ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΥΠΑΤΙΑΣ
415 8η Μαρτίου. Λίγο πριν το Πάσχα, κατά προτροπή, σύμφωνα με τον φιλόσοφο Δαμάσκιο, του ίδιου του πατριάρχη Αλεξανδρείας Κυρίλλου («άγιου» και αυτού, που αφού προηγουμένως είχε τσακίσει τους Ιουδαίους της πόλης, όπως αναφέραμε, παρά τις διαμαρτυρίες του έπαρχου Ορέστη και είχε γεμίσει την πόλη με ψυχοπαθείς μοναχούς που διψούσαν να κακοποιήσουν «ειδωλολάτρες»), δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της πόλης η όμορφη Εθνική φιλόσοφος και μαθηματικός Υπατία, θυγατέρα του φιλόσοφου Θέωνος. Η άτυχη γυναίκα οδηγείται στην πατριαρχική εκκλησία του «άγιου Μιχαήλ», όπου οι χριστιανοί, τους οποίους συντονίζει ο ψάλτης («αναγνώστης») Πέτρος, την κόβουν κομμάτια και περιφέροντάς τα στους δρόμους της πόλης τα καίνε τελικά μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στην θέση Κυναριών («αποδύσαντές τε την εσθήτα όστράκοις ανείλον και μεληδόν διασπάσαντες επί του καθούμενου Κυναριώνα τα μέλη συνάραντες πυρί κατανάλωσαν» γράφει ο χριστιανός χρονογράφος Σωκράτης). Τόσο πολύ θα συγκλονίσει «το αποτρόπαιο και ειδεχθές έγκλημα του διαμελισμού της Υπατίας από τους παραβολάνους του πατριάρχη (και... «άγιου») Κυρίλλου, ώστε μετά από πολλά χρόνια η Υπατία θα ταυτισθεί στα Συναξάρια των χριστιανών με την… αγία Αικατερίνη» (περ. «Δαυλός», τ. 152 / 153, σελ. 8997), ώστε να «θολωθούν τα νερά». «Έτσι χάθηκε εκείνη η ακμαία και όμορφη γυναίκα, θύμα στην ζήλεια και την μισαλλοδοξία ενός χριστιανού βαθμοφόρου που ήταν ανάξιος ακόμα και να ακουμπήσει την άκρη του φορέματός της. Στην γλυκύτατη προσωπικότητά της συνένωνε το μυστήριο και την μαγεία της Ελλάδος... με τον θάνατό της δεν υπήρχε πια καταφύγιο για τους εραστές της σοφίας, όλος ο κόσμος βρισκόταν γονατιστός μπροστά στα πόδια της Εκκλησίας και πλησίαζαν καλπάζοντας πια οι Σκοτεινοί Χρόνοι» γράφουν οι Foote και Wheeler.
Για την άμεση ηθική αυτουργία ή όχι του Κυρίλλου στο τρομερό αυτό έγκλημα έχει βεβαίως γίνει συζήτηση μεγάλη, με διάφορα επιχειρήματα από τις δύο πλευρές, που δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθούν, ώστε το ζήτημα να μένει (όπως και σε άλλες περιπτώσεις) εσαεί μετέωρο προς όφελος των απατεώνων και των εγκληματιών. Παρ’ όλο όμως που έχουν φροντίσει να «εξασφαλίσουν» παντού σχεδόν μία κραυγαλέα έλλειψη επίσημων (κρατικών) καταγραφών ή, έστω, κάποιων αφηγήσεων από την πλευρά των Εθνικών, η «σύνθλιψη» (βλ. σχετικά προλεγόμενα στην παρούσα έκδοση) των ίδιων των δικών τους κειμένων (του «Χρονικού» του Μαλάλα επί του προκειμένου) τεκμηριώνει επαρκώς την ενοχή του Κυρίλλου ως υποκινητή αυτού του θηριώδους εγκλήματος: «κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό του επισκόπου (δηλ. με την παρότρυνση ή κάλυψή του) οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον, περι ής μεγάλα εφέρετο». Γι’ αυτόν τον φρικτό φόνο της Υπατίας, ο Δαμάσκιος («Βίος Ισιδώρου») θεωρεί σαφώς ένοχο τον Κύριλλο αν και σημειώνει πως κατόπιν δωροδοκίας των αυτοκρατορικών ανακριτών που τάχα ασχολήθηκαν με την υπόθεση, οι έρευνες κατέληξαν σε αδιέξοδο με αποτέλεσμα να μην τιμωρηθεί κανείς, ενώ και ο Deschner τονίζει ότι ο πατριάρχης θεωρείται ένοχος τουλάχιστον ηθικής αυτουργίας ακόμα και από χριστιανικές πηγές, τον χαρακτηρίζει δε ως μιμητή «του Ιωσία τον οποίο εξυμνεί λέγοντας ότι κατέκαψε τους θεράποντες των ξοάνων μαζί με τα ιερά άλση και τους βωμούς τους, αφάνισε κάθε είδους μαγείας και μαντείας και κατέστειλε τις δολιότητες της διαβολικής απάτης» (Deschner, τόμος 2, σελ. 289). Η κακουργία εκείνου του μισέλληνα και μισογύνη ανθρώπου σε τίποτε δεν θα εμποδίσει πάντως την Ορθόδοξη Εκκλησία να εορτάζει έως και τις ημέρες μας 2 φορές τον χρόνο την μνήμη του (18 Ιανουαρίου και 9 Ιουνίου), έχοντας μάλιστα προκλητικότατα ανακηρύξει… «έτος Κυρίλλου» το εν Ελλάδι έτος 1998!
Βλάσης Γ. Ρασσιάς : «Μία... Ιστορία Αγάπης»
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΩΣ
Τόμος B (έτη 401 - 800)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου