KAROUSOS ART CRITICS: Η Κέλλυ Μαλαμάτου σε α΄πρόσωπο

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Η Κέλλυ Μαλαμάτου σε α΄πρόσωπο

Ήταν περίπου πριν επτά χρόνια όταν έπεσε στη γη ο πρώτος σπόρος της ιστορίας του πρώτου μου παιδικού βιβλίου,Όταν ένα δεινοσαυράκι συνάντησε ένα κρεμμυδάκι. Ήταν μια μέρα που η ερώτησή μου προς την τριών χρονών περίπου τότε βαφτισιμιά μου για το τι δώρο να της πάρω συνάντησε την αφοπλιστική απάντηση «Έναν δεινόσαυρο κι ένα κρεμμύδι»! Αυτό που ζήτησε με εντυπωσίασε, κυρίως αναρωτήθηκα πώς κατάφερε να συνδυάσει στην παιδική της φαντασία δύο φαινομενικά αταίριαστα πλάσματα και να τα ζητήσει βέβαια και ως δώρο... Έτσι, κάποια στιγμή μετά από χρόνια απορίας ή κυοφορίας, αποφάσισα να γράψω μια ιστορία για έναν δεινόσαυρο κι ένα κρεμμύδι, μια ιστορία μέσα στην οποία φανταζόμουν τους δύο ήρωες να συνδέονται και να συνυπάρχουν αρμονικά. Το «δώρο» βέβαια για τη μικρή ήρθε πολύ αργότερα, όταν το 2016 εκδόθηκε το βιβλίο από τις εκδόσεις Gema με την όμορφη εικονογράφηση της Γιούρι Κουμάντα.

Το σημαντικό, όπως άλλωστε συχνά στη ζωή, είναι η συνάντηση, η συνάντηση των δύο ηρώων, η οποία έχει μια θετική επίδραση πάνω τους. Και οι δύο έχουν κάποια σχέση με το κλάμα, και οι δύο έχουν μία πλευρά εξαιτίας της οποίας νιώθουν αδύναμοι και κάπως μόνοι.

Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή που δόθηκε από την εξωτερική πραγματικότητα για να γράψω το βιβλίο. Η αφορμή από την εσωτερική πραγματικότητα, γιατί πάντοτε χρειάζεται αυτή στη γραφή, ήταν ότι μέσα μου με απασχολούσαν αρκετά κάποια θέματα όπως το συναίσθημα της θλίψης, η δύναμη και η αδυναμία, η ενσυναίσθηση, η αυτοεκτίμηση, η αποδοχή του εαυτού και η διαφορετικότητα. Αυτή η εσωτερική αναζήτηση μπορεί να πήγαζε από τα προσωπικά μου βιώματα και την ενασχόλησή μου με την ψυχολογία, αλλά ενισχύθηκε από την παρατήρηση ότι αυτά τα ζητήματα διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο στη ζωή, μας δυσκολεύουν, κι έτσι σκεφτόμουν πως αν κάποιος ήθελε να βοηθήσει τα παιδιά σχετικά, καλό θα ήταν να το κάνει από τη μικρή τους ηλικία και φυσικά μέσα από δρόμους που ανοίγει η φαντασία, το χιούμορ, το παραμύθι. Έτσι ξεκίνησα το γράψιμο...

Οι ήρωες της ιστορίας μού κράτησαν παρέα για έναν περίπου χρόνο, όσον καιρό δηλαδή έγραφα και σκεφτόμουν γι’ αυτή. Το δεινοσαυράκι είναι ένας μεγάλος και δυνατός δεινόσαυρος όπως τον ξέρουμε, έχει όμως ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, το ότι κλαίει συχνά και αυτό βέβαια δεν πολυαρέσει στον περίγυρό του... Ουσιαστικά πρόκειται για ένα πλάσμα που δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη λύπη, την αδυναμία που συνδέεται με αυτή, τη ματαίωση. Το κρεμμυδάκι, από την άλλη, ως κρεμμύδι προκαλεί το κλάμα, τα δάκρυα στους άλλους, όμως το ίδιο, παρόλο που νιώθει αδύναμο λόγω του μκρού μεγέθους και της μη ελκυστικής μυρωδιάς του, αντέχει τη λύπη και τα κλάματα και είναι αυτό που καθησυχάζει τον δεινόσαυρο και τον βοηθά να τα διαχειριστεί. Γύρω από αυτόν τον άξονα αναπτύσσεται μια ιστορία σχέσης και μεταμόρφωσης. Το σημαντικό, όπως άλλωστε συχνά στη ζωή, είναι η συνάντηση, η συνάντηση των δύο ηρώων, η οποία έχει μια θετική επίδραση πάνω τους. Και οι δύο έχουν κάποια σχέση με το κλάμα, και οι δύο έχουν μία πλευρά εξαιτίας της οποίας νιώθουν αδύναμοι και κάπως μόνοι. Στην πορεία της ιστορίας αλλάζουν θέση, μπαίνει ο ένας στη θέση του άλλου, γίνονται κρεμμυδόσαυρος και δεινοκρεμμύδι, βιώνουν τα πράγματα αλλιώς και αυτή η εμπειρία, μαζί με τη σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ τους, τους δυναμώνει και τους μεταμορφώνει.

Για μένα τουλάχιστον, ποίηση και παιδική λογοτεχνία μπορούν να εναλλάσσονται, σχεδόν όπως το φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι.

Κάποιες στιγμές, γράφοντας, δεν σας κρύβω πως ταραζόμουν κι εγώ από τα κλάματα του δεινόσαυρου και άλλες από την αδυναμία του κρεμμυδιού, ενώ ταυτιζόμουν πότε με τον έναν, πότε με τον άλλο. Δεν έλειψαν όμως τα χαμόγελα και η διασκέδαση καθώς προσπαθούσα να γράψω με ρίμα, με χιούμορ και καθώς φανταζόμουν τον σεφ τον Μελιτζανέφ που συμπαθούσε το κρεμμύδι γιατί του νοστίμιζε το φαΐ ή τη μεταμόρφωση των ηρώων σε κρεμμυδόσαυρο και δεινοκρεμμύδι.

Αν αναρωτηθεί τώρα κανείς πώς από την ποίηση μεταπήδησα στην παιδική λογοτεχνία, θα έλεγα πως και τα δύο συγγραφικά πεδία έχουν κοινή αφετηρία κι αυτή δεν είναι άλλη από την παιδική ηλικία, διαπραγματεύονται όμως το ίδιο ή άλλο υλικό με αρκετά διαφορετικό κώδικα. Φαίνεται όμως πως, για μένα τουλάχιστον, ποίηση και παιδική λογοτεχνία μπορούν να εναλλάσσονται, σχεδόν όπως το φθινόπωρο διαδέχεται το καλοκαίρι...