Μπορούν να γίνουν γόνιμα τα συναισθήματα της αγωνίας, του άγχους και της ανησυχίας; Μπορεί μια νέα γυναίκα να κυοφορεί ένα μωρό και να αισθάνεται ασφαλής; Μπορεί να μην ταιριάζει κάτι σε αυτό που θεωρούμε ή φανταζόμαστε ως «κανονικό» και την ίδια στιγμή να νιώθουμε αυτοπεποίθηση ότι αυτή η διαφορετικότητα δεν εμποδίζει τον άνθρωπο να ζήσει μια υγιή ζωή; Τελικά, τι είναι το ξένο και τι το οικείο; Και με ποιον τρόπο θα απαλύνουμε τις αγωνίες που προκύπτουν όταν εκτιθέμεθα στο βλέμμα του άλλου; Πώς θα συμφιλιωθούμε με ό,τι είναι ή το αισθανόμαστε ως διαφορετικό κάθε φορά;
Το καλοκαίρι του 2011 γέννησα την κόρη μου. Ήταν πολύ μικρή ακόμα και για τα δεδομένα των νεογέννητων εμβρύων. Και όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η μητέρα ακούει και παρακολουθεί με αγωνία τα λόγια των ειδικών. Ο καθένας έχει και από μία άποψη. Ακόμα και εάν είναι επιστημονική, ειδική, εμπεριστατωμένη. Είναι μία άποψη, ιδίως όταν προβαίνει σε μελλοντολογικές προβλέψεις. Τι σημαίνει να είσαι μικρός σ’ έναν κόσμο μεγάλων; Σου λείπει κάτι; Δεν θα μεγαλώσεις όπως τα άλλα παιδιά; Θα έχεις ένα σπάνιο σύνδρομο; Θα μείνεις κοντός και ελλιποβαρής; Θα υστερείς σε νοητική ανάπτυξη; Σε συναισθηματική ευφυΐα; Ευτυχώς, σε πολλές περιπτώσεις η ζωή αποδεικνύεται καλύτερη των απόψεων.
Είμαστε μια αλυσίδα και αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο, πιο συνειδητό. Θα πρέπει να γίνει και περισσότερο ικανό να μας κινητοποιήσει, να μας κάνει αλληλέγγυους.
Τι σημαίνει όμως γενικότερα να είσαι «μικρός» σ’ έναν κόσμο «μεγάλων»; Σημαίνει ότι είσαι κατώτερος; Λιγόψυχος; Καταδικασμένος στην αφάνεια; Το ζούμε αυτές τις ημέρες με έναν αδιανόητο πόλεμο. Διότι πάντα η λέξη «μικρός» παραπέμπει σε πλήθος συνειρμών και νοηματοδοτήσεων. Και πώς θα μπορέσει ένας «μικρός» να μεγαλώσει εάν δεν υπάρχει κάποιος εκεί κοντά, δίπλα του, να τον καταλάβει, να τον εμπιστευτεί, να τον ακούσει; Και γιατί μόνον οι «μεγάλοι» τούτου του κόσμου έχουν τα εχέγγυα της γνώσης ή της δύναμης; Και γιατί να μην είναι μόνον ένας τοξικός θόρυβος που παράγεται μέσα από τις αλόγιστες βεβαιότητές τους;
Αυτά εκλήθην εκείνο το καλοκαίρι να σκεφτώ. Και προέκυψε μέσα από την προσωπική μου αγωνία μια ιστορία αγάπης, ένα παραμύθι εμπιστοσύνης και πίστης για το διαφορετικό. Μια ιστορία όπου η πρωταγωνίστρια μικρή Ήβη, παρόλο που αισθάνεται μόνη και κάπως αποκλεισμένη από τους συνομηλίκους της, εμπιστεύεται και συνδέεται μ’ ένα εξίσου μικρό γατάκι. Ένα γατάκι που όλοι το θεωρούν ελαττωματικό. Κανένας δεν το αγοράζει, κανένας δεν το προτιμά. Εκείνη όμως έχει την ικανότητα να βλέπει μέσα από τα δικά της μάτια, που είναι τα μάτια της καρδιάς της. Και το θέλει στη ζωή της. Και κατορθώνει να το αγαπήσει, να συνδεθεί μαζί του. Το γατάκι τής εμπιστεύεται τη δική του ιστορία, μια ιστορία άλλων μικρών παιδιών, που ζουν πολύ μακριά από εμάς, αλλά και πολύ κοντά μας, αφού ταξιδεύουν πλέον με όλους τους τρόπους οι ιστορίες, οι πόνοι και τα τραύματα. Αλλά και η επιθυμία, η αγάπη. Η ελπίδα ταξιδεύει. Το ζούμε καθημερινά αυτές τις μέρες, με τις φωτογραφίες των παιδιών που κατακλύζουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαστε μια αλυσίδα και αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο, πιο συνειδητό. Θα πρέπει να γίνει και περισσότερο ικανό να μας κινητοποιήσει, να μας κάνει αλληλέγγυους.
Οι έννοιες πάντως του όμοιου και του διαφορετικού είναι σχετικές έννοιες. Μπορούμε να αποφασίσουμε εάν θα μας χωρίσουν ή θα μας ενώσουν. Γιατί στο βάθος μας, όλοι οι άνθρωποι, με όποιον «Σταυρό» και εάν κουβαλάμε, ορατό ή αόρατο, είμαστε και διαφορετικοί και όμοιοι. Υπάρχουν άνθρωποι με εμφανή τα σημάδια της νόσου πάνω τους, με ειδικές κινητικές δεξιότητες, με σπάνια σύνδρομα, παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, με σύνδρομο Down, παιδιά μικρόσωμα, παχύσαρκα, υπερκινητικά ή ακίνητα. Υπάρχουν και οι ψυχικές νόσοι, αυτοί οι αόρατοι επισκέπτες με τους οποίους είτε γεννιόμαστε είτε αποκτούμε στο πέρας της ζωής μας. Υπάρχει το χρώμα που μας διαφοροποιεί, το θρήσκευμα, η χώρα, η γλώσσα, η οικονομική ένδεια, ο υποσιτισμός ή η ευμάρεια. Και τόσα άλλα, καθημερινά, κοντινά ή μακρινά. Άνθρωποι που δεν κατάφεραν να κάνουν παιδιά, και άλλοι που δυσκολεύονται πολύ επειδή ακριβώς έκαναν. Ή και παιδιά που αναζητούν τη θέση τους, το φύλο τους, την ταυτότητά τους, τη σεξουαλικότητά τους με μεγάλο κόστος και δύναμη. Και φυσικά τα παιδιά που κακοποιούνται ή γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης ανά την υφήλιο.
Όλα αυτά, πρέπει εμείς να αποφασίσουμε, τελικά, εάν μας χωρίζουν ή μας ενώνουν. Εάν θα βγούμε από τη δική μας πεποίθηση, βεβαιότητα, φαντασίωση του τι σημαίνει «κανονικό» και θα αναζητήσουμε το «μη κανονικό» μέσα μας, αυτό που και εμάς μας παιδεύει. Γιατί όλοι με κάτι παλεύουμε σε αυτή τη ζωή. Όλοι, μέσα μας και έξω από εμάς, κάτι κυνηγάμε.
Με τι εργαλεία τελικά μπορούμε να συνδεθούμε;
Το παραμύθι μου αφηγείται την ιστορία της Ήβης και της Zoe και δείχνει έναν δρόμο. Δρόμοι υπάρχουν πολλοί και, φυσικά, πολλά εμπόδια στις συνδέσεις των ανθρώπων και στις σχέσεις. Το παραμύθι της Ήβης μιλάει για την αγάπη και την αποδοχή που μεταμορφώνει τους ανθρώπους, όχι ως κάτι αφηρημένο και γενικό. Μέσα από τη σχέση και την ικανότητα να ακούμε, ανοίγει και ο δικός μας δρόμος κατανόησης του εαυτού μας και του κόσμου τελικά. Και τότε βγαίνουμε έξω με τη δύναμη της ψυχής μας, που αντιλαμβάνεται ότι είναι πολύ λιγότερα αυτά που μας χωρίζουν και πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν. Αρκεί να δώσουμε μια ευκαιρία και να μη φοβηθούμε ό,τι μας μοιάζει «διαφορετικό».
Μια μικρή σ’ έναν κόσμο πολύ μεγάλο!
Ένα παραμύθι για τη διαφορετικότητα
Μαριαλένα Σπυροπούλου
εικονογράφηση: Νίκη Λεωνίδου
Εκδόσεις Σοκόλη
36 σελ.
ISBN 978-960-637-062-5
Τιμή €12,72
https://diastixo.gr/aprosopo-2/18133-marialena-spiropoulou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου