Ένα παράξενο τρίγωνο. Ο Χέμινγουεϊ θεωρούσε τον Φιτζέραλντ επιστήθιο φίλο του και το ίδιο ένιωθε κι εκείνος. Μόνο που η Ζέλντα είχε άλλη γνώμη. Πίστευε πως η φιλία τους δεν ήταν και τόσο αγνή και πως στη στενή σχέση τους υπέβοσκε η ομοφυλοφιλία.
Η αλήθεια είναι πως από την αρχή ο «Πάπα» δεν τα πήγε και πολύ καλά με τη σύζυγο του φίλου του. Τη χαρακτήριζε ανισόρροπη και κακή επιρροή – η οποία, βέβαια, νοσηλεύτηκε για σχιζοφρένεια τη δεκαετία του ’30.
Μάλιστα, ο ίδιος είχε δηλώσει στον βιογράφο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, τον Απρίλιο του 1950: «Πιστεύω πως επί της ουσίας κάποιος γράφει για δύο ανθρώπους: τον εαυτό του, τον οποίο προσπαθεί να τελειοποιήσει ή, εάν δεν τα καταφέρει, να τον παρουσιάσει τουλάχιστον σαν υπέροχο, και έπειτα για αυτούς που αγαπάει, είτε μπορούν να διαβάσουν ή να γράψουν, είτε είναι ζωντανοί ή νεκροί. Πιστεύω πως ο Σκοτ, μέσα σ’ αυτή την παράξενη, μπερδεμένη, καθολική μονογαμία του, γράφει για τη Ζέλντα και, όταν έχασε κάθε ελπίδα γι’ αυτή και εκείνη κατέστρεψε κάθε εμπιστοσύνη που της είχε, τότε καταστράφηκε».
Πολλά χρόνια νωρίτερα, τη δεκαετία του ’20, όταν οι δύο φίλοι γνωρίστηκαν στο Παρίσι, ο Χέμινγουεϊ θεωρούσε πως η Ζέλντα ενθάρρυνε τον Σκοτ να πίνει πολύ, όταν δεν έγραφε. Και εκείνη βέβαια ανταπέδωσε, μόλις κυκλοφόρησε η νουβέλα του Ο ήλιος ανατέλλει ξανά, την οποία μίσησε από την πρώτη στιγμή, χαρακτηρίζοντάς τη με τα χειρότερα λόγια, και μάλιστα σε γλώσσα του πεζοδρομίου.
Όλη η πικρία σ’ αυτή την ιδιόμορφη σχέση του ζευγαριού καταγράφηκε από τη βιογράφο της Ζέλντα, πριν από περίπου μια δεκαετία, μιλώντας στον Observer: «Η Ζέλντα πάντοτε έμοιαζε σαν μια μοναδική ηρωίδα από κάποια νουβέλα. Υπήρξε μια γυναίκα που λάτρευε αλλά και ταυτόχρονα μισούσε τον σύζυγό της, ο οποίος με τη σειρά του τη λάτρευε, την καταπίεζε και την έκανε θύμα του. Η μελοδραματική ζωή της θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα».
Αυτό ήταν άλλωστε και ο γάμος τους. Από τη μια η ερωτική σχέση της Ζέλντα με έναν Γάλλο πιλότο, από την άλλη οι υποψίες της ότι ο σύζυγός της είχε ομοφυλοφιλική σχέση με τον Χέμινγουεϊ. Και, βέβαια, οι κατηγορίες και από τις δύο πλευρές ότι ο ένας χαντάκωσε τη ζωή του άλλου. Η ενόχληση του Φιτζέραλντ όταν εκείνη χρησιμοποίησε την κοινή ζωή τους για το βιβλίο της και, βέβαια, εκείνος που χρησιμοποίησε στοιχεία της στο Τρυφερή είναι η νύχτα.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η περιγραφή του Χέμινγουεϊ, για τις αμφιβολίες που είχε ο Φιτζέραλντ για τον ανδρισμό του, σε μια καθαρά ανδρική συζήτηση, πού αλλού... στις τουαλέτες των ανδρών:
Φιτζ.: «Η Ζέλντα λέει πως, έτσι όπως είμαι φτιαγμένος, δεν θα μπορούσα να κάνω καμία γυναίκα ευτυχισμένη. Και αυτό είναι κάτι που την ενοχλεί κατά βάση. Λέει πως είναι θέμα μεγέθους. Δεν μπορώ να νιώσω το ίδιο από τη στιγμή που μου το είπε και πραγματικά θα ήθελα να ξέρω».
Χέμ.: «Έλα τότε από το “γραφείο”».
Φιτζ.: «Πού είναι αυτό το γραφείο;»
Χέμ.: «Στην τουαλέτα».
Φιτζ.: «Η Ζέλντα λέει πως, έτσι όπως είμαι φτιαγμένος, δεν θα μπορούσα να κάνω καμία γυναίκα ευτυχισμένη. Και αυτό είναι κάτι που την ενοχλεί κατά βάση. Λέει πως είναι θέμα μεγέθους. Δεν μπορώ να νιώσω το ίδιο από τη στιγμή που μου το είπε και πραγματικά θα ήθελα να ξέρω».
Χέμ.: «Έλα τότε από το “γραφείο”».
Φιτζ.: «Πού είναι αυτό το γραφείο;»
Χέμ.: «Στην τουαλέτα».
«Ύστερα απ’ αυτό, επιστρέψαμε στο δωμάτιο και καθίσαμε στο σαλόνι», διηγείται ο «Πάπα».
Χέμ.: «Είσαι απολύτως εντάξει. Δεν τρέχει κάτι μαζί σου. Απλώς το κοιτάζεις από πάνω και το βλέπεις διαφορετικά. Για πήγαινε στο Λούβρο και δες τα αγάλματα και μετά πήγαινε σπίτι και κοίταξε τον εαυτό σου προφίλ».
Φιτζ.: «Αυτά τα αγάλματα δεν απεικονίζουν και πολύ την πραγματικότητα».
Χέμ.: «Μια χαρά είναι. Πολλοί άνθρωποι θα την έβρισκαν μαζί τους».
Φιτζ.: «Αυτά τα αγάλματα δεν απεικονίζουν και πολύ την πραγματικότητα».
Χέμ.: «Μια χαρά είναι. Πολλοί άνθρωποι θα την έβρισκαν μαζί τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου