Τραβιάτα
Μουσική διεύθυνση: Ηλίας Βουδούρης
Σκηνοθεσία - σκηνικά - κοστούμια - φωτισμοί: Νίκος Σ. Πετρόπουλος
Σκηνοθεσία - σκηνικά - κοστούμια - φωτισμοί: Νίκος Σ. Πετρόπουλος
ΠΡΕΜΙΕΡΑ 15 ΜΑΙΟΥ 2015
15, 16, 17, 20, 22, 23 Μαΐου 2015
Θέατρο Ολύμπια
Ώρα έναρξης: 20.00
Ώρα έναρξης: 20.00
Χορογραφία: Πέτρος Γάλλιας
Διεύθυνση χορωδίας: Αγαθάγγελος Γεωργακάτος
| Βιολέτα Βαλερύ: | Mυρτώ Παπαθανασίου (15, 17, 22/5) |
| Φραντσέσκα Ντόττο (16, 20, 23/5) | |
| Φλόρα Μπερβουά: | Αγγελική Καθαρίου (15, 16, 17/5) |
| Ειρήνη Αθανασίου (20, 22, 23/5) | |
| Αννίνα: | Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη (15, 17, 22/5) |
| Αικατερίνη Κρασσά (16, 20, 23/5) | |
| Αλφρέντο Ζερμόν: | Αντώνης Κορωναίος (15, 17, 22/5) |
| Γιάννης Χριστόπουλος (16, 20, 23/5) | |
| Τζόρτζιο Ζερμόν: | Δημήτρης Πλατανιάς (15, 17, 22/5) |
| Διονύσης Σούρμπης (16, 20, 23/5) | |
| Γκαστόνε: | Άλεξ Τσιλογιάννης (15, 17, 22/5) |
| Nίκος Τσαούσης (16, 20, 23/5) | |
| Βαρόνος Ντουφόλ: | Κώστας Ντότσικας (15, 17, 22/5) |
| Χρήστος Αμβράζης (16, 20, 23/5) | |
| Μαρκήσιος του Ομπινύ: | Νικόλαος Καραγκιαούρης (15, 17, 22/5) |
| Βασίλης Κωστόπουλος (16, 20, 23/5) | |
| Δόκτωρ Γκρανβίλ: | Διονύσης Τσαντίνης (15, 17, 22/5) |
| Παύλος Σαμψάκης (16, 20, 23/5) | |
| Τζουζέππε: | Θανάσης Ευαγγέλου (15, 17, 22/5) |
| Μανώλης Λορέντζος (16, 20, 23/5) | |
| Μαντατοφόρος / Οικονόμος: | Θεόδωρος Μωραΐτης (15, 17, 22/5) |
| Βασίλης Ασημακόπουλος (16, 20, 23/5) |
Συμμετέχουν η Ορχήστρα, η Χορωδία και μέλη του Μπαλέτου της ΕΛΣ
H Εθνική Λυρική Σκηνή ολοκληρώνει τη χειμερινή περίοδο στο Θέατρο Ολύμπια στις 15, 16, 17, 20, 22, 23 Μαΐου, με τη δημοφιλέστατη Τραβιάτα του Βέρντι, την τραγική ιστορία της «κυρίας με τις καμέλιες» που θα παρουσιαστεί στην κλασική σκηνοθεσία του Νίκου Σ. Πετρόπουλου, σε μουσική διεύθυνση Ηλία Βουδούρη.
Πασίγνωστες άριες και ντουέτα ντύνουν μία από τις πιο αγαπητές ιστορίες μεγάλου έρωτα, ματαιωμένου από τις κοινωνικές συμβάσεις. Η όπερα περιγράφει τον έρωτα μιας εταίρας με γόνο καλής οικογένειας του Παρισιού. Η σχέση προκαλεί την αντίδραση της οικογένειας του νέου, το ζευγάρι χωρίζει και ξανασυναντιέται λίγο πριν το θάνατο της κοπέλας. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου της όπερας.
Η πρεμιέρα της Τραβιάτας, το 1853 στο Τεάτρο Φενίτσε της Βενετίας αναφέρεται συνήθως ως μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην Ιστορία της Όπερας. "Η Τραβιάτα ήταν ένα φιάσκο, μην ψάχνεις να βρεις δικαιολογία, απλώς έτσι είναι", έγραφε την επομένη κιόλας, στις 7 Μαρτίου 1953 ο Βέρντι στον εκδότη του Τίτο Ρικόρντι. Ενάμιση αιώνα αργότερα, το αριστούργημα του Βέρντι αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του ρεπερτορίου με εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο στις όπερες όλου του κόσμου και με χιλιάδες θεατών να τις παρακολουθούν εκστατικά.
Στην Εθνική Λυρική Σκηνή, η οποία περιέλαβε το έργο το 1942 στο δραματολόγιό της, παρουσιάζοντάς το στο θέατρο της Πλατείας Κλαυθμώνος, σπουδαίοι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν συνεργαστεί σε παραγωγές της Τραβιάτας, όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, καθώς και σχεδόν όλοι οι σπουδαίοι Έλληνες Μονωδοί.
Στην Τραβιάτα ο Βέρντι επιτυγχάνει ένα λεπτομερές ψυχογράφημα της ηρωίδαςτου. Ανάλογα με τις μεταπτώσεις στην ψυχολογία της, ο Βέρντι συνθέτει για την φωνή με διαφορετικό τρόπο στην κάθε πράξη. Στην Α΄ Πράξη η ηδονική ελευθεριότητα και το λαμπερό πλην παρακμιακό Παρίσι περιγράφονται με μουσική που απαιτεί δεξιοτεχνικές ικανότητες της υψιφώνου που ερμηνεύει τον ρόλο του τίτλου. Στην Β' Πράξη η γαλήνη της ζωής στη φύση και τα βαθιά συναισθήματα της ηρωίδας αποδίδονται με την θερμή φωνή της λυρικής σοπράνο, ενώ η τραγική κατάληψη του ματαιωμένου έρωτα αναδεικνύεται με τις σκούρες αποχρώσεις της φωνής που εκφράζουν τον πόνο και την απόγνωση.
Κάθε σημείο της μουσικής της Τραβιάτας συνδέεται άμεσα με την εξέλιξη της δράσης και την τραγική κατάληψη. Η δημοφιλέστατη εισαγωγή λειτουργεί σαν χρονικά ανεστραμμένη αναδρομή: ξεκινά σκοτεινά με το θέμα της Βιολέττας λίγες ώρες πριν τον θάνατό της και σταδιακά φωτίζεται, καθώς η μουσική "θυμάται" τον άτυχο έρωτα. Γίνεται όλο και πιο φωτεινή και καταλήγει στην αρχή της ιστορίας, στις πρώτες ανέμελες μέρες καθώς η αυλαία σηκώνεται στην λαμπερή δεξίωση από την οποία ξεκίνησαν όλα. Τα χορωδιακά μέρη συνεισφέρουν εξίσου στην δημιουργία δραματικής έντασης: το χορωδιακό των ταυρομάχων προαναγγέλλει έμμεσα την εξεύρεση ενός θύματος, ενώ το αντίστοιχο καρναβαλικό δηλώνει την αμφισημία της κατάστασης υπογραμμίζοντας αφενός την τραγικότητα της στιγμής, αλλά και την υποκρισία της κοινωνίας απέναντι στην "παραστρατημένη".
Η ιστορική πλέον παραγωγή στην κλασική σκηνοθεσία και τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Σ. Πετρόπουλου, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2001 στο θέατρο Ολύμπια και έκτοτε έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία σε όλες τις αναβιώσεις της, επιστρέφει στην ιστορική έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην οδό Ακαδημίας με ένα εκλεκτό καστ πρωταγωνιστών σε μουσική διεύθυνση Ηλία Βουδούρη.
Η Τραβιάτα με μια ματιά
Ο συνθέτης / Ο Τζουζέππε Βέρντι, ο διασημότερος συνθέτης του ιταλικού Ρομαντισμού, γεννήθηκε στο Λε Ρόνκολε της βόρειας Ιταλίας το 1813 και πέθανε στο Μιλάνο το 1901. Σπούδασε μουσική στο επαρχιακό Μπουσσέτο και στη συνέχεια στο Μιλάνο. Τα πρώτα του έργα γράφηκαν μέσα στο επαναστατικό κλίμα της εποχής, απηχώντας ιδεολογικά τον αγώνα για την απελευθέρωση των ιταλικών κρατιδίων από τους Αυστριακούς και την ενοποίησή τους σε κυρίαρχη χώρα. Η ενασχόληση του Βέρντι με την πολιτική τον ανέδειξε σε εθνικό σύμβολο. Ως ακροστιχίδα το σύνθημα «Viva Verdi» σήμαινε «Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμανουήλ βασιλιάς της Ιταλίας»-«Viva Vittorio Emanuele Re D’ Italia». Το 1861 ο συνθέτης εξελέγη μέλος του πρώτου ιταλικού κοινοβουλίου. Διασημότερες όπερές του είναι οι Ναμπούκκο (1842), Μάκμπεθ (1847/1865), Ριγολέττος (1851), Ο τροβαδούρος (1853), Η παραστρατημένη/Τραβιάτα (1853), Η δύναμη του πεπρωμένου (1862), Αΐντα (1871), Οθέλλος (1887) και Φάλσταφ (1893).
Με τη μουσική του ο Βέρντι εξέφρασε σε αισθητικό επίπεδο το πνεύμα του ώριμου Ρομαντισμού και σε πολιτικό επίπεδο την επιθυμία των συμπατριωτών του να δουν την Ιταλία ελεύθερη και ενωμένη. Αγαπήθηκε από ιδιαίτερα πλατύ κοινό και απέκτησε εξαρχής δημοτικότητα που παραμένει αμείωτη μέχρι σήμερα. Στις ιστορικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες του 19ου αιώνα, ο Βέρντι υπήρξε ο συνθέτης που έζησε εκείνη τη μοναδική στιγμή στην Ιστορία της μουσικής, κατά την οποία η υψηλή τέχνη έγινε ταυτόχρονα και λαϊκή.
Το έργο / Το ποιητικό κείμενο της τρίπρακτης όπερας Τραβιάτα – «Η παραστρατημένη»– υπογράφει ο Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε (1810-1876). Βασίζεται στο θεατρικό έργο Η κυρία με τις καμέλιες (1852) του Αλέξανδρου Δουμά υιού (1824-1895) και αφορά την ιστορία της Μαρί Ντυπλεσσί (1824-1847), διάσημης «εταίρας» της παρισινής κοινωνίας, με την οποία σχετιζόταν ο ίδιος ο Γάλλος συγγραφέας. Ως μυθιστόρημα το έργο δημοσιεύτηκε το 1848, μόλις ένα χρόνο μετά το θάνατο της 23χρονης Ντυπλεσσί από φυματίωση. Στο Παρίσι, πιθανώς τον Φεβρουάριο του 1852, ο Βέρντι παρακολούθησε τη θεατρική εκδοχή, επίσης του Δουμά υιού. Συνεπαρμένος, αποφάσισε για πρώτη φορά να απευθυνθεί στο κοινό μέσα από ένα θέμα σύγχρονο, στοχεύοντας σε ένα είδος κοινωνικής κριτικής.
Πρεμιέρες / Η παγκόσμια πρώτη παρουσίαση της όπερας πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαρτίου 1853 στο περίφημο Μεγάλο Θέατρο ο Φοίνικας της Βενετίας. Στη συνέχεια ο Βέρντι επεξεργάστηκε αρκετά μέρη κυρίως της Β΄ Πράξης και παρουσίασε εκ νέου το έργο του στις 6 Μαΐου 1854 στο Θέατρο Αγίου Βενέδικτου της Βενετίας.
Στις 29 Οκτωβρίου 1855 η Τραβιάτα δόθηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο Αγίου Ιακώβου –ή Σαντζάκομο– της Κέρκυρας, η οποία ήταν τότε πρωτεύουσα του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων, κράτους και προτεκτοράτου της Μεγάλης Βρετανίας ως το 1864. Στην Αθήνα η όπερα παρουσιάστηκε δύο χρόνια αργότερα, στις 31 Οκτωβρίου 1857. Από την Εθνική Λυρική Σκηνή η Τραβιάταπρωτοπαρουσιάστηκε στο θερινό θέατρο της πλατείας Κλαυθμώνος στις 30 Ιουλίου 1942, με τη Μιρέιγ Φλερύ (Βιολέττα), τον Νίκο Γλυνό (Αλφρέντο) και τον Χριστόφορο Αθηναίο (Ζερμόν). Διεύθυνε ο Λεωνίδας Ζώρας.
Σύνοψη
Α’ Πράξη / Στην κατοικία της Βιολέττας Βαλερύ στο Παρίσι, Αύγουστος, περ. 1850. Κατά τη διάρκεια δεξίωσης ο Γκαστόνε, υποκόμης του Λετοριέρ, συστήνει στη Βιολέττα –νεαρή γυναίκα ελευθέριων ηθών, γνωστή στην παρισινή υψηλή κοινωνία– άλλον ένα θαυμαστή της: τον Αλφρέντο Ζερμόν. Έπειτα από πρόποση του ίδιου νεαρού, οι καλεσμένοι περνούν στην αίθουσα χορού. Η Βιολέττα, με εμφανή συμπτώματα φυματίωσης, μένει πίσω. Της παραστέκεται ο Αλφρέντο, ο οποίος της εξομολογείται το μεγάλο του έρωτα. Όταν όλοι αποχωρούν, η Βιολέττα αναρωτιέται αν αυτός ο νέος με τα αγνά αισθήματα θα μπορούσε να τη λυτρώσει από τον τρόπο ζωής της.
Β’ Πράξη, 1η Σκηνή / Εξοχική κατοικία στα περίχωρα του Παρισιού, Ιανουάριος, περ. 1851. Η Βιολέττα και ο Αλφρέντο συζούν κιόλας τρεις μήνες. Όταν εκείνος μαθαίνει ότι η αγαπημένη του μεταπωλεί τα υπάρχοντά της για να τους συντηρεί, αποφασίζει να επιστρέψει στο Παρίσι προκειμένου να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του. Κατά την απουσία του, ο πατέρας Ζερμόν επισκέπτεται κρυφά τη Βιολέττα. Της ζητά να εγκαταλείψει τον Αλφρέντο. Υποστηρίζει ότι η σχέση του γιου του με μία «εταίρα» απειλεί το μέλλον της κόρης του, η οποία και ετοιμάζεται να παντρευτεί. Συντετριμμένη, η Βιολέττα πείθεται να θυσιάσει τον έρωτά της. Όταν ο επιστρέφει Αλφρέντο, τον αποχαιρετά προφασιζόμενη πως φεύγει για λίγο. Αργότερα με ένα γράμμα τον πληροφορεί ότι τον εγκαταλείπει. Ο Ζερμόν προσπαθεί να καθησυχάσει το γιο του, ωστόσο εκείνος, μη γνωρίζοντας την αλήθεια, ορκίζεται εκδίκηση.
2η Σκηνή / Στο μέγαρο της Φλόρας Μπερβουά στο Παρίσι. Καλεσμένοι διασκεδάζουν. Καταφτάνει ο Αλφρέντο και κατόπιν η Βιολέττα συνοδευόμενη από έναν παλαιότερο θαυμαστή της, το βαρόνο Ντουφόλ. Ο Αλφρέντο παίζει χαρτιά και κερδίζει μεγάλα ποσά. Ενώ οι καλεσμένοι έχουν αποσυρθεί για το δείπνο, ο Αλφρέντο και η Βιολέττα συνομιλούν μόνοι. Εκείνη φοβάται για τη ζωή του και τον παρακαλεί να φύγει. Για να τον πείσει, του λέει πως αγαπά το βαρόνο. Ακούγοντας τα λόγια αυτά, οργισμένος, ο Αλφρέντο την προσβάλλει μπροστά στους καλεσμένους. Πετά με περιφρόνηση στα πόδια της τα χρήματα που κέρδισε στα χαρτιά, λέγοντας πως την αποπληρώνει για τις υπηρεσίες που του παρείχε στο παρελθόν. Ο πατέρας του τον επιτιμά για την ανάρμοστη συμπεριφορά του, ενώ ο Ντουφόλ ρίχνει το γάντι στο νεαρό.
Γ’ Πράξη / Στο υπνοδωμάτιο της Βιολέττας, Φεβρουάριος. Στη φθισική Βιολέττα απομένουν μονάχα λίγες ώρες ζωής. Διαβάζει ξανά ένα γράμμα του πατέρα Ζερμόν: Την ενημερώνει ότι ο γιος του κατέφυγε στο εξωτερικό, αφού τραυμάτισε το βαρόνο κατά τη μονομαχία, αλλά θα επιστρέψει πολύ σύντομα στο πλευρό της, προκειμένου να ζητήσει συγγνώμη, καθώς γνωρίζει πλέον για την αυτοθυσία της. Απ’ έξω ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των καρναβαλιστών.
Ο Αλφρέντο εμφανίζεται εγκαίρως, και οι δύο νέοι ξανασμίγουν πανευτυχείς. Ονειρεύονται να φύγουν μαζί από το Παρίσι. Μόλις όμως η Βιολέττα σηκώνεται για να ντυθεί, καταρρέει. Ο γιατρός σπεύδει κοντά της, αλλά είναι πια πολύ αργά. Καταφτάνει επίσης ο Ζερμόν, εκλιπαρώντας τη για συγχώρεση. Η Βιολέττα δίνει στον Αλφρέντο ένα μενταγιόν με το αναμνηστικό της πορτρέτο, με την ευχή να παντρευτεί μια σύντροφο αντάξιά του. Ύστερα ξεψυχά στην αγκαλιά του αγαπημένου της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου