ΗΛΕΚΤΡΑ, ΥΠΟΧΕΙΡΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, ΘΕΑΤΡΟ ΦΑΟΥΣΤ
Μια ανδρόγυνη Ηλέκτρα (Νικόλας Λεβέντης) που ζει μέσα στις ενοχές και τους εφιάλτες της, μια σύγχρονη τραγική μορφή που έχει να παλέψει με τους δαίμονές της, καταπιεσμένη, περιορισμένη μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, (ένα σύγχρονο Νταχάου μηπως;) αιχμάλωτη μιας στρατιωτικής δικτατορίας , υποχείριο θεών και ανθρώπων ,όπου είναι όλα ακαθόριστα ακόμη και οι μορφές που κινούνται γύρω της, η Κλυταιμνήστρα και ο Ορέστης ( ειναι μήπως κι' αυτα πλάσματα της δικής της σχιζοφρένειας;). Η μόνη αληθινή σχέση που εχει είναι με τα πουλιά, με ενα παγώνι ( αντίλογος του χορού , α ' κορυφαια) και ενα κύκνο που πλουμίζουν την σκηνή με χρωμα και διέξοδο (ενα όνειρο φυγής.
Η Κλυταιμνήστρα (Ειρήνη Κώνστα) εντυπωσιακή, μια πλουσιογυναίκα, αριστοκρατική ναρκισισσεύεται και προσπαθεί να δικαιολογηθεί για ενα φόνο που έπραξε (σκότωσε τον άντρα- δικτάτορα) .
Εχει μια έντονα οπερατική παρουσία ( εξαιρετική η άρια της στη σκηνή του σφαγιασμού της). Ο Ορέστης( Ανδρέας Παπαγιαννάκης) είναι το αρσενικό που βασικά , παρά τη συναισθηματική του φόρτιση στην αναγνώριση με την Ηλέκτρα
(μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του έργου), είναι αποκλεισμένος απο αυτό τον εσωστρεφή, πρωτόγονο καθαρά γυναικείο , μητριαρχικό κόσμο( τελικα ποιος έπραξε το φόνο, τη σφαγή της Κλυταιμνήστρας;).
Ακόμη και η παρουσία των Διόσκουρων σε προβολή, δυο γυμνοί άνδρες, περισσότερο σαν οπτασία, παρα σαν θεοι ex machina δεν φέρνουν την λύση (ίσως τους επινοεί η ίδια η Ηλέκτρα). Το έργο τελειώνει με την Ηλέκτρα σε μια τελική προσπάθεια φυγής ενώ τον Ορέστη τον σπαραζουν οι Ερινύες. Την κατάβαση στον κλειστοφοβικό κόσμο του μυαλού της Ηλέκτρας και το αρχέγονο δέος τονίζει η μουσική σύνθεση του Νικόλα Λεβέντη για πιάνο και βιόλα , ενώ οι προβολές που πλημμυρίζουν την κατά τα άλλα άδεια σκηνή ειναι ο κόσμος έξω από το στρατόπεδο , αλλα και ο ηλεκτρονικός κόσμος που μας περιβάλλει, μια και είμαστε πιόνια σε ένα παιγνίδι ,όχι πια των θεών ,αλλα ενός συστήματος Matrix, από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Η σκηνοθεσία της Τζένη Δριβάλα και Νικόλα Λεβέντη έδωσε μια νέα ψυχολογικη, ανατρεπτικη ανάγνωση του αρχαίου κειμένου .
Μια ανδρόγυνη Ηλέκτρα (Νικόλας Λεβέντης) που ζει μέσα στις ενοχές και τους εφιάλτες της, μια σύγχρονη τραγική μορφή που έχει να παλέψει με τους δαίμονές της, καταπιεσμένη, περιορισμένη μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, (ένα σύγχρονο Νταχάου μηπως;) αιχμάλωτη μιας στρατιωτικής δικτατορίας , υποχείριο θεών και ανθρώπων ,όπου είναι όλα ακαθόριστα ακόμη και οι μορφές που κινούνται γύρω της, η Κλυταιμνήστρα και ο Ορέστης ( ειναι μήπως κι' αυτα πλάσματα της δικής της σχιζοφρένειας;). Η μόνη αληθινή σχέση που εχει είναι με τα πουλιά, με ενα παγώνι ( αντίλογος του χορού , α ' κορυφαια) και ενα κύκνο που πλουμίζουν την σκηνή με χρωμα και διέξοδο (ενα όνειρο φυγής.
Η Κλυταιμνήστρα (Ειρήνη Κώνστα) εντυπωσιακή, μια πλουσιογυναίκα, αριστοκρατική ναρκισισσεύεται και προσπαθεί να δικαιολογηθεί για ενα φόνο που έπραξε (σκότωσε τον άντρα- δικτάτορα) .
Εχει μια έντονα οπερατική παρουσία ( εξαιρετική η άρια της στη σκηνή του σφαγιασμού της). Ο Ορέστης( Ανδρέας Παπαγιαννάκης) είναι το αρσενικό που βασικά , παρά τη συναισθηματική του φόρτιση στην αναγνώριση με την Ηλέκτρα
(μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του έργου), είναι αποκλεισμένος απο αυτό τον εσωστρεφή, πρωτόγονο καθαρά γυναικείο , μητριαρχικό κόσμο( τελικα ποιος έπραξε το φόνο, τη σφαγή της Κλυταιμνήστρας;).
Ακόμη και η παρουσία των Διόσκουρων σε προβολή, δυο γυμνοί άνδρες, περισσότερο σαν οπτασία, παρα σαν θεοι ex machina δεν φέρνουν την λύση (ίσως τους επινοεί η ίδια η Ηλέκτρα). Το έργο τελειώνει με την Ηλέκτρα σε μια τελική προσπάθεια φυγής ενώ τον Ορέστη τον σπαραζουν οι Ερινύες. Την κατάβαση στον κλειστοφοβικό κόσμο του μυαλού της Ηλέκτρας και το αρχέγονο δέος τονίζει η μουσική σύνθεση του Νικόλα Λεβέντη για πιάνο και βιόλα , ενώ οι προβολές που πλημμυρίζουν την κατά τα άλλα άδεια σκηνή ειναι ο κόσμος έξω από το στρατόπεδο , αλλα και ο ηλεκτρονικός κόσμος που μας περιβάλλει, μια και είμαστε πιόνια σε ένα παιγνίδι ,όχι πια των θεών ,αλλα ενός συστήματος Matrix, από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Η σκηνοθεσία της Τζένη Δριβάλα και Νικόλα Λεβέντη έδωσε μια νέα ψυχολογικη, ανατρεπτικη ανάγνωση του αρχαίου κειμένου .
Στη φωτογραφία Ειρήνη Κώνστα ως Κλυταιμνήστρα και Νικόλας Λεβέντης ως Ηλέκτρα
Κάθε Τετάρτη ως τις 19/12 στο θέατρο Faust.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου