«Ήταν φωτιά, δυναμίτης, σίφουνας. Δεν τον κρατούσες με τίποτε. Ήθελε να πολεμήσει. Ήταν ψυχή, ήταν μαχητής, ήταν πατριώτης, ήξερε να ορμάει».
Λαθεμένα πιστεύεται ότι την ιστορία των Λαών τη γράφουν μοναδικά και αναντικατάστατα άτομα. Μοναδικός συγγραφέας της ιστορίας των Λαών, του κάθε Λαού, είναι ο ίδιος ο Λαός σε μοναδικές στιγμές έξαρσης και ανάτασης.
Απόδειξη αυτής της απλής αλήθειας είναι η παρουσία ενός ανθρώπου όπως ο Κώστας Περρίκος. Τον τιμούμε σήμερα με την έκδοση ενός βιβλίου αφιερωμένου στη μνήμη του. Τη μνήμη ενός ανθρώπου που, με τη θυσία του, αυτός και οι σύντροφοί του υπερέβησαν την καθημερινότητα και ως εκφραστές της δύναμης του Λαού που μας γέννησε κατάφερε βαρύτατο πλήγμα στον κατακτητή με μια μεγαλειώδη ενέργεια που ήταν και η πρώτη εντός αστικού ιστού στην ηττημένη και καταπτοημένη Ευρώπη.
Λίγοι είναι εκείνοι, δυστυχώς, που γνωρίζουν τον άνδρα, τη θυσία του και τη θυσία όλων των συντρόφων του που εμείς σήμερα θεωρούμε μεγάλη μας τιμή ότι τον ανασύρουμε από την αφάνεια. Είναι προφανές ότι με την ενέργειά μας αυτή υποκλινόμεθα μπροστά σε ανθρώπους που αποδεικνύουν την αιωνιότητα και την αθανασία του μεγάλου Λαού μας. Το βιβλίο αυτό δεν πρέπει να λείπει από κανένα σπίτι, ώστε εκείνα τα γεγονότα να αποτελέσουν κτήμα των νεωτέρων γενεών.
Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ στην προσωπική μου εμπειρία όταν έγινε αυτό το γεγονός. Στην εφηβική ακόμα ηλικία αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε φοιτητές και μαθητές με δάκρυα χαράς. «Ζει η Ελλάδα, ζει» ήταν το σύνθημά μας και ξέραμε όλοι ότι η πράξη του Περρίκου μάς εξέφραζε όλους και ότι για μία ακόμα φορά ο Διγενής Ακρίτας πάλεψε και νίκησε στα μαρμαρένια αλώνια.
Προσωπικά αισθάνομαι τεράστιο το βάρος της τιμής, διότι συμβάλλω στη διατήρηση της γιγαντιαίας αυτής μνήμης. Ίσως να έχει αξία να αναφέρω ότι συναισθηματικά ουδέποτε θεώρησα ότι τέτοιες πράξεις έχουν τη λογική του τέλους, και τούτο διότι οι πράξεις αυτές είναι μια απαρχή, όπως ο αιώνιος κύκλος της ζωής και του Θανάτου. Άλλωστε, η πίστη μας για το μέλλον του Λαού, και αυτό το ονομάζουμε ιστορική αισιοδοξία, σε τέτοιου είδους πράξεις έχει βαθύτερες ρίζες.
Από το άλλο μέρος, ο Κώστα Περρίκος και οι σύντροφοί του έδωσαν ένα ανεπανάληπτο υπόδειγμα του τρόπου με τον οποίον δίνονται οι μεγάλες μάχες που χτίζουν τα μοναδικά σύμβολα της ιστορικής πορείας του Λαού. Ο ψυχολογικός συγκλονισμός από την πράξη του Περρίκου και των συντρόφων του σημάδεψε τις γενιές του πολέμου και του μεταπολέμου, στην ιστορική πορεία του Λαού μας προς την απελευθέρωση.
Από τις βουνοπλαγιές των αλβανικών βουνών έως τα μακεδονικά οχυρά και την Κρήτη, ένας μικρός Λαός επτά εκατομμυρίων διακοσίων χιλιάδων ανθρώπων, νίκησε τον αήττητο κατακτητή με “της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα”…
…Προσωπικά αισθάνομαι ανεξίτηλο χρέος σε ανθρώπους σαν τον Περρίκο, διότι από αυτούς έμαθα να μη φοβάμαι και να θεωρώ τώρα, που η ζωή μου βαδίζει προς το τέλος, ότι η μεγαλύτερη προδοσία που μπορεί να κάνουμε απέναντι στον εαυτό μας είναι να μην εκπληρώσουμε το καθήκον μας και να συμβιβαστούμε, αρνούμενοι τα βασικά μας “πιστεύω”.
Σημείωμα του εκδότη
Το βιβλίο Κωνσταντίνος Δ. Περρίκος (1903 - 1943) – Η βιογραφία ενός ήρωα των Π. Βατάκη, Κ. Λαγού και Β. Φίλια, από τις εκδόσεις Μένανδρος, είναι αποτέλεσμα μιας πολυετούς έρευνας για την προσωπικότητα, τη ζωή και τη δράση του Κωνσταντίνου Δ. Περρίκου (1905-1943), αξιωματικού της Ελληνικής Αεροπορίας και ενός από τους σημαντικότερους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης.
Έτσι, παρουσιάζεται η βιογραφία του, από τη γέννησή του το 1905 στην τότε τουρκοκρατούμενη Χίο, μέχρι και την εκτέλεσή του από τους Γερμανούς στην Καισαριανή το 1943. Πολλές λεπτομέρειες της ζωής και της δράσης του ήταν άγνωστες και αποκαλύπτονται για πρώτη φορά. Τα χαρακτηριστικά του Περρίκου της Κατοχής, του ηγέτη, οραματιστή και ανθρωπιστή είχαν αρχίσει να αναδεικνύονται πριν από τον πόλεμο. Το πρώτο πεδίο δράσης του υπήρξε η Ελληνική Αεροπορία, η οποία στον Μεσοπόλεμο βρισκόταν σε εμβρυακή κατάσταση. Ο Περρίκος αγωνίζεται για τον εκσυγχρονισμό της και συγκρούεται με πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες που απεργάζονταν σχέδια για τη διάλυση της Αεροπορίας, αλλά και για την κατάλυση της δημοκρατίας. Ο ασυμβίβαστος Περρίκος αρνείται να προδώσει τις αρχές του και έτσι το 1935 αποτάσσεται από την Αεροπορία. Στο αγαπημένο του Όπλο επανέρχεται για λίγους μόνο μήνες, στον Πόλεμο του 1940-’41. Από το 1935 ξεκινά τον αγώνα του για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, συνεργαζόμενος με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Όμως, η κατάκτηση της Ελλάδας από τον Άξονα το 1941 θα είναι αφετηρία του σπουδαιότερου αγώνα του Περρίκου υπέρ του ελληνικού λαού. Υπήρξε ένας από τους πρώτους και κύριους πρωταγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, µέσω των οργανώσεών του «Στρατιά Σκλαβωµένων Νικητών» (ΣΣΝ) και «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζοµένων Νέων» (ΠΕΑΝ). Η πολύπλευρη αντιστασιακή δράση του Περρίκου και των συναγωνιστών του συµπεριλαμβάνει την έκδοση δύο αξιόλογων παράνοµων εφηµερίδων, Μεγάλη Ελλάς και Δόξα, την εκτύπωση προκηρύξεων, την αναγραφή συνθηµάτων και τη συµµετοχή τους σε µαζικές αντικατοχικές εκδηλώσεις. Όµως, πιο σηµαντικές είναι οι δυναµικές ενέργειες εναντίον των κατακτητών και των συνεργατών τους, όπως κατασκοπεία, µετάδοση πληροφοριών στο Συµµαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής και κυρίως σαµποτάζ. Το αποκορύφωµα της αντιστασιακής δράσης του Κ. Περρίκου υπήρξε η επιτυχής εκτέλεση του πρώτου σοβαρού αντιστασιακού σαµποτάζ σε ολόκληρη την κατεχόµενη Ευρώπη. Η ανατίναξη της ελληνοναζιστικής ΕΣΠΟ, στην καρδιά της Αθήνας, την 20ή Σεπτεµβρίου 1942, ενίσχυσε το ηθικό του Αντιναζιστικού Αγώνα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και αντιστοίχως επέφερε την πτώση του ηθικού των κατακτητών. Μια ύψιστη πράξη που είχε ως αποτέλεσµα τη σύλληψή του από τους Γερµανούς και την εκτέλεσή του στις 4 Φεβρουαρίου 1943. Η δράση του Περρίκου στην Κατοχή ζωντανεύει στο βιβλίο μας μέσα από τα κείμενά του στις εφημερίδες του, τις μαρτυρίες των συναγωνιστών του, αλλά και την παράθεση πληθώρας άγνωστων στοιχείων και παραμέτρων.
Η έκδοση είναι ένα συλλογικό έργο των Παντελή Βατάκη, Κωνσταντίνου Λαγού και του αείμνηστου Βασίλη Φίλια, πρύτανη του Πάντειου Πανεπιστηµίου, του οποίου η συμβολή στην εν λόγω έκδοση αποτελεί το «κύκνειο άσμα» του. Ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας απεβίωσε στις 13 Φεβρουαρίου, 12 µόλις ηµέρες µετά την κυκλοφορία του βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου