Ο Βρετανός Ντέιβιντ Γκίλμπερτσον (David Gilbertson), ανεξάρτητος σύμβουλος επιχειρήσεων σήμερα στο Λονδίνο, ύστερα από μακρόχρονη κι επιτυχημένη καριέρα ως μέλος διοικητικών συμβουλίων σημαντικών επιχειρήσεων, πιστεύει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν λάθος όταν καταλήγουν να εργάζονται πολύ σκληρά και για πολλές ώρες. «Θεωρούν ότι είναι καλό σημάδι. Αφού εργάζονται σκληρά, όλη μέρα, λογικά θα πρέπει να κάνουν καλή δουλειά. Όχι απαραίτητα. Όσοι κοπιάζουν δεν είναι απαραίτητα αποτελεσματικοί».Αυτό λέω κι εγώ στους κατά καιρούς Έλληνες εργοδότες μου, αλλά δεν το καταλαβαίνουν…
Η Θεωρία του wine bar είναι άλλο ένα σύντομο εγχειρίδιο το οποίο απευθύνεται σε αυτούς που παλεύουν μέσα στον σύγχρονο και άκρως ανταγωνιστικό στίβο για επιβίωση κι επιτυχία. Είναι γραμμένο υπό μορφή πολύ σύντομων κειμένων, κάτι σαν εσωτερικά σημειώματα προς μαθητευόμενους ή εν ενεργεία επιχειρηματίες, συνοδευόμενο από χαρακτηριστικές εικονογραφήσεις και ατάκες κορυφαίων ανδρών – όχι απαραίτητα επιχειρηματιών.
Η γλώσσα της «ανάγκης»
Ο Γκίλμπερτσον, ο οποίος έχει εργαστεί κυρίως στον χώρο των μέσων επικοινωνίας (ήταν διευθύνων σύμβουλος της Informa, μητρικής της εφημερίδας Lloyd’s List που θεωρείται η αρχαιότερη του κόσμου), απευθύνεται προς τους αναγνώστες του με μια γλώσσα που γίνεται αμέσως αντιληπτή. Είναι η γλώσσα της καθημερινότητας των εταιρειών που καλούνται να αντιμετωπίσουν τόσο τον σκληρό εξωτερικό ανταγωνισμό όσο και ένα πλέγμα χρονοβόρων, δαπανηρών και συχνά ανούσιων εσωτερικών διαδικασιών· είναι η γλώσσα της «ανάγκης» για γρήγορες και βιώσιμες λύσεις.
Έχοντας αυτό το σκεπτικό κατά νου, ο συγγραφέας μπαίνει κατευθείαν «στο ψητό», συστήνοντας στους επίδοξους ή τους απεγνωσμένους συναδέλφους του ορισμένες έξυπνες λύσεις για το ξεμπλοκάρισμα ή την επιτάχυνση των επιχειρηματικών διαδικασιών. Όπως το ν’ αρχίζουν να αναθέτουν ορισμένες από τις λιγότερο σημαντικές αλλά πάντα χρονοβόρες λειτουργίες/καθήκοντα σε υφιστάμενούς τους.
Ειρωνεύεται μάλιστα τους εργοδότες που θέλουν να έχουν την απόλυτη ευθύνη για καθετί που συμβαίνει στην επιχείρησή τους, ακόμα και για το άνοιγμα της κεντρικής πόρτας. «Τέτοια αφεντικά θεωρούν τους εαυτούς τους αναντικατάστατους. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από δαύτους. Όσο είναι ζωντανοί, δεν ησυχάζουν ποτέ» γράφει με το γνωστό βρετανικό χιούμορ που είναι παρόν σε πολλά σημεία του βιβλίου. Ίσως ο Γκίλμπερτσον θα έπρεπε να περάσει μια βόλτα από την Ελλάδα – εδώ τα περισσότερα αφεντικά πληρούν την παραπάνω περιγραφή του…
Σύμφωνα με τον Γκίλμπερτσον, υπό τις παρούσες συνθήκες, οι επιχειρηματίες θα πρέπει να εγκαταλείψουν μια σειρά δεδομένα που τους κληροδότησε η κλασική επιχειρηματική παράδοση και να ενστερνιστούν τα νέα δεδομένα: θα πρέπει να αναγνωρίζουν γρήγορα και να προωθούν συστηματικά το ταλέντο στο εσωτερικό της εταιρείας τους, θα πρέπει να είναι γενναίοι αλλά όχι παράτολμοι, θα πρέπει να αφουγκράζονται τους πελάτες τους και να αποφεύγουν τις εικασίες αλλά να στηρίζονται στα στοιχεία των ερευνών: «Οι έξυπνοι μαρκετίστες συλλέγουν με προσοχή στοιχεία, τα ερμηνεύουν κι ύστερα ενεργούν με βάση τα ευρήματά τους» υποστηρίζει.
Ειρωνεύεται μάλιστα τους εργοδότες που θέλουν να έχουν την απόλυτη ευθύνη για καθετί που συμβαίνει στην επιχείρησή τους, ακόμα και για το άνοιγμα της κεντρικής πόρτας. «Τέτοια αφεντικά θεωρούν τους εαυτούς τους αναντικατάστατους. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από δαύτους. Όσο είναι ζωντανοί, δεν ησυχάζουν ποτέ».
Ζητείται χρόνος
Ο Γκίλμπερτσον, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοι σύμβουλοι επιχειρήσεων, δίνει μεγάλη βαρύτητα στον ανθρώπινο παράγοντα, χωρίς όμως να παραβλέπει τη δυναμική των ορθών δομών πάνω στις οποίες στηρίζεται και με τη βοήθεια των οποίων λειτουργεί μια επιχείρηση. Γι’ αυτό, ενώ είναι ένθερμος υποστηριχτής του ταλέντου ως το πλέον σημαντικό από τα περιουσιακά στοιχεία μιας εταιρείας, δεν παύει να επισημαίνει στους συναδέλφους του, στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων ή μάνατζερ, ότι η αναζήτηση ταλέντου είναι δύσκολη υπόθεση.
«Συχνά, οι επιχειρηματίες ή οι μάνατζερ θεωρούν ότι όλες οι μεγαλοφυΐες βρίσκονται εκτός των τειχών της δικής τους επιχείρησης»υποστηρίζει και σχολιάζει με ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο την πολιτική ορισμένων εταιρειών να φέρνουν απ’ έξω ανθρώπους για σημαντικές θέσεις ή μεγάλες δουλειές.
Με αυτό τον τρόπο συχνά στέλνουν ένα διπλό, λανθασμένο μήνυμα στους εργαζόμενούς τους: ή ότι «Ναι, σας σκεφτήκαμε για τη θέση και καταλήξαμε ότι δεν κάνετε» ή ότι «Όχι, δεν σας σκεφτήκαμε καν». Όσοι από τους αναγνώστες του Διάστιχου έχουν εργαστεί σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα ελληνικών επιχειρήσεων –όχι πολυεθνικών– είναι σίγουρο ότι το έχουν αντιμετωπίσει συχνά· είναι πάντα ο λάθος τρόπος.
Το βιβλίο του Γκίλμπερτσον περιέχει 28 σύντομα σημειώματα, ένα είδος επιστολών προς ναυτιλομένους στο πέλαγος των επιχειρήσεων, στα οποία περιγράφονται οι τρόποι και οι λύσεις που θα επιτρέψουν στους επιχειρηματίες να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, κερδίζοντας χρήματα και χρόνο. Χρόνο που μπορούν –και πρέπει, κατά τον συγγραφέα– να ξοδέψουν με μια ευχάριστη παρέα σε ένα wine bar σχεδιάζοντας την επόμενη επιχειρηματική κίνησή τους.
Η θεωρία του wine barΓκίλμπερτσον Ντέιβιντ
Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Ψυχογιός
128 σελ.
ISBN 978-618-01-0572-8
Τιμή: €9,90
Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Ψυχογιός
128 σελ.
ISBN 978-618-01-0572-8
Τιμή: €9,90
Θανάσης Αντωνίου
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου