά επίπεδα: ταξίδι στον χρόνο, την ιστορία, τις αναμνήσεις, τις αναφορές– είχε τη μερίδα του λέοντος και ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά κομμάτια αυτής της υπέροχης ξενάγησης.
Φτάνοντας στο Νέο Φάληρο, στρίψαμε στην οδό Καραολή και Δημητρίου για να βγούμε λίγο αργότερα στην παραλιακή και να θυμηθούμε τα όσα αναφέρει ο Μίλτος Λιδωρίκης για το μοναδικό Ακταίον, το ξενοδοχείο που ήταν διάσημο τα χρόνια της Μπελ Επόκ. Στη θέση του βρίσκεται τώρα το νοσοκομείο Μετροπόλιταν, η αρχιτεκτονική γραμμή του οποίου βασίζεται –σε λεπτομέρειες μόνο και γενικότερα μιλώντας– στο ιστορικό ξενοδοχείο.
Αφήνοντας πίσω μας το Νέο Φάληρο, μπήκαμε στη λεωφόρο Θησέως την οποία ανεβήκαμε μέχρι τη διασταύρωση με την οδό Αγίων Πάντων, όπου και στρίψαμε. Συνεχίσαμε στις οδούς Εφέσου, Πλαστήρα και Κράτητος και βγήκαμε στη λεωφόρο Συγγρού, στο ύψος της εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, που είναι περισσότερο γνωστή ως «Άγιος Σώστης», καθώς κατασκευάστηκε μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του βασιλιά Γεωργίου Α΄.
Φτάνοντας σιγά σιγά στο τέλος της διαδρομής μας, μπήκαμε στη λεωφόρο Αμαλίας, που την εποχή του Μίλτου Λιδωρίκη ονομαζόταν Πιπεριές, κατεβήκαμε την οδό Γεωργίου Α΄, μπροστά από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, ένα ακόμα σημαντικό και ιστορικό κτίριο των Αθηνών, στρίψαμε στη Φιλελλήνων εκεί όπου, στη θέση του σημερινού Public, βρισκόταν το καφενείο του Ζαχαράτου, βγήκαμε πάλι στην Αμαλίας, με αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φορά και προορισμό τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας. Από εκεί, περνώντας μπροστά από το Κολυμβητήριο, μπήκαμε στη λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου, περάσαμε έξω από το Στάδιο και, φτάνοντας κοντά στην πλατεία Προσκόπων, το μαγευτικό αυτό ταξίδι τελείωσε.
Κάπου εκεί, αποχαιρετήσαμε και το λεωφορείο που, εκτός από ξεχωριστό μεταφορικό μας μέσο σ’ αυτή την αξέχαστη διαδρομή-εκδρομή, μας συντρόφευε με τους ήχους του, με το βουητό της μηχανής του, με τις μνήμες που κουβαλούσε. Το λεωφορείο ανήκει σήμερα στον Χάρη και τον Βαγγέλη Λαζαρόπουλο, συλλέκτες με οικογενειακή ιστορία που έχουν αναλάβει το δύσκολο αλλά τόσο συναρπαστικό έργο της απόκτησης, αναδιαμόρφωσης και συντήρησης παλιών λεωφορείων. Στόχος τους είναι, όπως μας είπε στη συνέχεια ο κύριος Χάρης Λαζαρόπουλος, να μην είναι απλά μουσειακά είδη αυτά τα οχήματα, αλλά να είναι και χρηστικά. Το συγκεκριμένο λεωφορείο βγήκε για πρώτη φορά στην κυκλοφορία στις 14 Ιουλίου του 1961 και αποσύρθηκε το 1984. Το ανώτατο επιτρεπτό όριο ταχύτητάς του είχε οριστεί στα 60 χλμ/ώρα, αν και, όπως μας πληροφόρησε ο κύριος Χάρης Λαζαρόπουλος, ουσιαστικά μπορούσε άνετα να «πιάσει» και μεγαλύτερες ταχύτητες. Πρόκειται μάλιστα για ένα διάσημο λεωφορείο, αφού έχει εμφανιστεί στην ταινία Η αρχόντισσα και ο αλήτης της Finos Film. «Απαγορεύεται το καπνίζειν», «Κυτίον παραπόνων», «Θέσεις καθήμενων επιβατών: 32», οι διακριτικές αλλά και τόσο χαρακτηριστικές πινακίδες οδηγιών στο μπροστινό μέρος. Οι κλασικές χειρολαβές, η πινακίδα «Αθήναι» στο εξωτερικό, η κλασική «γαλαρία» – τα καθίσματα στο πίσω μέρος, λεπτομέρειες που φέρνουν στο μυαλό άλλες εποχές, που ίσως κάποιοι από εμάς να τις έχουμε δει μόνο σε ταινίες. Βλέποντας την Αθήνα μέσα από ένα τόσο ιστορικό όχημα, είναι σαν να αλλάζει και η πόλη, σαν να παίρνει άλλη διάσταση το σύγχρονο περιβάλλον της και με έναν μαγικό τρόπο να συναντάει το παρελθόν της και να ενώνεται μαζί του, ξεπερνώντας όρια χρόνου και τόπου και άλλους περιορισμούς.
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr

«Θεοφόροι και δαιμονοφόροι» της Ελένης Λαδιά

Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά Θεοφόροι και δαιμονοφόροι που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Μαρτίου από τις εκδόσεις Αρμός. 
Ποτέ δέν ἐννόησα τήν προθυμία τοῦ ἀδελφοῦ μου Λουκᾶ νά φοιτήσει στήν Ἀθωνιάδα σχολή. Μοῦ τό εἶχε προτείνει κι ἐμένα ὁ πατέρας, ἀλλά μολονότι τόν ἀγαποῦσα καί τόν σεβόμουν, αὐτή τήν χάρη δέν θά τήν ἔκανα ποτέ.
Στήν ἀρχή πίστευα πώς στήν ἀπόφασή μου συνηγοροῦσαν ἰδεολογικοί λόγοι: δέν θρἠσκευα κι ἑπομένως ἐκεῖνος ὁ χῶρος, πού καταύγαζε πίστη καί ἱερό δέος, δέν μοῦ ταίριαζε. Ἀργότερα κατάλαβα πώς οἱ λόγοι τῆς ἄρνησής μου ἦταν βαθύτεροι...
Ἀρχικῶς δέν θά μποροῦσα νά ἐγκαταλείψω τήν μικρότερή μας ἀδελφή Μαριάννα, ἡ ὁποία στερημένη ἀπό τήν μητρική φροντίδα, ὑποδυόταν τήν μητέρα. Ἤμασταν διαρκῶς μαζί σάν σιαμαῖοι ἤ μᾶλλον ἔγινε ἡ σκιά πού μέ ἀκολουθοῦσε ἀλλά καί μέ στοίχειωνε. Τό αἴσθημά μας ἦταν βαθύ, ἴσως γιατί εἶχε ἀνθίσει στά βαλτονέρια τῆς ὀρφάνειας καί τῆς ἔλλειψης. Ὅταν ἤμασταν μικρά παίζαμε διάφορους συγγενικούς ρόλους ἀλλά ποτέ τόν πραγματικό μας. Στήν γειτονιά βλέποντας τήν ἀγάπη καί τήν φροντίδα πού ὑπῆρχε μεταξύ μας, μᾶς ἀποκαλοῦσαν μέ τά ὀνόματα ἑνός παλαιοῦ ζεύγους, νεκροῦ τώρα, πού εἶχε ἀγαπηθεῖ καί ἐνωθεῖ παντοτινά. 
Στήν ἀρχή δέν μέ πείραζε αὐτή ἡ σύγκριση, μέχρι τήν ἐφηβεία πού ἔμαθα τί ἀκριβῶς συμβαἰνει ἀνάμεσα στό ἀνδρόγυνο, τήν πράξη πού γίνεται, κι αἰσθάνθηκα ἀναδρομικῶς θιγμένος καί ντροπιασμένος. Ἔτσι ἀπέφευγα τήν ἀδελφή μου μέ διακριτικότητα πρῶτα, μέ φωνές καί προσβολές ἀργότερα. Δέν ξέρω τί καταλάβαινε ἐκείνη καί πῶς ἐρμήνευε τήν συμπεριφορά μου, τόσο στοργική ἄλλοτε καί τόσο βάναυση τώρα, ἀλλά δέν μέ ἐνδιέφερε καθόλου. Ἔπρεπε νά προφυλαχθῶ ἀπό τό στοίχειωμα ἐκείνου τοῦ νεκροῦ καί ἀγνώστου ζεύγους. Ἕπρεπε νά σωθῶ καί νά σώσω τήν Μαριάννα. Μέ κυρίευε ὅμως καί μία σαρκοβόρα ἐνοχή στήν σκέψη πώς ἡ ἀδελφή μου ἦταν ἀμέτοχη στίς ψυχικές μου ταλαντεύσεις.
Ἡ ἠθελημένη μου ἀποστροφή πρός τήν ἀδελφή μου παρέσυρε κι ὅλο τό γυναικεῖο εἶδος, τό ὁποῖο θεωροῦσα κατώτερο τοῦ ἀνδρικοῦ. Στόλιζα τήν γυναίκα μέ κάθε εἴδους χλευαστικά καί ὑβριστικά ἐπίθετα, πού μάλιστα τά ἐξωτερίκευα μπροστά στήν Μαριάννα, μέχρι πού κάποτε ἐκείνη ἐκστομίζοντας τήν μοιραία φράση, «εἶσαι μισογύνης», μέ τόσο περιφρονητικό τόνο, μέ ἀνάγκασε νά σταματήσω. Ἦταν σάν νά τόνιζε κάποια λανθάνουσα ἀνικανότητα ἤ ροπή ὁμοφυλοφυλίας. Ὄχι ποτέ δέν ἔνιωσα ἕλξη γιά τό ὁμόφυλο, οὔτε καί ἀποστροφή. Ἤμουν τόσο οὐδέτερος σάν νά μήν ὑπῆρχε στόν κόσμο αὐτό τό εἶδος. Γιά τήν ἀνικανότητα ἴσως, δέν ξέρω, μπορεῖ καί νά ὑπῆρχε, ἄν αὐτό σήμαινε πώς φοβόμουν νά πλησιάσω ἐρωτικῶς μιά γυναίκα. Ἤμουν ὁλοπάρθενος στό σῶμα, ἀκόμη καί στήν ἡλικία πού ἄλλοι ἄνδρες εἶχαν ἐρωτευθεῖ ἤ νυμφευθεῖ, ὅλοι σχεδόν οἱ ἄνδρες, ὅπως καί ὁ «ἅγιος» ἀδελφός μου, ἐγώ ἤμουν παρθένος στό σῶμα μέ τήν σκέψη μου νά ὀργιάζει σέ ἀνεξέλεγκτες καί ἀμαρτωλές φαντασιώσεις. Σκεφτόμουν διάφορες γυναῖκες, πλασμένες ἀπό ὄνειρο ἤ πραγματικότητα, ἀπό τίς ὡραῖες τοῦ κινηματογράφου μέχρι τίς ταξιθέτριες, καί ἄγνωστες ἀκόμη, μέ τίς ὁποῖες εἶχα σκηνοθετήσει ἔρωτες.
Ἄρχισα νά κλειδώνω τό δικό μου δωμάτιο πρός μεγάλη ἔκπληξη τοῦ πατέρα καί τῆς ἀδελφῆς, στήν ὁποία ρητῶς ἀπαγόρευσα νά πηγαίνει καί νά συγυρίζει. Ἑκεῖ καταχώνιαζα τά πάντα, ἀκόμη καί περιοδικά μέ ἄσεμνες σκηνές, τά ὁποῖα προμηθευόμουν ἀπό μακρινά περίπτερα, ὅταν δίδασκα σέ νυκτερινό Γυμνάσιο ὡς μαθηματικός. Ἔτσι στό κρεββάτι μου μαζί μέ τίς μαθηματικές ἐξισώσεις ὑπῆρχαν καί γυναικεῖες φωτογραφίες μέ στητά στήθη καί ἀγαλματένια ὀπίσθια.
Ἡ πραγματική ἔλλειψη τοῦ ἔρωτα ὅπλισε τό μυαλό μου μέ ὀξύτατες ψυχολογικές παρατηρήσεις, ἐνῶ οἱ φαντασιακοί ἐφήμεροι ἔρωτες μέ μετέτρεψαν σέ ἔμπειρο θεωρητικό τοῦ θέματος. Ὀξύνθηκε ἀκόμη ἡ ὄρασή μου παρατηρώντας λεπτομέρειες τοῦ γυναικείου σώματος, ἀκονίσθηκε ἐπίσης καί ἡ ὄσφρησή μου. Θυμήθηκα τώρα μιά μαθήτρια μου τῆς ὁποίας τό σῶμα ἀνέδυε τό φυσικό της ἄρωμα. Στεκόμουν δίπλα της στόν πίνακα νά εἰσπνεύσω τήν μυρωδιά της, ἐνῶ ἐκείνη, ἀδύναμη στά μαθηματικά, μέ κοίταζε μέ μάτια δαρμένου σκύλου. Ἀρκετές φορές τήν εἶχα χρησιμοποιήσει στίς φαντασιώσεις μου.
Δέν ἔφτανε μόνον πώς ἡ γειτονιά μᾶς εἶχε βαφτίσει μέ τά ὀνόματα τοῦ ἰδεώδους ζεύγους, ἀλλά καί στήν εὐρύτερή μας οἰκογένεια συνέβη τότε ἔνα περιστατικό, πού ἐνίσχυσε, πιστεύω, τίς ἀποφάσεις μου νά αὐτοπεριοριστῶ καί νά αὐτοεγκλεισθῶ.
Μιά συγγενής μας χρόνια ἐρωτευμένη μέ τόν πρῶτο της ἐξάδελφο δημιούργησε τό σκάνδαλο. Τά παιδιά αὐτά μεγάλωσαν μαζί, ἔπαιζαν μαζί, σπούδασαν μαζί καί ἐρωτεύθηκαν βαθύτατα. Οἱ οἰκογένειές τους κάτι κατάλαβαν-δυστυχῶς ἀκόμη καί οἱ μορφωμένοι γονεῖς ἀργοῦν νά καταλάβουν, διότι μπερδεύονται μέ τίς θεωρίες τους καί δέν βλέπουν τό προφανές, τό ὁλοφάνερο.
Ἔλεγαν πώς ἔμοιαζα μέ μουσειακό Κοῦρο, ἐνῶ τό κεφάλι μου ἦταν ὅμοιο μέ ἀρχαιοελληνικοῦ φιλοσόφου. Τό ψιθύριζαν στό νυκτερινό σχολεῖο, τό γνώριζα κι ἐγώ κι ἦμουν κρυφά ὑπερήφανος γιά τήν φυσιογνωμία μου. Κάποτε ἡ Μαριάννα εἶπε ἐκστατική,«πόσο ὄμορφος εἶσαι Ἀνέστη, δέν μοιάζεις μέ κανέναν ἀπό ἐμᾶς.»
Ἔφτιαξα μεθοδικά τό δικό μου ἐσωτερικό σύμπαν, ὅπου κυκλοφοροῦσα μέ τίς μαθηματικές μου ἀσκήσεις, τίς ἐρωτικές φαντασιώσεις, τόν αὐξημένο μέ τά χρόνια πατριωτισμό μου καί τήν ἀτέρμονη ἀγάπη μου γιά ὁτιδήποτε ἑλληνικό.
Στήν πραγματικότητα ἤμουν δειλός καί εὐγενής, καί κοκκίνιζα ἄθελά μου ὅταν ἄκουγα νά μιλοῦν οἱ συνάδελφοί μου γιά σωματικούς ἔρωτες. Συγχρόνως φοβόμουν μήπως καί ξεπρόβαλε ἡ σκοτεινή μου πλευρά. Γνώριζα πώς ὅσο πιό ἀθῶος φαίνεται κάποιος, τόσο πιό μαῦρο εἶναι τό ἀσυνείδητό του.
Ἡ σχέση μου λοιπόν μέ τήν ἀδελφή μου, ἡ πρωταρχική ἔλξη καί ἡ κατοπινή άποστροφή δημιούργησαν μέσα μου ἕναν γρῖφο, ἕναν γόρδιο δεσμό, πού ἔμελλε νά ἀγγιχθεῖ, ὄχι ὅμως καί νά ξεδυαλυθεῖ ἐντελῶς μέ τόν ἐρχομό τῆς Εὐρυδίκης. Ἤμουν χρόνια ἀνέραστος, ὅπως καί ἡ ἀδελφή μου, λές καί ἤμασταν ταγμένοι σέ ἕναν προσωπικό καί ἀδυσώπητο θεό. Στά ὑποθετικά αἱμομεικτικά μας αἰσθήματα τοῦ παρελθόντος δέν ὑπῆρξε ποτέ ἴχνος φαραωνικῆς ἔλξης. Ἴσως αὐτό νά εἶναι πιό τρομερό, γιατί ὁ,τι τρυπώνει καί κυριεύει τόν νοῦ, εἶναι παντοδύναμο. Σέ αὐτήν τήν κατάσταση μέ βρῆκε ἡ Εὐρυδίκη. Δέν μέ βρῆκε ξαφνικά, τήν γνώριζα ἀπό μικρή, ἀπό τά δεκαεπτά της χρόνια, ἦταν φίλη συγγενῶν μου καί ἐνίοτε τήν συναντοῦσα. Μέ ἐντυπωσίασε ἡ προσωπικότητα αὐτοῦ τοῦ κοριτσιοῦ, χωρίς νά μέ ἀπασχολεῖ ἐρωτικῶς. Ἡ φαντασία της, ἡ δημιουργικότητά της, τό ταλέντο της στήν συγγραφή καί τήν μελέτη.
Πέρασαν χρόνια ἀλλά ἰδού ἔνα παράδοξο τοῦ ἔρωτα: μπορεῖ νά γνωρίζεις κάποιον γιά χρόνια, νά τόν ἔχεις ταξινομήσει σέ κάποιο ἐπίπεδο τῆς σκέψης σου, νά μένει πολύ καιρό ἐκεῖ καρφιτσωμένος σάν πεταλούδα σέ συλλογή, καί μιά στιγμή (ἄχ αὐτή ἡ στιγμή) ἡ νεκρή πεταλούδα νά γίνεται ζωντανή ψυχή, νά δυναμώνει καί νά ὁρμᾶ μέ δύναμη στήν δική σου ψυχή. Ἔτσι συνέβη μέ τήν Εύρυδίκη. Καί προέκυψε νά μέ συγκινήσει βαθειά αὐτός ὁ γυναικεῖος τύπος, πού τό ὑπερεγώ μου ἀντιπαθοῦσε. Ἡ Εὐρυδίκη μέ τίς ἀντίθετες ἀπόψεις, τήν ἀνδρική ἀνεξαρτησία, τά τσιγάρα, τούς καφέδες, τήν συγγραφή, τό ψηλόλιγνο σῶμα, αὐτός ὁ τύπος τῆς αἰώνιας ἔφηβης, κυριάρχησε στό ἀσυνείδητό μου. Ἐρχόταν σάν σιγανή βροχή μέ τεράστιες στάλες, πού βαθμηδόν γινόταν κατακλυσμός, γνώστρια καί ἔμπειρη τοῦ πραγματικοῦ ἔρωτα, ἀφοῦ εἶχε γιά χρόνια ἔναν δεσμό, πού μολονότι φαινόταν σέ ὅλους ταιριαστός, διαλύθηκε σέ χίλια κομμάτια, ἀφήνοντάς την σάν τραυματισμένη ἀμαζόνα.
Στήν ἀρχή πανικοβλήθηκα μή δυνάμενος νά ἀντιμετωπίσω αὐτόν τόν σίφουνα, κρυβόμουν, ἔπαιζα μέ τά νεῦρα της αἰχμαλωτίζοντάς την στά θέλω καί στά μή θέλω, στίς καταφάσεις καί στίς ἀρνήσεις, γνώστης καί ἔμπειρος ἐνός έρωτικοῦ παιχνιδιοῦ, πού παιζόταν γιά χρόνια στήν φαντασία μου. Ἦμουν θορυβημένος, ξεχνοῦσα τά ἀντικείμενα, δέν πρόσεχα τά λόγια τῶν ἄλλων καί τά «σημαδάκια» πού βάζαμε μέ τήν ἀδελφή μου, μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα καί τόν γάμο τοῦ Λουκᾶ, πολλαπλασιάσθηκαν. Τώρα πού τό σπίτι εἶχε μείνει στούς δυό μας, ζούσαμε μέ ἐπιφύλαξη καί καχυποψία, βάζοντας «σημαδάκια» σέ διάφορα μέρη, πού ἡ παραμικρή μετακίνησή τους θά ἀποδείκνυε τήν παρουσία τρίτου προσώπου.Τό μόνον ἀδιάβατο σάν ἀπόρθητο φρούριο παρέμενε τό δωμάτιό μου, τό ὑπόλοιπο σπίτι ἦταν ἐπικίνδυνο νά ἀποκαλύψει κάποια ἐπίσκεψη. Ἔτσι οἱ πρῶτες μου ἐρωτικές συναντήσεις μέ τήν Εὐρυδίκη γίνονταν στήν δική της κατοικία.
Τό γεγονός πώς ὁ ἔρωτάς μας ἄρχισε ἀβίαστα, σχεδόν παρθενικά, πλαισιωμένος ἀπό τούς καβαφικούς στίχους πού λατρεύαμε, μέ ἐνθάρρυνε ὥστε νά προετοιμασθῶ ψυχολογικῶς. Μέ εἶχε καταλάβει ἡ εὐφυής Εὐρυδίκη καί δέν μέ πίεσε, περιμένοντας με νά κάνω τήν πρώτη κίνηση.
Ἦταν τόσο έξαιρετικό πλάσμα, μοναδικό ὅπως τό τριαντάφυλλο τοῦ Μικροῦ πρίγκηπα. Ἀδύνατη, σχεδόν εὔθραυστη, τήν ἀγκάλιαζα μαλακά, φοβούμενος μήπως τίς σπάσω τά πλευρά, κι εἶχα τήν αἴσθηση πώς ἦταν ἕνα λεπτεπίλεπτο ἄνθος πού θά ξεραινόταν ἀμέσως μέ τήν ὅποια μεταφύτευση.
Ὅταν ὅμως προχώρησε ἡ σχέση μας κι ἀνακάλυψα τήν ρωμαλέα της ψυχή, τόν παράφορο ἔρωτά της γιά τήν συγγραφή, τά ἑκατό σάν τοῦ Ἄργου μάτια τοῦ ἐγκεφάλου της καί προπαντός τήν ὁρμή της νά μέ ἐνσωματώσει, σκέφτηκα ἔντρομος πώς αὐτό τό πλάσμα προερχόταν ἀπό ἄλλο κόσμο. Ὤφειλα νά προσέξω, νά γίνω ἀπροσπέλαστος καί σιωπηλός ἀφήνοντάς την νά βουρλίζεται σάν φυλακισμένη χρυσόμυγα τριγύρω μου. Ἡ συμπεριφορά μου ἀπέναντί της ἦταν τόσο ἀμφιθυμική, πού θά τρέλαινε ἕναν ἄνθρωπο μέ ἀδύναμο νευρικό σύστημα. Τό δικό της ὅμως ἦταν γερό καί ἔπρεπε νά τό καταπονήσω.
Δέν ἐξηγοῦσα οὔτε ὁ ἴδιος τίς αἰφνίδιες, τίς ἀπρόβλεπτες συμπεριφορές μου. Ἐνῶ ἤμουν πολύ ἐρωτευμένος μαζί της, φοβόμουν μήπως καί ὑποδουλωθῶ στόν ἐμπνευσμένο της ἔρωτα. Τῆς ζήτησα ἀρκετές φορές νά χωρίσουμε, τόν καιρό πού ἦταν τρελή γιά μένα. Ἔφευγα ἀποφασισμένος, ἀναμένοντας ὅμως μέ ἀγωνία νά μέ καλέσει. Ἄν ἦταν περισσότερο πονηρή, θά μέ ἄφηνε λίγο καιρό νά βράσω στό ζουμί μου, νά τήν ἀναζητήσω ἐγώ, νά κάνω τό πρῶτο ἀνδρικό βῆμα, νά φανῶ τό κυρίαρχο ἀρσενικό, ἀλλά ἡ ἀγαπημένη μου ἀντίπαλος, ἔσπευδε ἀμέσως, πολιορκοῦσε τό σπίτι μου περιμένοντας μέσα στό αὐτοκινητό της νά βγῶ γιά τήν ἐργασία μου, καί μέ ἐκνεύριζε μέ τά τηλέφωνήματα της.
«Ἔλα μέσα,» μοῦ ἔλεγε ἀνοίγοντας τήν πόρτα τοῦ συνοδηγοῦ.
«Δέν ἔχω καμιά δουλειά. Εἴπαμε χωρίσαμε. Θά πάω μέ τό λεωφορεῖο, ὅπως πάντα.»
«Ἔλα σέ παρακαλῶ, ἔλα. Ἰσχύει ἡ κατάσταση τοῦ χωρισμοῦ».
Κι έγώ ἔμπαινα καμπτόμενος ἀπό τήν φωνή της, καί καθόμουν στήν οἰκεία πλέον θέση μου. Ἀκόμη καί τό γεγονός πώς ὁδηγοῦσε, πρόσβαλε τόν ἀντρισμό μου.
Οἱ ἀντιστάσεις μου γιά τόν χωρισμό, πού ἐγώ πάντα προκαλοῦσα, ἦταν φροῦδες, τό ἔνστικτό της τά καταλάβαινε ὅλα. Οἱ χωρισμοί μας ξέπεσαν σέ παρωδία μέ προβλεπόμενο τέλος μέχρι πού....
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιοῦσα πώς παράλληλα μέ τό ἐγώ μου βλάσταινε μέσα μου κι ἕνας κρυφός ἐαυτός, ὁ ἄλλος, ὁ Χί, ὅπως τόν ὀνόμασα στήν ἀρχή κι ἀργότερα «ὑποβολέα», αὐτός ὁ ὑποβολεύς πού μπαινόβγαινε στό μυαλό μου ὑπαγορεύοντάς μου τίς δικές του θελήσεις. Πολλές φορές αἰσθανόμουν σάν ἠθοποιός πού ξεχνοῦσε τόν ρόλο του, κι αύτός ἀπό τά παρασκήνια μοῦ ὑπενθύμιζε ἐκεῖνο πού βρισκόταν στήν μνήμη μου σέ λανθάνουσα μορφή. Νά ἦταν ἀλήθεια ἄραγε ἤ μέ αὐτό τό εὕρημα μέ ἀπενοχοποιοῦσα;
Ἡ Εὐρυδίκη μέ τήν συγγραφική της διεισδυτικότητα ἐννόησε πώς ἤμουν ἕνας διπλός ἤ διχασμένος ἄνθρωπος, τό ἴδιο εἶναι. Μποροῦσε ὅμως νά παλεύει καί μέ τούς δύο, μέχρι πού τήν ἐξόντωσα... ἤ μέ ἐξόντωσε.
Βιβλίο & Τέχνες | diastixo.gr