H Δήμητρα Διδαγγέλου σε α΄ πρόσωπο

Ή μάλλον, ας αφήσω τα ερωτήματα κατά μέρος. Προτιμώ να λέω ιστορίες. Ακόμα καλύτερα να τις γράφω. Πριν από λίγα χρόνια, που λες, μια φίλη μου είχε αγοράσει καινούρια παπούτσια. Μπαλαρίνες χρώματος μπορντό που τις φορούσε και γινόταν πέντε πόντους ψηλότερη από τη χάρη κι ας μην είχαν ίχνος τακουνιού. Την επόμενη μέρα που πίναμε καφέ, μου είπε ότι μόλις τα φόρεσε έκανε μια γρατζουνιά και τα επέστρεψε λέγοντας στην πωλήτρια ότι ήταν ελαττωματικά. Μα, πώς ήταν ελαττωματικά αφού ξεπατώθηκες στον χορό χθες βράδυ; Η πωλήτρια δεν το κατάλαβε; τη ρώτησα. Το κατάλαβε, μου απάντησε. Αλλά κατάλαβε κι εμένα και μου τα άλλαξε. Χάλασε όλη η χαρά της αγοράς. Για μένα από τη στιγμή που έγινε η γρατζουνιά, τα παπούτσια δεν υπήρχαν.

Έχω ένα ελάττωμα: δυσκολεύομαι να γράψω για όσα έχω γράψει. Κι ακόμη ένα: αν δεν υπάρχουν ερωτήσεις δυσκολεύομαι να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Οπότε θ’ απαντήσω στα νοερά ερωτήματα που μου γεννήθηκαν πριν και μετά τη συγγραφή των ιστοριών στη συλλογή Wabi Sabi (η ατέλεια). 

Γιατί μας ενοχλεί το ελάττωμα, η φθορά; Δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής; Γιατί επιδιώκουμε το τέλειο, ενώ γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει; Ή μήπως δεν το γνωρίζουμε;

Πώς τα έγραψα; Δύσκολη ερώτηση. Πιο εύκολο το πότε. Κάπως περιοδικά, άλλα τότε, άλλα πιο μετά. Πρώτα ήρθε το «Αν ο Φρόιντ είχε μουστάκι», έπειτα ακολούθησε το «Γρατζουνιά στα παπούτσια» και μετά τα υπόλοιπα. Ίσως όμως να μη θυμάμαι και καλά.

Σε όλα κοινό νήμα το ελάττωμα, η φθορά. Γι’ αυτό είμαι σίγουρη. «Wabi Sabi» είναι μια γιαπωνέζικη τάση που υμνεί την ομορφιά της ατέλειας και φέρνει στο επίκεντρο την ασυμμετρία και τη μη αρμονία. Την παροδικότητα. Συσχετίζοντας τη φθορά με τη ζωή δίνει μια παράδοξα θετική οπτική της ατέλειας.

Υπήρχαν ερωτήματα, πώς. Από βαθυστόχαστα ερωτήματα ξεκίνησα το βιβλίο: γιατί όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη βλέπω τη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια που βαθαίνει και, όχι ακριβώς πιο κάτω, τις πυκνές βλεφαρίδες μου; Μετά τα ερωτήματα ελάφρυναν λίγο: Γιατί μας ενοχλεί το ελάττωμα, η φθορά; Δεν είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής; Γιατί επιδιώκουμε το τέλειο, ενώ γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει; Ή μήπως δεν το γνωρίζουμε;

Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει «το Τέλειο». Το πιο κοντινό που έχω βιώσει είναι το «αγγίζει την τελειότητα». Μου έκανε, όμως, εντύπωση, πως ρωτώντας φίλους και γνωστούς κάποιοι πιστεύουν ότι υπάρχει. Μήπως, τελικά, η τελειότητα είναι κάτι σαν τον Αϊ-Βασίλη; Να πούμε στα παιδιά την αλήθεια; 

Ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες προσπαθώντας ν’ απαντήσω ερωτήματα, όμως ολοκληρώνοντάς τες διαπίστωσα ότι είχα ακόμη περισσότερα. Πότε μπορούμε να πούμε ότι κάτι είναι ή δεν είναι τέλειο; Ποιος έχει δει ή βιώσει την τελειότητα;

Ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες προσπαθώντας ν’ απαντήσω ερωτήματα, όμως ολοκληρώνοντάς τες διαπίστωσα ότι είχα ακόμη περισσότερα. Πότε μπορούμε να πούμε ότι κάτι είναι ή δεν είναι τέλειο; Ποιος έχει δει ή βιώσει την τελειότητα; Μπορεί να υπάρχει αντικειμενικότητα στην τελειότητα ή κάθε φορά εξαρτάται από το παρόν βλέμμα και τα παρελθόντα βιώματα του παρατηρητή; Και τι γίνεται στην περίπτωση που κάτι μοιάζει τέλειο; Πότε μιλάμε για απατηλές ψευδαισθήσεις; Μήπως στον έρωτα;

Τώρα διαπιστώνω ακόμα ένα ελάττωμά μου: δυσκολεύομαι να βρίσκω απαντήσεις όταν έχω μπροστά μου ερωτήματα. Κολλάω.

Ξαναδιαβάζοντας ό,τι έγραψα παραπάνω, νομίζω ότι την πρώτη παράγραφο με την ιστορία ήθελα να τη βάλω εδώ, αλλά έκανα copy & paste και πήγε στην αρχή κατά λάθος. 

Wabi Sabi (Η ατέλεια)
Δήμητρα Διδαγγέλου
Ιωλκός
120 σελ.
ISBN 978-960-426-932-7
Τιμή € 10,00

 Δήμητρα Διδαγγέλου

http://diastixo.gr/