Η Ομιλία μου στο ποιητικό ΄΄Τα Όνειρα Περπάτησαν Στη Γη΄΄ εκδ. ΄΄άπαρσις΄΄Αθήνα 2020 του Δ.Η.Μ.Η.Τ.Ρ.Η.. Ν.. Β.Α.Σ.Ι.Λ.Ε.Ι.Ο.Υ.-ΕΕΛ 10/2/2023
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.΄΄Εν αρχή είναι η Πρέβεζα΄΄ ο γενέθλιος τόπος του ποιητή και ο λογοτεχνικός του περίπλους, σε νέα Ιθάκη πνευματικής αναζήτησης αφού ΄΄η Ιθάκη ορισμό δεν έχει΄΄ και συνιστά -εξ αρχής- βεβαιωμένες προθέσεις και γνήσιο κοινωνικό μετερίζι εξόρυξης πνευματικών και ηθικών αξιών στη ζωή. Ο ποιητής, δεινός ορειβάτης των γεγονότων της καθημερινότητας, προσανατολίζεται στη ζωή, με διαρκή τη σπίθα της αναμονής και της δημιουργίας. Μόνιμος αναζητητής της ελπίδας και ΄΄οργανωτής της Άνοιξης΄΄ των ονείρων και των κατακτήσεων, οδοιπορεί με το δισάκι της ποίησης, με συνομιλητές τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, τον Θεοδωράκη...΄΄Τα όνειρά [ του ] περπάτησαν στη γη΄΄ αγωνιστικά και υποσχόμενα την επικοινωνία, την αντίσταση και το όνειρο, μ΄ ένα βαθύ βλέμμα για το μέλλον και αγωνιώδους επισκόπησης της πραγματικότητας. Γράφει σε. 11,΄΄Ηταν ο καιρός // που οι καρδιές πήραν φωτιά // ...του απόλυτου φωτός // και της απόλυτης ελπίδας // ...και ήρθε ο καιρός // ...των ψυχρών αγαλμάτων // των στεγνών λόγων // και των ανάπηρων ελπίδων // με μνημόσυνα και μύθους΄΄.Η ποίησή του περικλείει ευρύτερο πεδίο ιστορικής αναδρομής και κοινωνικού βιώματος, με πολλές διαπιστώσεις ανεκπλήρωτης δικαίωσης και ιστορικούς εναγκαλισμούς, με ποιητικές εκρήξεις και λυρικές-λεκτικές αναγομώσεις ιδεών. Ο άνθρωπος παραμένει παράγοντας των εξελίξεων και στο επίκεντρο της ποιητικής του. Η αφιέρωση στο Μίκυ Θεοδωράκη ενέχει όλο το εύρος της μουσικής και ποιητικής αδελφοποίησης του Ελληνικού Λόγου, με ορίζοντα παγκοσμιότητας , ΄΄ανυπότακτης καρδιάς΄΄ και Απέραντης Ελευθερίας΄΄ σελ. 32, και ΄΄αμετανόητοι δραπέτες // για της ψυχής μας τ΄ όνειρο΄΄. Η ψυχή του ποιητή πεταρίζει στον αείρροο χρόνο της συνεχούς δημιουργίας στα δρώμενα. Σπουδάζει το εφήμερο και οριοθετεί ψυχόρμητα και διαδρομικά το αύριο. Γνώστης των παλινδρομήσεων, των κοινωνικών καταστάσεων της προσκαιρότητας των υποσχέσεων ή των αρνήσεων της ζωής, και έμφορτος από αγάπη και ανταμώματα ψυχής και αλληλεγγύης, γράφει σελ. 29 ΄΄Πως το σύμπαν να χωρέσει την αγάπη μας // στους αιώνες τη μοιράζουμε // για ν΄ αντέξει την απεραντοσύνη΄΄. Καθοριστικός μοχλός, η ανόθευτη και καθαρόψυχη αγάπη προς τον συνάνθρωπο, μ΄ όλη την ευρύτητα της ηθικής και διανθρώπινης κοινωνικότητας που κρύβει. Γράφει,΄΄Η ποίησή, είναι η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου και των ονείρων του΄΄και κατ΄ επέκταση η απόλυτη έκφραση-συμμετοχή και πρακτική παρουσία στα δρώμενα και στο οραματικό του πεδίο της κοινωνικής αλλαγής, με ανθρωποκεντρικούς στόχους και προσωπική ευθύνη επιλογών. Γράφει σελ. 20, ΄΄Θέλω // να εκραγεί το πάθος // στη θέα του δίκιου΄΄ και σελ. 21,΄΄Τα πεθαμένα όνειρα μην τα λυπηθείς // ...τις μνήμες τις παλιές μη φοβηθείς // ...κοίτα κατάματα το δίκιο που΄ ρχεται γοργά //...κι΄ άνοιξε δρόμο στη καρδιά΄΄. Ποίηση της φωτιάς και της αγωνίας, του οράματος και της αναμέτρησης, με τον έρωτα και την αγάπη της συνύπαρξης και της θυσίας, για τη δύναμη του παρελθόντος, που γίνεται πνοή κι΄ ελπίδα για το μέλλον, για τον χθεσινό μαχητή της αλήθειας και του δίκιου, ΄΄μέσα στη σιωπή σου // ...όλα ήταν ειπωμένα // ...κι΄ όλα ήταν φως ανέσπερο΄΄ σελ. 58. Η ποίησή του διέρχεται τη ζωή με περίσσια τόλμη και σεβασμό κι΄ ατενίζει το αύριο με διανθρώπινο βλέμμα υπομονής και καρτερίας. Γράφει σελ. 35, ΄΄Σε κατακλυσμιαίο ωκεανό // πλέει το σκαρί μου // σαν άλλη κιβωτός // των ανθρώπων τα όνειρα // ορθόπλωρα κρατεί // διαθήκη στο μέλλον΄΄. Διαπλέοντας τα κοινωνικά πράγματα ο ποιητής Δημήτρης Βασιλείου, με τη δική του κιβωτό των ονείρων του και στοχοπροσηλωμένος στην ανθρώπινη δύναμη της αντίστασης και ενάντια στο μηδενισμό της ζωής και της εποχής, με πλώρη τη χαρά της ύπαρξης και της αέναης δημιουργίας. Οι στίχοι του είναι προσκλητήριο κοινωνικού αναστοχασμού, πρακτικής και ομοψυχίας. Είναι θανάσιμες μνήμες ιστορικές και μνημόσυνα δέησης, ακόμα ώρια πλεύση για νέους ορίζοντες κοινωνικής και ψυχικής κάθαρσης. Στα όνειρα που περπάτησαν στη γη, σελ 55, ΄΄οι νεκροί // δεν έχουν φορολογικά βάρη // ...στο κόσμο του σκότους // και του μηδενός //...άφησαν σε μας κληρονομιά // ...τα όνειρα του φωτός // και του σύμπαντος΄΄. Ποίηση προσηλωμένη στον άνθρωπο της δημιουργίας, της κοινωνικής αμεσότητας, της απαντοχής, της εγρήγορσης και της αυτόβουλης συμμετοχής, δρομολογημένη στη συλλογική μνήμη των γεγονότων, με ταχυδρομικό παραλήπτη κάθε προσωπικό λειτουργό της ισότητας, της διεκδίκησης και του οράματος.
Φίλτατε ποιητή Δημήτρη Βασιλείου καλοτάξιδο το βιβλίο σου.
Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Ο Δημ. Βασιλείου γεννήθηκε στις 4 Φλεβάρη του 1958 στην Πρέβεζα όπου και μεγάλωσε. Από το 1970 μένει στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτική Οικονομία στη Σοβιετική Ένωση [ 1978-1984 ] και έχει διδακτορικό [ Ph.D. ] στα οικονομικά. Από το 1989 εργάζεται ως οικονομολόγος στη Διεύθυνση Μελετών του Ο.Α.Ε.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου