Χρήστος Σιάφκος
Πώς είπατε; Γιατί γράφω; Μα για να βγάλω το άχτι μου! Όχι με την έννοια του θυμού ή της εκδίκησης, αλλά με την πρωτογενή έννοια της λέξης, την τούρκικη: γιατί το έχω υποσχεθεί, δεν ξέρω ακριβώς σε ποιον, στον εαυτό μου, σ’ άλλους, σ’ άλλες, δικαιολογίες λέω τώρα, γιατί αν δεν γράψω θα σκάσω. Και μη νομίζετε πως τάχα μου είμαι από τους ορκισμένους, που ξυπνάνε το χάραμα και το μόνο πράγμα που έχουν κατά νου είναι να τρέξουν στο γραφείο τους. Α, μπα, εγώ τον καφέ και τα τσιγάρα μου ψάχνω, αλλά αργά ή γρήγορα έρχεται εκείνη η στιγμή που αν δεν γράψω θα σκάσω. Είναι σα να φουσκώνει κάτι μέσα μου, θέλει τον χρόνο του σίγουρα, αλλά άμα έρθει η στιγμή, ο κόσμος να χαλάσει πρέπει να βγει. Και συνήθως βγαίνει αυτομάτως. Τα αγγίγματα μετά, οι διορθώσεις είναι λίγες. Ζαβό είναι ή σωστό, ξέρω τι θέλω να πω. Κι αν δεν ξέρω επακριβώς, είναι κάτι μέσα μου που ξέρει καλύτερα από μένα, οπότε καθ’ οδόν θα μου το υπαγορεύσει.
Σ’ άλλες εποχές δεν θα έγραφα καν. Απολαμβάνω την παρουσία κοινού κι έτσι θα ήμουν παραμυθάς. Θα έλεγα διά ζώσης ιστορίες, απαραιτήτως στην Ανατολή, κάτι πολύ βολικό γιατί και τα εκδοτικά δικαιώματα θα αποδίδονταν άμεσα όπως και το χειροκρότημα. Εφόσον βέβαια θα έλεγα καλά τις ιστορίες μου. Για φανταστείτε το: με την κελεμπία μου, καθισμένος σε μια μαξιλάρα, με το τσάι ή τον καφέ μου, αφού δεν θα γνώριζα το ουίσκι κι έτσι δεν θα μου έλειπε, σε καφενεία ή σε χαρέμια, στα δεύτερα, φαντάζομαι, πίσω από κάποιο παραβάν. Θα είχα γλιτώσει και την τενοντίτιδα λόγω απουσίας κομπιούτερ.
Αλλά και το γράψιμο, ε; Τι ωραίο που είναι το γράψιμο! Σα να στέλνεις γράμματα προς ένα σκασμό παραλήπτες. Ερωτικά, εννοείται. Να τους λες, με τον τρόπο σου, πως τους αγαπάς αλλά πως πριν τους γράψεις, έχεις φροντίσει κατά κόρον να τους κλέψεις, συνειδητά ή ασυνείδητα. Γιατί, τι άλλο κάνει ο συγγραφέας παρά να κλέβει; Τον εαυτό του αρχικά, τις μνήμες του και τις εφτά ζωές που έχει ζήσει, αν είναι τυχερός. Κι ύστερα τους άλλους, τις ιστορίες τους, ένα κάποιο βλέμμα, ένα απομεινάρι χρώματος σε κάποιον τοίχο, μια οδό, όχι απαραιτήτως γραφική, τις φάτσες σε μια μπάρα, τον πορτιέρη μεγάλου ξενοδοχείου, που φαντάζεται πολύγλωσσο μετανάστη από την Αλεξάνδρεια. Τα χίλια μύρια όσα. Και να τα χτίζει με λέξεις, που με τη σειρά τους φτιάχνουνε εικόνες. Αν μπορεί…
Το βασικό βέβαια, αν θέλετε να ξέρετε, είναι πως ο συγγραφέας πρέπει ανάμεσα σε μύρια όσα να είναι και καθρέφτης. Να καθρεφτίζει τον καιρό του και να βγάζει την αλήθεια του. Να μπορεί να καθρεφτίσει το μέσα των αναγνωστών του αλλά ίσως και των τόπων που αγαπάει, τόσο όσο για να πουν κάποιοι, «α, τον μπαγάσα, μου θύμισε μια ιστορία που έχω ζήσει» ή «δεν του ξέφυγε η τάδε ή η δείνα λεπτομέρεια»…
Γιατί, τι άλλο κάνει ο συγγραφέας παρά να κλέβει; Τον εαυτό του αρχικά, τις μνήμες του και τις εφτά ζωές που έχει ζήσει, αν είναι τυχερός.
Προσωπικά δεν ξέρω τι σόι συγγραφέας είμαι ή, για ν’ ακριβολογώ, δεν ξέρω αν είμαι καν συγγραφέας ή απλώς ένας δημοσιογράφος, που ξεφουρνίζει πότε πότε κανένα βιβλίο. Βάζουν δίπλα στο επώνυμό μου συχνά πυκνά τον τίτλο «δημοσιογράφος-συγγραφέας», με αποτέλεσμα να με κάνουν να νιώθω σαν εκείνες τις κυρίες του καλού κόσμου με τα δυο επίθετα. Δεν μ’ αρέσει κι έτσι δεν το κάνω θέμα, κρατάω την πρώτη μου ιδιότητα κι αφήνω τους άλλους αν έχουν διάθεση να ανακαλύψουν τη δεύτερη. Αν και μεταξύ μας, μετά το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», γενικά δηλώνω ιδιωτικός υπάλληλος.
Τέλος πάντων, όμως, γράφω και για να φτάσουμε στο διά ταύτα, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ είδαν το τελευταίο βιβλίο με τη σχετική διάθεση κουτσομπολιού, αφού ο τίτλος …γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια… μπορεί και να παρέπεμπε σε προσωπικές, πιθανότατα γαργαλιστικές ιστορίες. Να ξεκαθαρίσω πως δεν ήταν αυτή η πρόθεση και πως απλώς λάτρεψα και λατρεύω τον στίχο της Νικολακοπούλου, νομίζω δε πως ταιριάζει γάντι στις εννιά ιστορίες στις οποίες ο έρωτας πρυτανεύει (όπως και το κρασί) και των οποίων ο κεντρικός ήρωας, ή μάλλον οι ήρωες, δεν είμαι εγώ επί εννιά. Ή μήπως είμαι; Κατηγορηματικά όχι. Ναι, υπάρχουν κάποια σουσούμια μου αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχουν κάποιες νύξεις από πράγματα που έζησα στ’ αλήθεια αλλά μέχρι εκεί. Άλλωστε από κάπου πρέπει να ξεκινάει κανείς. Αλλά και οι γυναίκες είναι και δεν είναι οι γυναίκες που γνώρισα, των οποίων τους χαρακτήρες δεν αθροίζω. Δεν θα γινόταν άλλωστε. Είναι οι γυναίκες που φαντάστηκα, μέσα από τις γυναίκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.
Τώρα, σε περίοδο αγρανάπαυσης, απαντώ σε όσους με ρωτάνε αν είμαι ευχαριστημένος, πως δεν νιώθω τίποτα. Γιατί ένα βιβλίο μού δίνει χαρά όταν το γράφω, άντε κι όταν το πρωτοδώ τυπωμένο. Μετά το μήνυμα έχει φύγει από τα χέρια μου και περιμένω ν’ αρχίσω να φουσκώνω πάλι μ’ ένα καινούργιο μήνυμα, που πρέπει οπωσδήποτε να γεννηθεί αλλιώς θα σκάσω. Άρα εν καιρώ τα ξαναλέμε…
…γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια...
Χρήστος Σιάφκος
Εκδόσεις ΚΨΜ
σ. 184
ISBN: 978-618-5156-97-8
Τιμή: 15,90€
https://diastixo.gr/aprosopo-2/18746-christos-siafkos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου