«Είναι δύσκολο για μένα να γνωρίζω εκ των προτέρων τι θα ζωγραφίσω. Όλα έρχονται σιγά σιγά». – Έντουαρντ Χόπερ, ζωγράφος.
Οι πίνακες του Χόπερ εκφράζουν τη μοναξιά, την αποξένωση και την έλλειψη επικοινωνίας, γράφουν οι κριτικοί. Φτιάχνει ένα εξωπραγματικό σκηνικό και εκεί τοποθετεί τους ήρωές του, λες και βγαίνουν από ένα διήγημα και προσπαθούν να διηγηθούν τις ιστορίες τους. Όπως ακριβώς και ο ίδιος θα είχε πολλά να διηγηθεί εάν ήθελε. Αντί γι’ αυτό προτίμησε να αφήσει τις φιγούρες να το κάνουν. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι’ αυτόν:
Μεγαλύτερη μούσα του, η σύζυγός του Τζοζεφίν Νιβίσον Χόπερ, μοντέλο σε πολλούς πινακές του. Ωστόσο και εκείνη υπήρξε διάσημη ζωγράφος – για ένα διάστημα, μάλιστα, ήταν πιο γνωστή από τον ίδιο. Οι New York Times το 1924 είχαν κάνει ολόκληρο αφιέρωμα στην δουλειά της με αφορμή έκθεσή της στο Μουσείο του Μπρούκλιν.
Ο Ανατολικός Άνεμος φυσά πάνω από το Γουιχόκεν. Είναι ο τίτλος που έδωσε ο ζωγράφος σε πίνακά του, ο οποίος το 2013 πουλήθηκε σε τιμή ρεκόρ, σε δημοπρασία, για περισσότερα από 40 εκατομμύρια ευρώ. Ο Χόπερ είχε ζωγραφίσει αυτά τα τέσσερα σπίτια, πάνω από τον ποταμό Χάντσον το 1934, συνοδεύοντας το έργο του με έναν στίχο: «Μόνο το γρασίδι, το νεκρό γρασίδι που ποτέ δεν έχει κοπεί, γνωρίζει κατά πού φυσάει ο άνεμος».
Παρά τη μεγάλη αποδοχή που είχαν οι ελαιογραφίες του, ο Χόπερ στην αρχή προτιμούσε τις ακουαρέλες και μάλιστα ζωγράφιζε μ’ αυτή την τεχνική σχεδόν τα πάντα, από παραλίες μέχρι τις κατοικίες στη Νέα Αγγλία.
Τα νυχτοπούλια. Ένας από τους διασημότερους πίνακες του καλλιτέχνη. Ο τίτλος ανήκει στη σύζυγό του, η οποία παρατήρησε πως ο ένας από τους άνδρες έχει στην πραγματικότητα το ράμφος ενός πουλιού για μύτη. Η ίδια θα γράψει αργότερα στην αδερφή της : «Ο Εντ μόλις τελείωσε έναν πολύ καλό πίνακα. Μια καντίνα τη νύχτα με τρεις φιγούρες. Τα Νυχτοπούλια είναι ένα καλό όνομα γι’ αυτό το έργο. Ο Εντ πόζαρε στον καθρέφτη για τις ανδρικές φιγούρες και εγώ για τη γυναικεία. Το δούλευε επί ενάμιση μήνα».
Ο Έντουαρντ Χόπερ πέθανε το 1967. Η σύζυγός του άφησε την περιουσία και τα έργα του στο Μουσείο για την Αμερικανική Τέχνη, Γουίτνεϊ. Έναν χρόνο αργότερα έφυγε και εκείνη από τη ζωή, αφήνοντας στο μουσείο και τα δικά της έργα, συνολικά περισσότερα από 3.000 κομμάτια.
Οι πίνακες του Χόπερ εκφράζουν τη μοναξιά, την αποξένωση και την έλλειψη επικοινωνίας, γράφουν οι κριτικοί. Φτιάχνει ένα εξωπραγματικό σκηνικό και εκεί τοποθετεί τους ήρωές του, λες και βγαίνουν από ένα διήγημα και προσπαθούν να διηγηθούν τις ιστορίες τους. Όπως ακριβώς και ο ίδιος θα είχε πολλά να διηγηθεί εάν ήθελε. Αντί γι’ αυτό προτίμησε να αφήσει τις φιγούρες να το κάνουν. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι’ αυτόν:
Μεγαλύτερη μούσα του, η σύζυγός του Τζοζεφίν Νιβίσον Χόπερ, μοντέλο σε πολλούς πινακές του. Ωστόσο και εκείνη υπήρξε διάσημη ζωγράφος – για ένα διάστημα, μάλιστα, ήταν πιο γνωστή από τον ίδιο. Οι New York Times το 1924 είχαν κάνει ολόκληρο αφιέρωμα στην δουλειά της με αφορμή έκθεσή της στο Μουσείο του Μπρούκλιν.
Ο Ανατολικός Άνεμος φυσά πάνω από το Γουιχόκεν. Είναι ο τίτλος που έδωσε ο ζωγράφος σε πίνακά του, ο οποίος το 2013 πουλήθηκε σε τιμή ρεκόρ, σε δημοπρασία, για περισσότερα από 40 εκατομμύρια ευρώ. Ο Χόπερ είχε ζωγραφίσει αυτά τα τέσσερα σπίτια, πάνω από τον ποταμό Χάντσον το 1934, συνοδεύοντας το έργο του με έναν στίχο: «Μόνο το γρασίδι, το νεκρό γρασίδι που ποτέ δεν έχει κοπεί, γνωρίζει κατά πού φυσάει ο άνεμος».
Παρά τη μεγάλη αποδοχή που είχαν οι ελαιογραφίες του, ο Χόπερ στην αρχή προτιμούσε τις ακουαρέλες και μάλιστα ζωγράφιζε μ’ αυτή την τεχνική σχεδόν τα πάντα, από παραλίες μέχρι τις κατοικίες στη Νέα Αγγλία.
Τα νυχτοπούλια. Ένας από τους διασημότερους πίνακες του καλλιτέχνη. Ο τίτλος ανήκει στη σύζυγό του, η οποία παρατήρησε πως ο ένας από τους άνδρες έχει στην πραγματικότητα το ράμφος ενός πουλιού για μύτη. Η ίδια θα γράψει αργότερα στην αδερφή της : «Ο Εντ μόλις τελείωσε έναν πολύ καλό πίνακα. Μια καντίνα τη νύχτα με τρεις φιγούρες. Τα Νυχτοπούλια είναι ένα καλό όνομα γι’ αυτό το έργο. Ο Εντ πόζαρε στον καθρέφτη για τις ανδρικές φιγούρες και εγώ για τη γυναικεία. Το δούλευε επί ενάμιση μήνα».
Ο Έντουαρντ Χόπερ πέθανε το 1967. Η σύζυγός του άφησε την περιουσία και τα έργα του στο Μουσείο για την Αμερικανική Τέχνη, Γουίτνεϊ. Έναν χρόνο αργότερα έφυγε και εκείνη από τη ζωή, αφήνοντας στο μουσείο και τα δικά της έργα, συνολικά περισσότερα από 3.000 κομμάτια.
Έργα που απεικονίζουν τη στροφή της Αμερικής από τις αρχές του 20ού αιώνα έως τη δεκαετία του εξήντα. Μια χαμένη Αμερική που αναζητά την ταυτότητά της, μέσα από τις εικόνες μιας μεγαλούπολης, δίνοντας έμφαση στις λεπτομέρειες. Κτίρια με προσόψεις από τούβλο, σωλήνες γκαζιού, μπαρ, κινηματογράφοι, γραφεία, ξενώνες, βενζινάδικα, η τάση φυγής των ανθρώπων, έρημοι νυχτερινοί δρόμοι. Ήρωες που υιοθετούν όποια ιστορία θέλει το κοινό και ο αγοραστής. Ένα αφήγημα πάντοτε σε εξέλιξη.
Αντίθετος με τον σουρεαλισμό και πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες της ποπ αρτ, όπως ο Ουόρχολ, ο ίδιος επιθυμούσε να παραμένει ανώνυμος.
«Ίσως να μην είμαι και τόσο ανθρώπινος» συνήθιζε να λέει. «Το μόνο που πραγματικά επιθυμώ είναι να μπορώ να ζωγραφίζω μια ηλιαχτίδα, όπως πέφτει στο πλάι ενός σπιτιού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου