ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΚΥΠΡΟΥ
STARLIGHT 1
Λεμεσός: Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2021
Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο, 20:30
Λευκωσία: Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2021
Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, 20:30
H Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου με μεγάλη χαρά καλωσορίζει επί σκηνής ως σολίστ τον διεθνούς φήμης τρομπετίστα Sergei Nakariakov, ο οποίος έχει επαινεθεί ως «O Paganini της τρομπέτας» και ως «O Caruso της τρομπέτας» για την εκπληκτική του δεξιοτεχνία, τον απαλό και βελουδένιο του ήχο και τη βαθιά του ερμηνευτική ευαισθησία.
Ετοιμαστείτε για μια ξεχωριστή εμπειρία, καθώς ο Sergei Nakariakov θα παρουσιάσει τις "Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα ροκοκό" του Tchaikovsky, υπό την μπαγκέτα του μαέστρου Charles Olivieri – Munroe, ο οποίος επιστρέφει στο πόντιουμ της ορχήστρας για τρίτη φορά.
Η ευχάριστη αλλά και ορμητική Συμφωνία αρ. 4 του Beethoven, μαζί με τη γαλήνια και αισιόδοξη Σερενάτα για έγχορδα του Josef Suk, συμπληρώνουν τέλεια το ξεχωριστό αυτό πρόγραμμα.
Josef Suk: Σερενάτα για έγχορδα, έργο 6
Pyotr Ilyich Tchaikovsky: Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα ροκοκό σε Λα μείζονα, έργο 33 (διασκ. για flugelhorn: Mikhail Nakariakov)
Ludwig van Beethoven: Συμφωνία αρ. 4 σε Σι ύφεση μείζονα, έργο 60
Σολίστ: Sergei Nakariakov (τρομπέτα)
Μαέστρος: Charles Olivieri – Munroe
Τιμές εισιτηρίων:
Πλατεία Διακεκριμένες Θέσεις: €35 / €28 (μειωμένο)
Πλατεία Κανονικές Θέσεις: €30 / €24 (μειωμένο)
Εξώστης: €22 / €17 (μειωμένο)
Συνδρομητικό Πακέτο Σειράς Starlight
4 συναυλίες
Πλατεία Διακεκριμένες Θέσεις €120
Πλατεία Κανονικές Θέσεις €100
Εξώστης €72
Δικαιούχοι μειωμένων εισιτηρίων: Μαθητές, στρατιώτες, φοιτητές, συνταξιούχοι, πολύτεκνες και πενταμελείς οικογένειες με παρουσίαση ταυτότητας.
Δωρεάν είσοδος για άτομα με αναπηρίες.
Προπώληση εισιτηρίων:
Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας (Λεωφόρος Μουσείου 4, 1097 Λευκωσία) - Aπό την ιστοσελίδα www.cyso.org.cy
- Ταμείο Θεάτρου Παλλάς κάθε Τετ: 16:00-19:00
- Ταμείο Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας 2 ώρες πριν την έναρξη αν δεν ισχύουν οποιαδήποτε περιοριστικά μέτρα.
Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο Λεμεσού (Αγίας Ζώνης 4, 3027 Λεμεσός, 25 377277) - Από την ιστοσελίδα www.pattihio.com.cy
- Ταμείο Θεάτρου: Δευ-Παρ και πριν την έναρξη αν δεν ισχύουν οποιαδήποτε περιοριστικά μέτρα.
SERGEI NAKARIAKOV
“O Sergei Nakariakov παίζει τρομπέτα με την ευκολία που εμείς οι υπόλοιποι αναπνέουμε – αν είμαστε τυχεροί.» (San Francisco Chronicle)
Ο ισραηλινο-ρωσικής καταγωγής Sergei Nakariakov, έχει εδραιωθεί ως ένας από τους πιο περιζήτητους σόλο τρομπετίστες της διεθνούς σκηνής. Προικισμένος με ένα σπάνιο συνδυασμό εκπληκτικής δεξιοτεχνίας, μαλακού και βελουδένιου ήχου και βαθιάς ευαισθησίας, τον έχουν αποκαλέσει «Παγκανίνι της τρομπέτας» και «Καρούσο της τρομπέτας». Ο Nakariakov έχει κατορθώσει να φέρει το flugelhorn (όργανο συγγενικό της τρομπέτας - αλλά με πλατύτερο στόμιο, καθώς και της σάλπιγγας - αλλά με βαλβίδες) στο προσκήνιο ως σόλο όργανο. Έχει αναπτύξει μακρές σχέσεις με τις πιο επιφανείς, κορυφαίες ορχήστρες, μαέστρους και μουσικούς στον κόσμο.
Το ρεπερτόριο του Nakariakov περιλαμβάνει, όχι μόνο όλη την γκάμα του κλασικού «κανόνα» για την τρομπέτα, αλλά συνεχώς διευρύνεται και σε νέο, καινοτόμο ρεπερτόριο, περιλαμβανομένων και πολλών συναρπαστικών μεταγραφών αλλά και αναθέσεων έργων από τους Peter Ruzicka, Uri Brener, Enjott Schneider και Jörg Widmann, ενώ παράλληλα αναζητά νέα μέσα μουσικής έκφρασης.
«Στον Sergei Nakariakov Widmann βρήκε ένα σολίστ για τον οποίο μπορούσε να γράψει ένα σόλο μέρος το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να παιχτεί.» (Online Music Magazin)
Η δισκογραφία του Sergei Nakariakov με την εταιρεία Teldec Classics International (Warner) έχει προσελκύσει τα πιο ενθουσιώδη σχόλια τόσο του κοινού όσο και των κριτικών και περιλαμβάνει το γνωστό καθιερωμένο ρεπερτόριο τρομπέτας, καθώς και αρκετές διασκευές για τρομπέτα και flugelhorn.
Γεννημένος στο Gorky, o Sergei άρχισε να παίζει το πιάνο σε ηλικία έξι ετών, αλλά το ενδιαφέρον του πέρασε στην τρομπέτα, μία αλλαγή κατεύθυνσης την οποία στήριξε ο πατέρας του, Mikhail Nakariakov, ο οποίος μετέγραψε πολλά κλασικά κοντσέρτα για την τρομπέτα και δημιούργησε ένα μοναδικό ρεπερτόριο για τον Sergei. Του έδωσε τις τεχνικές του γνώσεις και τον βοήθησε να αναπτύξει ακόμη περισσότερο το εξαιρετικό μουσικό του χάρισμα.
Ο Sergei Nakariakov χρησιμοποιεί τρομπέτα AR Resonance και επιστόμια και flugelhorn κατασκευής Antoine Courtois, Παρίσι.
CHARLES OLIVIERI-MUNROE
Μαέστρος
Ο Olivieri-Munroe έχει γοητεύσει το κοινό με το ταλέντο και τη χαρισματικότητά του. Τα καινοτόμα του προγράμματα, οι ερμηνείες του Σλαβικού ρεπερτορίου και το πάθος του για ένα ατόφιο ορχηστρικό ήχο τυγχάνουν αυξανόμενης αναγνώρισης από τον διεθνή τύπο. Από την Πράγα όπου διαμένει, η καριέρα του τον ταξιδεύει στις πέντε ηπείρους όπου διευθύνει μερικές από τις εκλεκτότερες ορχήστρες όπως: Φιλαρμονική του Ισραήλ, Φιλαρμονική της Τσεχίας, Συμφωνική του Μοντρεάλ, Συμφωνική του Τορόντο, Συμφωνική του Σίδνεϋ, Γερμανική Συμφωνική Ορχήστρα Βερολίνου, Φιλαρμονική της Αγ. Πετρούπολης, Συμφωνική του Μονάχου, Φιλαρμονική της Στουτγκάρδης, Συμφωνική της Ραδιοφωνίας της Δανίας, Συμφωνική του Κυότο κ.α.
Ο Charles Olivieri-Munroe υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής αρκετών Ευρωπαϊκών ορχηστρών, περιλαμβανομένης της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Κρακοβίας (2015-2021), της Φιλαρμονικής της Νότιας Βεστφαλίας στη Γερμανία (2011-2018), της Συμφωνικής Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας της Σλοβακίας (2001-04) και της Φιλαρμονικής της Τέπλιτσε Βορείου Τσεχίας (1997-2013), της οποίας τελεί τώρα ο επίτιμος κύριος μαέστρος.
Στον τομέα της όπερας, ο Charles Olivieri-Munroe εμφανίστηκε με την Komische Oper Βερολίνου διευθύνοντας Falstaff του Verdi, στο Μιλάνο διευθύνοντας Don Giovanni, στο Φεστιβάλ Lago di Como και Il Teatro Fenice της Βενετίας διευθύνοντας Aida και με την Όπερα Δωματίου της Βαρσοβίας όπου διηύθυνε μία νέα παραγωγή της όπερας The Rake’s Progress του Stravinsky. Έχει διευθύνει την Τσεχική πρεμιέρα της όπερας Genoveva του Robert Schumann στο Εθνικό Θέατρο της Τσεχίας.
H καριέρα του Charles Olivieri-Munroe ξεκίνησε αφού κέρδισε το Πρώτο Βραβείο στον Διαγωνισμό Διεύθυνσης του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ «Άνοιξη Πράγας» 2000.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Josef SUK (1874-1935):
Σερενάτα για έγχορδα, έργο 6
Ο Τσέχος συνθέτης Josef Suk γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια γνωστή μουσική οικογένεια, και όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε μια επιτυχημένη καριέρα ως συνθέτης και βιολιστής. Ο Suk μπήκε στο Κονσερβατόριο της Πράγας όταν ήταν μόλις έντεκα ετών, όπου συνδέθηκε με τον Antonín Dvořák, ο οποίος αρχικά ήταν καθηγητής σύνθεσης και μέντοράς του, και αργότερα έγινε πεθερός του, όταν παντρεύτηκε την κόρη του, Otylka. Μάλιστα, ο Suk άρχισε να συνθέτει τη Σερενάτα για έγχορδα το 1892, τη χρονιά που γνώρισε την Otylka και υπάρχουν ορισμένες ερμηνείες που υποδηλώνουν ότι τα τέσσερα μέρη του έργου, αντιπροσωπεύουν ένα μουσικό πορτρέτο της. Μετά από μερικές διορθώσεις που έγιναν στο έργο και αποσπασματικές παρουσιάσεις του, το 1895 πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα του και δημοσιεύτηκε η παρτιτούρα τον επόμενο χρόνο μετά από σύσταση του Johannes Brahms.
Αρκετά συχνά, εκφράζεται η άποψη ότι η πιο βαθιά επιρροή για τον Suk ήταν η Σερενάτα για έγχορδα, έργο 22, του Dvorák,που γράφτηκε το 1875. Η πρώτη κίνηση, το Allegro con moto, έχει σαφή μορφή και έχει ένα ευχάριστο, αλλά ήρεμο ύφος.
Στη δεύτερη κίνηση, ακούμε ένα γεμάτο χάρη, αλλά παιχνιδιάρικο βαλς, με κάποια τσέχικα παραδοσιακά στοιχεία, πριν γίνει πιο συναισθηματικό.
Παρόλο που ο Suk ακολουθεί διάφορα χαρακτηριστικά της σερενάτας του δέκατου ένατου αιώνα, και προσπαθεί να διατηρήσει έναν χαρούμενο χαρακτήρα καθ 'όλη τη διάρκεια του έργου, στην τρίτη κίνηση, Adagio, κυριαρχούν κάποια πιο σκοτεινά συναισθήματα. Ξεκινώντας με ένα μελωδικό σόλο από το βιολοντσέλο, το μέρος αυτό οδηγείται σε μια εκπληκτικά συναισθηματική ατμόσφαιρα, μάλλον ασυνήθιστη σε αυτό το είδος.
Ο Suk επιστρέφει στην ευχάριστη διάθεση στο τέλος, αφού η τελευταία κίνηση είναι ένα ενεργητικό φινάλε, με ακόμη πιο εμφανείς λαϊκότροπες μελωδίες, τελειώνοντας αυτό το χαρμόσυνο έργο, σε ευχάριστο τόνο.
Pyotr Ilyich TCHAIKOVSKY (1840-1893):
Παραλλαγές πάνω σε ένα θέμα ροκοκό σε Λα μείζονα, έργο 33 (διασκ. για flugelhorn: Mikhail Nakariakov)
To έργο του Tchaikovsky Rococo Variations γράφτηκε το 1876 και είναι συνυφασμένο με τον Γερμανό τσελίστα Wilhelm Fitzenhagen, στον οποίο το μάλιστα αφιέρωσε ο συνθέτης. Ο Fitzenhagen, ο οποίος ήταν ο σολίστ στην πρεμιέρα του έργου το 1877, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού κομματιού, κάνοντας αρκετές αλλαγές που αφορούσαν στο σόλο μέρος. Επίσης, άλλαξε τη σειρά και τον αριθμό των παραλλαγών, μειώνοντας τις αρχικές εννέα σε οκτώ. Ο εκδότης του Tchaikovsky, Pyotr Jurgenson, δημοσίευσε την τροποποιημένη εκδοχή του έργου το 1878, μετά τη διστακτική συγκατάθεση του συνθέτη. Παρόλο που η αρχική εκδοχή του έργου του Tchaikovsky ανακτήθηκε το 1941, η εκδοχή που εκτελείται συχνότερα σήμερα είναι αυτή στην οποία συνείσφερε ο Fitzenhagen.
Ένα σύνηθες στοιχείο σε έργα με παραλλαγές, είναι ο δανεισμός του κύριου μουσικού θέματος από κάποιο άλλο συνθέτη. Ωστόσο, ο Tchaikovsky συνέθεσε ένα πρωτότυπο θέμα, σε στυλ ροκοκό. Ήταν ευρέως γνωστό ότι ο Tchaikovsky θαύμαζε τους συνθέτες της κλασικής εποχής, ιδιαίτερα τον Mozart που ήταν και το είδωλό του, και η επιρροή σε αυτό το έργο είναι αρκετά εμφανής ως προς τη χρήση μικρότερης ορχήστρας, την πιο ανάλαφρη συνοδεία, ακόμη και την κομψότητα του στυλ.
Το έργο ξεκινά με μια σύντομη εισαγωγή, πριν ακουστεί το κύριο θέμα από τον σολίστ, το οποίο έχει τον χαρακτήρα ενός σχετικά αργού χορού gavotte. Ακολουθούν οκτώ ευφάνταστες παραλλαγές που ποικίλουν σε στυλ, με καμία παραλλαγή να μην έχει φράσεις δομημένες με τον ίδιο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα διατηρείται η συνεχής ροή.
Είναι ένα έργο κομψό και εκλεπτυσμένο καθ 'όλη τη διάρκειά του, ευχάριστο τόσο για τον σολίστ όσο και για το κοινό. Η διασκευή του για flugelhorn από τον Mikhail Nakariakov προσθέτει επίσης ένα φωτεινό ηχόχρωμα, χωρίς να αλλοιώνει τον χαρακτήρα του έργου.
Ludwig van BEETHOVEN (1770-1827):
Συμφωνία αρ. 4 σε Σι ύφεση μείζονα, έργο 60
Η Τέταρτη Συμφωνία του Beethoven γράφτηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του φθινοπώρου του 1806, αφού ο συνθέτης είχε ήδη συμπληρώσει το ήμισυ της «συμφωνίας ορόσημο» για την κλασική μουσική, της Πέμπτης. Την περίοδο εκείνη, ο Beethoven διέμενε με τον πρίγκιπα von Lichnowsky στο θερινό του κάστρο κοντά στο Troppau, όπου συναντήθηκε με τον κόμη Franz von Oppersdorff, στον οποίο τελικά αφιέρωσε το έργο. Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στο παλάτι Lobkowitz στη Βιέννη σε ιδιωτική συναυλία, μαζί με την πρώτη εκτέλεση του τέταρτου κοντσέρτου για πιάνο.
Η Τέταρτη Συμφωνία υπέστη τη μοίρα όλων των συμφωνιών του Beethoven με ζυγή αρίθμηση, αφού περιγράφεται ως χαρούμενη και χαλαρή, σε αντίθεση με τις ηρωικές, δραματικές, συμφωνίες με μονή αρίθμηση. Επίσης, επειδή βρίσκεται ανάμεσα σε δύο από τις πιο αναγνωρίσιμες και συχνά εκτελούμενες συμφωνίες του Beethoven, την Ηρωική (Τρίτη) και τη Συμφωνία σε Ντο Ελάσονα (Πέμπτη), επισκιάζεται από αυτές. Πράγματι, ο Robert Schumann περιέγραψε το έργο ως «μια λεπτή Ελληνίδα κόρη ανάμεσα σε δυο βορεινούς γίγαντες». Παρ' όλα αυτά, είναι ένα εξαιρετικό δημιούργημα, με χαρούμενο χαρακτήρα, και κλασικό στυλ. Χρησιμοποιώντας αρκετά κοινά χαρακτηριστικά της κλασικής περιόδου, το έργο είναι δομημένο σε τέσσερα μέρη, με το πρώτο και το τελευταίο να είναι εμφανώς επηρεασμένα από τεχνικές του Joseph Haydn, δασκάλου του Beethoven.
Το Adagio της πρώτης κίνησης αποτελεί την εισαγωγή της συμφωνίας, και ακολουθείται από ένα φωτεινότερο μέρος, το Allegro vivace.
Η δεύτερη κίνηση αποτελείται από ένα αγγελικό Adagio γεμάτο συναίσθημα.
Παρόλο που ο συνθέτης υποδεικνύει την τρίτη κίνηση ως Menuetto, φέρει όλα τα χαρακτηριστικά ενός scherzo, το οποίο ο Antony Hopkins περιέγραψε ως «ένα αστείο μείγμα αστραφτερού και πικρού χιούμορ».
Η ίδια χιουμοριστική διάθεση διατηρείται στο φινάλε, το Allegro ma non troppo, το οποίο ολοκληρώνει το κομμάτι σε κεφάτη διάθεση.
Δρ. Χριστίνα Μιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου