Η Μαρία Παπαϊωάννου σε α’ πρόσωπο

Αλήθεια, έχετε δει ποτέ σας μπλε χιόνι; Τι σας λέω τώρα, ε; Όχι, απλώς έτσι καταλήγει το οπισθόφυλλο του Reboundκαι τυγχάνει να είναι αυτή η ερώτηση που μου έχει απευθυνθεί τις περισσότερες φορές από όσους το έχουν διαβάσει. Τι εγώ; Αν έχω δει εγώ μπλε χιόνι; Φυσικά και έχω δει! Πολλές φορές. Και μάλιστα στρωμένο καταγής. Να λάμπει, να φωσφορίζει σχεδόν από το κρύο και να παγώνει τέλεια ό,τι υπάρχει γύρω του. Είναι αυτή η αίσθηση ότι μουδιάζεις σταδιακά από τα άκρα έως το πρόσωπο. Στην αρχή αισθάνεσαι αυτή την άβολη δυσκαμψία, σκέφτεσαι να περπατήσεις γρήγορα, αν και σε δυσχεραίνουν τα βαριά ρούχα που φοράς και δεν μπορείς να κινηθείς με άνεση. Στη συνέχεια κουράζεσαι και ασθμαίνεις. Κοντοστέκεσαι και βλέπεις την ανάσα σου να βγαίνει όπως ο καπνός από ένα καυτό φλιτζάνι τσάι και έπειτα αναρωτιέσαι πού είναι όλη η αυτή η φωτιά που κρύβεται μέσα σου, γιατί έχει πάψει να σε κρατάει ζεστό ενόσω κινδυνεύεις σοβαρά από τα κρυοπαγήματα του καιρού;

Αναθαρρείς και συνεχίζεις. Ο πάγος κάτω από τα πόδια σου έχει σκεπάσει όλη την πόλη. Τις πλατείες, τα πάρκα, τις υπόγειες διαβάσεις. Μια κοπέλα στέκεται και πίνει μπίρα καπνίζοντας σε μία από αυτές και η ώρα είναι μόλις έξι το πρωί. Για στάσου, τι είναι αυτό που διακρίνεται στην κοιλιά της; Είναι έγκυος; Πράγματι, είναι έγκυος. Δεν σε βλέπει. Είναι σαν να κοιμάται και εσύ έχεις γυάλινο βλέμμα, δεν μπορείτε να δείτε ο ένας τον άλλον. Σαν να βρίσκεστε μέσα σε όνειρο. Σε ένα ανάποδο όνειρο που η ζωή συμβαίνει μόνο όταν κοιμάσαι.

Συνεχίζεις. Το κρύο ανεβαίνει και αρχίζει να μουδιάζει σταδιακά το πρόσωπό σου. Προσπαθείς να μορφάσεις αλλά σου είναι σχεδόν αδύνατο. Τα δάκρυα κυλούν στα μάγουλά σου αλλά δεν τα αισθάνεσαι. Ανοίγεις την είσοδο μιας παλιάς αθηναϊκής πολυκατοικίας και χώνεσαι μέσα στις αποθηκούλες των διαμερισμάτων. Ένα πιτσιρίκι περίπου 11 χρονών καπνίζει και πίνει μπίρα στα σκαλιά. Τρομάζεις. Όμως το θέαμα σου φαίνεται και κάπως αστείο. Εκείνο σε κοιτάζει θυμωμένα. Σβήνει τη γόπα στο πάτωμα, αρπάζει τη σχολική του τσάντα και φεύγει.

Κάθεσαι λίγο να ξαποστάσεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου, όταν ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια αυλή. Επιτέλους ένα σωστό σπιτικό, σκέφτεσαι, ενώ παρατηρείς τα άλλοτε δροσερά και πολύχρωμα λουλούδια του κήπου που τα έχει ρημάξει ο παγετός. Κρυφοκοιτάζεις από την μπαλκονόπορτα στο εσωτερικό του σπιτιού. Μια γυναίκα με πιασμένα τα μαλλιά της σε αυστηρό κότσο είναι καθισμένη στο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας και γράφει ένα γράμμα. Έτσι φαίνεται. Κρυώνεις. Της χτυπάς το τζάμι. Δεν σε ακούει. Είναι τόσο απορροφημένη στα λόγια που έχουν ανέβει και έχουν σφηνωθεί στον λαιμό της που αν δεν τα βγάλει σε αυτές τις αράδες θαρρείς και θα πεθάνει από ασφυξία.

Γυρνάς την πλάτη σου και τρέχεις. Ξαφνικά παραπατάς και πέφτεις. Αισθάνεσαι να πέφτεις για ώρα όπως η Αλίκη στην κουνελότρυπα. Σκοτάδι και φως εναλλάσσονται υπό τους ήχους δυνατής μουσικής. Δυο αγόρια φιλιούνται με πάθος και σε τραβάνε στην παρέα τους. Τραβιέσαι ντροπαλά και διακρίνεις πάνω από το κεφάλι σου μια ξεχαρβαλωμένη πινακίδα νέον να αναβοσβήνει «Rebound». Κάνα δυο ποτά αργότερα θα ξέρεις πού βρίσκεσαι και ίσως να είναι αυτό το μόνο μέρος που ταιριάζει απόλυτα με τον μέσα τρόμο-κόσμο σου.

Δυο αγόρια φιλιούνται με πάθος και σε τραβάνε στην παρέα τους. Τραβιέσαι ντροπαλά και διακρίνεις πάνω από το κεφάλι σου μια ξεχαρβαλωμένη πινακίδα νέον να αναβοσβήνει «Rebound». Κάνα δυο ποτά αργότερα θα ξέρεις πού βρίσκεσαι και ίσως να είναι αυτό το μόνο μέρος που ταιριάζει απόλυτα με τον μέσα τρόμο-κόσμο σου.

Για κακή σου τύχη, όμως, ξυπνάς. Ήταν όλα ένα όνειρο. Το κρεβάτι σου είναι παγωμένο. Σταλαχτίτες κρέμονται από το ταβάνι και το πρόσωπό σου είναι ακόμη μουδιασμένο. Τα σεντόνια σου είναι βαμμένα με αίμα. Το νεκρικό λευκό έχει χαθεί και τη σειρά του έχει πάρει το χρώμα της ζωής, το κόκκινο. Ένα τσιριχτό, επίμονο κλάμα σε ταράζει. Ψάχνεις γύρω και το αδηφάγο αρπαχτικό είναι εκεί περιμένοντας να ρουφήξει από το στήθος σου τον χυμό της ζωής.

Όσο το ταΐζεις, θυμάσαι. Μια κατσαρίδα περπατάει στον τοίχο του συνοικιακού καφενείου. Ένας άνδρας υπό την απειλή ενός σουγιά σού αρπάζει την τσάντα και δεν αντιδρά κανείς. Ένα αγόρι με γυναικεία ρούχα είναι γονατιστό πίσω από κάτι θάμνους στο Πεδίον του Άρεως. Και εσύ πίνεις μπίρα και καπνίζεις κάτω από μια υπόγεια διάβαση στις έξι το πρωί. Όμως δεν πρέπει. Δεν πρέπει! Ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι έγκυος. Και εκείνος όλο και πλησιάζει. Στέκεται και σε βλέπει να κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά σου για να μην τον ακούς. Ούτε εκείνον, ούτε το σούσουρο πάνω από το κεφάλι σου.

Και όλα γύρω σας είναι μπλε. Κρυσταλλιασμένα, μουδιασμένα και άκαμπτα. Παρανάλωμα στην παγωμένη φωτιά της κατάθλιψης.

Λοιπόν, μετά από όλα αυτά, θα ήθελα να σας ρωτήσω ξανά και να μου απαντήσετε με την ειλικρινέστερη των απαντήσεών σας: έχετε δει ποτέ σας μπλε χιόνι; 

Rebound
Μαρία Παπαΐωάννου
Ιωλκός
127 σελ.
ISBN 978-960-426-922-8
Τιμή: €10,00

Η Μαρία Παπαϊωάννου σε α’ πρόσωπο

http://diastixo.gr/