ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ GIULIANO DI BERNARDO

 Δρ. Νικόλαος Λάος

Φιλόσοφος – Σύμβουλος Νοοπολιτικής

33∴ Α.Α.Σ.Τ., 97∴ Α.Α.Τ.Μ.-Μ.

Μέγας Διδάσκαλος του Λογίου και Πολιτικού Τάγματος των Ur-Illuminati (SPOUI)

www.urilluminati-spoui.com

     Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας πολιτικός Περικλής, στον Επιτάφιό του, αποφαίνεται ότι η θέση τού ρήτορα, όταν πρόκειται να μιλήσει για ιδιαιτέρως σημαντικούς ανθρώπους, είναι πολύ δύσκολη. Είναι πολύ δύσκολη για δύο λόγους: διότι ό,τι κι αν πει σε εκείνους μεν που αγνοούν την προσωπικότητα και τη δράση των εξυμνουμένων θα φανεί υπερβολικό και απίστευτο, ενώ στους «συνειδότας», σε εκείνους δηλαδή που γνωρίζουν καλώς την αξία του αναφερόμενου προσώπου, θα φανεί ελλιπές συγκριτικά με την πραγματικότητα.

    Με τη συναίσθηση, λοιπόν, της προαναφερθείσας δυσχέρειας, θα ήθελα να πω πολλά μεν για εκείνους που δεν γνωρίζουν καλώς τον τιμώμενο, λίγα όμως για εκείνους που τον γνωρίζουν καλώς και τον έχουν συναναστραφεί προσωπικώς. Ο Δρ. Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο (Giuliano Di Bernardo) –διότι περί αυτού πρόκειται–  εκτός από το ότι είναι, επί δεκαετίες, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο (το 1979, έγινε τακτικός καθηγητής «της Φιλοσοφίας της Επιστήμης και της Λογικής» και ανέλαβε την Έδρα της Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο), έχει διατελέσει Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (Grande Oriente d’ Italia) κατά το χρονικό διάστημα 1990–93 και ο ιδρυτικός Μέγας Διδάσκαλος της Κανονικής Μεγάλης Στοάς των Αρχαίων Ελευθέρων και Αποδεδεγμένων Τεκτόνων της Ιταλίας (Gran Loggia Regolare degli Antichi Liberi e Accettati Muratori d’ Italia) κατά το χρονικό διάστημα 1993–2001. Επιπροσθέτως, ο Δρ. Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο έχει διαδραματίσει έναν ηγετικό διεθνή ρόλο στην αναβίωση και περαιτέρω ανάπτυξη του συστήματος των Βαυαρών Illuminati του δεκάτου ογδόου αιώνα διά μέσου του Τάγματος της Αξιοπρέπειας (Order of Dignity), του οποίου είναι ο ιδρυτής και ο Μέγας Διδάσκαλος, και συνεργαζόμαστε επ’ αυτού το θέματος σε διεθνές επίπεδο, τόσο στο πλαίσιο των διαπροσωπικών μας δεσμών όσο και υπό την ιδιότητά μου ως Μεγάλου Διδασκάλου του Λογίου και Πολιτικού Τάγματος των Βαθέως Πεφωτισμένων (Scholarly and Political Order of the Ur-illuminati).

Επάνω αριστερά: το εξώφυλλο του βιβλίου τού Μ.Δ. Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο. Επάνω δεξιά: ο συγγραφέας, Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο. 

Με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του αγαπητού αδελφού Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο με τίτλο Freemasonry: A Philosophical Investigation, θα ήθελα να επισημάνω ότι η σύνοψή του περιέχεται σε μια πολυσέλιδη εισαγωγή που συνέταξε ο αδελφός Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο για το βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων, και περιέχεται στο εν λόγω βιβλίο μου. Παρουσιάζοντας, λοιπόν, τη σκέψη και το έργο του αδελφού Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο, γενικώς, και τις θέσεις που αναπτύσσει στο προαναφερθέν βιβλίο του, θα παραθέσω στη συνέχεια ορισμένα αποσπάσματα από τα όσα γράφει ο διαπρεπής Ιταλός φίλος, φιλόσοφος και ελευθεροτέκτων στην εισαγωγή που συνέγραψε για το βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων.

    Στην Εισαγωγή του στο βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων, ο αδελφός Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο εξηγεί τη στρατηγική και τη μεθοδολογία της εργασίας του ως εξής:

 

    Ο σκοπός μου ήταν να διακριβώσω αν στον Ελευθεροτεκτονισμό υπάρχει μια συνεκτική, ενιαία σύλληψη του τρόπου με τον οποίο πρέπει να φέρονται οι τέκτονες. Συγκέντρωσα τα τεκμήρια και άρχισα την εργασία. Οι δυσκολίες της εν λόγω εργασίας ήταν εξ αρχής εμφανείς. Δεν είχε υπάρξει προγενέστερη φιλοσοφική ανάλυση αυτών των τεκμηρίων. Το μόνο βιβλίο που είχε ασχοληθεί με το θέμα ήταν το βιβλίο με τίτλο Φιλοσοφία του Ελευθεροτεκτονισμού του Φίχτε (J. G. Fichte), το οποίο εκδόθηκε αρχικώς στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα. Αυτή η συλλογή δοκιμίων αποκαλύπτει περισσότερο τις προσωπικές σκέψεις του Γερμανού φιλοσόφου παρά μια συστηματική σύλληψη του Ελευθεροτεκτονισμού. Κατ’ επέκταση, τα τεκμήρια που είχαν εκδοθεί από τις τεκτονικές Αρχές είχαν αναλυθεί ξεχωριστά, χωρίς καμία προσπάθεια να συσχετιστούν μεταξύ τους. Συνεπώς, υπήρχε μια ανάγκη να ερμηνευθούν από μια ενιαία οπτική γωνία, σύμφωνα με τις αρχές της πρακτικής φιλοσοφίας που εμπνέεται από ένα κοινό ηθικό σύστημα.

    Μετά από έναν χρόνο, το βιβλίο ήταν έτοιμο προς έκδοση, και ο εκδοτικός οίκος Marsilio το εξέδωσε μέσα σε λίγους μήνες με τον τίτλο Filosofia della Massoneria. Το βιβλίο διερευνά τα ακόλουθα ερωτήματα και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε αυτά: Υπάρχει μια φιλοσοφία του Ελευθεροτεκτονισμού; Υπάρχει μια τεκτονική ανθρωπολογία; Σε ποιες ιστορικές πηγές και σε ποια ιστορικά τεκμήρια έχει κωδικοποιηθεί αυτή η σύλληψη; Αν με τον όρο φιλοσοφία εννοούμε ένα εννοιολογικό σύστημα ικανό να συμπεριλάβει όλες τις περιοχές και όλα τα προβλήματα που παραδοσιακώς έχουν απασχολήσει τη φιλοσοφική σκέψη, τότε η τεκτονική σκέψη δεν αποτελεί «φιλοσοφία». Είναι, ωστόσο, βασισμένη σε μια ακριβή και αρθρωμένη σύλληψη του ανθρώπου, της φύσης του και του σκοπού του. Κατά την πάροδο της τεκτονικής ιστορίας, ο ουσιαστικός πυρήνας αυτής της τεκτονικής ανθρωπολογίας έχει φθάσει να οριστεί και να κωδικοποιηθεί σε διάφορα στοιχεία-κλειδιά, τα οποία συνοψίζονται στις πέντε έννοιες-κλειδιά της «Ελευθερίας», της «Ανοχής», της «Αδελφότητας», της «Υπέρβασης» και του «Μυητικού Μυστικού». Η διασύνδεση μεταξύ αυτών των εννοιών αποτελεί την καθιερωμένη ιδεώδη κληρονομία του Ελευθεροτεκτονισμού κατά τη διάρκεια μιας μακράς πορείας ανάπτυξης της οποίας οι κύριες πηγές μπορούν να εντοπιστούν στα Συντάγματα του Άντερσον (Constitutions of Anderson) και στις Διακηρύξεις της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας. Παρά τις ποικίλες δυσκολίες και τα ζητήματα ερμηνείας που θέτουν αυτά τα τεκμήρια, περιέχουν, ωστόσο, έναν ευσταθή και ασφαλή ενιαίο πυρήνα, δηλαδή, μια συμπαγή και αρθρωμένη σκέψη. Η ανάγκη για αυτή την αναδόμηση της τεκτονικής σκέψης είναι ιδιαιτέρως σημαντική στην τρέχουσα ιστορική περίοδο, στην οποία, δίπλα σε μια επιθυμία επιστροφής στις καταβολές της τεκτονικής σκέψης, βλέπουμε επίσης μια ανάγκη να τεθεί η τεκτονική σκέψη μέσα σε σαφώς καθορισμένα όρια έτσι ώστε να μην μπορεί να συγχέεται με άλλες σχολές σκέψης που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με τα τεκτονικά ιδεώδη.

    Στο προαναφερθέν βιβλίο του Freemasonry: A Philosophical Investigation και, αντιστοίχως, στην Εισαγωγή που συνέγραψε για το βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων, ο αδελφός Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο αφηγείται την πολιτική που ακολούθησε ως Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας (Grande Oriente d’ Italia), η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο και παλαιότερο ελευθεροτεκτονικό οργανισμό στην Ιταλία. Επισημαίνει ότι, σε αντίθεση προς τη φιλοσοφική τεκτονική στρατηγική του, ο σύγχρονος Ελευθεροτεκτονισμός μαστίζεται από τη διείσδυση και συχνά την επιβολή εντός των τάξεών του προσώπων που εκπροσωπούν την πνευματική ασημαντότητα ή ακόμη και το κοινό ή και το οργανωμένο έγκλημα και μεταχειρίζονται τον Ελευθεροτεκτονισμό ως καταφύγιο των ψυχοπνευματικών προβλημάτων τους ή και των εγκληματικών σχεδίων τους, ενώ συγχρόνως δόλιες δυνάμεις που εκπροσωπούν τον πνευματικό και τον πολιτικό δεσποτισμό συνεχίζουν ακάθεκτες την αντι-τεκτονική πολιτική τους. Συνεπώς, ο Ελευθεροτεκτονισμός πιέζεται και υπονομεύεται από δύο πλευρές: εσωτερικώς, από ανάξια μέλη, που φθάνουν ακόμη και στην κορυφή της ηγεσίας των ελευθεροτεκτονικών θεσμών, και, εξωτερικώς, από δυνάμεις του πνευματικού και του πολιτικού δεσποτισμού, που πολεμούν τον Ελευθεροτεκτονισμό, κυρίως στο πλαίσιο φασιστικών πολιτικών προπαγανδιστικών επιχειρήσεων και στο πλαίσιο δεισιδαιμονικών θρησκευτικών προπαγανδιστικών επιχειρήσεων.

    Το 1993, ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο παραιτήθηκε από τη θέση του Μεγάλου Διδασκάλου και από μέλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας και ίδρυσε μια καινούργια τεκτονική Δύναμη με την ονομασία Κανονική Μεγάλη Στοά των Αρχαίων Ελευθέρων και Αποδεδεγμένων Τεκτόνων της Ιταλίας. Γράφει σχετικώς στην Εισαγωγή του στο βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων:

 

Άρχισα να αλληλογραφώ με τον Μάικλ Χάιαμ (Michael Higham), ο οποίος ήταν τότε ο Μέγας Γραμματέας της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας, προκειμένου να διαμορφώσω ευνοϊκές συνθήκες για την αναγνώρισή μας. […]Το πρώτο αποτέλεσμα επιτεύχθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, όταν η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας απέσυρε την αναγνώρισή της από τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας. Αυτή η πράξη σήμαινε ότι η Ιταλία είχε γίνει ένα ελεύθερο πεδίο κατά την τεκτονική ορολογία (για τον αγγλικό Ελευθεροτεκτονισμό), και μπορούσα τώρα να υποβάλω αίτηση αναγνώρισης. Η αναγνώριση δόθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1993. Στην Τριμηνιαία Γενική Συνέλευσή της που έλαβε χώρα στις 8 Δεκεμβρίου 1993, η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας αναγνώρισε επισήμως την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας, παραχωρώντας της ένα status νομιμότητας και κανονικότητας μέγιστης σπουδαιότητας. Για να εκφράσει την ύψιστη εκτίμησή του προς την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας, ο Λόρδος του Νορθάμπτον (Lord Northampton), Βοηθός Μέγας Διδάσκαλος και Μέλος της Βουλής των Λόρδων, διορίστηκε Μέγας Αντιπρόσωπος του αγγλικού Ελευθεροτεκτονισμού στην Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας. […] Η Γαλλική Εθνική Μεγάλη Στοά, ο μόνος κανονικός τεκτονικός οργανισμός στη Γαλλία, αναγνώρισε επισήμως την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας στις 10 Μαρτίου 1994, λίγους μήνες μετά από την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας. Η Μεγάλη Στοά της Ιρλανδίας αναγνώρισε την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας την 1η Οκτωβρίου 1994. […]Οι δραστηριότητές μου στο εξωτερικό συνέχισαν να είναι επιτυχείς, αλλά η συνολική κατάσταση της Κανονικής Μεγάλης Στοάς της Ιταλίας δεν ήταν καλή, εξαιτίας εσωτερικών προβλημάτων και επειδή η σχέση μου με την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας έφθινε. Η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας άρχισε να εκφράζει μια αδικαιολόγητη κριτική και ανυπομονησία, μετά από την αρχική της ισχυρή υποστήριξη. Για να γίνει κατανοητό το γιατί, πρέπει να ανατρέξουμε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Σε εκείνη τη χρονική περίοδο, αναπτύχθηκε μια ομάδα «μεταρρυθμιστών» μέσα στα ανώτερα κλιμάκια της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας. Ο σκοπός τους ήταν να αλλάξουν τη σχέση μεταξύ του Μεγάλου Διδασκάλου και του Μεγάλου Γραμματέα, προκειμένου να ευνοήσουν τον πρώτο. Εμπνέονταν από το πρότυπο των ευρωπαϊκών Μεγάλων Στοών, όπου ο Μέγας Διδάσκαλος έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις (εκτελεστική εξουσία), ενώ ο Μέγας Γραμματέας είναι υπεύθυνος για τις διοικητικές υποθέσεις. Από την αρχή του αγγλικού Ελευθεροτεκτονισμού, ο ρόλος του Μεγάλου Διδασκάλου ήταν ρόλος εμβληματικού διακοσμητικού προσώπου, ιδίως όταν ήταν ο βασιλέας της Αγγλίας. Κατά συνέπεια, ο Μέγας Γραμματέας ήταν υπεύθυνος για τη διακυβέρνηση του Ελευθεροτεκτονισμού. Εκείνος και μόνο εκείνος αποφάσιζε για τις εσωτερικές υποθέσεις και τις αναγνωρίσεις. Οι μεταρρυθμιστές ήθελαν ο Μέγας Διδάσκαλος να έχει τις ίδιες εξουσίες με εκείνες που έχουν οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι των ευρωπαϊκών Μεγάλων Στοών. Για να το επιτύχουν αυτό, όμως, θα έπρεπε να μειώσουν και να αποδυναμώσουν τη δύναμη του Μεγάλου Γραμματέα. Σε εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Μέγας Γραμματέας ήταν ο Μάικλ Χάιαμ, ένας άνδρας μεγάλου κύρους και χαρισματικός, βαθύς γνώστης των τεκτονικών καταστάσεων ανά τον κόσμο. Ήταν εκείνος ο οποίος αναγνώρισε τις νέες τεκτονικές Μεγάλες Στοές στην Ιταλία και στην Ελλάδα (την Εθνική Μεγάλη Στοά της Ελλάδος). Ένας τέτοιος άνθρωπος ποτέ δεν θα συμφωνούσε με τη μείωση του ρόλου του. Το μόνο πράγμα που μπορούσε να γίνει ήταν να απομακρυνθεί από τη θέση του. Η τακτική που επιλέχθηκε ήταν να καταγγελθούν διάφορες αποφάσεις του ως εμπεριέχουσες σφάλματα. Μια από αυτές αφορούσε στην αναγνώριση της Κανονικής Μεγάλης Στοάς της Ιταλίας και της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος. Ωστόσο, κάτι που άρχισε ως μια εσωτερική σύγκρουση είχε επίσημο αντίκτυπο στο εξωτερικό. Η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας ήλπισε ότι θα μπορούσε να ξανακερδίσει την αναγνώριση από τον αγγλικό Ελευθεροτεκτονισμό. Το ρεύμα είχε αλλάξει, και μπορούσα να αισθανθώ την αλλαγή στάσης. Το φθινόπωρο του 2001, πληροφορήθηκα ότι η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας εξέταζε το ενδεχόμενο να αναγνωρίσει τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας εκ νέου. Τότε συνειδητοποίησα ότι η αποστολή μου στον Ελευθεροτεκτονισμό είχε φθάσει στο τέλος της. Η επιθυμία μου να εισαγάγω τον καθαρό αγγλικό Ελευθεροτεκτονισμό στην Ιταλία, η παραίτησή μου από την προοπτική της αναγνώρισης από τις ευρωπαϊκές και τις αμερικανικές Μεγάλες Στοές, η άρνησή μου να φέρω τον Σκωτικό Τύπο μέσα στην Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας, η ίδρυση των Μεγάλων Στοών της Ουκρανίας και της Μολδαβίας επί τη βάσει του αγγλικού προτύπου είχαν όλα, στο τέλος, αποδειχθεί ότι ήταν μια αποτυχία. Το ιδεώδες όραμα μιας ανθρώπινης κοινωνίας βασισμένης στην ανοχή, στον σεβασμό και στην αξιοπρέπεια, το οποίο προσπάθησα να προωθήσω εντός του Ελευθεροτεκτονισμού, ανεκόπη. Η τεκτονική μου εμπειρία είχε πλέον τελειώσει. Κατ’ αποτέλεσμα, θα παραιτούμουν από την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας και θα εγκατέλειπα τα προνόμια που είχα αποκτήσει σε άλλα ελευθεροτεκτονικά Σώματα. Αυτό δεν σήμαινε ότι θα απέρριπτα τον Ελευθεροτεκτονισμό ως μια σύλληψη τρόπου ζωής και τύπου ανθρώπου. Δεν απομακρυνόμουν από την ιδέα αλλά από την εμπειρική κατάσταση των πραγμάτων. Ωστόσο, αισθάνθηκα ότι ήμουν, επιτέλους, ελεύθερος από τους περιορισμούς της ιστορίας και των περιστάσεων.

 

Συνεχίζοντας, στην Εισαγωγή του στο βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων, ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο γράφει τα εξής:

 

Στην εαρινή συνάντηση της Μεγάλης Στοάς το 2002, μεταβίβασα την Υπέρτατη Σφύρα στον διάδοχό μου, και τον Ιούνιο του ίδιου έτους, παραιτήθηκα από την Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας. Η τελική και αμετάκλητη απόσυρσή μου από τον ιταλικό και τον ξένο Ελευθεροτεκτονισμό δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα της απογοήτευσής μου. Υπήρχαν και άλλοι βαθείς αντικειμενικοί λόγοι που αφορούν στους περιορισμούς από τους οποίους πάσχει ο Ελευθεροτεκτονισμός ως προς την κατανόηση των προκλήσεων της παγκόσμιας κοινωνίας. Ο πρώτος από αυτούς είναι το γεγονός ότι είναι εδαφικώς περιορισμένος στο επίπεδο του έθνους. Πράγματι, υπάρχουν Μεγάλες Στοές στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η καθεμιά Πολιτεία έχει τη δική της Μεγάλη Στοά. Το ίδιο ισχύει παντού ανά τον κόσμο. Όπου υπάρχουν τεκτονικές συνομοσπονδίες (όπως στη Βόρεια Αμερική), η κυριαρχία ανήκει αποκλειστικώς στις επιμέρους Μεγάλες Στοές. Αυτό το πρότυπο ήταν τέλειο από τις αρχές της ιστορίας του Ελευθεροτεκτονισμού στον δέκατο όγδοο αιώνα έως πενήντα χρόνια πριν. Έκτοτε, άρχισε ο πιο ριζοσπαστικός μετασχηματισμός του κόσμου στον οποίο ζούμε, χάρη στην επιστήμη και στις τεχνολογικές εφαρμογές της. Μέσα σε μερικές δεκαετίες, πολλά από τα μυστικά του κόσμου και της ζωής αποκαλύφθηκαν. Η θεωρητική φυσική έχει ανακαλύψει τις «πρωταρχικές δομικές μονάδες» της ύλης, ενώ η θεωρία της εξέλιξης ταυτοποίησε τους μηχανισμούς με τους οποίους η φύση δημιουργεί είδη. Τα διαστημικά ταξίδια και η αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος είναι μόνο ορισμένα από τα επιστημονικά επιτεύγματα της εποχής μας. Αυτά έχουν οδηγήσει σε σημαντικές τεχνολογικές εφαρμογές, οι οποίες έχουν βαθιά επίδραση στην καθημερινή μας ύπαρξη. Για παράδειγμα, τώρα είναι εφικτό να ταξιδέψουμε οπουδήποτε στον πλανήτη μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα· έχουμε κινητά τηλέφωνα που μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε με άλλους οπουδήποτε κι αν βρίσκονται· μέσω της τηλεόρασης ενημερωνόμαστε σε πραγματικό χρόνο για γεγονότα που συμβαίνουν σε όλα τα μέρη της γης. Η συνέπεια όλων αυτών είναι η «παγκοσμιοποίηση». Πολλοί βλέπουν όλα αυτά ως την αιτία πολλών από τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα σήμερα και ελπίζουν ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στον τρόπο που είχαν τα πράγματα προηγουμένως. Δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Όσο περισσότερες ανακαλύψεις κάνει η επιστήμη, τόσο περισσότερο η παγκοσμιοποίηση καθίσταται μια αναγκαιότητα. Σε έναν αυξανόμενα παγκοσμιοποιούμενο κόσμο, δεν υπάρχει πλέον χώρος για τον παραδοσιακό Ελευθεροτεκτονισμό με τους εθνικο-εδαφικούς περιορισμούς του. Οι προκλήσεις που απορρέουν από την παγκόσμια κοινωνία δεν μπορούν πλέον να επιλυθούν μέσα στα όρια επιμέρους κρατών, αλλά απαιτούν ένα ευρύτερο όραμα το οποίο πρέπει να περιλαμβάνει διεθνείς στρατηγικές που υπερβαίνουν τους περιορισμούς των επιμέρους εθνών. Το ίδιο ισχύει και για τον Ελευθεροτεκτονισμό, που αποτελεί έναν καθρέπτη της κοινωνίας. Αν ο Ελευθεροτεκτονισμός πρόκειται να συμβαδίζει με τον ιστορικό χρόνο και να ασχολείται με τη βελτίωση της ανθρωπότητας, χρειάζεται να γίνει διεθνής. Κατανοώ τις δυσκολίες που θα συνόδευαν αυτόν τον μετασχηματισμό, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή: ο Ελευθεροτεκτονισμός πρέπει να ανανεωθεί, ή διαφορετικά θα εξαφανιστεί. […] Κατά την πορεία της ιστορίας, ωστόσο, έχει αποκλείσει σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, όπως οι γυναίκες. Παρ’ ότι αληθεύει ότι, σε προηγούμενους αιώνες, οι γυναίκες θεωρούνταν κυρίως από την προοπτική της αναπαραγωγικής τους ικανότητας, τώρα που έχουν χειραφετηθεί, δεν είναι δυνατό να συνεχίσουν να αποκλείονται. Ο Πλάτων το είχε κατανοήσει αυτό όταν αποφάνθηκε ότι δεν έβλεπε διαφορές στις κοινωνικές δραστηριότητες των ανδρών και των γυναικών. Ο αποκλεισμός των γυναικών από τον Ελευθεροτεκτονισμό σήμερα σημαίνει την αποποίηση μιας θεμελιώδους πηγής πόρων για την πραγματοποίηση τεκτονικών δραστηριοτήτων στην κοινωνία. Αυτός είναι άραγε ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της επιστήμης; […] Προκειμένου να αποκτήσουν αληθή οικουμενικότητα, οι διάφοροι Ελευθεροτεκτονισμοί θα έπρεπε να αναθεωρήσουν τα δόγματά τους. Είναι αυτό εφικτό; Αυτό που καθιστά τον Ελευθεροτεκτονισμό κάτι το ιδιαίτερο είναι η εσωτερική και μυητική του θεμελίωση. Αυτό σημαίνει ότι διαφέρει από όλες τις άλλες συλλήψεις της ζωής και του ανθρώπου ακριβώς επειδή έχει επιλέξει αυτή τη βάση και την έχει προαγάγει, όπως εξήγησα στο βιβλίο Filosofia della Massoneria. Αν αυτή η καθοριστική όψη του Ελευθεροτεκτονισμού παύσει να υπάρχει, τότε ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν θα είναι πλέον Ελευθεροτεκτονισμός.

 

Ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρτο στην Έδρα του Μεγάλου Διδασκάλου της Κανονικής Μεγάλης Στοάς της Ιταλίας, την οποία ίδρυσε στις 17 Απριλίου 1993, σε μια επίσημη τελετή που έλαβε χώρα στο Ξενοδοχείο Parco dei Principi στη Ρώμη, με την παρουσία του Μεγάλου Γραμματέα και Επιτίμου Μεγάλου Διδασκάλου της Γαλλικής Εθνικής Μεγάλης Στοάς (Grande Loge National Française, GLNF), Ιβ Τρεστουρνέλ (Yves Trestournel). Η Κανονική Μεγάλη Στοά της Ιταλίας αποτελούνταν αρχικώς από έξι από τις επτά Στοές του Τύπου της Άμιλλας (Emulation Rite) που έως τότε ανήκαν στη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας και αποσχίσθηκαν από τη Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας ακολουθώντας το σχέδιο του Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο για τον Ελευθεροτεκτονισμό. Εκατόν επτά Αδελφοί, όλοι Διδάσκαλοι των προαναφερθεισών Στοών, έλαβαν μέρος στην ιδρυτική τελετή.

    Διερευνώντας τις εσωτερικές και τις εξωτερικές διαστάσεις και όψεις του Ελευθεροτεκτονισμού, ο Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο αποφαίνεται ως εξής στην Εισαγωγή του στο βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων:

 

Συνεχίζει άραγε ο Ελευθεροτεκτονισμός να διαθέτει μια εσωτερική θεμελίωση; Αυτή η ερώτηση βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος. Η έλλειψη διεθνισμού και οικουμενικότητας αφορά στις λεγόμενες «βέβηλες» όψεις του Ελευθεροτεκτονισμού. Ωστόσο, ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν είναι μόνο μια βέβηλη εταιρεία (δηλαδή, δεν είναι μόνο ένας θεσμός της αμύητης, «εξωτερικής», ή αστικής κοινωνίας). Τα εσωτερικά του θεμέλια είναι εγγενή σε αυτόν. Το «βέβηλο» και το «εσωτερικό» πρέπει να ενωθούν μεταξύ τους, με το τελευταίο να έχει την προτεραιότητα. Αποτελεί όμως ακόμη το εσωτερικό προτεραιότητα για τους σημερινούς τέκτονες; Όλες οι αναλύσεις και οι αναστοχασμοί που έχουν διεξαχθεί έως τώρα περί του Ελευθεροτεκτονισμού αναφέρονταν στη «βέβηλη» θεμελίωσή του (εξωτερική θεσμική υπόσταση, δικαιοδοσίες, διοικητικές θέσεις, τυπικά κριτήρια εισδοχής κ.ο.κ.). Τίποτε δεν έχει λεχθεί για την «εσωτερική» θεμελίωση που είναι εγγενής σε αυτόν. Ομιλώντας στο επίπεδο των τύπων, όλοι οι υπάρχοντες Ελευθεροτεκτονισμοί τηρούν τους εσωτερικούς κανόνες: οι τέκτονες συγκεντρώνονται στον «Ναό» (ιερό μέρος), φέρουν περιζώματα και κοσμήματα, απαγγέλλουν τυπικά, διεξάγουν τελετές μύησης, διέλευσης και έγερσης, και προάγουν υποψηφίους στους Υψηλότερους Βαθμούς. Τα πάντα φαίνονται να είναι εν τάξει. Αλλά δεν είναι. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό είναι κενό από οποιοδήποτε αυθεντικώς εσωτερικό νόημα. Η τελετουργία, σε όλες τις εκδηλώσεις της, αποτελεί σήμερα μια ασυνείδητη επανάληψη πράξεων. Εκείνοι που εκτελούν αυτές τις πράξεις δεν γνωρίζουν κατ’ ανάγκη το νόημά τους. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την εκκόλαψη αντιφάσεων και ανωμαλιών. Για παράδειγμα, σκεφθείτε την περίπτωση της εκλογής μου στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας. Ο επαναληπτικός γύρος μεταξύ του Τιμπέρι και εμού διεξήχθη μέσα στον ιερό χώρο του Ναού, με την εκτέλεση τυπικού. Ωστόσο, στον ίδιο εκείνο χώρο, διεξάγονταν συνωμοσίες για την κατάληψη της εξουσίας. Το όλο δρώμενο ήταν «βέβηλο». Γιατί να συμβαίνουν τέτοια πράγματα μέσα στην ιερότητα του Ναού; Γιατί να αναμειγνύονται με το τυπικό; Η απάντηση είναι απλή: κανείς από εκείνους που ήταν παρόντες δεν είχε κατανοήσει τη μυητική θεμελίωση του Ελευθεροτεκτονισμού. Πώς μπορούν να είναι ελευθεροτέκτονες; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν. Ο Ελευθεροτεκτονισμός προέκυψε από την εσωτεριστική παράδοση της ανθρωπότητας, η διαμόρφωση της οποίας άρχισε στην Ελλάδα στον έκτο αιώνα π.Χ. με τη μυστηριακή θρησκεία του Ορφέα, και ενσωματώνει τη δογματική και την τελετουργία της. Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, καθώς ο ιταλικός Ελευθεροτεκτονισμός αναδύθηκε από την εξορία που του είχε επιβληθεί από τον φασισμό, αντιπρόσωποι του αμερικανικού Ελευθεροτεκτονισμού έγιναν οι φορείς του «εκδημοκρατισμού» του Ελευθεροτεκτονισμού, αναθέτοντάς του έναν πολιτικό ρόλο. Εξ ου και ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν είχε καμία δυνατότητα να ανοικοδομηθεί εκ νέου. Τίποτε δεν παραμένει από τον ένδοξο Ελευθεροτεκτονισμό που υπήρχε πριν από την έλευση του φασισμού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο γεννήθηκε η «αντι-μύηση» του Ελευθεροτεκτονισμού, η οποία αργότερα εξελίχθηκε στη Στοά P2 και σε άλλα παρόμοια φαινόμενα. Η αντι-μύηση ανέτρεψε την τεκτονική πυραμίδα, με την κορυφή να είναι στραμμένη προς τα κάτω και τη βάση να είναι επάνω. […] Οδηγήθηκα στο Τάγμα των Illuminati, ένα Τάγμα περί του οποίου γνώριζα αρκετά. Οι Illuminati εξέφρασαν μια αληθή οικουμενικότητα επειδή προσέγγιζαν τον άνθρωπο από την προοπτική των έμφυτων ποιοτικών χαρακτηριστικών του, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος του δέρματος, γλώσσας, θρησκείας και πνευματικής καλλιέργειας (κουλτούρας). Έλαβα την απόφασή μου. Θα αφύπνιζα το Τάγμα των Illuminati στην Ιταλία και διεθνώς. Είχα τα τυπικά προσόντα για να πράξω κάτι τέτοιο, αφού είχα διατελέσει Μέγας Διδάσκαλος ενός κανονικού ελευθεροτεκτονικού Σώματος το οποίο μου είχε απονείμει μυητική εξουσία. Το Τάγμα των Illuminati θα έπρεπε να λάβει υπ’ όψη του τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Ελευθεροτεκτονισμός σήμερα. Πρώτον, πρέπει να αποκαταστήσει την ορθή παραδοσιακή σχέση μεταξύ της μυητικής του ταυτότητας και της βέβηλης ταυτότητάς του. Δεδομένου ότι η κύρια συνέπεια του εκφυλισμού του Ελευθεροτεκτονισμού έχει υπάρξει το γεγονός ότι η πυραμίδα έχει αντιστραφεί, το Τάγμα των Illuminati πρέπει να την επανατοποθετήσει σε όρθια θέση. Συνεπώς, ακόμη και στη βέβηλη μορφή της, η εξουσία πρέπει να απορρέει και να κατευθύνεται από την κορυφή προς τα κάτω. Τόσο η μυητική πυραμίδα όσο και η βέβηλη πυραμίδα πρέπει να είναι τοποθετημένες κατά τον ίδιο τρόπο και να αλληλοεπικαλύπτονται. […] Όλα τα εγχειρήματα αναβίωσης των Illuminati έχουν κοινά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι η οικουμενικότητα. […] Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η σοφία. Οι Illuminati είναι σοφοί επειδή ακολουθούν την ατραπό της μυητικής τελειοποίησης. Έχουν κατορθώσει να φθάσουν στα ανώτατα επίπεδα σε όλες τις περιοχές της ανθρώπινης γνώσης. Ομοιάζουν προς τους Φιλοσόφους της πλατωνικής Πολιτείας, οι οποίοι κυβερνούσαν τις δημόσιες υποθέσεις με σοφία και δικαιοσύνη. […] Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι η εξουσία. Η γνώση και η σοφία δίδουν στον άνθρωπο την εξουσία να άρχει. Εκείνοι οι οποίοι ασκούν αυτή την εξουσία πρέπει να είναι χαρισματικοί και να βλέπουν μακριά, και πρέπει να έχουν ένα Σχέδιο το οποίο θα οδηγήσει την ανθρωπότητα προς την ευημερία και την ευτυχία. Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι η ισχύς. Η εξουσία απαιτεί την αναγκαία ισχύ για να επιτευχθεί το Σχέδιο. Η επιτυχία ενός ανθρώπινου εγχειρήματος είναι εγγυημένη όπου η ισχύς ασκείται με σοφία. Το πέμπτο χαρακτηριστικό είναι ο Πεφωτισμένος Ένας.

 

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Δρ. Νικόλαου Λάου με τίτλο Εγχειρίδιο Διδασκάλων: Το Αίτημα του Φωτισμού της Ανθρωπότητας, οι Πεφωτισμένοι (Illuminati) διά μέσου των Αιώνων και η Μυστική Ιστορία του Πολιτισμού, Εκδόσεις της Νέας Διάστασης:

https://www.newdimension.gr/dida/

    Στο βιβλίο μου Εγχειρίδιο Διδασκάλων, που κυκλοφορεί πανελλαδικώς από τις Εκδόσεις της Νέας Διάστασης (ISBN: 978-618-84514-5-2), θα βρείτε ολόκληρο το εισαγωγικό κείμενο του Σεβτ∴ Αδ∴ Τζουλιάνο Ντι Μπερνάρντο και βεβαίως θα διαβάσετε την έρευνά μου στην ιστορία του εσωτερισμού, η οποία καλύπτει το σύνολο του Ελευθεροτεκτονισμού, του Ροδοσταυρισμού, της Αλχημείας, της Καμπαλά και διαφόρων μυστικιστικών σχολών και κινημάτων του Χριστιανισμού και της ασιατικής Ανατολής, επεκτείνεται στον Ιλλουμινισμό, τον οποίο μελετά διεξοδικώς, και περιλαμβάνει συστηματικές φιλοσοφικές και πολιτικές μελέτες και αναλύσεις. Επίσης, στο ίδιο βιβλίο μου, περιλαμβάνονται στοιχεία από αρχεία κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών αναφορικώς με τη σχέση μεταξύ εσωτεριστικών αδελφοτήτων και μυστικών πολιτικών σχεδίων και επιχειρήσεων.