Αλέξης Μοστριός
Γράφοντας το πρώτο μου βιβλίο, τους Ικέτες, συνειδητοποίησα ότι ο μόνος τρόπος να καταφέρω αυτό που ήθελα ήταν να «πληγώσω» ό,τι αγαπώ, δηλαδή τη θάλασσα, την παραλία και όλα τα στοιχεία που παραπέμπουν σε ελληνικό καλοκαίρι, έστω και αν η ιστορία διαδραματίζεται σε άλλες εποχές του χρόνου.
Η ιδέα του Χαράκτη ήταν ήδη καρφωμένη στο μυαλό μου από τη στιγμή που πάτησα την τελευταία τελεία του πρώτου βιβλίου στο πληκτρολόγιο. Ήξερα ότι θα δυσκολευόμουν πολύ περισσότερο να φτιάξω τον σκελετό μιας υπόθεσης που διαδραματίζεται εκτός Αθηνών, αλλά ήθελα πάλι να βασανίσω τον εαυτό μου βγάζοντας στοιχεία με τα οποία ταυτίζεται ο αναγνώστης σε έναν τόπο ευλογημένο όπως η Νάξος, που με έχει στοιχειώσει.
Μια παγίδα στην οποία δεν ήθελα να πέσω ήταν να αφήσω τους κεντρικούς ήρωες της ιστορίας να καπελώσουν με τους χαρακτήρες τους τα όσα διαδραματίζονται, υποχρεώνοντας τον αναγνώστη να ασχολείται περισσότερο με αυτούς και λιγότερο με την υπόθεση. Στον Χαράκτη, βλέπουμε πλέον τη βοηθό του Ωρίωνα Άστρου, τη Μαίρη Σίμου, να έχει πάρει τα ηνία της έρευνας, ενώ ο ίδιος βρίσκεται σε διαθεσιμότητα και έχει φύγει από το προσκήνιο. Νιώθω ότι έχει έρθει η ώρα να δούμε την πρώην συνεργάτιδά του να αποδεικνύει τις ικανότητές της. Στο μυαλό μου, έτσι κι αλλιώς, φαντάζει πολύ πιο ικανή και κατάλληλη να κάνει αυτή τη δουλειά από τον ίδιο, έστω και αν αυτό τη σκιαγραφεί ως σκληρή και αδίστακτη.
Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί οι ρόλοι στο νέο βιβλίο έχουν δοθεί πάλι σε προσωπικότητες που δεν έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου και αποτελούν καθαρό αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Αυτό μου δίνει την ελευθερία να τους πληγώσω όσο θέλω, χωρίς να σκέφτομαι εάν αυτό ταιριάζει με κάποιον ή κάποια που ξέρω. Είμαστε στενά δεμένοι με όλα τα πρόσωπα που χορεύουν μέσα στις σελίδες μου, αλλά δεν θα διστάσω να τους τσαλακώσω ή να τους κάνω κακό, αν αυτό βοηθά το σενάριο. Γενικά με απωθούν τα βιβλία όπου ο συγγραφέας πασχίζει να περάσει στο κείμενο τα προσωπικά του βιώματα, γιατί νιώθω ότι αυτό κόβει τα φτερά της ιστορίας που θέλουμε να διαβάσουμε.
Η εμπιστοσύνη που μου δείχνουν οι Εκδόσεις Bell και ο Χάρης Νικολακάκης είναι συγκινητική, και αυτό βοήθησε πολύ να φτιαχτεί ένας γερός σκελετός μέσα στην ιστορία, έστω και αν δεν ήξερα μέσα στην εποχή της πανδημίας αν Ο Χαράκτης θα κατάφερνε να φτάσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Πιστεύω ότι η γραφή ενός δεύτερου βιβλίου, όπως ισχύει σε οτιδήποτε επαναλαμβάνουμε, εμπεριέχει τον κίνδυνο να μην καταφέρουμε να νιώσουμε ξανά όπως την πρώτη φορά, και πρέπει κανείς να βάλει ακόμα περισσότερο τα δυνατά του ώστε το τελικό αποτέλεσμα να συναρπάσει, να ταξιδέψει, αλλά πάνω από όλα να διασκεδάσει τον αναγνώστη.
Ίσως τελικά έτσι να καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε από τις οθόνες που μας περικυκλώνουν και να σκεφτούμε πιο δημιουργικά για τον τόπο μας και τους ανθρώπους που αγαπούμε και μας ολοκληρώνουν.
Έχω ξαναπεί στο παρελθόν ότι η μεγαλύτερη δυσκολία για έναν νεότερο συγγραφέα είναι να πειθαρχήσει στον τρόπο που γράφει. Η ζωή μας πλέον κυριαρχείται από το απρόβλεπτο, όλη μας η μέρα είναι γεμάτη από ανηφόρες και κατηφόρες, αλλά για να βγει ένα στρωτό αποτέλεσμα στο κείμενο είναι πολύ σημαντικό να αφιερώνει κανείς σταθερές ώρες στη γραφή, μακριά από την καθημερινότητα και τις παγίδες που κρύβει. Συνεχίζω να σκέφτομαι σαν αναγνώστης και να διαβάζω πολύ, έτσι ώστε να μην έχω όρια στο πώς πλάθω τους χαρακτήρες που περιγράφω. Όπως όλοι μας, αυτό που μου έλειψε τα τελευταία δύο χρόνια είναι το «καύσιμο» του ταξιδιού και της συναναστροφής με άγνωστους ανθρώπους σε άγνωστους τόπους, και ελπίζω ότι αργά αλλά σταθερά θα επανέλθουμε στις παλιές μας συνήθειες.
Τελικά, έχω εμμονή με τα βίαια εγκλήματα, όπου ο δράστης αφήνει την υπογραφή του στον τόπο των εγκλημάτων του; Η απάντηση είναι όχι, και οι σκηνές όπου περιγράφονται τα όσα αποτρόπαια συμβαίνουν είναι μικρές και κοφτές. Με ενδιαφέρει περισσότερο να μπει ο αναγνώστης στην ατμόσφαιρα που επικρατεί, με σκοπό να αρχίσει να αναλύει τον γρίφο που παρουσιάζεται και να συλλέγει στοιχεία για να λύσει το πρόβλημα. Βλέπω την κάθε υπόθεση σαν ένα μαθηματικό πρόβλημα, όπου οι μεταβλητές και οι πιθανότητες πρέπει να μπουν σε μια σειρά. Αντίβαρο σε αυτή την ψυχρή λογική θα είναι πάντα οι πολλές εικόνες από διαφορετικούς τόπους που περιέχει το κείμενο, γιατί πάντα σκοπός μου είναι να ταξιδέψω με τον αναγνώστη. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από κακές ειδήσεις που ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία, και ελπίζω ότι τα βιβλία μου θα βοηθήσουν να ξεφύγουμε έστω και λίγο από αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα.
Η ελληνική σχολή αστυνομικής λογοτεχνίας είναι πλέον εδώ. Στις Εκδόσεις Bell μπορεί να βρει κανείς πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, που αποτυπώνουν όσα θέλει να διαβάσει ο Έλληνας αναγνώστης. Όπως έχουν πει και άλλοι συνάδελφοι, ίσως έχει έρθει πλέον η ώρα να αρχίσουμε να εξάγουμε κι εμείς τις δικές μας ιστορίες σε ξένες αγορές. Ίσως τελικά έτσι να καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε από τις οθόνες που μας περικυκλώνουν και να σκεφτούμε πιο δημιουργικά για τον τόπο μας και τους ανθρώπους που αγαπούμε και μας ολοκληρώνουν.
Ο Χαράκτης
Αφήνει πάνω σου τα σημάδια της ψυχής του
Αλέξης Μοστριός
Bell
σ. 424
ISBN: 978-960-620-894-2
Τιμή: 17,70€
https://diastixo.gr/aprosopo-2/18767-alexis-mostrios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου