«Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά – Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα» της Ελένης Λιντζαροπούλου

Μεσούσης της Χούντας, θα ήταν 1970 ή ’71, οκτώ ή εννέα ετών εγώ, και μόλις είχαμε αποκτήσει τηλεόραση, ασπρόμαυρη.

Τρελαινόμουν να παρακολουθώ, τρελαινόμουν. Άνοιγε ένα παράθυρο, νομίζω, στη ζωή μου τότε. Ένα παράθυρο από όπου μπορούσα να δω όλο τον υπέροχο κόσμο του περιττού. Ταινίες, τραγούδια, διαφημίσεις… πρωτόγνωρα πράγματα.

Κάποιο βράδυ, γέμισε η οθόνη ξερά κλαριά πάνω στο χιόνι, ένα νεκρικό τοπίο, ένα άρωμα παγωμένης ανυπαρξίας και μια φωνή να λέει:

«Και στα στήθια της Λολίτας 
από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά». [1]

Μούδιασα ολόκληρη. Επαναλάμβανα για μέρες τον στίχο και όσο είχα συγκρατήσει από το τραγούδι. Σχεδόν το ζούσα.

Ήμουν η άγνωστή μου Λολίτα. Δεν ξέρω γιατί με συγκλόνισε τόσο πολύ. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αυτό το τραγούδι. Πάντως δεν ήταν του μυαλού μου η αίσθηση. Ήταν του σώματος.

Θυμάμαι πως ποτέ δεν αγαπούσα να κάνω καμία από τις υποχρεώσεις των παιδιών πολύ. Αντιθέτως μου άρεσε να κάθομαι στα σκαλιά και να τραγουδώ κρατώντας έναν καθρέφτη από παλιό δίτροχο στο χέρι μ’ ένα σκοινάκι δεμένο στην άκρη του, κάτι σαν καλώδιο. Έναν καθρέφτη που ήταν μικρόφωνο μαζί και κοινό. Το κοινό μου. Μου άρεσαν τα δράματα. Τα αργά λυπητερά τραγούδια. Τα μελοποιημένα ποιήματα. Ακόμη μου αρέσουν.

Ποτέ δεν έψαξα να βρω τίνος ήταν αυτός ο στίχος. Θα το είχα ακούσει, φαίνεται, εκείνη την ημέρα στην τηλεόραση. Εγώ βέβαια ήθελα να νομίζω ότι το ήξερα κάπως μαγικά και ανεξήγητα.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα!

Στα επόμενα χρόνια «συναντηθήκαμε» πολλές φορές, κυρίως στη θεατρική σκηνή.

Στα λόγια της Μπερνάρντα Άλμπα προσπάθησα να καταλάβω τη σκοτεινή ισπανική ψυχή του. Στη μάνα στονΜατωμένο γάμο τον θρήνησα. Στα Μάγια της πεταλούδας απόλαυσα την παιδική του τρυφερότητα. Στη Γέρμα και στηΔόνια Ροζίτα αιφνιδιάστηκα με τη γνώση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Στη Θαυμαστή μπαλωματού χάρηκα τον πηγαίο λυρισμό και την ευρηματικότητα του. Στους Φασουλήδες του Κατσιπόρα χειροκρότησα τους πολιτικούς του συμβολισμούς και στον Έρωτα του δον Περλιμπλίν για την Μπελίσα γεύτηκα την πικρή ειρωνεία του.

Η ποίησή του είναι γεμάτη σφρίγος, καημό, ορμή και δύναμη.

Κάθε Αύγουστο, σαν βγαίνει το φεγγάρι κατακόκκινο, τον θυμάμαι.

Στις δεκαεννέα του μήνα θα είναι πάντα η μέρα του [2].

Σημειώσεις

[1] Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, «Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά» (σερενάτα-αφιέρωμα στον Λόπε ντε Βέγκα),
απόδοση στα ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική: Γιάννης Γλέζος, τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος
[2] Ο Φεδερίκο ντελ Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα γεννήθηκε στο Φουέντε Βακέρος στις 5 Ιουνίου 1898 και εκτελέστηκε από παραστρατιωτικούς οπαδούς του Φράνκο στο Βιθνάρ στις 19 Αυγούστου 1936.

Ελένη Λιντζαροπούλου Δημοσιεύτηκε 19 Αυγούστου 2017

Ελένη Λιντζαροπούλου, ποιήτρια.

http://diastixo.gr/