Москва, 5 июля 2018г.
ЕЩЕ ОДНА НОВАЯ ПРЕМЬЕРА
и снова в сердце Сибири, в городе ТАРА ОМСКОЙ ОБЛАСТИ
«ЦАРЬ ЭДИП» Софокла
на сцене БУК «Омский государственный Северный драматический театр имени М.А.Ульянова»
Режиссер-постановщик: Константин Рехтин, заслуженный деятель искусств Омской области, член Совета по культуре и искусству при Президенте РФ
Музыка: Никос Ксантулис.
| При поддержке Греческой Организации по Туризму, в рамках Перекрестного Года по Туризму России и Греции |
ЖДЕМ ВАС!
ПРЕМЬЕРНЫЙ ПОКАЗ:
суббота, 14 июля 2018 г., 19.00, на сцене Омского государственного Северного драматического театра имени М.А.Ульянова
646530, Омская область, г.Тара, ул. Советская, 25
Тел. / факс: 8(381-71) 2-19-23, Тел.: 8 (381-71) 2-02-97, E-mail: ogsdt@mail.ru
Мόσχα, 5 Ιουλίου 2018
ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ – ΝΕΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ
στην πόλη ТАРА της Περιφέρειας ОМΣК
«ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ
στη σκηνή του Βόρειου Κρατικού Δραματικού Θεάτρου του Ομσκ «Μιχαήλ Ουλιάνοβ»
Σκηνοθεσία: Кωνσταντίν Рέχτιν, διακεκριμένος καλλιτέχνης της Περιφέρειας του Ομσκ, μέλος του Συμβουλίου Πολιτισμού και Τεχνών της Προεδρίας της Ρωσίας
Μουσική: Νίκος Ξανθούλης
| Με την υποστήριξη του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού στο πλαίσιο του Αφιερωματικού Έτους Τουρισμού Ελλάδας – Ρωσίας |
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ! ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ:
Σάββατο, 14 Ιουλίου 2018, ώρα 19.00, στη σκηνή του Βόρειου Κρατικού Δραματικού Θεάτρου του Ομσκ «Μιχαήλ Ουλιάνοβ» (πόλη Τάρα Περιφέρειας Ομσκ)
646530 Russia, Omsk Region, Tara, 25, Sovetskaya str.
Tel. / fax: +7 (381-71) 2-19-23, Tel.: + 7 (381-71) 2-02-97, E-mail: ogsdt@mail.ru
ИНФОРМАЦИЯ О СПЕКТАКЛЕ «ЦАРЬ ЭДИП» по пьесе СОФОКЛА
Перевод: Фадей Зелинский
Режиссер-постановщик: Константин Рехтин
Художник-постановщик: К.В. Рехтин
Художник: И.Ю. Шатов
Композитор: Никос Ксантулис
Музыкальное оформление, аранжировки: Д.А. Бедунов
Сценическая речь: С.П. Заборовская
Хореография: В.Д. Тзапташвили
Вокал: И.А. Криницына
Помощник режиссера: О.М. Крутакова
ДЕЙСТВУЮЩИЕ ЛИЦА ПО МЕРЕ ПОЯВЛЕНИЯ НА СЦЕНЕ:
Эдип. - В.Е. Кулыгин
Жрец –Е.А. Хлюм
Креонт - М.М Синогин
Корифей - А.В. Горбунов
Тиресий -Е.А. Хлюм
Иокаста – Теодора Янници / А.А Хитрова
Вестник - И.Ю. Шатов
Пастух Лая – Е.А. Хлюм
Домочадец Эдипа - Алексей Лялин
Информация об античной трагедии и о сюжете
Греческая трагедия:
Театр в Древней Греции является вершиной проявления культуры и демократии. Эти два великих универсальных выражения дали большой, уникальный импульс античной драме во все времена, так как это требует свободного обсуждения и противостояния различных точек зрения.
Особое внимание уделяется эстетической форме трагедии с помощью языка, действия, стиля, фигуры речи, музыкальных и танцевальных элементов, которые распределяются в соответствующих частях (диалоги и хоровые части). При этом, следует обратить внимание на то, что трагедия является совершенно новым видом, в котором действие не повествуется, а воспроизводится.
Зрители испытывают жалость и сострадание к страданиям героев, их переполняет страх относительно того, вдруг они окажутся в такой же ситуации. Когда в конце конфликта с героями судьба или божественное испытание приводит их к катарсису или уничтожает их, вознося их морально, зрители, с помощью эстетических приемов искусства и путем гомеопатических процессов, постигают очищение (очищаются душевно, испытывают облегчение, искупление, очищение), оценивают моральное оправдание героя или восстановление морального порядка и покидают театр психически спокойными, духовно превосходящими и совестно свободными.
СОФОКЛ: 494 – 406 до н.э.
Софокл охватывает почти весь классический 5-й век до н.э. (годы жизни 496-406 до н.э.), в течение которого развитие Афинского государства достигает своей вершины, чтобы позже опуститься вниз, в результате долгого кровопролития и поражения в Пелопоннесской (гражданской) войне (431- 404 до н.э.).
Софокл, в возрасте 28 лет, соревнуясь с ветераном Эсхилом, осмеливается выдвинуть свою кандидатуру и, как мы узнаем от Плутарха, все десять членов комитета драматических соревнований 468 г. до н.э. возглавляемого генералом Кимоном, отдали предпочтение молодому Софоклу. В своих ранних работах выступал и в качестве актера, продолжая более раннюю традицию – например он выступал в роли Навсики и гитариста Фамириды в одноименных пьесах. Соревнованиях в честь Дионисия ему, в общей сложности, было присвоено 18 (восемнадцать) высших наград. На других соревнованиях – Линейских – он, по разным источникам, получил от 2 до 6 высших наград. Другими словами, две трети его театрального творчества, который насчитывает примерно 125 произведений, были удостоены высших наград.
Свидетельством тесных связей, которые привязывали поэта с своими согражданами, служит тот факт, что он неоднократно отвергал приглашения иностранных правителей оказать им честь своим присутствием и посетить их дворы (что неоднократно делали Эсхил и Еврипид), а также тот факт, что он принимал государственные должности. Он служил казначеем морской державы Афинян (Морского Союза), и по крайней мере два раза служил стратегом (генералом) Афинского Союза – при этом первый раз в в 440 году до нашей эры, с Периклом в качестве со-стратега.
Почитание, которое пронизывает все его творчество, все его произведения, полностью соответствует его религиозной деятельности (он служил и жрецом). Трагический человек и бог в трагедиях Софокла находятся в неразрывной связи дружбы-вражды, как будто при конкурентных отношениях влюбленных. Такая связь существует между богом и Эдипом, поскольку рок объединяет в лице Эдипа и его разрушение но и его возвышение, очищение.
Исходя из вышеизложенного объясняется большое восприятие поэта своими современниками, но и читателями всего человечества во все времена. Неслучайно Аристотель сформулировал правила драматургии в основном вдохновляясь и опираясь на работах Софокла, и особенно, на неповторимом "Эдипе".
ЭДИП (429 до н.э.)
Идеальная драматическая форма. (Краткое содержание).
Фивы страдают страшной чумой. Пророчество гласит, что город будет спасен только при условии, что будет наказан убийца предыдущего короля Лая. Эдип, который сейчас правит, приказывает найти убийцу Лая. Пророк Тиресий обвиняет Эдипа, что он является миазмой для города. Эдип в ярости, поскольку подозревает в организации заговора против себя.
В ходе расследования убийцы, постепенно раскрывается истина, герой обнаруживает, кто он есть на самом деле.
ИДЕАЛЬНАЯ ДРАМАТИЧЕСКАЯ СТРУКТУРА-СОДЕРЖАНИЕ.
В этом произведении Софокла драматическое содержание приобретает идеальный вид, идеальную форму.
Трагедия достигла, с точки зрения стиля, своего совершенства. Она стала нерушимой моделью на все времена, для всех поколений людей. Эта концентрация действия в контексте нравственной модели необходимости углубляет драматическое сентиментальное воздействие на зрителя до состояния потрясения. Милосердие и страх становятся моральным очищением при таких трагических обстоятельствах, всплеск подлинной человечности, катарсис самого зрителя. Греки, родившие драматическую поэзию, присвоили (дали) ему совершенную форму.
Посылы трагического поэта должны постичь зрителя непринужденно и запустить свои корни в их душе, убедить его в том, что все мы несем ответственность за самые великие благодетели, за ПОЗНАНИЕ ИСТИНЫ.
Царь Эдип превращается в вечный символ того, как судьба разыгрывает человека. Рок такой же загадочный и таинственный, как и неискушенная загадка Сфинкса, которую, однако, разгадал трагический герой своей гениальностью и остроумием.
Многострадальная личность Эдипа – она же является вехой и образцовой моделью афинского народа и целой цивилизации, постигшей высочайшей степени самопознания; она же и ассоциируется и символизирует Афины Перикла, «город тирана» и «страдания Эллады».
Трагическая судьба многострадального правителя Фиб, его рост и резкое падение, его величие и его крушение, поиск истины и его ужасные ошибки - это не только этапы индивидуального приключения, но и символизируют бесконечный путь к самопознанию целого цивилизации, с своими успехами и достижениями, со своими сомнениями и тупиковыми ситуациями.
Выживание и живучесть пьесы на протяжении столетий, ее неоспоримая актуальность и своевременность доказывают на века, что это поэма Софокла является самым высоким и наиболее представительным произведением трагического искусства.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ» ΣΟΦΟΚΛΗ
Μετάφραση: Φαντέι Ζελίνσκι
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίν Ρέχτιν
Σκηνικά/Κοστούμια: Κωνσταντίν Ρέχτιν, Ιβάν Σάτοβ
Μουσική Σύνθεση: Νίκος Ξανθούλης
Μουσική προσαρμογή: Ντμίτριι Μπεντουνόβ
Σκηνική γλωσσική αγωγή: Σβετλάνα Ζαμπορόβσκαγιαя
Χορογραφία: В. Ντζαπτασβίλι
Μουσική διδασκαλία: Ιρίνα Κρινίτσινα
Βοηθός σκηνοθέτη: Όλγα Κρουτακόβα
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ:
ΟΙΔΙΠΟΥΣ – Βασίλιι Κουλίγκιν
ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ – Eβγκένιι Χλιουμ
ΚΡΕΩΝ – Μιχαήλ Σινόγκιν
ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ – Αλεξέι Γκορμπουνόβ
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ – Εβγκένιι Χλουμ
ΙΟΚΑΣΤΗ – Δώρα Γιαννίτση / Αναστασία Χιτρόβα
ΑΓΓΕΛΟΣ – Ιβάν Σάτοβ
ΒΟΣΚΟΣ - Eβγκένιι Χλιουμ
ΘΕΡΑΠΩΝ ΛΑΪΟΥ – Αλεξέι Λιάλιν
Η ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ:
Το θέατρο στην Αρχαία Ελλάδα αποτελεί κορυφαία εκδήλωση του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας της. Αυτές οι δύο μεγάλες πανανθρώπινες εκφράσεις έδωσαν την μεγάλη και μοναδική ανά τους αιώνες ώθηση στο αρχαίο δράμα, αφού αυτό προϋποθέτει ελεύθερο διάλογο και αντιπαράθεση διαφορετικών απόψεων.
Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην αισθητική μορφή της τραγωδίας με τη γλώσσα, τα μέτρα, το ύφος, τα σχήματα λόγου, τη μουσική και το χορό, στοιχεία που κατανέμονται στα ανάλογα μέρη (διαλογικά και χορικά). Αποτελεί, εξάλλου, η τραγωδία ένα νέο είδος, στο οποίο δεν απαγγέλλεται αφηγηματικά μια ιστορία, αλλά αναπαριστάται.
Οι θεατές νιώθουν οίκτο και συμπόνια για τα παθήματα των ηρώων και τους κυριεύει αγωνία και φόβος για την τύχη τους, αλλά και φόβος μήπως κι οι ίδιοι βρεθούν κάποτε στην ίδια θέση. Όταν στο τέλος η σύγκρουση των ηρώων με τη μοίρα τους ή τη θεία δίκη τους λυτρώνει ή τους συντρίβει, εξυψώνοντάς τους όμως ηθικά, οι θεατές, με τους αισθητικούς τρόπους της τέχνης και με μια ομοιοπαθητική διαδικασία, καθαίρονται (καθαρίζονται ψυχικά, ανακουφίζονται, λυτρώνονται, εξαγνίζονται), εκτιμούν την ηθική δικαίωση του ήρωα ή την αποκατάσταση της ηθικής τάξεως και φεύγουν από το θέατρο ψυχικά ήρεμοι, πνευματικά ανώτεροι και συνειδησιακά ελεύθεροι.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ: 494 – 406 π.χ.
Ο Σοφοκλής καλύπτει ολόκληρο σχεδόν τον κλασικό 5ο αιώνα (496-406 π.χ.), στο διάστημα του οποίου η ακμή της Αθηναϊκής Πολιτείας φθανει στο κατακόρυφο, για να καταρρεύσει αργότερα με την πολύχρονη αιματοχυσία και την ήττα κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.χ.).
Ο Σοφοκλής σε ηλικία 28 ετών, ανταγωνιζόμενος πος τον παλαίμαχο ΑΙΣΧΥΛΟ, αποτολμά την πρώτη του εμφάνιση και, όπως μαθαίνουμε από τον Πλούταρχο, η δεκαμελής επιτροπή του δραματικού αγώνος του 468 π.χ. με τον στρατηγό Κίμωνα επικεφαλής, προκρίνει το νεαρό Σοφοκλή. Στα πρώιμα έργα του ο ποιητής έπαιξε ως υποκριτής, συνεχιζοντας την παλαιοτέρα παράδοση – λ.χ. τους ρόλους της Ναυσικάς και του κιθαριστή Θαμύριδα στα ομώνυμα δράματα. Στους αγώνες των Διονυσίων συνολικά πήρε δεκαοκτώ (18) πρώτες νίκες. Άλλες 2-6 νίκες εσημείωσε στα Λήναια. Με άλλες λέξεις, τα δύο τρίτα της θεατρικής δημιουργίας του, η οποία υπολογίζεται σε 125 περίπου έργα, ετιμήθηκαν με το πρώτο βραβείο.
Ενδεικτικό των στενών δεσμών, που ένωσαν τον ποιητή με τους συμπολίτες του, είναι ότι απέκρουσε προσκλήσεις ηγεμόνων να τιμήσει την αυλή τους με την παρουσία του (όπως έκαναν ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης) και ότι απεδέχθη δημόσια λειτουργήματα. Διετέλεσε ελληνοταμίας της ναυτικής συμμαχίας των Αθηναίων και τουλάχιστον δύο φορές στρατηγός – την πρώτη το 440 π.χ., με συστράτηγο τον Περικλή.
Η ευλάβεια που διαπνέει το ποιητικό του έργο εναρμονίζεται πλήρως με τη θρησκευτική του δραστηριότητα. Ο τραγικός άνθρωπος και ο θεός στην τραγωδία τουΣοφοκλή βρίσκονται σε εκείνη την άρρηκτη θέση εχθρότητας-φιλίας, σαν την ανταγωνιστική σχέση των ερωτευμενων. Μια τέτοια σχέση υπάρχει ανάμεσα στους θεού και στον Οιδίποδα, αφού η μοίρα του συνενώνει στον ιδιο άνθρωπο τη συντριβή μαζί και την εξύψωση.
Βάσει των ανωτέρω δικαιολογείται η μεγάλη απήχηση του τραγικού ποιητή και στους συγχρόνους του, αλλά και σε όλη την αθρωπότητα διαχρονικά, και εξηγείται το γιατί ο Αριστοτέλης εμπνεύσθηκε και διατύπωσε τους κανόνες του της δραματικής τέχνης κυρίως από το έργο του Σοφοκλή, και ιδιαίτερα από τον ανεπανάληπτο «Οιδίποδα Τύραννο».
ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ (429 π.χ.).
Η τέλεια δραματική μορφή. (Σύντομη περίληψη).
Τη Θήβα ταλαιπωρεί ένας φοβερός λοιμός. Ο χρησμός ορίζει ότι η πόλη θα σωθεί μόνον αν τιμωρηθεί ο δολοφόνος του προηγούμενου βασιλιά Λάιου. Ο Οιδίπους, που βασιλεύει τώρα, ζητά να βρεθεί εκείνος, που σκότωσε το Λάιο. Ο μάντης Τειρεσίας κατηγορεί τον Οιδίποδα ότι εκείνος είναι το μίασμα της πόλης. Ο Οιδίποδας εξαγριώνεται, καθώς υποψιάζεταθι συνωμοσία εναντίον του.
Στην πορεία αναζήτησης του δολοφόνου αποκαλύπτεται σταδιακά η αλήθεια, ο ήρωας ανακαλύπτει ποιός πραγματικά είναι.
Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ
Σε αυτό το έργο του Σοφοκλή η δραματική ουσία έχει πάρει την τέλεια μορφή.
Η τραγωδία έχει φτάσει από άποψης ύφους στην τελειότητά της. Έχει γίνει ακατάλυτο υπόδειγμα για όλους τους χρόνους, για όλες τις ανθρώπινες γενιές. Αυτή η συμπύκνωση της δράσης μέσα στο πλαίσιο της ηθικής αναγκαιότητας βαθαίνει τη δραματική συγκίνηση και την καθιστά συγλονιστική. Έλεος και φόβοςείναι η ηθική λύτρωση από τέτοιες τραγωδίες, το ξέσπασμα της πιο γνήσιας ανθρωπιάς, η κάθαρση του ίδιου του θεατή. Οι Έλληνες, που δημιούργησαν το δραματικό είδος, τυ έδωσαν και την τέλεια μορφή του.
Ο Οἰδίπους Τύραννος αποβαίνει το αιώνιο σύμβολο του τρόπου με τον οποίο το πεπρωμένο «εμπαίζει» τον άνθρωπο· μια μοίρα τόσο αινιγματική και μυστηριώδης όσο και το δυσεπίλυτο αίνιγμα της Σφίγγας που, όμως, έλυσε ο τραγικός ήρωας με την ευφυΐα και την οξύνοιά του.
Η πολυτλήμων προσωπικότητα του Οιδίποδα, ορόσημο και πρότυπο του αθηναϊκού λαού και ενός πολιτισμού που έχει φτάσει σε πολύ υψηλό βαθμό αυτογνωσίας, συμβολίζει την Αθήνα του Περικλή, την «πόλιν τύραννον», αλλά και την «παίδευσιν της Ἑλλάδος».
Η τραγική μοίρα του πολύπαθου Θηβαίου βασιλιά, η άνοδος και η κατακόρυφη πτώση του, το μεγαλείο και η συντριβή του, η αναζήτηση της αλήθειας και οι φρικτές πλάνες του δεν αποτελούν απλώς τους σταθμούς μιας ατομικής περιπέτειας, αλλά συμβολίζουν την αέναη πορεία προς την αυτοσυνειδησία ενός ολόκληρου πολιτισμού με τις επιτυχίες, τις αμφισβητήσεις και τα αδιέξοδά του.
Η επιβίωση του Οἰδίποδος Τυράννου και η αναμφισβήτητη επικαιρότητα αποδεικνύουν ότι το έργο του Σοφοκλή αποτελεί, ἐς τὸ διηνεκές, το υψηλότερο και αντιπροσωπευτικότερο δείγμα τραγικής τέχνης.
ГРЕЧЕСКИЙ КУЛЬТУРНЫЙ ЦЕНТР ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Москва, Алтуфьевское шоссе, 44 Altufyevskoe shosse, 44, office No 9, 2nd floor
офис № 9, 2 этаж 127566 Moscow, Russia
Тел.: 7084809 – Тел./Факс: 7084810 Tel.: +7 495 7084809; Tel./Fax: +7 495 7084810
e-mail: hcc@mail.ru info@hecucenter.ru
skype: hellenic.cultural.center
facebook: http://www.facebook.com/Hecucenter
vkontakte: http://vk.com/hecucenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου