ΕΚΘΕΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Όπως ανοίγει η εποχή των παραθύρων έτσι κλείνει η κουρτίνα του κόσμου, είπε ο Αλμπέρτο, εγκαινιάζοντας την έκθεση των εκτεθειμένων.
Πίσω ο κόσμος περίμενε· ύστερα έβγαλε τις μάσκες από τα πρόσωπα και τις τοποθέτησε στους πίνακες. Κάθε πίνακας ήταν μια πλάκα μουσικής. Όσο προχωρούσε η ώρα, το σαξόφωνο έγινε νύχτα κι η νύχτα έγινε κλειδιά. Κάθε κλειδί μοιράστηκε στον κόσμο κι εφάρμοζε ακριβώς ανάμεσα στα μάτια. Ο μόνος που το παρατήρησε αυτό ήταν ένας κλειδαράς παλιών μπαούλων, ονόματι Μπιλ Φέλντοου. Προχώρησε σταθερά προς τη θάλασσα. Κι όσο η θάλασσα ερχόταν, το κλειδί γυρνούσε κι εκείνος έφευγε. Πάνω τα πουλιά σημασία δεν έδωσαν· δεν ήξεραν να ερμηνεύουν τα όνειρα.
ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΜΝΗΜΟΝΕΣ
Κάποιο απόγευμα παρατήρησα πως είχαν έρθει πουλιά απ’ τα ανατολικά. Οι τοίχοι είχαν γεμίσει φυσαλίδες. Θυμήθηκα πως ο Αλμπέρτο είχε αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο γράφοντας έναν οδηγό σύνδεσης υπόγειου και απόγειου υλικού. Είχα βρει τη σύνδεση ανάμεσα στα δύο υπέροχη. Είχα βρει τον εαυτό μου τώρα στη μέση, γιατί γνωρίζω πως όλα τα ανάμεσα υλικά θεωρούνται ρολόγια. Την ώρα που τα πουλιά μπήκαν απ’ τους τοίχους μέσα στις φυσαλίδες και γέμισαν το δωμάτιο, κοίταξα με αντικειμενικό ύφος και είπα: είναι δώδεκα ακριβώς μετά ευρέτρων· στον επόμενο πυροβολισμό θα σας μετρήσω.
ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ
Ήμουν στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας όταν πέρασε από μπροστά μου το μετρό, αλλά η πόρτα δεν άνοιγε. Σε λίγο ήρθαν τρεις γυναίκες· η πόρτα μπροστά τους άνοιξε, μπήκαν κι έφυγαν. Και τώρα καθόμουν εκεί. Καθόμουν εκεί και κοιτούσα το πιστόλι του Αλμπέρτο. Αν ήθελα πράγματι να σε σκοτώσω θα έβαζα τον σκύλο σου, είπε. Ώστε είναι αλήθεια, Αλμπέρτο, δεν γεννήθηκες ποτέ. Γεννιούνται μόνο όσοι έχουν τη δύναμη να σκοτώνουν, είπε. Εγώ είμαι ας πούμε ψωμί.
ΓΥΡΙΣΜΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Ο Αλμπέρτο βγαίνει απ’ τη θάλασσα κρατώντας ένα κουπί. Κατευθύνεται σε μια βάρκα που είναι αραγμένη στην αμμουδιά. Ανεβαίνει στη βάρκα και κάνει κουπί, ενώ περιμένει να φυσήξει ούριος άνεμος. Πρέπει κάτι να θυσιάσεις, του φωνάζει ο χορός και του δίνει ένα μαχαίρι. Ο Αλμπέρτο το παίρνει και κόβει το χέρι του. Συνεχίζει να κάνει με δυσκολία κουπί στην άμμο, ενώ ακόμα κυριαρχεί άπνοια. Πρέπει κάτι να θυσιάσουμε κι εμείς, φωνάζει ο χορός κι εκείνος τους δίνει πίσω το μαχαίρι. Ο αρχηγός του χορού το παίρνει και κόβει το άλλο χέρι του Αλμπέρτο. Τώρα φυσάει κι ο Αλμπέρτο περπατάει προς τη θάλασσα.
Πρέπει κανείς να επιστρέφει από κει που ήρθε, μονολογεί. Ο χορός τραγουδώντας κυκλώνει τη βάρκα και περιμένει την επόμενη γέννηση.
Ο Πέτρος Σκυθιώτης γεννήθηκε το 1992 στη Λάρισα. Σπούδασε Παιδαγωγικά. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή, τη Συνθήκη ισορροπίας (Εκδόσεις Θράκα, 2014). Φέτος συμμετείχε στο 2ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, στο πλαίσιο της 12ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου