Ίσως φταίνε οι άνθρωποι που έρχονται στο γραφείο μου. Αυξάνουν την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στη ζωή, ακριβώς τη στιγμή που ελευθερώνονται από τα άλλοθι: τα λάθη των άλλων, τα λάθη της πατρικής οικογένειας, τις οδυνηρές συνέπειες της κρίσης. Ίσως φταίνε οι άνθρωποι που ξεδιπλώνουν την ομορφιά της ψυχής τους και είναι ανυποψίαστοι. Κι είναι πολύ δυνατό το βίωμα της ομορφιάς στην αθωότητά της.
Εργάζομαι με άτομα –πρόσωπα, καλύτερα–, με ζευγάρια, με οικογένειες, με ομάδες. Ακούω καθημερινά πολλές ιστορίες, συχνά ξεκινούν με αγωνία και απόγνωση. Εστιάζουμε στον πολύτιμο κόσμο των συναισθημάτων, σε όλες τις λεπτές χρωματικές αποχρώσεις. Οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς και επιτρέπουν να τους γνωρίσω, γιατί ξέρουν ότι ο θεραπευτής είναι σύμμαχός τους. Αλλά ενώ στην αρχή αναζητούν κατανόηση στη δυστυχία τους, βρίσκονται να πετυχαίνουν συνοδοιπόρο στις διαδρομές και στα πετάγματά τους.
Η ζωή προχωράει συνεχώς. Έρχεται μόνη της και μας βρίσκει, όταν επιτρέψουμε ένα παράθυρο ανοιχτό, όταν δεν παραμένουμε καθηλωμένοι στα λάθη ή στα τραύματα του παρελθόντος. Όταν δεν επιμένουμε στην αναζήτηση του μαγικού: να γίνουν όλα όπως πριν. Η ζωή έρχεται και μας βρίσκει όπως μας βρίσκει η πρώτη αναλαμπή της άνοιξης. Έρχεται σαν αγαπημένη μουσική που κατακλύζει απρόσμενα τον χώρο και προσφέρει γενναιόδωρα μιαν έκρηξη χαράς.
Η ιστορία μάς στοιχειώνει όταν την αγνοούμε, καθώς απαιτεί συνεχώς την επανάληψη. Η ζωή απαιτεί να αναγνωρίσουμε το παρελθόν, για να εξηγήσουμε το παρόν και να ελευθερώσουμε το μέλλον. Αν όμως μείνουμε εγκλωβισμένοι στο παρελθόν, χάνουμε τη ζωή.
Με εμπνέουν οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες ιστορίες. Με εμπνέει η αέναη επιθυμία ζωής που επιμένει παρά τις ατέλειες, γιατί ακριβώς πηγάζει από την ατέλεια. Με εμπνέει η αποδοχή, η ταπεινή συμφιλίωση με τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, ενώ θεριεύει η θέληση να επιμένεις να αλλάξεις εκείνα που μπορείς. Είναι ακριβώς η στιγμή που ελευθερώνονται οι δυνατότητες, καθώς έχουν αναγνωριστεί οι περιορισμοί.
Τα έλλογα όντα πλάσθηκαν το ένα για το άλλο, έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος. Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ανθρώπινες σχέσεις. Λαχταράμε την κοντινότητα, ενώ ταυτόχρονα τη φοβόμαστε. Φοβόμαστε ότι θα μας πληγώσει ο άλλος, όταν του επιτρέψουμε να μπει στον μυστικό κήπο της ψυχής. Φοβόμαστε μήπως μας απορροφήσει, μήπως χάσουμε τον εαυτό μας, μήπως χάσουμε την ελευθερία μας. Φοβόμαστε μήπως η κοντινότητα αποκαλύψει τις ατέλειες και τα σκοτεινά σημεία μας, όμως ασυνείδητα γνωρίζουμε ότι μόνο μέσα από το καθρέφτισμα στα μάτια των άλλων θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Η υπερεμπλοκή οδηγεί πολλές φορές στη διακοπή σχέσης. Η διακοπή σχέσης και η απομόνωση οδηγεί με τη σειρά της στην υπερεμπλοκή.
Λαχταρούμε ως άνθρωποι την κατανόηση, την αίσθηση του ανήκειν, το μοίρασμα της λύπης που λιγοστεύει και το μοίρασμα της χαράς που διπλασιάζεται. Πολύτιμο εργαλείο ο λόγος, καθώς παν ό,τι λεκτικοποιείται, εξανθρωπίζεται.
 |
| Μικρές ανάσες Ελένη Καραγιάννη Αρμός 208 σελ. Τιμή € 13,50 |
Ψάχνουμε τις κατάλληλες λέξεις για να εκφραστούμε, ψάχνουμε τα ρήματα, τα επίθετα, τις μεταφορές. Όμως βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι οι σωστές λέξεις παράγονται από επώδυνες εσωτερικές διεργασίες. Πώς να μιλήσουμε στον γονιό που αποχαιρετάει τη ζωή; Πώς να εκφράσουμε στο παιδί μας την αγάπη και το ενδιαφέρον μας, όταν παρεξηγεί τη στάση μας; Πώς να αγγίξουμε αυτά που μας δυσκολεύουν και απαιτούν διαπραγμάτευση; Γιατί, όπως λέει ο André Breton, «Μία λέξη κι όλα χάνονται, μία λέξη κι όλα σώζονται».
Τότε, θυμάσαι, μου είπες εκείνη τη φράση, τότε που είχα απελπισθεί, τότε που δεν ήθελα να προσπαθήσω.
Πού πάνε οι λέξεις, τι γίνονται τα λόγια... Η μνήμη διαλέγει επιλεκτικά τι θα θυμηθεί.
Θυμάσαι;
Οι αγαπημένοι και η δική τους μνήμη: αντίσταση στην προσωπική λήθη. Η α-λήθεια το αντίθετο της λήθης, αυτό που αντέχει στον χρόνο. Κι οι άνθρωποι αλλάζουν όταν εμπιστευτούν τη δύναμη της αλληλεπίδρασης και της εσωτερικής διεργασίας.
Με εμπνέουν οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες ιστορίες. Με εμπνέει η αέναη επιθυμία ζωής που επιμένει παρά τις ατέλειες, γιατί ακριβώς πηγάζει από την ατέλεια. Με εμπνέει η αποδοχή, η ταπεινή συμφιλίωση με τα πράγματα που δεν μπορείς να αλλάξεις, ενώ θεριεύει η θέληση να επιμένεις να αλλάξεις εκείνα που μπορείς. Είναι ακριβώς η στιγμή που ελευθερώνονται οι δυνατότητες, καθώς έχουν αναγνωριστεί οι περιορισμοί. Με εμπνέει η αναζήτηση της ομορφιάς σε όλες τις εκφάνσεις της, η λαχτάρα για το καλύτερο, η ελπίδα μετά την απελπισία, η ανάρρωση μετά την αρρώστια, η δύναμη να ονομάζεται το τραύμα και στη συνέχεια η υπέρβασή του.
Και είναι συναρπαστικό το παιχνίδι με τις λέξεις, καθώς μεταμορφώνονται σε εικόνες, ιδέες, συναισθήματα, αξιοποιώντας τον τεράστιο πλούτο της ελληνικής γλώσσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου