Ο Τζέπι σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε με αργά βήματα προς το μπάνιο. Έριξε νερό στο πρόσωπό του κι ένιωσε άσχημα όταν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Φαινόταν περισσότερο χλωμός, ταλαιπωρημένος. Τα μάτια του έχασκαν πιο μικρά, πιο άδεια κι οι μαύροι κύκλοι γύρω τους μεγάλωναν, τα χείλη του ήταν πιο λευκά κι αποκτούσαν εκείνη την απωθητική καμπύλη από το κρέμασμα του δέρματος του προσώπου.
Με διάθεση να χειροτερεύει, έριξε κι άλλο νερό στο πρόσωπό του. Μετά πήγε στην κουζίνα κι ετοίμασε καφέ, ενώ σκεφτόταν τη ζωή του τον τελευταίο καιρό. Ο χωρισμός με τη Λίνο τον είχε επηρεάσει πολύ. Η απώλεια ενός αξιόλογου ποσού στο χρηματιστήριο τον είχε εκνευρίσει, επίσης, αρκετά. Όμως ο σημαντικότερος λόγος ήταν άλλος. Καμιά μεγάλη επιτυχία δεν είχε σημαδέψει τη ζωή του τους τελευταίους μήνες, τίποτα σπουδαίο δεν είχε κινητοποιήσει τις εσωτερικές του δυνάμεις, τις δεξιότητες, την εμπειρία του στον χειρισμό λεπτών διεθνών υποθέσεων. Τα προβλήματα μεταξύ κυβερνήσεων και μειονοτήτων στη Λατινική Αμερική για την επίλυση των οποίων είχε κληθεί να μεσολαβήσει, πριν δέκα μήνες, είχαν ομαλοποιηθεί.
Έβαλε καφέ όταν άκουσε το υπηρεσιακό σήμα για εισερχόμενη κλήση. Η κλήση ήταν απόρρητη. Πληκτρολόγησε τον κωδικό του και η μορφή του υπαρχηγού της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας σχηματίστηκε στην οθόνη.
«Τζέπι, καλημέρα. Να τα πούμε σε καμιά ώρα στη “Λούνα”;»
«Έρχομαι» είπε.
Ο Τζέπι ξυρίστηκε γρήγορα. Στη «Λούνα», το υπαίθριο καφέ μπροστά στην πλατεία του Καθεδρικού Ναού, σπάνια μπορούσε να τους εντοπίσει κανείς και να υποκλέψει τη συνομιλία τους. Φόρεσε ένα σκούρο κασκέτο των Γιάνκις και τα σκούρα γυαλιά του κι έφυγε.
Ο Τόνι ήταν ήδη εκεί όταν έφτασε στην πλατεία, καθισμένος σ’ ένα σχετικά απομονωμένο τραπέζι.
Ο Τόνι ήταν υποχρεωμένος στον Τζέπι. Στο πρόσφατο παρελθόν είχαν πέσει πάνω του υποψίες για μια σοβαρή διαρροή από το τμήμα του. Ο Τζέπι, με μεγάλη επιρροή στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων, είχε υποδείξει ως υπαίτιους τους υπαλλήλους Επικοινωνιών της Υπηρεσίας. Αυτό δημιούργησε σημαντική υποχρέωση στον Τόνι. Ήθελε πάντα, από τότε, να ανταποδώσει στον Τζέπι.
«Η κατάσταση δεν είναι τόσο ήρεμη κάτω από το Ρίο Γκράντε, Τζέπι» είπε κοιτάζοντας γύρω του.
Όλα φαίνονταν ήρεμα. Μια ηλικιωμένη χοντρή γυναίκα με κυπαρισσί φόρεμα κι έναν μεγάλο σκύλο είχε καθίσει σ’ ένα τραπέζι κοντά τους, αλλά αρκετά μακριά να μπορεί να τους ακούσει.
«Πιάσαμε το μήνυμα πριν τρεις μέρες. Φαίνεται ότι στη μεξικανική κυβέρνηση ετοιμάζονται για εισβολή στην περιοχή των Τσιάπας. Επιδιώκουν προφανώς να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο που σιχαίνεται τη διαφθορά, την εγκληματικότητα και την αποτυχία της κυβέρνησης στην οικονομία. Η ιδιωτικοποίηση των πετρελαίων είναι η αιτία. Θα γίνει κατά τη διάρκεια της εισβολής και θα δικαιολογηθεί σαν λόγος εθνικής ανάγκης...»
«Θα έχουν τη στήριξη των Κινέζων» είπε ο Τζέπι.
«Το πιθανότερο. Το μήνυμα το ξανάπιασα και χθες και σήμερα. Φαίνεται ότι σε τέσσερις ημέρες θα αρχίσουν μετακινήσεις στρατιωτικών μονάδων στον νότο».
«Θα δημιουργηθεί χάος» είπε ο Τζέπι.
«Εσύ όμως» είπε ο Τόνι και χαμογέλασε «θα μπορέσεις να το προλάβεις σαν χειριστής του ντοσιέ του Μεξικό. Θα αποκαλύψεις στον Πρόεδρο, πρώτος, την είδηση και θα αποκομίσεις τα σχετικά υπηρεσιακά κέρδη. Ένα τηλεφώνημα του Προέδρου Μπράουν στον Εουχένιο Ορτίζ αρκεί για να σταματήσει.
«Σε ευχαριστώ, Τόνι».
Ο Τόνι κοίταξε γύρω του. «Τα μηνύματα έχουν σβηστεί, Τζέπι. Δεν υπάρχουν. Τώρα το ξέρεις μόνον εσύ».
Ο Τόνι σηκώθηκε, τον χαιρέτησε και έφυγε.
Ο Τζέπι κοίταξε ένα σύννεφο περιστέρια που προσγειώθηκε απαλά κοντά στο κεντρικό σιντριβάνι της πλατείας και έκανε υπολογισμούς. Ο ασκητικός κι αδύνατος Μπράουν, που προσπαθούσε να αναδείξει ως αρχές της νέας κυβέρνησης στην Ουάσινγκτον την αποτροπή των συγκρούσεων, τη διατήρηση της ειρήνης και ασφάλειας και την προώθηση της ανάπτυξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επενέβαινε αμέσως και ο Ορτίζ θα υποχωρούσε. Ο Τζέπι συμπαθούσε τον Μπράουν, όμως τον τελευταίο καιρό όλο και λιγότερος χώρος έμενε για τον ίδιο. Καθώς είχαν μειωθεί οι κρίσεις, δεν φαινόταν η αξία του. Σκέφτηκε τους Ινδιάνους, τη φτώχεια και τις ασθένειες που τους μάστιζαν, την απελπισία που τους ανάγκασε να πάρουν τα όπλα κατά της κυβέρνησης και να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία της περιοχής Τσιάπας.
Σηκώθηκε. Έπρεπε να ειδοποιήσει το ταχύτερο τον Μπράουν. Όλα ήταν εξαιρετικά εύθραυστα στην Κεντρική Αμερική. Θα μπορούσε να ακολουθήσει την ίδια στιγμή το Μπελίζε και η Γουατεμάλα. Λίγο αργότερα το Σαλβαντόρ και η Νικαράγουα. Ο Τζέπι σκέφτηκε την τελευταία μελέτη του, με τα σενάρια από ενδεχόμενη εισβολή κυβερνητικών δυνάμεων στην περιοχή των Τσιάπας. Από το ντόμινο που θα ακολουθούσε, κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Το χειρότερο ενδεχόμενο θα ήταν να πλήξει η κρίση τον Παναμά. Ο Τζέπι σκέφτηκε την πετρελαϊκή διάσταση των εξελίξεων. Το ενδιαφέρον των Κινέζων ήταν γνωστό.
Κοντοστάθηκε πριν φύγει από την πλατεία. Θυμήθηκε το ταξίδι του πριν ενάμιση χρόνο στο Σαν Κριστόμπαλ, στην περιοχή των Τσιάπας, όταν είχε μεσολαβήσει με επιτυχία μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των Ινδιάνων. Θυμήθηκε τη φτώχεια, την ανέχεια, τα αδύνατα καχεκτικά μωρά που κουβαλούσαν σε χρωματιστά σακίδια στην πλάτη τους οι Ινδιάνες με ταλαιπωρημένο βλέμμα. Τα σύννεφα από μύγες που σκέπαζαν τα ώριμα φρούτα στην αγορά, τα μελαψά πρόσωπα των ανθρώπων, κάτω από ψάθινα καπέλα, ζητιάνους και ανάπηρους να ζητούν βοήθεια, βρόμικα παιδάκια να κλοτσούν μια μπάλα στην πλατεία πάνω από την αγορά. Είχε υποβάλει λεπτομερή αναφορά στον Μπράουν. Το τείχος στο Ρίο Γκράντε δεν μπορούσε να εμποδίσει τις εξαθλιωμένες μάζες να κατευθύνονται βόρεια, ούτε οι έρημοι των άλλων νότιων πολιτειών. Έτσι, στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ερχόταν ξανά περισσότερη τρομοκρατία, εμπόριο ναρκωτικών, εκμετάλλευση γυναικών και ληστείες.
Ο Τζέπι έφτασε γρήγορα στο σπίτι του. Το κεφάλι του βούιζε. Το βλέμμα του έπεσε στον κήπο του απέναντι σπιτιού. Μια τριανταφυλλιά σκαρφάλωνε μια ξύλινη κατασκευή. Τα τριαντάφυλλα ήταν τεράστια και ολοκόκκινα. Ένα τέτοιο είχε προσφέρει στη Λίνο στο πρώτο ραντεβού τους. Θυμήθηκε τότε ξανά τη Λίνο και ένα άσχημο συναίσθημα τον κυρίευσε. Λίγο απογοήτευση για την απώλεια, λίγο νοσταλγία για τις όμορφες στιγμές που είχαν περάσει, λίγο θυμός για τον εαυτό του.
Ύστερα σκέφτηκε την πλήξη και την ανία που επικρατούσε τον τελευταίο καιρό γύρω του, την απραξία που τον έπνιγε, την έλλειψη πρόκλησης και δημιουργικότητας.
Άνοιξε τον υπολογιστή με τον κωδικό και περιπλανήθηκε για λίγο στα πρόσφατα αρχεία του. Είδε φωτογραφίες από πρόσφατα ταξίδια του, μηνύματα, υπομνήματα και σχέδια ομιλιών. Ύστερα αναζήτησε τον κωδικό του Μπράουν. Σκέφτηκε ξανά εκείνη τη στιγμή την εικόνα από το Σαν Κριστόμπαλ, τις εικόνες των ταλαιπωρημένων παιδιών, την παρέμβαση που έπρεπε να κάνει ο Μπράουν στον Εουχένιο Ορτίζ για να αποτραπεί η εισβολή του κυβερνητικού στρατού στους ινδιάνικους οικισμούς. Ύστερα σκέφτηκε το γεμάτο άγχος χλωμό πρόσωπό του, που τον τελευταίο καιρό γινόταν όλο και πιο άσχημο, και το σφίξιμο μέσα του έγινε πιο βίαιο και οξύ.
Έκανε υπολογισμούς. Έσβησε μετά τον κωδικό του Μπράουν. Ύστερα πληκτρολόγησε μια αίτηση για συμμετοχή του, το επόμενο τετραήμερο, σε ένα σεμινάριο στο Γουίνιπεγκ για το διεθνές δίκαιο των προσφύγων, των εσωτερικά εκτοπισμένων και των μεταναστών και τις εξελίξεις στο θέμα του ασύλου. Εκεί, στα δροσερά καναδικά δάση θα δεχόταν αυτός την κλήση του Μπράουν. Θα έπρεπε κάποιος, προφανώς αυτός, να μεσολαβήσει μεταξύ των Ινδιάνων και της μεξικανικής κυβέρνησης μετά τις αρχικές συγκρούσεις, ενδεχομένως να μεταβεί το ταχύτερο στην περιοχή Τσιάπας.
Έκλεισε τον υπολογιστή και ξαναβγήκε ικανοποιημένος στον μεσημεριάτικο ήλιο.
Ο Διονύσης Καλαμβρέζος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Σπούδασε νομικά και ευρωπαϊκή ιστορία σε Αθήνα, Λονδίνο και Παρίσι. Έχει υπηρετήσει σε ελληνικές Αρχές σε Μόσχα, Νέα Υόρκη, Πεκίνο, Βρυξέλλες και Λευκωσία. Έχουν εκδοθεί εννέα βιβλία του.
https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/pezografia/23508-o-mesolabitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου