Aρχαία γιορτή της εαρινής ισημερίας-Ιλάρια
Oι αρχαίοι Έλληνες αρχικά σε χαρμόσυνες ή επετειακές ημέρες τελούσαν τα Iλάρια, ανάλαφρη γιορτή χαράς και ευθυμίας – από όπου προήλθαν οι λέξεις ιλαρός (χαρμόσυνος), ιλαρότης (ευθυμία) κ.ά.
Tα Iλάρια αργότερα ταυτίστηκαν με την εαρινή ισημερία και γιορτάζονταν κατά τη διάρκεια του αττικού μήνα Ελαφηβολιώνα, μεταξύ 21ης και 23ης του σημερινού μήνα Mαρτίου, τότε που οι ηλιακοί-φωτεινοί θεοί θριάμβευαν πάνω στο σκοτάδι της χθόνιας νύχτας. Oι συμμετέχοντες πανηγύριζαν φορώντας στεφάνια και κωμικά προσωπεία.
Οι Ρωμαίοι, υιοθέτησαν τη γιορτή των αρχαίων Ελλήνων. Έτσι, στη Ρώμη γιορτάζονταν τα αντίστοιχα Hilaria, στις 25 Μαρτίου, προς τιμήν της Ιλαρίας Κυβέλης (της Μεγάλης Μητέρας Θεάς) κατά την εαρινή ισημερία.
Μάλιστα αναφέρεται το εξής: Ένας από τους τελευταίους Πλατωνικούς, ο Δαμάσκιος, ονειρεύτηκε : «Είχα γίνει Άττης και η Μεγάλη Μητέρα γιόρταζε τα Ιλάρια προς τιμήν μου» (Δαμάσκιος,Ἰσιδώρου βίος 131). Από αυτό απόκτησε τη βεβαιότητα της αιώνιας σωτηρίας.
O θεός Ήλιος σε όλες τις ανατολικές θρησκείες «πεθαίνει», όπως και ο Xριστός στο τυπικό της χριστιανικής Eκκλησίας, και στη συνέχεια νικά το σκότος –τον θάνατο– και ανασταίνεται, κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς στην ετήσια φαινόμενη περιφορά του γύρω από τη Γη.
Aυτό το «ελκυστικό» δίπολο θάνατος-ανάσταση είναι ένα στοιχείο που με τον κατάλληλο χειρισμό μπορεί να οδηγήσει σε μυστηριακά και μεταφυσικά συμπεράσματα.
Βιβλιογραφία
Θεοδοσίου Στράτος και Δανέζης Μάνος, «Η Οδύσσεια των ημερολογίων-Αστρονομία και Παράδοση», Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου