Ήταν χειμώνας του 1973 και ήμουν δεκαπεντάχρονος μαθητής του Γυμνασίου. Έξω φυσούσε δαιμονισμένα και ψιλόβρεχε. Η μια αστραπή διαδεχόταν την άλλη και το μετεωρολογικό πάρτι είχε ξεκινήσει. Βίωνα μια δύσκολη φάση της ζωής μου, καθότι είχα επιστρέψει από μια βαριά νοσηλεία μου στο νοσοκομείο Σωτηρία. Η λεμονιά του κήπου μας στα Φιλιατρά χτυπούσε τα κλαδιά της με δύναμη πάνω στο παράθυρο σταυρόλεξο με τα μικρά τετράγωνα τζαμάκια του. Μ’ ένα ποτήρι κονιάκ στη λούφα και μισό τσιγάρο «Καρέλια», έσπρωχνα τα ζόρια μπας και κατεβούν στον πυθμένα της λήθης.
Κι όταν το σκορπισμένο μου μυαλό ξαφνιάστηκε απ’ τον δυνατό θόρυβο του σπασμένου τζαμιού, που προήλθε απ’ το πιο άστατο λεμόνι και το ένα τετραγωνάκι τού σταυρολέξου έχασκε αναζητώντας λύση μαζί μου, ο Θεός ή ο Διάολος υποχρέωσε το χέρι μου να πάρει ένα μολύβι και να γράψει: Ωστόσο είναι όμορφο να βλέπεις/ μέσα από τα δακρυσμένα παράθυρα της κάμαράς σου/ την απλότητα και ξεγνοιασιά/ ενός αφράτου λεμονιού που μεγαλώνει.
Η ποίηση με τη μορφή της λύτρωσης με είχε επισκεφθεί.
Η κρυψίνοιά μου ως προς τη γραφή κράτησε μέχρι την ηλικία των εικοσιτριών χρόνων, όταν και αποφάσισα να εκδώσω έναν χρόνο μετά τις συνωμοσίες του μυαλού μου. Σε μια από τις επόμενες ποιητικές συλλογές μου εκείνης της εποχής, χρειάστηκε να πουλήσω το 500αράκι Fiat που είχα με τις πόρτες του ν’ ανοίγουν ανάποδα, για να πληρώσω τα έξοδα της έκδοσης. Από τότε δεν χρειάστηκε να ξαναπληρώσω γιατί το τίμημα της επιλογής... φαίνεται μεταλλάχθηκε από θυσία σε ευεργεσία.
Τις ποιητικές συλλογές ακολούθησαν τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες, τα διηγήματα, οι νουβέλες, τα μυθιστορήματα, η έκδοση μιας εφημερίδας «Αίσθηση Λόγου και Τέχνης» επί μια διετία που με καταχρέωσε, τα θεατρικά έργα, τα cd, λίγα ντοκιμαντέρ, λίγο ραδιόφωνο και μπόλικη «εσώτερη αναδρομή» για να ανασάνω με παραμύθια. Αυτά τα άφησα τελευταία, ίσως γιατί μόνο ένα μου είπαν όταν ήμουν μικρός. Κι αφού δεν είχα πληροφορίες παραμυθίας στον εγκεφαλικό μου λαβύρινθο, στην ώριμη ηλικία μου και σε κατάσταση tabula rasa, πήρα το αίμα μου πίσω, χωρίς εισαγωγικά.
 |
| Το μυστικό του Βελισσάριου Γρηγόρης Χαλιακόπουλος Εικονογράφηση: Ευαγγελία Γουτιάνου Καλειδοσκόπιο 44 σελ. ISBN 978-960-471-117-8 Τιμή: €12,00 |
Με το Δάκρυ του Μουτζούρη το 2008, το Ταξίδι του Φερεϋντούν το 2013, τον Κουρσάρο της Πρώτης το 2015 και το Μυστικό του Βελισσάριου, συν δυο άλλα που είναι προς εκτύπωση, ταξίδεψα στις αχανείς εκτάσεις του μυαλού για να διασταυρωθώ με μπόμπιρες, ψάρακλες, τσόγλανους και φυτά. Συζήτησα μαζί τους, ανταλλάξαμε γλυκόλογα, βριστήκαμε, πιαστήκαμε στα χέρια, είπαμε όσα δεν λέγονται και σιωπήσαμε μπροστά σ’ αυτά που λέγονται. Ταξιδέψαμε σαν και ως Τομ Σόγιερ μέσα στους δαιδάλους της περιπέτειας και σήμερα, χορτασμένος αλλά και ταυτόχρονα πεινασμένος για παραμύθια, ξαναβουτώ την πένα μου στο μελανοδοχείο της δραπέτευσης. Μια δραπέτευση παρέα με τον Βελισσάριο Κορένσιο, τον ήρωα του παραμυθιού μου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. Επτάχρονος αυτός, είχε πριν από πολλά χρόνια φυγαδευτεί μαζί με τους γονείς του απ’ την τότε Αρκαδιά, σημερινή Κυπαρισσία, για να μην πιαστεί με την οικογένειά του στα χέρια των Οθωμανών. Ποια προσφυγιά ή μετανάστευση δεν πονάει; Ίσως ο πόνος να είναι ο τόνος πάνω στις λέξεις, το αναμμένο κεράκι πάνω στην τούρτα, το χαμόγελο μπροστά στο θάνατο.
Έτος Βελισσάριου Κορένσιου φέτος στην Ιταλία και κυρίως στη Νάπολη, όπου έζησε και μεγαλούργησε ως ζωγράφος ο Κυπαρίσσιος φυγάς. Με αυτό τον τύπο συνταξιδεύω αυτήν τη χρονιά, μετά από ένα συγκινητικό ταξίδι τριών ετών με τον προηγούμενο συνταξιδιώτη μου Φερεϋντούν και 30.000 μαθητές ανά την Ελλάδα.
Αν με ρωτούσε όμως κανείς τι κέρδισα από ένα τέτοιο ταξίδεμα, θα του έλεγα τη διαστρωματική επαφή με τα παιδιά, δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων. Την εναλλαγή των συναισθημάτων, από σχολεία όπου ορισμένοι μαθητές πιάνονται στα χέρια γιατί ο μπαμπάς του ενός έχει σπίτι στο Λονδίνο και του άλλου δυστυχώς μόνο στη Μύκονο, σε σχολεία όπου κάποιοι μαθητές κάνουν έρανο για ν’ αγοράσουν ένα κουλουράκι στον πρόσφυγα συμμαθητή τους.
Μέσα από μια τέτοια εμπειρία και με βασικό σημείο αναφοράς τη διαφορετικότητα στις συζητήσεις που ανοίγουμε, αισθάνομαι πως η ζωή του καθενός, τελικά, δεν είναι του καθενός... αλλά όλες οι ανάσες του κόσμου ενσωματωμένες σε μία και μοναδική που είναι η ζωή.
Ταξιδεύοντας σε λίγες ημέρες, προσκεκλημένος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νέων και Εφήβων στον Πύργο, θα επισκεφθώ για τρίτη συνεχή χρονιά σχολεία του Νομού Ηλείας. Εκεί που σμίγουν τα θρανία και οι ψυχές των μεταναστών, των Ρομά και των ντόπιων μαθητών για να πλανευτούμε μαζί μέσα από τις εικόνες των νεανικών ταινιών και των παραμυθιών.
Στη μικρή Ρομά που πέρυσι έβγαλε απ’ το χέρι της και μου δώρισε το πλεκτό βραχιολάκι της, φέτος που είναι η σειρά μου, θα της χαρίσω το μπουκάλι με το σημείωμα του Βελισσάριου που βρήκα το χειμώνα στην ακρογιαλιά της Κυπαρισσίας, σταλμένο απ’ τη Νάπολη πριν από 370 χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου