Η ιδέα για τη συγγραφή του μυθιστορήματος προέκυψε το καλοκαίρι του 2015, τότε που η χώρα βρισκόταν για άλλη μια φορά σε προεκλογικό πυρετό. Η οικονομική κρίση είχε ήδη και με επιτυχία ξηλώσει όλες τις βεβαιότητες των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων εν γένει, αυτές που είχαν εκθρέψει και τη γενιά μου, μια γενιά απολίτικη και καθησυχασμένη, ενθουσιασμένη με τις ολυμπιακές φιέστες, εθισμένη στις ψευδαισθήσεις τής τάχα αδιατάρακτης ευημερίας, εν πολλοίς ανιστόρητη και υποταγμένη. Το ερώτημα αναφορικά με το αν αλλάζουν οι εκλογές τον κόσμο είχε τεθεί μετ’ επιτάσεως στο παρελθόν και είχε λάβει κάποιες απαντήσεις, εκ των οποίων ο καθένας μπορούσε να επιλέξει όποια του ταίριαζε (ή τον συνέφερε) περισσότερο. Δεν είχα την πρόθεση ή και τη θεωρητική σκευή να το ξαναθέσω: εμένα μόνον η συσσωρευμένη, σχεδόν απτή, προσδοκία, οι συγκρούσεις, τα τερτίπια, τα τανυσμένα αναστήματα των πολιτικών ταγών με συγκινούσαν. Αυτόματα τότε στράφηκα στο προεκλογικό καλοκαίρι του 1981, οπότε παιδί βίωσα τον προεκλογικό παροξυσμό, με όχημα όχι τόσο τις πενιχρές αναμνήσεις μου αλλά τις αναμνήσεις άλλων, τις φωτογραφίες τους γύρω από τα τραπεζάκια των εκλογικών κέντρων, τις αφίσες, τα συνθήματα, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις στις μεγάλες πλατείες των πόλεων.
Κάπου εκεί ήρθε και με βρήκε ο Τσέχος παππούς, βαστώντας την καρό του βαλίτσα, λίγο φθαρμένη, σχεδόν άδεια. Στη μακρά και περιπετειώδη του ζωή ο παππούς δεν ψήφισε ποτέ, δεν του παραχωρήθηκε αυτό το δικαίωμα. Υπήρξε όμως αγωνιστής σπουδαίος, περιβόητος (ή και κατ’ άλλους διαβόητος): ο πλέον κατάλληλος ήρωας ενός μυθιστορήματος που εκτυλίσσεται σε προεκλογική περίοδο, ο οποίος ίσως και να υπαινίσσεται μια κάποια απάντηση στο ερώτημα αν οι εκλογές αλλάζουν τον κόσμο, ή ίσως και όχι, καθώς ο παππούς δεν δίνει απαντήσεις, μόνο παίρνει τον εγγονό του και αφηγητή μου από το χέρι, για να τον ξεναγήσει στους ηρωισμούς, τα οράματα και τη φρίκη του παρελθόντος. Ο Τσέχος παππούς αποσπά με αποφασιστικότητα τις πολυκαιρισμένες γάζες από τα οικογενειακά τραύματα και τα εκθέτει στο φως του ήλιου. Τραύματα τα οποία κληροδοτούνται στους απογόνους ακόμη και στην περίπτωση που έχουν πεισματικά αποσιωπηθεί, τραύματα που έστω και ανεπίγνωστα έχουν περάσει στο DNA της χώρας, της οικογένειας, των μελών της παράταξης, του κόσμου ολόκληρου.
Στη μακρά και περιπετειώδη του ζωή ο παππούς δεν ψήφισε ποτέ, δεν του παραχωρήθηκε αυτό το δικαίωμα. Υπήρξε όμως αγωνιστής σπουδαίος, περιβόητος (ή και κατ’ άλλους διαβόητος).
Βέβαια, ο μυθιστορηματικός κόσμος δεν εξαντλεί τη δυναμική του στην αποκάλυψη του τραύματος και μόνο. Στην παραθαλάσσια πόλη που σχεδιάστηκε για τις ανάγκες των ηρώων μου, το συγκεκριμένο καλοκαίρι είναι πολύβουο και κινητικό: φυσάει τα βράδια δροσερό αεράκι που σείει τις γιρλάντες με τα λαμπιόνια που φωτίζουν τη νύχτα του πανηγυριού, ένας αρχαιοελληνικός Τρίτωνας συμβιώνει δυσχερώς με έναν ελληνορθόδοξο Άγιο στην τσιμεντοστρωμένη πλατεία, στην κινστέρνα του ρημαγμένου κάστρου διαβιούν φρύνοι με φωτοευαίσθητα μάτια, η Μαρία με τα κίτρινα ισορροπεί πάνω σε ψηλοτάκουνα πέδιλα, ο πατέρας συλλέγει και εκθέτει πεισματικά τα πεταμένα των άλλων, η γιαγιά Ρόη απολαμβάνει το γαλακτομπούρεκό της στο καφέ-ζαχαροπλαστείο «Η Ομόνοια», στο χωλό πόδι της Χρυσάνθης επιβιώνει ο καλπασμός ενός καθαρόαιμου αλόγου, ο βόθρος του εξωτερικού καμπινέ λιπαίνει τα δέντρα του πίσω κήπου, η Ιουλία διατρέχει τον Ιούλιο με ερωτική διάθεση, οι Γκασταρμπάιτερ επιστρέφουν μετά την υποχρεωτική τους συνταξιοδότηση και ο νεόκοπος επιχειρηματίας ανοίγει το πρώτο «Γραφείο Τελετών» της πόλης.
Και στο φόντο ο ελληνικός Εμφύλιος, στον οποίον ο Τσέχος παππούς πολέμησε και ηττήθηκε. Τα πληγωμένα παιδιά του Εμφυλίου αυτού έχουν παιδιόθεν ραμμένο το στόμα. Μόνο λίγες βδομάδες πριν, ανασύρουν από το συρτάρι τα εκλογικά τους βιβλιάρια για να βεβαιωθούν πως υπάρχουν ακόμη άγραφες σελίδες για τις επικείμενες εκλογές, που ίσως και να επιμένουν να πιστεύουν πως θ’ αλλάξουν τον κόσμο. Ή πως μπορούν να επιταχύνουν την (Α)αλλαγή, μια και ο κόσμος αλλάζει έτσι κι αλλιώς: με τις καινοτομίες, την αλλαγή των συνηθειών, την ανάδειξη νέων επαγγελμάτων, με τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων στις νεοαποκτηθείσες τηλεοράσεις των καφενείων της προκυμαίας, με την απαιτούμενη όλο και περισσότερο πλέον επιστροφή των πολιτικών προσφύγων από το σιδηρούν παραπέτασμα, που φαγώθηκε από τις καταιγίδες και τους κεραυνούς των δεκαετιών που μεσολάβησαν.
Καταστρώνοντας αυτόν τον κόσμο, εφευρίσκω αναμνήσεις, δικαιολογώ τις αγκυλώσεις και τις περιπλοκές του παρόντος και προετοιμάζομαι για τις επικείμενες εκλογές, καθώς, ακόμη κι αν ο παππούς δεν θα ψηφίσει και φέτος, ακόμη κι αν η πόλωση για άλλη μια φορά ασφαλώς θα ενορχηστρωθεί και θα κυριαρχήσει, εγώ θα πάω οπωσδήποτε να ψηφίσω.
Ο παππούς δεν θα ψηφίσει φέτος
Ασημένια Σαράφη
Κλειδάριθμος
432 σελ.
ISBN 978-960-645-319-9
Τιμή €16,60
https://diastixo.gr/aprosopo-2/18706-asimenia-sarafi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου