Οι Στάχτες Μιας Αγάπης
(“Ash is Purest White / Jiang hhu er nv”, Ζία Ζάνγκε, 2ω17λ)
Καστ: Ζάο Τάο, Λιάο Φαν, Φεν Ξιαογκάνγκ
Η προηγούμενη ταινία του Ζία Ζάνγκε: Στο “Πέρα από τα Βουνά” ο σημαντικότερος κοινωνικός κινηματογραφιστής της Κίνας αφηγήθηκε μια ιστορία σε τρεις πράξεις, μία παρελθοντική, μία παροντική, και μία μελλοντική. Είναι ο δημιουργός εκείνος που με μεγαλύτερη συνέπεια από οποιονδήποτε άλλον, μας μιλά διαρκώς για το μέλλον που συνεχώς έρχεται και συνεχώς δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό.
H καινούρια: Λίγο γκανγκστερική ιστορία, λίγο επαρχιακό μυστήριο, λίγο αδιέξοδη ιστορία αγάπης και 100% κοινωνική ακτινογραφία μιας χώρας σε μια διαρκή κατάσταση μετάβασης, οι “Στάχτες” είναι ένα ακόμα αριστούργημα του Ζάνγκε, για μια γυναίκα που μπαίνει στη φυλακή ύστερα από μια βίαιη πράξη προστασίας του αγαπημένου της, μόνο για να βρει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά όταν βγει πάλι ελεύθερη.
Και πώς είναι: Δανείζεται πολλά από τη δομή της προηγούμενης ταινίας του, ξεκινώντας 17 χρόνια στο παρελθόν και πηδώντας στο χρόνο για να φτάσει ως το σήμερα, επανερχόμενος στη μόνιμη θεματική του περί σχέσης μοντερνισμού, καπιταλισμού και παράδοσης στο κινέζικο τοπίο. Οι χαρακτήρες του μοιάζουν πάντα μα πάντα να μην ανήκουν στα κάδρα όπου εμφανίζονται, λες και τα πάντα εκφραστικά και ζωντανά background του τα έχει ρίξει σε green screen. Το περιβάλλον τους μεταβάλλεται ραγδαία με τρόπο πλήρη και αναπόφευκτο, από συσκευές στα χέρια τους που αλλάζουν την κινησεολογία και τον τρόπο που κοιτάζονται μεταξύ τους (και που -αντίστοιχα- κινείται η κάμερα καταγράφοντας την επικοινωνία τους) μέχρι τα κτίρια γύρω τους, μέχρι μια κάποια άπιαστη μελλοντική αίσθηση. Κάθε πράξη του φιλμ φλερτάρει με διαφορετικό κινηματογραφικό είδος, αλλά όλες τους έχουν σαν άγκυρα την καθηλωτική ερμηνεία της Ζάο Τάο που κυκλοφορεί μες στην ταινία σαν φάντασμα που δεν ανήκει σε καμία από τις εποχές αλλά είναι αναγκασμένο να τις ζήσει όλες.
Η ταινία, όπως όλες του σκηνοθέτη, κοιτάζει το μέλλον με ένα τρόπο μοναδικό, μέσα από σχεδόν πλήρη ακινησία, χωρίς φλας, χωρίς εφέ, χωρίς τίποτα το αληθινά μελλοντολογικό στην αφήγησή του. Ακόμα και η παραμικρή υπόσχεσης προσπέρασης κάποιου νοητικού ή οπτικού συνόρου (εξωγήινοι! ηφαίστεια! συμμοριτοπόλεμοι! έρωτες!) μας αφήνει διαρκώς ξεκρέμαστους με μια αίσθηση ανεκπλήρωτου. Ο Ζάνγκε μιλά για ένα μέλλον που είναι διαρκώς εδώ, κάθε στιγμή της ύπαρξής μας, και για το πώς ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε έτοιμοι για αυτό.
Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Μια σκηνή μετά την αποφυλάκιση της Ζάο Τάο, που ύστερα από λίγη περιπλάνηση παύλα αναζήτηση στην επαρχία κάθεται και τρώει, και τρώει, και τρώει. Εκπληκτική ταινία φαγητού, κάτι που πάντα είναι χρέος μου να αναφέρω όταν συμβαίνει. Μη φάτε πριν τη δείτε γιατί θα θέλετε να ξαναφάτε μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου