Ο Πάρις Σταμέλος γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1945. Σπούδασε Γεωλογία και Φυσικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως επιμελητής στο Τμήμα Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμμετείχε σε ερευνητικά προγράμματα στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ της Αγγλίας και στο Παλαιοντολογικό Μουσείο Αθηνών. Δίδαξε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση και αποσπάστηκε σε σχολείο ελληνοπαίδων στη Στουτγκάρδη της Γερμανίας. Υπήρξε ανταποκριτής στην Greek Tribune του Σικάγου και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά κι εφημερίδες. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Οι μικροί παράδεισοι, τιμήθηκε με το βραβείο Μυθιστορίας από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων. Το μυθιστόρημά του Οι γυναίκες της Κυριακής, που επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη, μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.
Πώς αρχίζει η προετοιμασία της συγγραφής ενός βιβλίου;
Με την καλή οργάνωση. Πρώτα οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες. Μετά οι αβέβαιες καταστάσεις. Ύστερα οι πολλές ανατροπές και αποκαλύψεις και στο τέλος το «δέσιμο» όλης της ιστορίας. Οι άλλες ιστορίες μέσα στο βασικό σου θέμα «κεντάνε» τη διάδραση και φτάνεις τελικά στο πιο δύσκολο κομμάτι, στο «βελονάκι», όπως το λέω, της γλώσσας. Γραμμή-γραμμή και λέξη-λέξη.
Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί το μυθιστόρημα Οι γυναίκες της Κυριακής;
Η ασύλληπτη ομορφιά και η δύναμη του χαρακτήρα της Μέλπως μέσα σε δύσκολους καιρούς... Όλα τα πρόσωπα είναι αληθινά!
Γιατί οι γυναίκες από αιώνες ήταν καταπιεσμένες και παρατημένες στη μοίρα τους;
Ίσως γιατί οι άντρες δεν τις θεωρούσαν ισότιμες και ισάξιές τους.
Οι γυναίκες της Κυριακής είναι εκείνες οι γυναίκες που η μόνη έξοδός τους ήταν κάθε Κυριακή απόγευμα. Πώς χρησιμοποιούσαν μόνο αυτό το απόγευμα;
Με βλέμματα! Ματιές κρυφές, ματιές φανερές, όλο νόημα κι υποσχέσεις. Τα περισσότερα προξενιά ξεκινούσαν από εκείνο το απόγευμα.
Πώς μπορούν η Μέλπω και ο Ριτς να χτίσουν τον κόσμο τους σε έναν τόπο που έχει ερημώσει από τον πόλεμο και τη φτώχεια;
Αν δεν «ανθίσεις» την ελπίδα μέσα απ’ την έρημο, τη φτώχεια και τον πόλεμο, δύσκολα κατακτάς τη νίκη που ελπίζεις. Και εκείνοι νίκησαν...
Πώς βρήκαν το θάρρος οι δυο γυναίκες, η Ειρήνη και η Νότα, και έκαναν την προσωπική τους εξομολόγηση;
Η απελπισία γεννάει πόνο και εξομολόγηση. Οι γυναίκες στα δύσκολα αποδεικνύονται πολλές φορές πιο ικανές και δυνατές από τους άντρες. Μοιράζονται τα λόγια τους σαν πνοές της ψυχής... και λευτερώνονται.
Αν δεν «ανθίσεις» την ελπίδα μέσα απ’ την έρημο, τη φτώχεια και τον πόλεμο, δύσκολα κατακτάς τη νίκη που ελπίζεις.
Μεσοπόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος και νεότερη Ελλάδα. Πώς ήταν να ζεις σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις;
Με την ελπίδα ότι η άλλη μέρα θα ήταν καλύτερη από τη σημερινή. Όλοι σχεδόν με τις ίδιες ανάγκες. Οι διαφορές στις οικογένειες τότε στη Χαλκίδα δεν ήταν και τόσο τεράστιες. Πλούσιοι και φτωχοί πηγαίναμε στο δημόσιο σχολείο. Ο γιος του τελώνη με τον γιο του παπουτσή. Ο Καραγκιόζης κοινός για όλους, να μας μαρτυράει πως μια δακτυλήθρα είναι ο κόσμος μας, μαθές. Δεν υπήρχε διαφορετική κουλτούρα, υπήρχε γειτονιά.
Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζετε τη φτώχεια των ανθρώπων, τις λαχτάρες τους και τα όνειρά τους. Μερικά από αυτά που γράφετε αντιπροσωπεύουν την κοινωνία όπου μεγαλώσατε;
Στη Χαλκίδα γεννήθηκα και έζησα μέχρι δεκαοχτώ χρονών. Σίγουρα μου πρόσφερε τις πρώτες ανεξίτηλες εικόνες ομορφιάς και προβληματισμού. Βλέπαμε σαν παιδιά τότε σπάνια «κούρσες» να κυκλοφορούν. Το πλοίο Κύκνος, που έκανε το δρομολόγιο Χαλκίδα-Αιδηψός, έμοιαζε σαν κρουαζιερόπλοιο και οι φανταχτερές κυρίες που έρχονταν από την Αθήνα και έμεναν στο «Παλίρροια» ή στο ξενοδοχείο «Lucy» με τις μεγάλες καπελαδούρες τους ήταν οι αφορμές για φαντασιώσεις και όνειρα...
Μέσα από τη γραφή πλάθετε έναν κόσμο που τον αντιμετωπίζετε με ρομαντισμό και αγάπη. Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτόν τον τρόπο γραφής;
Όταν βλέπεις, ακόμα και σήμερα, το ντύσιμο και την ομορφιά της Μέλπως σε παλιές φωτογραφίες, άθελα σε κυριεύει ο ρομαντισμός. Και όταν θυμάμαι την αγάπη της τελικά για τον Ριτς, αυτή που είχε γνωρίσει αγκαλιές και αγκαλιές πριν, δεν θα μπορούσα να γράψω διαφορετικά, παρά μόνο με σεβασμό και αγάπη για εκείνους τους δύο ερωτευμένους.
Μέσα από την πλοκή μαθαίνουμε τα γεγονότα και συνθέτουμε το παζλ. Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε στη συγγραφή;
Πάντα ξεκινάω και γράφω τα βιβλία μου από το τέλος. Ακούγεται λίγο παράδοξο και ανατρεπτικό, αλλά για μένα, αν δεν έχω το τέλος ενός βιβλίου σχεδόν έτοιμο, δεν μπορώ να ξανοιχτώ από την αρχή, μέχρι σε όλες τις σελίδες του, με περιθώρια και έλεγχο.
Σε τι βοηθά η επανέκδοση ενός πετυχημένου βιβλίου;
Λένε πως το παλιό βιβλίο δεν παλιώνει και πως οι αληθινές και περίεργες ιστορίες των αθρώπων πρέπει να φανερώνονται, ιδίως όταν σε αυτές κυριαρχεί το σπάνιο της αγάπης και το ακριβό του έρωτα. Οι γυναίκες της Κυριακής είναι οι γυναίκες της ζωής μας: οι μανάδες μας, οι αδελφές μας, οι γειτόνισσες, οι αγαπητικές, οι κουτσομπόλες, οι παντρεμένες και οι λεύτερες… οι κρυφές και αφανέρωτες επιθυμίες μας. Πιστεύουμε ότι οι χαρακτήρες, οι καταστάσεις, οι τοποθεσίες, οι αληθινές ιστορίες αυτών των ανθρώπων θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως τηλεοπτική σειρά ή κινηματογραφική ταινία.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε τελευταία και σας έκανε εντύπωση;
Ξαναδιάβασα Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, του Όσκαρ Ουάιλντ.
Οι γυναίκες της Κυριακής
Πάρις Σταμέλος
Εκδόσεις Καστανιώτη
σ. 432
ISBN: 978-960-03-3589-7
Τιμή: 18,00€
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, συγγραφέας
https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/21760-paris-stamelos-sinenteuxi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου