ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ TURANDOT (95 ΧΡΟΝΙΑ)
25 Απριλίου 1926, Κυριακή
Ποσοστό première στο Teatro alla Scala του Turandot, στιχουργικό δράμα (ημιτελές) σε 3 πράξεις του Giacomo Puccini, σκηνοθετεί τον Arturo Toscanini.
(Ο Τοσκανίνι διακόπτει την εκτέλεση του ′′ θανάτου του Λι ù ′′ πριν το τέλος της Πράξης ΙΙΙ: ′′ Εδώ τελειώνει το έργο, μένει ημιτελής για τον θάνατο του Αφέντη ′′)
Ο δάσκαλος Lucchese πέθανε εδώ και ενάμιση χρόνο. Ο Franco Alfano έγραψε ένα τέλος που δεν αγαπά ο Toscanini. Παρά τα κοψίματα και τα τιτιβίσματα, δεν φτάνει μέχρι το πρώτο. Δεν νομίζει ότι είναι μέχρι τις 36 σελίδες μουσικής που άφησε ο Πουτσίνι: οι νότες του Μαέστρου, που βρίσκονται σε 22 σελίδες. Ποτέ δεν χώρισε από αυτό. Ούτε όταν φεύγει για τις Βρυξέλλες, να πάει χειρουργείο με καρκίνο του λαιμού. Όταν το έμφραγμα τον σταματά στις 29 Νοεμβρίου 1924, λίγες μέρες μετά το χειρουργείο, στο νοσοκομείο, στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι έχει το σκορ του Turandot.
Η επιλογή να έχει τον Ναπολιτάνο συνθέτη Franco Alfano να ολοκληρώσει την όπερα ήταν ο συντάκτης Ricordi βασισμένος στις συγγένειες που είχε το έργο του (Ο Θρύλος του Sak ùntala) με το ημιτελές τέλος του Turandot.
Η κύηση του Turandot για τον Puccini είναι μεγάλη. Είναι σύνθετο, όπως μαρτυρεί η πλούσια επιστολική. Σίγουρα, ο Πουτσίνι ψάχνει το αντικείμενο της νέας όπερας αμέσως μετά το ντεμπούτο του Il Triptych το 1918. Όπως γράφει, με αυτή τη δουλειά θέλει να ′′ δοκιμάσει και όχι χτυπημένους τρόπους ", προσπαθήστε να συνθέσετε ′′ το πρωτότυπο έργο και ίσως μοναδικό ′′ που σχεδόν γίνεται εμμονή. Ειδικά για τη δυσκολία να λιώσει ο ′′ κόμπος ′′ του ντουέτου ανάμεσα στο Turandot, την πριγκίπισσα παγετού και τον Πρίγκιπα Calaf. Η δυσκολία να κάνεις έρωτα να θριαμβεύσει πάνω στη σκληρότητα του χαρακτήρα του παραμυθιού του Carlo Gozzi. Διαβάζει σε επιστολή: ′′ Είμαι εδώ - δουλειά - αλλά τι δουλειά; Αναλώνομαι για το Turandot. Βιάζομαι, βιάζομαι... Είμαι ένας παλιός μάστορας στην άρνηση μιας δουλειάς που μπορεί να είναι όμορφη και εκπληκτική....". Αλλά το ντουέτο δεν έρχεται. Παρά τις προτροπές προς τους λιμπρετιστές. Η Σιμόνη γράφει: ′′ Αγαπητέ Ρενάτο, με ξέχασες. Νομίζω ότι χρειάζομαι το ντουέτο που είναι το αποκορύφωμα της όπερας. Ήμουν instrumental στο να κερδίσω χρόνο: αλλά δεν έχω ήσυχη ψυχή μέχρι να γίνει αυτό το ντουέτο ". Και ξανά στον Αδάμι: ′′ Το ντουέτο, το ντουέτο! Όλα τα αποφασιστικά, τα όμορφα, τα κέρασμα είναι εκεί ". Αλλά κανείς δεν τον ευχαριστεί. Ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατο διατάζει ο Toscanini. Όχι ο Alfano, με το ′′ κοντό ′′ τέλος, κομμένο από τον μαέστρο, ούτε με το πρωτότυπο που βρέθηκε στο Λονδίνο το 1982. Μετά ήρθε το Berio και οι κινέζικοι τελικοί του Hao Weija - με θέμα το γιασεμί - εκπροσωπούνται για Πρώτη φορά στο Πεκίνο το 2008.
ΠΡΩΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ.
Rosa Raisa (Turandot), Maria Zamboni (Li ù), Miguel Fleta (Calaf), Francesco Dominici (Altoum), Giuseppe Nessi (Pong), Emilio Venturini (Pang), Giacomo Rimini (Ping), Aristide Baracchi (Mandarin), Carlo Walter (Τιμούρ).
Σκηνογραφία του Galileo Chini, σκηνοθεσία Giovacchino Forzano.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου