Αλεξάνδρα: (Καθισμένη δίπλα στον Μάριο.) Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.Μάριος: Πού με βάζεις;
Αλεξάνδρα: Στην καρδιά μου, Μάριε.
Μάριος: Μόνο στην καρδιά σου;
Αλεξάνδρα: Και στη ζωή μου.
Μάριος: Μόνο στη ζωή σου;
Αλεξάνδρα: Σε τι άλλο;
Μάριος: Στο μυαλό σου, Αλεξάνδρα. Έχεις επιφυλάξεις;
Αλεξάνδρα: Μα σου είπα ότι σε αγαπώ.
Μάριος: Χωρίς επιφυλάξεις;
Αλεξάνδρα: Χωρίς, αλλά θέλω να καταλάβω.
Μάριος: Χωρίς επιφυλάξεις σημαίνει χωρίς ερωτήσεις. Ζητώ να με βάλεις και στο μυαλό σου. Αν δεν μου έχεις εμπιστοσύνη...
Αλεξάνδρα: Να ξαναπώ ότι σε αγαπώ;
Μάριος: Μπορούμε να αφήσουμε λίγο τη συναισθηματολογία;
Αλεξάνδρα: Γιατί;
Μάριος: Πάλι ερώτηση; Γιατί έτσι σου ζητά ο αγαπημένος σου. Εντάξει;
Αλεξάνδρα: Εντάξει, αλλά...
Μάριος: Χωρίς «αλλά». Με βάζεις ή δε με βάζεις και στο μυαλό σου;
Αλεξάνδρα: Στο μυαλό μου σε έχω συνέχεια, κουτό!
Μάριος: Με θεωρείς κουτό;
Αλεξάνδρα: Χαϊδευτικά το είπα! Να θεωρώ τον αγαπημένο μου κουτό;
Μάριος: Αν δεν είναι κουτός και ζητά κάτι, κάν’ το και τέρμα.
Αλεξάνδρα: Όχι τέρμα, μόλις αρχίζουμε την κοινή ζωή μας!
Μάριος: Γιατί με παντρεύεσαι, Αλεξάνδρα;
Αλεξάνδρα: Για να πορευτούμε μαζί στη ζωή. Όχι για να τερματίσουμε.
Μάριος: Για να πορευτούμε μαζί, ζητώ να με βάλεις στο μυαλό σου. Αλλιώς μπορεί να τραβήξουμε χωριστούς δρόμους.
Αλεξάνδρα: Τι λόγια είναι αυτά;
Μάριος: Σοφά. Γνωρίζεις την Όλγα και τον Δημήτρη.
Αλεξάνδρα: Φυσικά. Τόση παρέα κάναμε πριν χωρίσουν.
Μάριος: Και γιατί χώρισαν;
Αλεξάνδρα: Τι σχέση έχει τώρα αυτό;
Μάριος: Απάντησέ μου.
Αλεξάνδρα: Η Όλγα σπούδασε γιατρός και δε δέχτηκε να γίνει απλά γραμματέας του Δημήτρη.
Μάριος: Ο Δημήτρης την αγαπούσε πολύ και την ήθελε κοντά του. Βρίσκεις άσχημο να την αγαπά πολύ;
Αλεξάνδρα: Άσχημο βρίσκω να σπουδάσει και να μην ασκήσει όσα έμαθε.
Μάριος: Λες να είχε μυαλό να πάρει το πτυχίο της και δεν έφτανε το μυαλό της για γραμματέας;
Αλεξάνδρα: Δεν είπα αυτό. Όμως...
Μάριος: Χωρίς «όμως». Ούτε «αλλά», ούτε «όμως». Τέρμα!
Αλεξάνδρα: Πάλι τέρμα; Αύριο παντρευόμαστε, μεθαύριο ξεκινάμε για ταξίδι μέλιτος...
Μάριος: Πού θα πάμε;
Αλεξάνδρα: Στο νησί που διάλεξες.
Μάριος: Είχες αντίρρηση;
Αλεξάνδρα: Καμία. Το κουβεντιάσαμε και είπα ότι είναι θαυμάσια επιλογή.
Μάριος: Αν μου είχες απόλυτη εμπιστοσύνη, δε θα χρειαζόταν να το είχαμε καν κουβεντιάσει.
Αλεξάνδρα: Το ξέρω. Μου αρέσει όμως να κουβεντιάζουμε.
Μάριος: Όμως!
Αλεξάνδρα: Τι όμως;
Μάριος: Όμως σου αρέσει να κουβεντιάζουμε.
Αλεξάνδρα: Λοιπόν;
Μάριος: Είπα ούτε «όμως», ούτε «αλλά»!
Αλεξάνδρα: Βρε Μάριε! Ξεκινήσαμε από το άσχετο πτυχίο της Όλγας και...
Μάριος: Καθόλου άσχετο. Χώρισαν. Θέλεις να καταλήξουμε εκεί κι εμείς;
Αλεξάνδρα: Σ’ αγαπώ, σ’ έβαλα στην καρδιά και στη ζωή μου, γιατί να χωρίσουμε;
Μάριος: Εσύ δεν έχεις πτυχίο;
Αλεξάνδρα: Αρχαιολόγου. Πτυχίο για το οποίο είσαι υπερήφανος.
Μάριος: Δε θα παντρευόμουν μη πτυχιούχο! Έχουμε παράδοση στην οικογένειά μου. Νομική επιστήμη πάππου προς πάππου.
Αλεξάνδρα: Το ξέρω, ψυχή μου! Θα παντρευόμουν εγώ μη πτυχιούχο;
Μάριος: Οι δικηγόροι είναι σε γραφείο. Οι αρχαιολόγοι στα χωράφια και στις ρούγες, σε ανασκαφές.
Αλεξάνδρα: Όχι πάντα. Υπάρχει δουλειά και στο γραφείο.
Μάριος: Πότε πότε.
Αλεξάνδρα: Τι συμβαίνει, καλέ μου;
Μάριος: Συμβαίνει ότι περιμένω ακόμη την απάντησή σου. Με βάζεις και στο μυαλό σου ή όχι;
Αλεξάνδρα: Αν σε βάλω στο μυαλό μου, θα το κατευθύνεις προς τις μη ανασκαφές;
Μάριος: Τόσο σπουδαία σημασία έχουν για σένα; Πιο σπουδαία από την αγάπη μας; Κι από τα παιδάκια που θα ζωντανέψουν το σπιτικό μας;
Αλεξάνδρα: Όλα σπουδαία, μα η δουλειά είναι άσχετη με αυτά. Αναποδογύρισε την ερώτηση. Σου φαίνεται πιο σπουδαία η δουλειά σου από μας;
Μάριος: Μη μου πεις ότι θα ήθελες να κάθομαι σπίτι να φροντίζω τα πιτσιρίκια μας!
Αλεξάνδρα: Θα με ήθελες εσύ να κάθομαι στο σπίτι;
Μάριος: Όχι. Πάντως... Ξέρεις πόση δουλειά έχει το δικηγορικό μας γραφείο;
Αλεξάνδρα: Θα με ήθελες για βοηθό σου;
Μάριος: Προσφέροντάς σου μονιμότητα και...
Αλεξάνδρα: Απεριόριστη άδεια εγκυμοσύνης, τοκετού, γαλουχίας...
Μάριος: Όλα αυτά.
Αλεξάνδρα: Σε ενδιαφέρει η αρχαιολογία;
Μάριος: Δεν μπορώ να πω «ναι».
Αλεξάνδρα: Εγώ μπορώ να πω ξεκάθαρα «όχι» για τη δικηγορία.
Μάριος: Εσύ δε θα ανακατώνεσαι! Μόνο γραφική δουλειά θα κάνεις.
Αλεξάνδρα: Με αγαπάς;
Μάριος: Αμφιβάλλεις;
Αλεξάνδρα: Όχι. Πιστεύω όμως...
Μάριος: Πάλι «όμως»;
Αλεξάνδρα: Αλλά όμως πιστεύω ότι έκανες λάθος επιλογή. Μια δικηγόρος...
Μάριος: Μη λες ανοησίες! Θα έπληττα παντρεμένος με συνάδελφο. Ίσως είχαμε αντιπαλότητες, κόντρες...
Αλεξάνδρα: Ενώ με μια πτυχιούχο που δεν έχει ιδέα από νομικά...
Μάριος: Και είναι μορφωμένη, πανέξυπνη, όμορφο και χρυσό κορίτσι...
Αλεξάνδρα: Λες περί χρυσού κοριτσιού είτε σε βάλω στο μυαλό μου για να το διαφεντεύεις είτε όχι;
Μάριος: Πώς το είπες; Για να το κάνω τι;
Αλεξάνδρα: Για να το διαφεντεύεις. Αυτό δε θέλεις;
Μάριος: Όχι! Θέλω απλά να έχεις εμπιστοσύνη ότι διαλέγω το καλύτερο για μας.
Αλεξάνδρα: Το καλύτερο το αποφασίζεις εσύ ή το συζητάμε;
Μάριος: Αν δε μου έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη, το συζητάμε.
Αλεξάνδρα: Ωραία. Το συζητάμε κι αποφασίζουμε μαζί.
Μάριος: Κι αν διαφωνήσεις;
Αλεξάνδρα: Με ξέρεις. Διαφωνώ μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος.
Μάριος: Θα διαφωνούσες να με βοηθήσεις για ένα διάστημα στο γραφείο;
Αλεξάνδρα: Για πόσο;
Μάριος: Για λίγο.
Αλεξάνδρα: Μέχρι να έρθει ο διορισμός μου;
Μάριος: Ας πούμε.
Αλεξάνδρα: Και μόλις έρθει, γίνομαι αρχαιολόγος;
Μάριος: Εκτός αν είσαι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Δεν πιστεύω να πας σε ανασκαφές με την κοιλιά στο στόμα και να γεννήσεις σε κάποια ερημιά!
Αλεξάνδρα: Βρε Μάριε! Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τονε βγάλαμε;
Μάριος: Γιάννη ή Γιαννούλα. Υποσχέσου ότι δε θα πας σε ανασκαφές με την κοιλιά στο στόμα.
Αλεξάνδρα: Το υπόσχομαι. Είσαι ευχαριστημένος;
Μάριος: Σχεδόν.
Αλεξάνδρα: Μόνο σχεδόν; Συμφώνησα να έρθω στο γραφείο για ένα διαστηματάκι...
Μάριος: Για ένα διάστημα. Χωρίς υποκοριστικό.
Αλεξάνδρα: Έστω. Συμφώνησα να περιμένω το μωρό πριν πάω στις ανασκαφές...
Μάριος: Δε θα πας αμέσως, βέβαια. Αφού ξεπεταχτεί λίγο.
Αλεξάνδρα: Φυσικά. Συμφώνησα σε όλα κι είσαι σχεδόν ευχαριστημένος;
Μάριος: Πώς άρχισε η κουβέντα μας. Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ. Πού με βάζεις;
Αλεξάνδρα: Στην καρδιά μου.
Μάριος: Και πού αλλού;
Αλεξάνδρα: Στη ζωή μου.
Μάριος: Και πού αλλού; Πες το!
Αλεξάνδρα: Με συζήτηση.
Μάριος: Όποτε χρειάζεται. Πες το!
Αλεξάνδρα: Και στο μυαλό μου.
Μάριος: Σ’ αγαπώ! Για πάντα! Πες κι εσύ για πάντα να το ακούσω.
Αλεξάνδρα: Για πάντα.
Μάριος: Ψυχή μου, γυναίκα μου, όμορφή μου! Θα βρίσκομαι στο μυαλό σου για πάντα!
(Μένουν ακίνητοι.)
Η Λεία Χατζοπούλου-Καραβία γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Αγγλική και Κλασική Φιλολογία (1972), έκανε Διδακτορικό Συγκριτικής Γραμματολογίας στη Σορβόννη (1992). Έχει γράψει 79 βιβλία: ποίηση, πεζογραφία, θέατρο (3 κρατικά βραβεία για θεατρικά έργα). Δίδαξε γλώσσες, έκανε μεταφράσεις από ισπανικά, γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά. Βραβεύτηκε ως μεταφράστρια (2003). Είναι ηθοποιός (δυο βραβεία, Φεστιβάλ Ιθάκης 1977 και 1978). Έδωσε παραστάσεις αγγλικά σε πολλές ξένες χώρες. Πρόεδρος Διεθνούς Φόρουμ Θεατρικών Συγγραφέων, ΙΤΙ (UNESCO) 2000-2006. Η Φυλακή παίχτηκε στο Εθνικό Θέατρο Σάμι, Νορβηγίας, σε μετάφραση Σάμι, στο θέατρο Σιλπακάλαν Μπανγκλαντές και συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κατμαντού (2010). Ο μακαρίτης παίχτηκε στο Poquelin Théâtre, Μπορντό (2013) κι εκδόθηκε εκεί (Les Dossiers d’Aquitaine). Διευθύνει το Θεατρικό Εργαστήρι Νέας Σμύρνης από το 1990. Βραβείο ARDUA για τα θεατρικά Φυλακή και Πρόσφυγας, Μπορντό 2008 (μτφρ. Michèle Duclos), Χρυσό Μετάλλιο Ν. Σμύρνης για το σύνολο του έργου της 2008, Βραβείο Ποίησης Léopold Sédar Senghor, Παρίσι 2009.
Εικαστικό: Η συζήτηση (υδατογραφία σε χαρτί κ ζελατίνες, 50 Χ 70, 2010) της Ιωάννας Ασσάνη ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου