΄΄SILENTIOUM ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ΄΄ του ...Α...Ν...Τ...Ω...Ν...Η...... Φ...Ι...Λ...Ι...Π...Π...Α...Ι...Ο...Υ..

Κώστας Καρούσος: Η ομιλία μου στο ποιητικό ΄΄SILENTIOUM ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ΄΄

εκδ. ΄΄ΚΑΚΤΟΣ΄΄ Αθήνα 2020--Καφέ ΄΄ΜΕΛΙΝΑ΄΄ - ΠΛΑΚΑ --28 / 6 / 2022

του ...Α...Ν...Τ...Ω...Ν...Η...... Φ...Ι...Λ...Ι...Π...Π...Α...Ι...Ο...Υ..

Κώστας Καρούσος: Εκλεκτοί προσκεκλημένοι Φίλες-οι Σας ευχαριστώ για την Παρουσία σας. Το βιβλίο απηχεί μια αντιπροσωπευτική κατάθεση, βιωμένης πραγματικότητας, στο πολυσυζητημένο -σε χρονική διάρκεια-γεγονός, προσωπικής και γενικότερης αντίληψης στοιχείο, τη σιωπή ντυμένη στο δευτερόλεπτο φως της ψυχής, στο φως της απεραντοσύνης των πραγμάτων, στο φως της εξομολόγησης, της θύμησης, των δακρύων, της μοναξιάς και της αναζήτησης. Γράφει ο ποιητής σελ. 38, ΄΄Ζωή...// πολύτιμη σαν όλο το χρυσάφι του κόσμου //...κόκκινη και ζωντανή σαν το αίμα // που ρέει στις φλέβες των ανθρώπων΄΄. Ο ποιητής αναζητά διόδους προσέγγισης της ζωής και διόδους στοχασμού ΄΄παντί τρόπω΄΄και παντός καιρού, στο ζωντάνεμα του έρωτα και της αγάπης. Εξακολουθητικός στην αναζήτηση, βάζοντας τα γεγονότα σε κώδικα ερμηνείας για ΄΄να νιώσω [ όπως γράφει ] τη βουβή μελωδία της ψυχής΄΄ και σελ. 31, ΄΄Στη σιωπή λέγονται πολλά // αρκεί να είσαι πρόθυμος να τ΄ακούσεις΄΄. Η σιωπή για τον ποιητή Αντώνη Φιλιππαίο είναι η μεγάλη κραυγή της ψυχής, είναι σελ. 18, ΄΄Φωλιά που προστατεύει ναούς και ψυχές // ιεροτελεστία πάθους [ και ] μοιραία κατάδυση της ύπαρξης΄΄. Στις πολύχυμες νότες του κορμιού και στο μέγα μυστήριο του έρωτα και της σιωπής, ανακαλύπτει το παλλόμενο συναίσθημα, το βάθος και τη σαγήνη του φωτός, την ιερή στιγμή της αυτοβύθισης και της αυτεπίγνωσης. Η φύση διανθίζει το στοχασμό, το ταξίδι της αίσθησης, το κυνήγημα της αγάπης, κι΄ αχνοφαίνεται το ημίφως της μοναξιάς, τότε βλέπει ΄΄μικρά λευκά άστρα που διασκορπίζονται στο άπειρο΄΄. Έτσι το πρόσωπο της σιωπής παραλλάσσεται ή μεταπλάθεται στα γεγονότα και γίνεται ένα μεταμορφωτικό δίχτυ προστασίας, η σιωπή που νουθετεί, συγκρατεί, πραύνει το χαρακτήρα του και προσαρμόζει τα ενδιαφέροντά του. Γράφει σελ. 21, ΄΄Ο ήλιος είναι πιο δυνατός // απ΄το φύσημα του αγέρα΄΄, αφού καίει τη σάρκα και πυροδοτεί το νου, κι ανακαλύπτει ΄-κοντά στη φύση- τη δική του πνοή κι΄ αναμετράει τις αντοχές του, κι΄ αναστοχάζεται τα γεγονότα. Η σιωπή για τον ποιητή γίνεται, ένας αδιάκοπος κι αδυσώπητος χρονοδείκτης, ψυχικής δύναμης και συναισθήματος. Γράφει σελ. 35, στο ποίημα ΄΄Γέννεσις΄΄, ΄΄Πρωταρχική μάννα θεά // δύναμη της φύσης και του κόσμου // ολάκερου, που από μέσα σου // τα σπάργανα της ζωής νίκησαν // γη, αέρα και φωτιά΄΄. Στη μυσταγωγία της ζωής και στις εκφάνσεις της, καταλυτικά στοιχεία στο έργο του, είναι η παντοδυναμία της φύσης και η δημιουργία μιας νέας ζωής. Η σιωπή του, αρμοδένει και καταγράφει τα πάντα, είναι ένα πολυφωνικό όργανο ή φλόγιστρο της ψυχής του, μ΄ όλη την νοσταλγική απόκρυψη της αγάπης ή τ΄ απροσπέλαστο βλέμμα του χρόνου, που αισθητικά και συναισθηματικά, σε κάθε πτυχή ποιητικής έκστασης, αγωνίας, φυγής, εξομολόγησης, γοητείας, απολογισμού και μοναξιάς, με τις ποιητικές του κεραίες, το επεξεργάζεται και το καταχωρεί. Πρωταρχικό μέλημά του, είναι ΄΄η γυμνή ψυχή΄΄... ΄΄να υπηρετεί την αλήθεια // να τιμά την ανθρώπινη υπόσταση.΄΄ σελ. 43. Είναι γεγονός, ότι η σιωπή του, ως μέγεθος έκφρασης του χρόνου, έχει τεράστιο μέγεθος εσωτερικής ενέργειας, που δεν γνωρίζεις πάντα την εξελικτική της πορεία, συνδέεται άμεσα και διακριτά με το χρόνο, τη λήθη και το απτό γεγονός της καθημερινότητας. Γράφει σελ. 46-47, ΄΄Κύλησε ο χρόνος // στα μονοπάτια της σιωπής // και οι χαραμάδες της λήθης // άρχισαν να στάζουν στο χώμα΄΄. Η ανωτέρω σύνδεση του ποιήματος [ χρόνος-σιωπή-λήθη-χώμα ] απογυμνώνει κάθε προσκαιρότητα κρίσης που χαρακτηρίζουν τα γεγονότα, και οι στίχοι βεβαιώνουν την ωριμότητα της σιωπής, το κοινωνικό της υπόβαθρο, το αποστακτήριο της μνήμης, που γειώνονται στη πράξη και στο ΄΄χώμα΄΄ της καθημερινότητας, κι΄ αυτό φανερώνει ακόμη το άλλο όνομα της σιωπής, την άνωση, την έκσταση, τη μονοδρόμηση του έρωτα, την ΄΄άνοιξη της γλυκιάς ανάσας΄΄, γιατί, σελ. 49, ΄΄υπήρξαν μονοπάτια δροσιάς // που μέσα τους εξυψωθήκαμε // ...και τα δάκρυα χύνονταν // στο κενό // για να δαμάσουν τον θάνατο΄΄. Ο θάνατος που επανέρχεται άμεσα, με διαφορετικές μορφές και τίτλους ποιημάτων όπως, ΄΄Ως ναυαγός του Έρωτα--Απογυμνωμένη αλήθεια--Μονόλογος--Φυγή--Χαμένοι στίχοι--Δεν ζω΄΄ κλπ, ως στίγμα και κλεψύδρα του είναι, οι ποιητικές εκρήξεις που εγκλείουν και οδυνηρές στιγμές σιωπής, που τελικά έγιναν στίχοι, σα παλίνδρομη κίνηση ή σαν επανεκκίνηση στη δημιουργία. Οι παρατηρούμενες σιωπές του, έχουν πάντα την επιστροφή, την επάνοδο και την επαναλειτουργία στα δρώμενα ΄΄στο πάθος που δεν ζει χωρίς τη σαγήνη΄΄ σελ. 51, ΄΄το κόκκινο που δεν αποχωρίζεται ποτέ // το φως του΄΄. Η σιωπή λοιπόν, στο βάθος του χρόνου γίνεται φάρος, αναμμένη δάδα ποίησης, μοναχικό λημέρι δημιουργίας, ψίθυρος τρυφερής αγάπης, θαύμα ΄΄στη ρωγμή του χρόνου΄΄, υπέρβαση αναζήτησης και σιωπηλή προσφορά στην αγάπη και στον έρωτα, ΄΄στο όνομα της σιωπής΄΄ όλα ντυμένα στοργικά και αγαπητικά, με στίχους ΄΄ελευθερίας και ηδονής΄΄.

Φίλτατε Αντώνη Καλοτάξιδο το βιβλίο σου και πάντα αισιόδοξος.

Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.