Η επιστροφή του μονόλογου του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη Λα Πουπέ, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Άννας Κοκκίνου, σηματοδότησε την επιστροφή της σημαντικής ηθοποιού σε έναν γνώριμο ρόλο με αισθήματα «προσμονής και αγωνίας» για την παράσταση αυτή, όπως η ίδια δηλώνει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Ρίκα, η πιο επιδέξια ράφτρα φορεμάτων κούκλας που δυσκολεύεται να καταλάβει τους άλλους, γι’ αυτό πληγώνεται κι έτσι κλεισμένη στον κοριτσίστικο κόσμο της γίνεται στους άλλους τρομαχτική. Η επιστροφή της Λα Πουπέ έπειτα από τρεις σεζόν απόλυτης επιτυχίας τι αισθήματα σας προκαλεί;
Έχει περάσει κάμποσος καιρός από τότε που ήμασταν μαζί· έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα κι έχω μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα δει η Ρίκα αυτή την αλλαγή, πώς θα επηρεάσει τα ήδη ευαίσθητα νεύρα της – στον λαβυρινθώδη ψυχισμό της, άραγε, τι αντίκτυπο θα έχει. Οπότε, ναι, είμαι γεμάτη προσμονή και αγωνία.
Πρόκειται για ένα εντελώς νέο ανέβασμα. Θέλετε να πείτε δυο λόγια;
Προσπάθησα να δω την παράσταση μέσα απ’ όσα έχουν μεσολαβήσει και μ’ έχουν κάνει να βλέπω τους ανθρώπους πιο ανασφαλείς – τις καταστάσεις της ζωής πιο ακραίες, το άμεσο μέλλον αβέβαιο. Αφήνω τη Ρίκα μέσα σε αυτό το τοπίο να δω πώς θα την επηρεάσει. Πώς θα εκφραστεί.
Έπειτα από αυτή την επαφή σας μαζί της, νιώθετε ότι την έχετε κατανοήσει πλήρως ή ακόμη ψάχνετε κρυμμένες πτυχές της;
Όπως και στη ζωή, πάντα ανακαλύπτεις στους ανθρώπους και στα πράγματα πτυχές τους που δεν γνώριζες, καθώς κι εμείς δεν είμαστε ίδιοι πάντα – και οι διαθέσεις αλλάζουν και το φως δεν είναι πάντα ίδιο κάθε στιγμή· το βλέμμα που ρίχνουμε σ’ ένα πρόσωπο, σ’ ένα τοπίο που βλέπουμε κάθε μέρα το φωτίζει από άλλη γωνία. Νομίζω πως ποτέ δεν εξαντλείται η γνώση για ένα θέμα, αρκεί το ενδιαφέρον να είναι ζωντανό, να ψάχνεις.
«…μη με πιστεύετε/ όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω/ η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο». Μ’ αυτά τα λόγια τελειώνει η ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας (εκδ. Ίκαρος, 1982). Τι πιστεύετε, αλήθεια, πως χάνουμε μεγαλώνοντας; Πώς αντιδράτε στην άποψη πως τα παιδιά αρχίζουν και χάνουν την παιδικότητά τους και μαζί το υπέροχο χάρισμα της φαντασίας τους μόλις πάνε σχολείο;
Στην παιδική ηλικία όλα πρωτολειτουργούν με μια θεϊκή ελευθερία – το παιδί είναι πνεύμα. Το φωτίζει η φαντασία. Τα παιδιά χάνουν την παιδικότητά τους στα σχολεία κυρίως εξαιτίας της αντιπνευματικής διαπαιδαγώγησής τους σε αυτά. Νομίζω πως ο Ελύτης μιλά σαν πνευματικός άνθρωπος μέσα στο βίωμα του χρόνου – η πείρα της ζωής πολεμά τη φαντασία, γι’ αυτό νιώθει να ξέμαθε τον κόσμο. Αυτό χάνουμε μεγαλώνοντας: τη ζωή μέσα στη φαντασία.
Όσο πιο προσωπικός είσαι σε αυτό που επιλέγεις, τόσο πιο ανατρεπτικός γίνεσαι.
Η στασιμότητα, και ευκαιρία συνάμα περισυλλογής, που έφερε η πανδημία στον φρενήρη ρυθμό της καθημερινότητας του 21ου αιώνα, αποτέλεσε άραγε ένα σημείο ανασκόπησης της πορείας μας; Θα αποτελέσει εφαλτήριο αυτό για κάτι νέο στην καθημερινότητά μας;
Ναι, μόνο να μπορέσει κανείς να το επεξεργαστεί και να το αντιμετωπίσει. Δεν είναι κι εύκολο. Να μπορέσει να το βάλει όλο αυτό στη δουλειά του, μακάρι με χαμόγελο.
Η ανατροπή στην τέχνη είναι ζητούμενο, γιατί σηματοδοτεί το απρόβλεπτο και την έκπληξη. Ως ποιο βαθμό είναι ανατρεπτικός ο τρόπος που κινείστε στον χώρο;
Αυτό στο οποίο τείνω κάθε φορά είναι να ακούω – προσπαθώ να ακούω τις δικές μου αισθήσεις όσο μπορώ περισσότερο. Όσο περισσότερο γίνεται, τόσο το καλύτερο. Όσο πιο προσωπικός είσαι σε αυτό που επιλέγεις, τόσο πιο ανατρεπτικός γίνεσαι.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που εξέλιξαν τη θεατρική σας πορεία;
Οπωσδήποτε ο Λευτέρης Βογιατζής και η Μίρκα Γεμετζάκη. Αλλά και οι συγγραφείς που με διαμόρφωσαν συνέτειναν στην εξέλιξή μου στο θέατρο. Όπως και πρόσωπα που θαυμάζω –ο Άρης Ρέτσος, για παράδειγμα–, οι μεγάλοι σκηνοθέτες της εποχής μας, θεάτρου και κινηματογράφου – ο καθένας με τον δικό του τρόπο συνέβαλαν σε αυτό· αλλά και η δική μου εμμονή στο μεγάλο ζητούμενο της λειτουργίας του ηθοποιού: τον λόγο.
«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν», λέει ο μεγάλος στοχαστής Ζαν-Πολ-Σαρτρ, την ώρα μάλιστα που τα ανθρωπιστικά ιδεώδη τείνουν προς εξαφάνιση λόγω κυρίως της έλλειψης ανθρωπιστικής παιδείας. Ποιες οι παρατηρήσεις σας για την επικαιρότητα, που τείνει να οδηγήσει σε μια ανατροπή του παγκόσμιου σκηνικού;
Αυτός ο πόλεμος στο κέντρο της Ευρώπης μ’ έχει σοκάρει – νόμιζα πως ο άνθρωπος έχει υποφέρει τόσο πολύ με την τερατωδία του τελευταίου παγκόσμιου, πως έχει καταλάβει κι αναρωτηθεί μια για πάντα για τη φύση του πολέμου, πως έχει ξεπεράσει ή τουλάχιστον έχει κατορθώσει να ελέγχει τις αυτοκαταστροφικές ορμές του. Νιώθω πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτή η ανατροπή που λέτε και μάλιστα να συμβεί από κάτι μικρό και τυχαίο.
«Βολεύου μεν βραδέως, εκτελεί δε ταχέως τα δόξαντα», δηλαδή να σχεδιάζεις χωρίς βιασύνη αλλά να εκτελείς γρήγορα. Οι κινήσεις σας κατά πόσο είναι εφάμιλλες του παραπάνω στοχασμού του Ισοκράτη;
Οφείλω να πω πως οπωσδήποτε σχεδιάζω χωρίς βιασύνη – θα ’λεγα, μάλιστα, σχεδιάζω επιτρέποντας στον εαυτό μου μεγάλη άνεση χρόνου. Όμως έχω ερωτήματα ως προς τη διαφορά σχεδιασμού και εκτέλεσης. Παράδειγμα η συνέντευξη αυτή…
Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σχέδιά σας;
Ο Αφανισμός του Τόμας Μπέρνχαρντ το φθινόπωρο. Είναι το τελευταίο του μυθιστόρημα – ένα τολμηρό ακραίο μυθιστόρημα, η πνευματική του διαθήκη. Και είναι φοβερά επίκαιρο.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να δείτε εδώ.
https://diastixo.gr/allestexnes/theatro/18407-anna-kokkinou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου