«Είχα κάποτε ένα αφγανικό κυνηγόσκυλο. Τον έλεγαν Καμπούλ. Απέκτησα αργότερα και άλλα αφγανικά κυνηγόσκυλα. Ίσως γιατί αναζητούσα το φάντασμά του. Είναι ο μόνος που σκέφτομαι καμιά φορά. Όταν έρχεται στο μυαλό μου, τη στιγμή που δουλεύω, είναι λες και με αναγκάζει να αλλάξω ό,τι κάνω.
Η μύτη στο πρόσωπο που σχεδιάζω γίνεται μακρύτερη και πιο κοφτερή. Τα μαλλιά της γυναίκας που ζωγραφίζω γίνονται μακρύτερα και πιο αφράτα, χύνονται πάνω στα μάγουλά της, όπως τα αυτιά του έπεφταν δεξιά και αριστερά απ’ το κεφάλι του».
Πάμπλο Πικάσο
Πάμπλο Πικάσο
Το απόγευμα εκείνο της 19ης Απριλίου του 1957, ο φωτογράφος και φίλος του Πικάσο, Ντέιβιντ Ντάγκλας Ντάνκαν, φτάνει στη βίλα του καλλιτέχνη στις Κάννες. Μαζί του έχει ένα αφγανικό κυνηγόσκυλο, τον Καμπούλ. Ο Πικάσο του ζητά να καθίσει για φαγητό. Μαζί τους και η μέλλουσα κυρία Πικάσο, το μοντέλο Ζακλίν Ροκ, η τελευταία μούσα του.
Ο ζωγράφος κοιτάζει επίμονα τον Καμπούλ και αναρωτιέται αν έχει δικό του πιάτο για να φάει. Ο Ντάνκαν απαντά αρνητικά. Τότε ο Πικάσο, ξαφνικά, ζωγραφίζει τη μορφή του σκύλου σε ένα από τα πιάτα που βρίσκονταν στο τραπέζι και το χαρίζει στον φωτογράφο.
Αυτή ήταν και η αρχή μιας υπέροχης φιλίας, γιατί ο Καμπούλ αισθάνθηκε αμέσως σαν στο σπίτι του και αρνήθηκε να ακολουθήσει το αφεντικό του όταν έφυγε.
Ο Καμπούλ έμεινε στην περίφημη βίλα της La Californie για έξι χρόνια, μαζί με τον άλλο σκύλο του Πικάσο, τον Γιαν, και μια κατσίκα που τη φώναζαν Εσμεράλδα.
«Είχαν μια ερωτική σχέση» θα διηγηθεί αργότερα ο Ντάνκαν. «Ο Πικάσο έπαιρνε διαρκώς τον σκύλο στα γόνατά του, τον τάιζε στο στόμα. Γαμώτο, αυτός ο σκύλος έκανε κουμάντο στο σπίτι».
Ο Ντάνκαν φωτογράφισε χιλιάδες φορές τον Πικάσο, κάνοντάς του πορτρέτα για περιοδικά και εφημερίδες. Οι ανέκδοτες φωτογραφίες που δείχνουν τον ζωγράφο σε καθημερινές στιγμές στη βίλα του, παρουσιάστηκαν μάλιστα πρόσφατα στο Μουσείο Πικάσο, στη Μάλαγα.
Ο Πικάσο προτιμούσε να εργάζεται απομονωμένος, χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Αυτή τη φορά, όμως, ήθελε μαζί του τον Καμπούλ.
«Δεν είναι σκύλος, είναι άνθρωπος, είναι κάποιος άλλος» συνήθιζε να λέει με πομπώδες ύφος.
«Είναι αλήθεια πως ο Καμπούλ έζησε μια παραχαϊδεμένη ζωή εκεί μέσα» θα διηγηθεί πάλι ο φωτογράφος. «Ο Πικάσο είχε πολλά σκυλιά, αλλά αυτό το κυνηγόσκυλο ήταν το μόνο που πήρε στην αγκαλιά του».
Δύο χρόνια αργότερα, ο Πικάσο θα ποζάρει ξανά για τον Ντάνκαν, στα σκαλοπάτια μιας εκκλησίας. Φορά μόνο το λευκό του εσώρουχο και παντόφλες, ενώ στο αριστερό χέρι του έχει ριγμένο το μπουρνούζι του. Και βέβαια δίπλα του ο Καμπούλ. Οι δυο τους κοιτάζουν προς το ίδιο σημείο.
Τι απέγινε ωστόσο ο σκύλος που, απ’ ό,τι φαίνεται, επηρέασε τη ζωγραφική του Πικάσο; Το 1964, όταν ο Ντάνκαν ξαναβρέθηκε στη βίλα, δεν είδε πουθενά τον Καμπούλ. Ο σκύλος αντιμετώπιζε πρόβλημα με τη σπονδυλική του στήλη, δεν μπορούσε να περπατήσει και τον φρόντιζαν σε μια κτηνιατρική κλινική εκεί κοντά. Οι γιατροί θεωρούσαν ανίατη την περίπτωσή του. Ο Ντάνκαν ωστόσο δεν το έβαλε κάτω. Αναζήτησε μια δεύτερη γνώμη και μετέφερε τον σκύλο σε μια άλλη κλινική στη Γερμανία.
Η θεραπεία κράτησε μήνες και ο Καμπούλ δεν επέστρεψε ποτέ στις Κάννες. Έζησε όμως άλλα δέκα χρόνια. «Έσβησε» στις 29 Μαρτίου του 1973, δέκα ημέρες πριν από τον μεγάλο του έρωτα, τον Πικάσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου