Πνεύματα που επικοινωνούν με τους ζωντανούς συγγενείς τους, επισκέψεις σε νεκροτομεία σαν αξιοθέατο, νεράιδες που ζουν ανάμεσά μας και κάπου εκεί ο μάγος Χουντίνι. Φαίνεται πως το μεταφυσικό ήταν φυσικό στη βικτωριανή εποχή, ακόμη και για μεγάλους συγγραφείς όπως ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και ο Κάρολος Ντίκενς. Οι δυο τους μοιράζονταν τις ίδιες απόψεις, αν και είχαν σχεδόν μισό αιώνα διαφορά μεταξύ τους.
Οι νεράιδες και ο μάγος Χουντίνι (σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ)
Αν και είχε δημιουργήσει έναν από τους πιο ορθολογιστές ήρωες στην ιστορία της λογοτεχνίας, τον διάσημο ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς, ο Ντόιλ δεν υπήρξε και ο πιο λογικός άνθρωπος. Η επαφή του με τον κόσμο του υπερφυσικού ξεκίνησε όταν έχασε τον γιο του στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Έκτοτε αφιέρωσε τη ζωή του στον πνευματισμό προσπαθώντας απεγνωσμένα να επικοινωνήσει μαζί του. Μέσα σ’ όλα αυτά, ο συγγραφέας θαύμαζε τον διάσημο μάγο της εποχής, τον θρυλικό μετρ των αποδράσεων Χάρι Χουντίνι, ο οποίος ωστόσο, όσο και αν ακούγεται παράξενο, δεν συμμεριζόταν και πολύ τις απόψεις του φίλου του για τον πνευματισμό και την επικοινωνία με τον άλλο κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, σέβονταν και εκτιμούσαν αρκετά ο ένας τον άλλον, ώστε ο Χουντίνι να τον ακολουθεί από τη μια στις συνευρέσεις με τα μέντιουμ, αλλά από την άλλη να προσπαθεί να τον πείσει ότι αυτού του είδους η «θρησκεία», όπως την αποκαλούσε ο Ντόιλ, δεν ήταν παρά μια απάτη. Ο συγγραφέας όμως απέδιδε υπερφυσικές ικανότητες στον μάγο. Πίστευε πως ο Χουντίνι –όσο και αν εκείνος προσπαθούσε να τον πείσει για το αντίθετο– κατάφερνε να γίνει σκόνη, να αποδράσει απ’ όπου βρισκόταν και μετά να ξαναπάρει την ανθρώπινη υπόστασή του. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν ήταν ο μόνος που είχε γοητεύσει τον Ντόιλ. Το 1917, δύο κοριτσάκια, 16 και 9 ετών, η Έλσι Ράιτ και η Φρανς Γκρίφιθς, παρουσίασαν μια σειρά από φωτογραφίες που κατέγραφαν, υποτίθεται, τις ίδιες μαζί με νεράιδες να χορεύουν στον κήπο του σπιτιού τους στην Αγγλία. Ο Ντόιλ ανακάλυψε τις φωτογραφίες τρία χρόνια αργότερα και άρχισε να λέει σε όλους πως ήταν η απόδειξη ότι πράγματι υπάρχει ένας άλλος κόσμος, με νεράιδες και πνεύματα, προκαλώντας αντιδράσεις και χλευασμό. Πολλοί είπαν ότι έχανε τα λογικά του, πόσω μάλλον όταν πολλά χρόνια αργότερα, το 1983, η υπέργηρη Έλσι αποκάλυψε ότι οι φωτογραφίες τους ήταν βέβαια ψεύτικες.
Ένας υπνωτιστής στη λέσχη των φαντασμάτων (Κάρολος Ντίκενς)
«Όταν βρίσκομαι στο Παρίσι, μια αόρατη δύναμη με τραβάει στο νεκροτομείο. Ποτέ δεν θέλω να πάω εκεί, αλλά όλο εκεί βρίσκομαι». Τάδε έφη Κάρολος Ντίκενς, ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής περνούσε πολύ χρόνο στα νεκροταφεία και τα νεκροτομεία, ακόμη και την παραμονή αλλά και ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Ωστόσο αρκετοί Άγγλοι αλλά και Γάλλοι –της ανώτερης βέβαια τάξης–, οι οποίοι έπλητταν αφόρητα, όπως δήλωναν, επισκέπτονταν τα νεκροταφεία σαν ατραξιόν. Ο Ντίκενς ήταν μέλος της περίφημης Βικτωριανής Λέσχης των Φαντασμάτων, η οποία ιδρύθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ για να μετακομίσει αργότερα στο Λονδίνο. Τα μέλη της ερευνούσαν πιθανές υποθέσεις φαντασμάτων, με τον Ντίκενς να δείχνει ενδιαφέρον και για τον υπνωτισμό, τον οποίο εφάρμοζε συχνά σε φίλους και συγγενείς. Άλλωστε, στα περισσότερα βιβλία του έδειχνε αυτή την αδυναμία του για το υπερφυσικό, με ηχηρότερο παράδειγμα την κλασική Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Πολλοί, ωστόσο, τον θυμούνται να κάνει βόλτες στις όχθες του Τάμεση αναζητώντας πτώματα που είχε ξεβράσει το ποτάμι και να συζητάει συχνά με τους αστυνομικούς θέλοντας να μάθει διακαώς πληροφορίες γι’ αυτούς που αυτοκτόνησαν πέφτοντας από τις γέφυρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου