Από της ΑΥΓΗ του Σαββάτου….
Η έξοδος…
Έρχονταν κι έφευγαν οι μπίρες στο τραπέζι και ο χρόνος έμοιαζε να τρέχει προς τις δωδεκάμιση χωρίς σταματημό. Τα γέλια, τα πειράγματα, ακόμα και εκείνα τα παλιά βαρετά αστεία της εφηβικής παρέας που αναπαράγονταν σε κάθε έξοδο φαίνονταν διαφορετικά.
Το περιεχόμενο είναι πάντα το πιο σημαντικό, αλλά τούτο τον καιρό και το περιτύλιγμα, η έξοδος, η βόλτα έγινε το ίδιο σημαντική με το περιεχόμενο.
Τέτοιες συζητήσεις, φιλοσοφικές, δεν έκανε η παρέα εκείνο το βράδυ γύρω από το τραπέζι στην άκρη του πεζόδρομου που κατά καιρούς τους φιλοξενούσε.
Τη συζήτηση μονοπώλησαν η πανδημία, η καραντίνα, τα ακραία εγκλήματα και οι συμπεριφορές που είχαν αρχίσει τον τελευταίο καιρό να ακούγονται όλο και πιο συχνά. Κανένας και καμιά δεν κουράστηκε να πείσει με επιχειρήματα ότι ο εγκλεισμός, η κοινωνική αποστασιοποίηση, η απομόνωση και η μοναξιά έκαναν τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται διαφορετικά. Τους έκαναν αγρίμια.
Το συμπέρασμα έβγαινε μόνο του χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Απλή παρατηρητικότητα χρειαζόταν μόνο για να καταλάβει κάποιος ότι η συνεκτικότητα της κοινωνίας, εξαρτιόταν άρρηκτα από τη συνεκτικότητα της κοινωνίας και το συμπέρασμα αυτό δεν μπορούσε να θεωρηθεί ούτε “εξυπνακισμός” αλλά και ούτε σπουδαίο πόρισμα έπειτα από μακρόχρονη επιστημονική μελέτη.
Έφτανε μόνο η ανάκληση των συναισθημάτων από την απόφαση μέχρι και τη συνάντηση. Χαρά στην αρχή και επιφυλακτικότητα για την έξοδο και μόλις έκλεινε η πόρτα του σπιτιού πίσω, τότε ερχόταν ο ενθουσιασμός. Σαν να καθάριζαν το μυαλό και η καρδιά σε μια στιγμή. Μέχρι τις πλάκες του πεζόδρομου αυτά· γιατί μετά, στην όψη του κόσμου, ακόμα και των φίλων μόνο γύρω από ένα τραπέζι, το συναίσθημα που ακολουθούσε ήταν ο τρόμος της συνάντησης. Όλοι κινητές μονάδες μικροβίων και εν δυνάμει θύματα ή θύτες. Πώς να γνωρίζεις άλλωστε και τη σειρά. Άλλος ένας αποκλεισμός λόγω του αποκλεισμού.
Όπως και να το κοιτάξεις όμως, η εποχή από μόνη της είναι απαιτητική. Κάτι να μάθεις να ζεις με μια μάσκα, κάτι με τα αντισηπτικά, κάτι και το παράλογο των εμβολιασμών που κάθε δεκαπέντε ημέρες ανακοινώνουν ότι σε έναν μήνα θα έχει εμβολιαστεί η πλειονότητα του πληθυσμού και από τον Ιανουάριο μέχρι τώρα έχει εμβολιαστεί μόνο το 20%.
Όπως και να ’χει πάντως, μετά από τόσο καιρό θα πρέπει να ξαναβρούμε τις κοινωνικές μας δεξιότητες, συνομολόγησαν όλοι μπροστά από το ρολό που κατέβαινε κερδίζοντας και το τελευταίο λεπτό εξόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου