Έχοντας προεπιλέξει το καινούργιο μυθιστόρημα να αφορά το πιο πρόσφατο παρελθόν του τώρα μας, να κινείται στα όρια του σύγχρονου δηλαδή, αναδύθηκαν οι τρεις μέγιστοι ιστορικοί σταθμοί της ύστερης νεώτερης ιστορίας μας: 4η Αυγούστου-Μεταξάς, Αλβανικό Έπος-Κατοχή-Εμφύλιος και ύστερα Χούντα. Επί τρία χρόνια μελέτησα την ιστορία και τα ήθη, αναζητώντας ρεαλισμό και τη σωστή ατμόσφαιρα. Συνέλεγα και κατάπινα πληροφορίες. Ώσπου χόρτασα! Μπούχτισα! Ειλικρινά και έντιμα, θεωρώ πως μπήκα τόσο βαθιά στην εποχή που κάποια στιγμή, όπως στα μακροβούτια, έπρεπε να βγω.
Κι άρχισα να γράφω. Ένα βαθύ ψυχογραφικό μυθιστόρημα. Καταπιάστηκα με τα δρώμενα της ανθρώπινης ψυχής σε αυτό το συγκεκριμένο ιστορικό περιβάλλον. Τι γίνεται όταν πάνω στον άνθρωπο αμείλικτα παίζουν η Ιστορία και τα ήθη της εποχής του. Το ερώτημά μου ήταν αν οι νέοι άνθρωποι και τα παιδιά θα συνέχισαν την ζωή τους ίδια, σαν να μην είχαν ζήσει τα θηριώδη γεγονότα του καιρού τους. Ή αν η ψυχή τους απέκτησε μια χαρακιά και λόγω αυτής η ζωή τους άλλαξε, μετατοπίστηκε από την πορεία που θα είχε κανονικά. Δεν ήταν ακριβώς ερώτημα, γιατί το πιστεύω και το υποστηρίζω.
Δεν σταμάτησα εκεί. Συνέχισα με τη μετέπειτα ζωή των ηρώων. Με την αλυσιδωτή σχέση δράσης-αντίδρασης, με το ανθρώπινο πάρε-δώσε, διερωτήθηκα αν και κατά πόσο επηρεάστηκε μετέπειτα το οικογενειακό τους περιβάλλον, το εργασιακό και γενικά η κοινωνία. Πάλι δεν ήταν ερώτηση. Έχοντας την απάντηση, στην πλοκή έφερα έναν αριστερό νέο σώγαμπρο σε σπίτι χουντικών για τη μεγίστη σύγκρουση.
 |
| Το χνάρι που δεν έσβησε Νοέλ Μπάξερ Διόπτρα / 656 σελ. / ISBN 978-960-605-025-1 / Τιμή € 17,70 |
Κυλάω το μυθιστόρημα στα 1990. Εκεί το φέρνω τούμπα. Γιατί ένας νεαρός θα ανακαλύψει στο υπόγειο του σπιτιού του το πανωφόρι του πατέρα του, που τον έχει χάσει δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, όταν ο νεαρός αυτός ήταν στην Β΄ Δημοτικού. Ένα χνάρι. Το χνάρι που δεν έσβησε! Από κει θα ξεκινήσει την πορεία αναζήτησης της αληθινής ταυτότητας του πατέρα του. Παράλληλα, τη δική του πορεία άνδρωσης. Το θέμα αυτό, της χαμένης ταυτότητας, είναι συγκλονιστικό. Κι ας το κατέγραψα και θεωρητικά τελείωσα με δαύτο, με συγκινεί ακόμα. Χάρισα σε αυτόν τον ήρωα τον ύψιστο ρόλο της κάθαρσης γιατί δεν μπορούσα να του αντισταθώ.
Από άποψη τεχνικής της γραφής, χρησιμοποίησα αρκετά τον μαγικό ρεαλισμό γιατί έκρινα πως χρειαζόταν να δίνω στον αναγνώστη μου μαξιλάρια. Μια ανάπαυση της λογικής. Εξομολογούμαι, κι επειδή μου αρέσει πολύ να πετάω όταν γράφω. Έγινε με τα τοπωνύμια, με μια εκδοχή του χορού της Σαλώμης και με μια ολόκληρη ηρωίδα, την Λεώνη. Στο ίδιο θέμα της γραφής, με προκαλούσε να έχω άντρα συμπρωταγωνιστή. Μάλιστα το τόλμησα και μίλησα σε πρώτο πρόσωπο, με τη φωνή του. Συγγραφικά, ένιωσα έτοιμη. Έτσι γεννήθηκε το Το χνάρι που δεν έσβησε, που κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου