Η Κέλλυ Αλχανάτη σε α΄ πρόσωπο

Συχνά αναπολώ την παιδική μου ηλικία... Την ανεμελιά, τις σκανταλιές, τα γεμάτα φαντασία παιχνίδια που σκαρφιζόμουν με τις φίλες μου. Τον αυθορμητισμό, τα γέλια, την αγνότητα αλλά και την απόλυτη δημιουργικότητα. Περνούσαμε τόσα απλά αλλά συγχρόνως τόσο όμορφα. Στήναμε ολόκληρα θεατρικά σε ένα υπαίθριο θεατράκι με κοστούμια φτιαγμένα από χαρτί και σκηνικά φτιαγμένα από πέτρες. Περαστικοί, και φυσικά οι γονείς μας, μας χειροκροτούσαν περήφανοι και εμείς φουσκώναμε σαν τα παγώνια από την χαρά μας. Λάστιχο, κουτσό, κρυφτό, τι να πρωτοθυμηθώ... Κάναμε ποδήλατο στην παραλία και απολαμβάναμε τον καθαρό αέρα και τη θάλασσα ήρεμη δίπλα μας, χωρίς ανησυχία πως κάποιος θα μας κυνηγήσει, θα μας κλέψει....

Όχι δεν είμαι τόσο μεγάλη, οι κίνδυνοι υπήρχαν και τότε, η αλήθεια να λέγεται. Αλλά στο δικό μου μυαλουδάκι υπήρχαν μόνο το παιχνίδι, η παρέα και η χαρά! Η παρέα, κυρίως αυτή. Οι φίλες μου ήταν η πρώτη μου σκέψη, τις έβαζα αμέσως μετά την οικογένεια, από την ώρα που ξυπνούσα και μέχρι την ώρα που κοιμόμουν σκεφτόμουν τις τρέλες και τις συζητήσεις μας. Τις λάτρευα τις φίλες μου. Και τις λατρεύω και τώρα. Όμως τώρα δεν είμαι παιδί... Και ενώ μόνο καλά έχω να θυμάμαι από τις παρέες μου στην παιδική μου ηλικία, κάπου κρυμμένους στο πίσω μέρος του μυαλού μου κρατάω τους τσακωμούς μας. Και ήταν αρκετοί. Άλλα όχι σημαντικοί. Γιατί αν και μικρές, γνωρίζαμε πως η φιλία είναι σημαντική και πάντα βρίσκαμε τρόπο και τις λύναμε τις διαφορές μας, όποιες και αν ήταν. Γιατί αγαπιόμασταν. Γιατί είχε αξία το παρεάκι μας. Είχαν αξία τα συναισθήματα μας. Μετρούσαν!

Και τώρα μεγάλωσα. Και έκανα τη δική μου οικογένεια. Και τη βάζω πάνω από όλα! Και τα δύο υπέροχα κορίτσια μου κάνανε και αυτά τα δικά τους παρεάκια. Που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα δικά μου. Γιατί δεν άλλαξε τίποτα. Κορίτσια διαφορετικά μεταξύ τους, το καθένα με τον χαρακτήρα του. Παρεάκια. Όποια μαμά διαβάσει το τρίτο παραμύθι μου, Το παρεάκι των λουλουδιών», σίγουρα θα φέρει στο νου της δικές της χαρούμενες παιδικές στιγμές και αντίστοιχους καβγάδες. Γιατί είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γιατί η φιλία είναι απαραίτητη και όλοι την έχουμε ανάγκη, σε όποια ηλικία και αν είμαστε. Οι κόρες μου αγαπιούνται με τις φίλες τους. Υπάρχουν όμως και εντάσεις. Οι τσακωμοί τους είναι συχνοί και οι λόγοι που τους προκαλούν ασήμαντοι. Έτσι δεν γίνεται συνήθως; Όμως, τα μικρά γλυκά κορίτσια μου ζορίζονται και νομίζουν πως ξαφνικά δεν είναι πια φίλες και στεναχωριούνται πολύ. Μετά από λίγο βέβαια τα ξαναβρίσκουν. Και ζητάνε συγνώμη. Και ξεκινάνε πάλι από την αρχή.

Το παρεάκι των λουλουδιών Κέλλυ Αλχανάτη
Εικονογράφηση Χρύσα Σπυρίδωνος
Μίνωας 32 σελ.
ISBN 978-618-02-0590-9
Τιμή € 10,90

Η αγάπη πάντα νικά. Αυτό θέλω να διδάξω στα παιδιά μου και στα παιδιά όλου του κόσμου. Γι’ αυτό και έγραψα Το παρεάκι των λουλουδιών. Για να μιλήσω για τη σπουδαιότητα της φιλίας. Για να τονίσω τη σημαντικότητα της συγνώμης. Για να μάθω στα παιδιά μας να είναι δοτικά, καλοσυνάτα. Να εμπιστεύονται. Να θυσιάζονται. Να μην διστάζουν να δείξουν το ενδιαφέρον τους με κάθε τρόπο. Να εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους χωρίς ντροπή, με χαμόγελο. Να δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Η αγάπη είναι μεγάλη περιουσία. Η μεγαλύτερη.

Τα παιδιά είναι το μέλλον, είναι ευτυχία, είναι ο κόσμος όλος. Γι’ αυτό και έφτιαξα ένα παρεάκι από λουλούδια. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν και ανθίζουν καθημερινά και γεμίζουν τους γύρω τους χαρά και παιδικά χαμόγελα. Γιατί τα παιδιά είναι όμορφα. Και μοσχοβολάνε! Έτσι και η Ορτανσία, η Παπαρούνα, η Μαργαρίτα και το Τριαντάφυλλο. Το άφυλλο. Που το λένε έτσι γιατί δεν έχει φύλλα. Ούτε και φίλους... Όμως μέσα στο καταπράσινο και φιλόξενο δάσος όλα αυτά αλλάζουν. Η αγνή φιλία και η άδολη αγάπη που προσφέρουν τα τρία λουλούδια στο δύστροπο τριαντάφυλλο, το μαλακώνει. Το αλλάζει. Και ενώ τις φοβίζει και τις φορτώνει ψέματα, κακίες και υπερβολές χωρίς να τις λυπάται με μόνο του στόχο να τις χωρίσει, εκείνες δεν λυγίζουν. Εμπιστεύονται η μια την άλλη. Ενδιαφέρονται. Πραγματικά. Και βάζουν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη για να σώσουν το λουλούδι που τις στενοχώρησε... Και το συγχωρούν. Και τότε το τριαντάφυλλο αλλάζει ολοκληρωτικά! Βγάζει φύλλα γιατί αποκτά φίλες. Γίνεται ευαίσθητο και καλοσυνάτο γιατί το αγαπάνε. Αποκτά φίλες πραγματικές. Και γίνεται ίδιο με αυτές. Πρόσχαρο και χαμογελαστό και όχι δύστροπο και θυμωμένο. Και το παρεάκι μεγαλώνει. Ένα μπουκέτο από πολύχρωμα λουλούδια που χαμογελάνε.

Πόσο όμορφη είναι η αληθινή αγάπη. Πόσο σπουδαία είναι η πραγματική φιλία. Πόσο γλυκά τα αγνά παιδικά συναισθήματα που δίνονται με τόση ευκολία και χωρίς αντάλλαγμα. Το παρεάκι των λουλουδιών ξεδιπλώνει το μεγαλείο της φιλίας και μαθαίνει στα παιδάκια αλλά και στους μεγάλους να αγαπάνε δίχως όρια. Γιατί όλοι κρύβουμε αγάπη μέσα μας.