«Τα παραμύθια των συγγραφέων (Τζόις, Κάμινγκς, Ρουσντί)» του Πέτρου Γκάτζια

Μετά τα μυθιστορήματα και τα ποιήματα, τα παραμύθια. Μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά διάσημοι συγγραφείς, των οποίων τα βιβλία άφησαν εποχή, έγραψαν και για παιδιά, μετά από επιθυμία συνήθως των δικών τους παιδιών. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι το διασκέδασαν αρκετά, μόνο που αυτές οι ιστορίες δεν είχαν την ίδια επιτυχία με τα υπόλοιπα βιβλία τους.

Οι γάτες του Τζέιμς Τζόις

1936. Ο Ιρλανδός συγγραφέας του Οδυσσέα που επηρέασε όσο κανένα άλλο βιβλίο τη σύγχρονη λογοτεχνία, ταχυδρομεί στον αγαπημένο του εγγονό, Στίβεν, δύο ιστορίες για γάτες θέλοντας να του κάνει έκπληξη. Ο μικρός ενθουσιάζεται, αλλά ο Τζόις αποφεύγει να τις δημοσιεύσει καθώς είναι για προσωπική χρήση. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια προτού οι γάτες φιγουράρουν στα βιβλιοπωλεία, με τους τίτλους: «Η γάτα και ο διάβολος» και «Οι γάτες της Κοπεγχάγης». Στο πρώτο, ένας δήμαρχος προσλαμβάνει τον διάβολο για να του χτίσει μια γέφυρα. Ο διάβολος συμφωνεί υπό έναν όρο: θα είναι δική του η πρώτη ψυχή που θα τη διασχίσει. Ο δήμαρχος στην κατάλληλη στιγμή αφήνει ελεύθερη μια γάτα ξεγελώντας τον Βελζεβούλ, και έτσι η συμφωνία σφραγίζεται. Στο δεύτερο, με μια αναρχική σκέψη, ο Τζόις αφηγείται μια ιστορία για την Κοπεγχάγη και τις γάτες της, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν καλύτερα τους κατοίκους από τους αστυνομικούς, μόνο που έχουν εξαφανιστεί από την πόλη.

Το «Εγώ» συναντά το «Εσύ»

Ο Ε.Ε. Κάμινγκς έγραψε περίπου 2.900 ποιήματα, δύο νουβέλες και αναρίθμητα δοκίμια. Έγραψε όμως και τέσσερις ιστορίες για την κόρη του Νάνσι, οι οποίες εκδόθηκαν το 1965 υπό τον τίτλο: Παραμύθια. Οι ιστορίες είναι ένα παιχνίδι με τη γραμματική, όπως ήθελε να κάνει ο ποιητής: «Ο γέρος που έλεγε “γιατί”», «Ο ελέφαντας και η πεταλούδα», «Το σπίτι που έφαγε την κουνουπόπιτα». Η πιο σημαντική, ωστόσο, είναι η τελευταία ιστορία: «Το κοριτσάκι που ονομαζόταν “Εγώ”», ένα πείραμα με τις αντωνυμίες. Στο τέλος η μικρή ηρωίδα συναντά ένα άλλο κοριτσάκι που ονομάζεται «Εσύ».

Μια θάλασσα ιστορίες…

Οι «Σατανικοί στίχοι» παραλίγο να του στοιχίσουν την ζωή, καθώς ενόχλησαν τον μεγάλο Αγιατολάχ Χομεϊνί. Ωστόσο εκείνη την περίοδο, ο Σαλμάν Ρουσντί είχε να αντιμετωπίσει και τον μόλις εννέα ετών γιο του, ο οποίος τον κατηγορούσε ότι ποτέ δεν είχε γράψει κάτι για τα παιδιά. Ο Ρουσντί αναγκάστηκε να υποσχεθεί ότι θα το κάνει σύντομα, αλλά πέρασαν δύο χρόνια προτού ο Χαρούν και μια θάλασσα ιστορίες βρεθεί στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Ο φαντασιόπληκτος ήρωας ακολουθεί τον Ρασίντ, έναν επαγγελματία αφηγητή ιστοριών, έναν storyteller, ο οποίος έχει χάσει την ικανότητά του να αφηγείται. Ο Χαρούν, ο γιος του Ρασίντ, παρασύρει τον πατέρα του σε μια περιπέτεια με την ελπίδα να ξαναβρεί την έμπνευσή του. Το νόημα του βιβλίου είναι ότι με τις ιστορίες μπορεί κανείς να χτίσει την προσωπικότητά του. Το 2010, ενθαρρυμένος ο Ρουσντί έγραψε άλλο ένα βιβλίο για παιδιά: Ο Λούκα και η φωτιά της ζωής.

Πέτρος Γκάτζιας, δημοσιογράφος και συγγραφέας.

http://diastixo.gr/