TΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ - Συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών και του Τρίτου Προγράμματος της Ε.ΡΑ

TΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Η φετινή συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών και του Τρίτου Προγράμματος της Ε.ΡΑ ολοκληρώνεται την Κυριακή, 2 Ιουλίου (22.00) με τη μετάδοση, στο πλαίσιο της εκπομπής Το Θέατρο της Κυριακής στο Τρίτο (επιμέλεια και παρουσίαση: Μάρα Καλούδη), της τελικής μορφής της ραδιοφωνικής ηχογράφησης του θεατρικού έργου του Γιάννη Κωνσταντίνίδη «Ο οικοδιδάσκαλος ή το δικαίωμα στην αμεριμνησία», εμπνευσμένο από το έργο «Ο Οικοδιδάσκαλος» / “Der Hofmeister” του Jakob Michael Reinhold Lenz (1751 – 1792).
Την Παρασκευή 16 Ιουνίου, στο Studio C της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, το κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ζωντανά τη διαδικασία της ραδιοφωνικής εγγραφής ενός θεατρικού έργου, σε πραγματικές συνθήκες, μια ηχογράφηση που διήρκεσε περίπου 4 ώρες, με διακοπές στη ροή, επαναλήψεις, απρόοπτα και όλα όσα περιλαμβάνονται σε μια ηχογράφηση με... θεατές.
Την Κυριακή, 2 Ιουλίου, οι φίλοι του Τρίτο Πρόγραμμα 90,9 θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τη ραδιοφωνική αυτή ηχογράφηση, στην τελική της μορφή, όπως προέκυψε μετά το μοντάζ. Η συνολική διάρκεια της εκπομπής είναι 2 ώρες και 45 λεπτά.
Το θεατρικό αυτό έργο του Γιάννη Κωνσταντινίδη κρίθηκε ως το αρτιότερο ανάμεσα σε περισσότερα από 80 έργα που έλαβε η καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών, ύστερα από πρόσκληση που έκανε σε πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, στο πλαίσιο της υποστήριξης της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας.

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Οργάνωση παραγωγής: Άρης Πρωτοπαπάς – Μάρα Καλούδη

Επιμέλεια ήχου: Νίκος Θεοδωρακόπουλος

Ραδιοσκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

Τους ρόλους ερμηνεύουν με την σειρά που ακούγονται οι ηθοποιοί:

Γεράσιμος Μιχελής: Αφηγητής, φον Ζάϊφενμπλάϊζε

Μιχάλης Οικονόμου: Λώϋφερ, Μπόλβερκ, Αμύγδαλος

Μανώλης Μαυρομματάκης: Χερ Μαγιόρ

Μάνος Βακούσης: Σφραγιδοφύλακας

Θέμις Μπαζάκα: φράου Μαγιορίν, φράου Μπλίζερ, Μάρτε

Τάσος Πυργέρης: κόμης Βερμούτ, φροντιστής του φον Ζάϊφενμπλάϊζε

Γιώργος Χριστοδούλου: Φριτς

Νάνσυ Σιδέρη: Γκούστχεν, Λίζε

Θανάσης Ζερίτης: Πάστορας Λώϋφερ, Βέντσεσλάους

Σταύρος Γιαννουλάδης: Πέτους

Επιμέλεια, παραγωγή, παρουσίαση: Mara Kaloudi.

Φωτογραφίες: Λευτέρης Σαμοθράκης

webradio.ert.gr/trito

 Photos by Διονύσης Μαλλούχος

Η Ελένη Πριοβόλου σε α΄ πρόσωπο

Εν αρχή ην ο φόβος / και ο φόβος εγέννησε το Θεό / και ο Θεός από τον φόβο της Παντοδύναμης μοναξιάς του εγέννησε τον άνθρωπο / για να τον σκλαβώσει στον ίδιο του το φόβο.

Σε αυτό το μότο στηρίζεται το βιβλίο Μετά φόβου.

Ό,τι μου είπαν, ό,τι αφουγκράστηκα και ό,τι έμαθα από τις καταδύσεις σε αρχεία επίμονων ερευνητών και συντηρητών της μνήμης, αυτά με οδήγησαν στη συγγραφή αυτού του βιβλίου και συνάμα στην επιστροφή στον γενέθλιο τόπο.

Μέσα από τη μυθοπλασία και τις ζωές των ηρώων προσπάθησα να ανιχνεύσω τις πηγές αλλά και τις δομές των φόβων, ορατών και αοράτων, φυσικών και κατασκευασμένων που αποτελούν τροχοπέδη για την κατάκτηση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας.

Η ιστόρηση των γεγονότων αρχίζει από το έτος 1916 και λαμβάνει χώρα στην περιοχή της Αιτωλίας, αλλά κάνει τον κύκλο της σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.

Η εποχή έχει μεγάλο λογοτεχνικό ενδιαφέρον, καθώς ακόμα οι άνθρωποι της υπαίθρου συντύχαιναν με τους μύθους και τις δοξασίες. Ήταν υποταγμένοι στο εθιμικό δίκαιο ως θέσφατο και οι εδραιωμένες πεποιθήσεις περί θρησκείας και ηθικής καθόριζαν ολόκληρη τη δράση.

Η ζωή εξελισσόταν γύρω από το ιεροτελεστικό της ορθόδοξης παράδοσης, με πλήρη άγνοια της πολιτιστικής συνέχειας από τα ορφικά και τα βακχικά ως το Θείο Δράμα. Επίσης οι εποχές εκτελούσαν τον κύκλο τους φυσικά και αβίαστα μέσα από τη σπορά, την ανάπτυξη, την ωρίμανση και τη συγκομιδή της κάθε σοδειάς.

Οι ζωές των βασικών ηρώων αλλά και των υπολοίπων που οργανώνουν τον μύθο συνθλίβονται μέσα στις μυλόπετρες των πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων που συντάραξαν την Ελλάδα και τον κόσμο ολάκερο, ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους.

Στα χαρακώματα της Ευρώπης μαινόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ενώ την Ελλάδα ταλάνιζε ο Εθνικός Διχασμός.

Παρότι την εν λόγω περιοχή δεν την άγγιξε άμεσα ο πόλεμος, εν τούτοις γεύτηκε όλα τα δεινά του Διχασμού, από το φασιστικό κίνημα των Επιστράτων, μέχρι το ανάθεμα εναντίον του Βενιζέλου, και βίωσε όλες τις συνέπειες της πολιτικής αστάθειας και των ποικίλων στρατιωτικών κινημάτων και δικτατοριών που δημιουργούσαν έναν διαρκή φόβο και αγωνία για το αύριο.

Η εκπαιδευτική διαδικασία, ακόμα και μετά το πλήθος των μεταρρυθμίσεων, παραμένει στάσιμη και χωρίς να ανοίγει ορίζοντες στις νέες γενεές. Προσηλωμένη στο τρίπτυχο πατρίς, ορθοδοξία, οικογένεια, προσπαθεί να χειραγωγεί τους νέους, οι οποίοι με τις καθημερινές τους επαναστάσεις δεν καταφέρνουν παρά να δημιουργήσουν πρόσκαιρες οάσεις στην έρημο.

Μέσα σε αυτές τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες μεγαλώνουν και οι δυο ηρωίδες του βιβλίου, η Αρίστη και η Διαλεχτή. Φίλες επιστήθιες, που η ζωή τής ενώνει και ζουν σαν αδελφές.

Δυο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι.

Η Αρίστη ανήσυχη, φιλομαθής και ερευνητική, αρχίζει να κολυμπάει από μικρή στους φόβους και να υπερπηδάει τα εμπόδια τους, πασχίζοντας να κατακτήσει την ατομική της ελευθερία. Επιλέγει σαν μονόδρομο την καλλιέργεια και την τελείωσή της ως γυναίκας και ανθρώπου.

Η Διαλεχτή, δειλά και δισταχτικά, γίνεται στην αρχή ακόλουθός της, αλλά κάθε φορά περίτρομη από τις «αμυαλιές» της Αρίστης εγκλωβίζεται στον φόβο και στην ενοχή. Έτσι, καθώς δεν αποτολμάει τα μεγάλα βήματα, παραμένει στη σκιά της χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Φοβάται ακόμα και να ονειρευτεί.

Η σχέση των δυο κοριτσιών θα δοκιμαστεί όταν ανάμεσά τους θα βρεθεί ο «Φαύνος» της άγουρης ηλικίας τους, ο Διονύσης Αρχοντής, το αρχέτυπο του Βάκχου.

Από εκεί και ύστερα ο φόβος του έρωτα και κυρίως του πάθους γίνεται ο κυρίαρχος των ποικιλώνυμων φόβων.

Η Διαλεχτή κουρνιάζει εκεί, ενώ η Αρίστη ακολουθώντας την επαναστατική ιδιοσυγκρασία της αποφασίζει να ζυγιάσει τη ζωή της ανάμεσα στη θέληση και την ανάγκη.

Οι ζωές των βασικών ηρώων αλλά και των υπολοίπων που οργανώνουν τον μύθο συνθλίβονται μέσα στις μυλόπετρες των πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων που συντάραξαν την Ελλάδα και τον κόσμο ολάκερο, ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους. 

Μετά φόβουΕλένη Πριοβόλου
Εκδόσεις Καστανιώτη
720 σελ.
ISBN 978-960-03-6135-3
Τιμή: €19,08

Ελένη Πριοβόλου

http://diastixo.gr/

«Η Βιρτζίνια Γουλφ και ο πρίγκιπας της Αβησσυνίας...» του Πέτρου Γκάτζια

Εκείνο το συννεφιασμένο απόγευμα στις 7 Φεβρουαρίου του 1910, η Βιρτζίνια Γουλφ είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα ότι θα υποδυόταν έναν… εξωτικό άνδρα.

Από νωρίς είχε επιλέξει τα ρούχα που θα φορούσε, μια λευκή κελεμπία με ένα εντυπωσιακό χρωματιστό πανωφόρι και ένα σαρίκι στο κεφάλι, αλλά και τα ανάλογα αραβικά υποδήματα. Το σημαντικότερο όμως ήταν η ψεύτικη γενειάδα και το φούμο με το οποίο έπρεπε να καλύψει το πρόσωπο και τα χέρια της για να μοιάζει με πρίγκιπα της Αβησσυνίας.

Ολοκλήρωσε με προσοχή τη μεταμφίεσή της και μαζί με άλλα πέντε μέλη της περίφημης καλλιτεχνικής λέσχης του Bloomsbury, μπήκε στο τρένο που θα τους οδηγούσε στο λιμάνι. Εκεί βρισκόταν το καμάρι του Βρετανικού Βασιλικού Στόλου, το θωρηκτό HMS Dreadnought.

Οι τέσσερις ήταν ντυμένοι σαν πρίγκιπες της Αβησσυνίας και οι άλλοι δύο ως συνοδοί τους, διερμηνείς σουαχίλι του υπουργείου Εξωτερικών. Αναμέσά τους, ο συγγραφέας Οράτιος ντε Βέρε Κολ –του οποίου τα περισσότερα κείμενα έχουν χαθεί, αλλά η προσώπικότητά του σκιαγραφείται στη βιογραφία που έγραψε γι’ αυτόν ο Μάρτιν Ντάουνερ, υπό τον τίτλο Ο Σουλτάνος της Ζανζιβάρης– και ο ζωγράφος Ντάνκαν Γκραντ, στενός φίλος της Γουλφ.

Ο Κολ είχε την ιδέα γι’ αυτή τη φάρσα, αλλά όλοι τους συμφώνησαν πρόθυμα, και αν πραγματοποιήθηκε με επιτυχία είναι γιατί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στην υποκριτική.

Μέσα στο τρένο βρήκαν και τα ονόματά τους, τα οποία βέβαια ξέχασαν στην πορεία και τα άλλαζαν διαρκώς, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Επίσης, φρόντισαν να μάθουν και λίγες φράσεις στα σουαχίλι για να ακούγονται πιο πειστικοί. Μ’ αυτά τα «εφόδια», λοιπόν, επιβιβάστηκαν με κάθε επισήμοτητα στο θωρηκτό. Ο ναύαρχος και αρχηγός του Στόλου διέταξε να παραταχθεί αμέσως τιμητικό άγημα, η μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο και στρατιωτικά εμβατήρια, ενώ υψώθηκαν ακόμη και αφρικανικές σημαίες.

Οι «πρίγκιπες», ανάμεσά τους και η Γουλφ, μιλούσαν υποτίθεται σουαχίλι και οι διερμηνείς μετέφραζαν. Ακόμη και ο εξάδελφος της συγγραφέως, αξιωματικός στο θωρηκτό, δεν μπόρεσε να την καταλάβει.

Ο ναύαρχος τούς καλεί σε δείπνο αλλά εκείνοι αρνούνται ευγενικά με την πρόφαση ότι δεν είναι τα κατάλληλα γι’ αυτούς φαγητά. Στην πραγματικότητα φοβόντουσαν ότι οι γενειάδες τους δεν θα άντεχαν άλλο και θα ξεκολλούσαν από τη ζέστη. Ωστόσο δέχθηκαν με προθυμία την ειδική συνοδεία μέχρι το τρένο για να επιστρέψουν, υποτίθεται, με ασφάλεια.

Η φάρσα, όπως κάθε φάρσα, όμως, δεν θα είχε αξία εάν δεν την μάθαινε κανείς.

Λίγες ημέρες αργότερα ο βρετανικός Τύπος αποκαλύπτει σοκαρισμένος την υπόθεση. Η διαρροή έγινε από έναν φίλο του Κολ, στον οποίο εκείνος έγραψε με κάθε λεπτομέρεια τι είχε συμβεί, στέλνοντας μάλιστα και μια φωτογραφία των έξι λίγο προτού ξεκινήσουν για το τολμηρό τους εγχείρημα.

«Ήταν υπέροχα» έγραφε ο Κολ. «Απίστευτα διασκεδαστικά και αστεία! Μας απέδωσαν τιμές ακόμη και όταν αποχωρήσαμε. Ηταν πολύ καλοί και ευγενικοί!»

Το Ναυτικό, ωστόσο, δεν ήταν τόσο ευγενικό μετά την αποκάλυψη για την γκάφα του ναυάρχου και του πληρώματος του θωρηκτού. Η υπόθεση έφθασε μέχρι τη Βουλή των Λόρδων και Κοινοτήτων, εγείροντας πολλά ερωτήματα σχετικά με την ασφάλεια αλλά και τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αποδίδονται τιμές σε ξένους αξιωματούχους.

Την εκδίκηση πήραν οι ναύτες του θωρηκτού. Τρεις απ’ αυτούς απήγαγαν τον Γκραντ, τον οδήγησαν σε ερημική τοποθεσία και τον κακοποίησαν.

Η ίδια η Βιρτζίνια Γουλφ, όμως, δεν μίλησε ποτέ για εκείνη την ημέρα, τότε που έγινε για λίγο ένας εξωτικός πρίγκιπας της Αβησσυνίας...

Πέτρος Γκάτζιας, δημοσιογράφος και συγγραφέας.

http://diastixo.gr/

Στους Μιχάλη Μοδινό και Άντονυ Μάρρα το Βραβείο: Literature.gr Λογοτεχνική Φράση της Χρονιάς 2016

To Literature.gr αναζητεί τρόπους για την προώθηση της λογοτεχνίας καθώς και την ανάπτυξη, διάδοση και προβολή των ελληνικών γραμμάτων μέσα από το έργο των σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών αλλά και τη γνωριμία του αναγνωστικού κοινού με τη νεωτερική σκέψη των ξένων λογοτεχνών. Καθώς η λογοτεχνία κατείχε πάντα μια εξέχουσα θέση στον χώρο του πολιτισμού και από κάθε λογοτεχνικό βιβλίο υπάρχει, ενίοτε, κάποια φράση που μπορεί αυθύπαρκτα να σταθεί και να εντυπωθεί στον αναγνώστη, ώστε να κινητοποιήσει νέες πνευματικές δυνάμεις, ο σκοπός της θέσπισης αυτού του Βραβείου είναι η προώθηση αποφθεγματικών ρήσεων, όσων εξακολουθούν αυτόνομα να σηματοδοτούν την κινητοποίηση αυτή και μετά το τέλος της αναγνωστικής διαδικασίας. Τα Βραβεία απονέμονται στον λογοτέχνη του οποίου η αυτόνομη φράση αντανακλά αυτό ακριβώς το πνεύμα και προωθεί την ποιοτική αναγνωστική εμπειρία.

Το «Literature.gr Βραβείο Ελληνικής Λογοτεχνικής Φράσης της Χρονιάς 2016» απονέμεται στον κ. Μιχάλη Μοδινό. Η τιμώμενη αυτόνομη φράση «Η μακρόχρονη συνήθεια του να ζεις σε κάνει ανίκανο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο» είναι από το βιβλίο του με τίτλο Εκουατόρια, εκδόσεις Καστανιώτη.

Το «Literature.gr Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Φράσης της Χρονιάς 2016» απονέμεται στον κ. Άντονυ Μάρρα. Η τιμώμενη αυτόνομη φράση «Με ποια προσευχή ο τελευταίος άνθρωπος δεν πεθαίνει μόνος;» είναι από το βιβλίο του με τίτλο 'Ο τσάρος της αγάπης και της τέκνο, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, εκδόσεις Ίκαρος.

Η απονομή θα λάβει χώρα μέσα στο έτος 2017.

http://diastixo.gr/

Santiago Gamboa: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Ο Σαντιάγο Γκαμπόα γεννήθηκε το 1965 στην Μπογκοτά. Σπούδασε Φιλολογία στο Χαβεριανό Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά. Στη συνέχεια, έφυγε για την Ευρώπη και έζησε στη Μαδρίτη, όπου πήρε το πτυχίο της Ισπανικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο Complutense, και στο Παρίσι, όπου σπούδασε Κουβανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Paginas de vuelta, Perder es cuestión de metodo(γυρίστηκε σε ταινία από τον σκηνοθέτη Σέρχιο Καμπρέρα και έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τον τίτλο Το να χάνεις είναι ζήτημα μεθόδου, εκδόσεις Opera), Tragedia del hombre que amaba en los aeropuertos, Vida feliz de un joven llamado Esteban, El cerco de Bogota, El sindrome de Ulises (φιναλίστ για το βραβείο Romulo Gallegos, για το βραβείο Medicis για το καλύτερο ξένο μυθιστόρημα στη Γαλλία και για το βραβείο Casino de Povoa στην Πορτογαλία), Hotel Pekin και Necropolis (βραβείο La Otra Orilla). Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκαεπτά γλώσσες.

Στο μυθιστόρημα Νυχτερινές ικεσίες (Plegarias nocturnas), μιλάτε για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δυο αδέλφια. Τι είναι αυτό που τους ενώνει;

Τους ενώνει η επιθυμία να ζήσουν μια διαφορετική ζωή, να βγουν από ένα μέτριο σπίτι και να έχουν τη δυνατότητα να πλησιάσουν αυτό που αγαπούν περισσότερο, που είναι η τέχνη, το σινεμά και η λογοτεχνία. Επίσης η επιθυμία να βγουν από μια χώρα στην οποία αισθάνονται επίθεση από την πραγματικότητα που επικρατεί κατά τη διάρκεια της νεαρής τους ηλικίας, όταν στην Κολομβία κυριαρχεί η ακροδεξιά με πρόεδρο τον Álvaro Uribe.

Η ζωή στην πόλη Μπογκοτά είναι δύσκολη. Αλήθεια, έχουν οι γονείς ενδιαφέρον για τη μάθηση;

Στην πραγματικότητα είναι μια περιοχή της μεσαίας τάξης. Όχι ακριβώς φτωχή. Η φτώχεια είναι μάλλον στο πνεύμα, δηλαδή οι γονείς δεν δίνουν αξία στην κουλτούρα, αντιθέτως τα παιδιά τους το χρειάζονται τόσο για να αισθάνονται ελεύθερα. Γι’ αυτά η θέληση να μπεις στον κόσμο της τέχνης αντιστοιχεί σε μια πολύ βαθιά επιθυμία της ελευθερίας.

Και τα δυο αδέλφια θέλουν να φύγουν μακριά από την Κολομβία. Είναι λύση η μετανάστευση σε άλλη χώρα;

Η μετανάστευση είναι παράδοση στην Κολομβία, είναι μια χώρα που περισσότερα από πέντε εκατομμύρια των κατοίκων της ζουν έξω. Φεύγουν για λόγους οικονομικούς ή πολιτικούς, ή απλά για να προστατεύσουν τη ζωή τους. Η Κολομβία έχει υποφέρει πολύ τα τελευταία 50 χρόνια και γι’ αυτό ο πληθυσμός της έχει συνηθίσει να φεύγει όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Ο πόλεμος, που τώρα πια έχει τελειώσει στην Κολομβία χάρη στις συμφωνίες ειρήνης, καθόρισε πολλούς προορισμούς. Τώρα ο κόσμος γυρνάει πίσω.

Τα γεγονότα του μυθιστορήματός μου είναι λογοτεχνικά, αλλά η πραγματικότητα της Κολομβίας, η σκληρότητά της κατά τη διάρκεια εκείνων των χρόνων, είναι κάτι εντελώς πραγματικό.

Πρώτα φεύγει η Χουάνα και δεν δίνει ίχνη ζωής. Γιατί διαλέγει αυτό τον τρόπο;

Φεύγει για να προστατεύσει τον εαυτό της, γιατί τόλμησε αρκετά και τώρα βρίσκεται σε κίνδυνο. Στη συνέχεια φαίνεται να βρίσκεται στη μέση μιας κατάστασης από την οποία δεν μπορεί να βγει με ευκολία. Είναι ένα μυθιστόρημα αγάπης και, καμιά φορά, ένα μυθιστόρημα νουάρ (θρίλερ).

Ο Μανουέλ την ακολουθεί και φτάνει μέχρι την Μπανγκόγκ. Εκεί συλλαμβάνεται και κατηγορείται ότι μετέφερε ναρκωτικά στις αποσκευές του. Είναι αληθής η κατηγορία;

Η απάντηση δίνεται στο βιβλίο. Όποιοι κάνουν διακίνηση ναρκωτικών καταδικάζονται σε θάνατο στις περισσότερες χώρες τις Ανατολής.

Ο πρόξενος της Κολομβίας προσπαθεί να τον βοηθήσει. Του αφηγείται τη ζωή του. Και τα γεγονότα ακολουθούν το ένα το άλλο. Γιατί ο Μανουέλ έχει τόση εμπιστοσύνη στον πρόξενο;

Διότι είναι μόνος και φοβάται, κι ακόμα επειδή είναι ένας νέος καλλιτέχνης. Ο πρόξενος είναι επίσης συγγραφέας και συγκινείται από την ιστορία του Μανουέλ. Γι’ αυτό αποφασίζει να βοηθήσει τα δύο αδέλφια να συναντηθούν.

Ο Μανουέλ και η Χουάνα είναι άνθρωποι της προόδου. Δεν διστάζουν να τα βάλουν με μια κοινωνία που ζει σε τέλμα. Γιατί οι νέοι είναι αμείλικτοι με την ασυναρτησία των ενηλίκων;

Οι νέοι είναι πάντα αμείλικτοι, δηλαδή απορρίπτουν την ασυναρτησία της ενήλικης ζωής. Το να ’σαι νέος είναι να επιδιώκεις να ’ναι ο κόσμος συνεκτικός και να απαντάς σε βαθιές αρχές. Γι’ αυτό οι νέοι είναι καμιά φορά μισαλλόδοξοι και δεν διαπραγματεύονται τις αρχές τους. Η ενήλικη ζωή, σε μεταγενέστερο στάδιο, αναλαμβάνει να βάλει τον καθένα στη θέση του. Η αίσθηση ότι η πραγματικότητα δεν αντιστοιχεί στα ιδανικά των νέων είναι παγκόσμιο φαινόμενο, δεν υφίσταται μόνο στην Κολομβία.

Το μυθιστόρημά σας είναι ένας ποταμός αφήγησης. Από πού αρχίζει η πραγματικότητα και πού ξεκινά η φαντασία;

Λοιπόν, καμιά φορά τα μυθιστορήματα χρησιμεύουν για να γνωρίσουμε καλύτερα την πραγματικότητα. Είναι αυτό που ο Vargas Llosa καλεί «η αλήθεια των ψεμάτων». Τα γεγονότα του μυθιστορήματός μου είναι λογοτεχνικά, αλλά η πραγματικότητα της Κολομβίας, η σκληρότητά της κατά τη διάρκεια εκείνων των χρόνων, είναι κάτι εντελώς πραγματικό.

Ποια είναι η απήχησή του μυθιστορήματος Νυχτερινές ικεσίες στην Κολομβία;

Στην Κολομβία διαβάστηκε σαν ένα μυθιστόρημα σχετικό με τη νιότη και για το πώς ορισμένοι νέοι άνθρωποι αισθάνθηκαν την απελπισία εκείνων των ετών. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να ’ναι οι νέοι. Αυτοί φαίνεται να αντικατοπτρίζονται στις ιδέες του Μανουέλ και της Χουάνα, στην καλλιτεχνική τους αναζήτηση, στην παράξενη αυτή απόδραση. Υπάρχει κάτι ρομαντικό που προσελκύει τους νέους αναγνώστες.

Μήπως οι ζωές των απλών ανθρώπων γίνονται σημαντικές όταν τις αφηγηθεί ο συγγραφέας;

Οι ιστορίες δίνουν αξία σε οποιαδήποτε ζωή, δηλαδή δεν έχει κανείς την υποχρέωση να ζήσει μια μεγάλη ζωή. Ο συγγραφέας είναι αυτός που γνωρίζει πώς υπολογίζονται οι ζωές με τρόπο ώστε να εκφράσουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Οι συγγραφείς που κατάγονται από τη Λατινική Αμερική είναι αγαπημένοι των αναγνωστών στην πατρίδα μου. Τι είναι αυτό που μας γοητεύει από τα μέρη σας;

Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω εγώ. Ίσως η Λατινική Αμερική είναι κοντινό και μακρινό έδαφος ταυτόχρονα για την Ευρώπη. Το όμοιο διαφορετικό. Ένα είδος ευρωπαϊκού εγχειρήματος σε ένα τεράστιο έδαφος με αυτόχθον παρελθόν που προκαλεί πολλές αλλαγές.

Ποιους συγγραφείς θα μας προτείνατε να διαβάσουμε;

Από την Κολομβία, τον Héctor Abad, τον οποίο μπορεί κανείς πλέον να διαβάσει στα ελληνικά. Από την Κούβα τον Leonardo Padura. Από τη Βενεζουέλα τον Alberto Barrera Tyszka. Όλοι είναι θαυμάσιοι συγγραφείς και αγαπητοί φίλοι. Αλλά πιστεύω ότι ο καλύτερος εν ζωή συγγραφέας είναι ένας Γάλλος, ονομάζεται Michel Houellebecq.

Γιατί ακόμη και σήμερα οι συγγραφείς και τα έργα τους εξακολουθούν να μας γοητεύουν;

Επειδή η λογοτεχνία συνεχίζει να μας δείχνει το ουσιώδες και τη μεγάλη διάρκεια της ζωής, της ανθρώπινης κατάστασης. Και το επιτυγχάνει με τρόπο που μόνο αυτή μπορεί: με την παλιά τέχνη της αφήγησης.

Τι θα προτείνατε στους αναγνώστες μας που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας;

Να συνεχίσουν να διαβάζουν μυθιστορήματα και ποιήματα, ενάντια σε κάθε ελπίδα. 

Μετάφραση από τα ισπανικά: Βασίλης Κοκκινέλλης

Ο Santiago Gamboa έρχεται στην Αθήνα, στη Στοά του Βιβλίου, την Παρασκευή 16 Ιουνίου στις 19.00. 

Νυχτερινές ικεσίεςSantiago Gamboa
Μετάφραση: Βασιλική Κνήτου
Πόλις
400 σελ.
ISBN 978-960-435-545-7
Τιμή: €17,70

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, συγγραφέας.

http://diastixo.gr/

«Η ερασιτεχνία ως αξία» του Μ. Γ. Μερακλή

Σ’ ένα δοκίμιό μου θέλησα να καταξιώσω τη λέξη ερασιτεχνία (ερασιτέχνης), να την απαλλάξω από την απαξίωση, στην οποία πολλοί την έχουν ρίξει.

Ένας έγκριτος διανοούμενος με σπουδές πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων και πρώην στέλεχος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, ο Ιωάννης-Ανδρέας Βλάχος, έχει προσφιλή ενασχόλησή του εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια τη μελέτη του Ομήρου. Εξέδωσε το 2005 το βιβλίο Όμηρος και Λέσβος: Πρώτο Μέρος: Καλυψώ(Ίνδικτος), και πριν λίγους μήνες είδε το φως της δημοσιότητας το δεύτερο μέρος, Όμηρος και Λέσβος: Βρισηίδα και Χρυσηίδα. Αναζητώντας στην Λέσβο την ομηρική Χρύση (Καρδαμίτσας). Στο εξώφυλλο του βιβλίου προστίθεται ακόμη στον υπότιτλο: Δοκίμιο ομηρικής γεωγραφίας.

Στον τόμο αυτό υπάρχει η αφιέρωση: «Στην μνήμη του πατέρα μου, Γεωργίου Κ. Βλάχου (1912-1996), ερασιτέχνη, όπως κι εγώ, ομηριστή». Ο πατέρας του, πολύ γνωστός στην ακαδημαϊκή κοινότητα, καθηγητής της πολιτικής επιστήμης και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, είχε εκδώσει στη γαλλική γλώσσα το έργο Ομηρικές Πολιτικές Κοινωνίες (1974, ελληνική έκδοση Μ.Ι.Ε.Τ. 1980), απ’ το οποίο είχα αντλήσει πολύτιμες γνώσεις και σκέψεις για τον Όμηρο.

Και ο Ιωάννης-Ανδρέας Βλάχος έχει μιαν εντυπωσιακή γνώση των δύο επών, θα έλεγα απαράμιλλη. Στηριγμένος σ’ αυτή τη γνώση και την ομηρική βιβλιογραφία, τολμά να προχωρεί και σε ζητήματα, που δεν έχουν ακόμα προσεχθεί και ερμηνευθεί ή επιδέχονται και άλλην ερμηνεία.

Πάντως δεν προβάλλει αξιωματικά τις προτάσεις του. Αφήνει τον αναγνώστη να φτάσει μόνος του στην αποδοχή των απόψεών του.

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του στρέφεται, όπως και στον πρώτο τόμο, στη Λέσβο. Και ενδέχεται κάποιος να καταλήξει στο σημείο να δεχθεί –κάτι που πουθενά δεν το υποστηρίζει ο συγγραφέας, ο οποίος περιορίζεται στο να δείξει πως ο ποιητής γνώριζε από πολύ κοντά το νησί αυτό του βορειοανατολικού Αιγαίου–, ότι ο Όμηρος πιθανώς να ’χε πατρίδα του το νησί αυτό. Και είναι γεγονός ότι υπάρχουν τοπωνυμικά, γεωγραφικά καθώς και άλλα στοιχεία που το επιβεβαιώνουν, όπως, για παράδειγμα, το ότι στη Λέσβο γίνονταν τα περίφημα «καλλιστεία», στα οποία αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς ο Όμηρος όταν μιλάει για την ασυναγώνιστη ομορφιά των Λεσβίδων γυναικών, και που ο συγγραφέας τα συσχετίζει επίσης με την «Πάριδος κρίσιν», με την οποία άρχιζε ο Τρωικός πόλεμος. Η Βρισηίδα και η Χρυσηίδα, κύρια πρόσωπα σε μια δεδομένη κρίσιμη περίσταση του έπους, είναι Λεσβίδες, όπως αποδεικνύει και πάλι η εξονυχιστική έρευνα του Ιωάννη-Ανδρέα Βλάχου. Τα ονόματά τους τα θεωρεί τοπωνυμικά, τα έπλασε ο Όμηρος κατ’ αναλογίαν προς τις δυο πόλεις.

Η Βρισηίδα, όπως είχε υποστηριχθεί αυτό ήδη από τον Wilamowitz και υιοθετηθεί από τους περισσότερους ομηριστές (ανάμεσά τους και ο Ι. Θ. Κακριδής) πλάσθηκε κατ’ αναλογίαν προς τη Βρίσα (το όνομα παραμένει ως σήμερα αναλλοίωτο), στη νότια ακτή της Λέσβου, και λατρεύονταν εκεί ο Βρισαίος Διόνυσος. Πόλη με το όνομα Χρύση αναφέρεται από τον Όμηρο στην Τρωάδα (για τη Βρισηίδα δεν αναφέρει τίποτα), αλλά ο συγγραφέας επισημαίνει ένα παραπλήσιο τοπωνύμιο στη Λέσβο, την παραλία «Χρούσος», η οποία μάλιστα βρίσκεται από τη μία πλευρά της εισόδου του κόλπου της καλλονής, ενώ στην απέναντι πλευρά βρισκόταν η αρχαία Βρίσα. Στη Χρύση λατρευόταν ο Απόλλων Σμινθεύς, ιερέας του ήταν ο πατέρας της Χρυσηίδος, ο Χρύσης. Σκέπτομαι: κι εδώ λοιπόν βρίσκουμε τη διαλεκτική που διέπει τη σκέψη και την ίδια τη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι «οι δυο αυτές αιχμάλωτες των Αχαιών αποτελούν την προσωποποίηση καθεμιάς από τις δυο αυτές, υπαρκτές πόλεις της Λέσβου, έδρα η καθεμιά μιας ανταγωνιστικής προς την άλλη λατρείας». Μίλησα κι εγώ για διαλεκτική. Η οποία προϋποθέτει ενυπάρχουσα σύγκρουση αντίθετων δυνάμεων, που καταλήγει (όχι πάντοτε) στην ένωσή τους.

Λέσβιοι πάντως, παραδόξως, δεν συμμετέχουν στον μακρότατο πόλεμο, στον οποίο έχουν συρρεύσει πολεμιστές από πολλούς και διάφορους τόπους. Το γιατί, το εξηγεί ο συγγραφέας με πρωτόλεκτα, αλλά πειστικά, επιχειρήματα.

Με εντυπωσίασε και κάτι άλλο, μια προσφυής παρατήρησή του, η οποία μάλιστα μ’ έκανε να σκεφθώ κάτι ανάλογο, το σαιξπηρικό (αμλετικό) σχήμα του «θεάτρου του θεάτρου». Στην Ιλιάδα υπάρχει κάτι ανάλογο, όπως το παρουσιάζει ο συγγραφέας. O Όμηρος αξιοποιεί, και εντάσσει στο επικό ποίημα, έναν μύθο παρόμοιο με αυτόν της Ελένης, ως αιτίας του Τρωικού Πολέμου. Με τον εμβόλιμο αυτόν μύθο η σύγκρουση ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα προκύπτει, ας το πούμε έτσι, μια «μικρή Ιλιάδα»: «όπως και η Ελένη, η Βρισηίδα και η Χρυσηίδα είναι τόσο όμορφες, ώστε η αρπαγή τους θα προκαλέσει ανάμεσα στους πιο σημαντικούς ηγέτες του αχαιϊκού στρατοπέδου μιαν έριδα που θα έχει δραματικές αλυσιδωτές συνέπειες, επηρεάζοντας καταλυτικά την εξέλιξη ενός πολέμου που, στην παράδοση που αξιοποιεί ο Όμηρος, γενεσιουργός αιτία του ήταν μια Ωραία Ελένη που, στη δική του αφήγηση, υποκαθίσταται από τις δυο αυτές πανέμορφες αιχμάλωτες». Το ζεύγος των ηρωίδων αυτών λειτουργεί ως «ισοδύναμο της μυθικής ωραίας Ελένης – ως οι δυο όψεις, θα έλεγα, του ιδίου νομίσματος». Πόλεμος, λοιπόν, εν πολέμω…

Στο τέλος των «Τελικών παρατηρήσεων και συμπερασμάτων» διαβάζω ότι «πεδίον δόξης λαμπρό ανοίγεται για μια περαιτέρω διερεύνηση του θρησκειολογικού και κατ’ επέκταση γενικότερου ιστορικού υπόβαθρου των ομηρικών επών αλλά και για μιαν εν τέλει ριζική αναθεώρηση των καθιερωμένων αντιλήψεων αναφορικά με την ίδια την φύση τους». Όποιος διαβάσει το βιβλίο αυτό, θα σκεφθεί πως αυτό που λέει ο συγγραφέας δεν είναι υπερβολικό.
Έγραφα στο δοκίμιό μου περί «ερασιτεχνίας»: «ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο εκπαιδευτικός, ο θετικός επιστήμονας, ο διανοούμενος εν γένει, ο υπάλληλος, ο εργάτης, ο οποιοσδήποτε που ασχολείται με τη συλλογή παλαιών ή εξειδικευμένων αντικειμένων, με την κατασκευή, με μιαν από τις καλές τέχνες, με την ιστορία ή κάποιαν άλλην επιστήμη, εκτός της προσωπικής βαθιάς ικανοποίησης που βιώνουν, αποτελούν και παραδείγματα μιας humanitas που, φαίνεται, δεν σβήνει».

Μιχάλης Μερακλής,  ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου.

http://diastixo.gr/

Σήφης Μπουζάκης: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Ο Σήφης (Ιωσήφ) Μπουζάκης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Ασχολείται με θέματα ιστορίας της εκπαίδευσης και συγκριτικής παιδαγωγικής. Σ’ αυτές τις γνωστικές περιοχές έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια. Είναι συγγραφέας πολλών επιστημονικών βιβλίων και διευθυντής δύο επιστημονικών σειρών στις εκδόσεις Gutenberg με τίτλο «Μελέτες – τεκμήρια ιστορίας εκπαίδευσης» και «Συγκριτική παιδαγωγική». Διετέλεσε πρόεδρος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών, κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του ιδίου Πανεπιστημίου, διευθυντής του ΠΕΚ Πατρών και πρόεδρος του Διδασκαλείου Δημοτικής Εκπαίδευσης, ιδρυτής και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της Κυπριακής Κυβέρνησης για τη μεταρρύθμιση της κυπριακής εκπαίδευσης. Σήμερα είναι επόπτης των Πειραματικών Σχολείων του Πανεπιστημίου Πατρών.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής της μελέτης Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η ελληνική εκπαίδευση;

Η ιδέα για το λεύκωμα ωρίμασε σιγά σιγά μέσα από τα διάσπαρτα κείμενα-σχόλια που είχα σε βιβλία μου ή σε άρθρα μου για την εκπαιδευτική πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου. Έχοντας συγκεντρώσει ένα πολύ πλούσιο ιστορικό υλικό σκέφτηκα ότι θα μπορούσα, σε μορφή λευκώματος και σε κατανοητή σ’ ένα ευρύτερο κοινό γλώσσα, να εκπονήσω ένα συνεκτικό πόνημα που θα επέτρεπε να αναδειχθεί η συμβολή του μεγάλου Κρήτα πολιτικού και στον χώρο της παιδείας.

Γιατί ο Ελευθέριος Βενιζέλος έδειξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την εκπαίδευση;

Ο Ε.Β. είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την παιδεία, ήδη από την Κρητική Πολιτεία, γιατί είχε συνειδητοποιήσει νωρίς ότι αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα τόσο για την οικοδόμηση του έθνους-κράτους όσο και για την ανάπτυξη, οικονομική και πολιτιστική, του τόπου.

Αναφέρετε τρεις περιόδους που προσπάθησε να μεταρρυθμίσει την εκπαίδευση. Την πρώτη στην Κρήτη (1898-1913), τη δεύτερη (1910-1920) και την τρίτη (1928-1932). Ποιες ήταν οι πιο σπουδαίες μεταρρυθμίσεις που έκανε;

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ανάμεσα στις μεγάλες τομές που επιχείρησε ο Ε.Β. στην παιδεία. Αυτό γιατί οι τομές-μεταρρυθμίσεις αφορούν σε όλες τις διαστάσεις της εκπαίδευσης (σχολικά βιβλία, αναλυτικά προγράμματα, κτίρια, εκπαίδευση εκπαιδευτικών, κ.ά.). Εκείνο που χωρίς δυσκολία μπορεί κανείς να ισχυριστεί είναι ότι το σημαντικότερο και αξεπέραστο εκπαιδευτικό έργο με νόμους και με πράξη έγινε την τριετία 1917-1920 και 1929-1932. Πρόκειται για τριετίες με άλματα, τομές, αξεπέραστα όρια.

Ο Ε.Β. είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την παιδεία, ήδη από την Κρητική Πολιτεία, γιατί είχε συνειδητοποιήσει νωρίς ότι αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα τόσο για την οικοδόμηση του έθνους-κράτους όσο και για την ανάπτυξη, οικονομική και πολιτιστική, του τόπου.

Ήταν υπέρμαχος της δημοτικής γλώσσας. Πού υπερείχε η δημοτική απέναντι στην καθαρεύουσα;

Ο Ε.Β. υπήρξε δημοτικιστής και γι’ αυτό τον λόγο και οι κορυφαίοι σύμβουλοί του προέρχονταν από τους δημοτικιστές του Εκπαιδευτικού Ομίλου (Γληνός, Δελμούζος, Τριανταφυλλίδης, Κουντουράς, Αμαριώτου κ.ά.). Πίστευε ότι η γλώσσα εξελίσσεται και η εκπαίδευση πρέπει να μεταδίδει τη γνώση στη γλώσσα που τα παιδιά καταλαβαίνουν. Δεν αγνοούσε τη δύναμη και της αρχαίας ελληνικής και, εξάλλου, μετέφρασε Θουκυδίδη. Ακόμη, προσπάθησε με προσεκτικά βήματα να καθιερώσει τη δημοτική γλώσσα στην εκπαίδευση.

Τι ήταν ο Εκπαιδευτικός Όμιλος;

Ήταν πρωτοβουλία, όπως και η Φοιτητική Συντροφιά, των ίδιων των δημοτικιστών που ήθελαν μετά την επανάσταση στου Γουδή να αποκτήσουν –και το κατάφεραν– συλλογική έκφραση, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερη δυναμική για παρεμβάσεις στα κοινά. 

Προσπάθησε να επιμορφώσει και τους εκπαιδευτικούς. Με ποιο τρόπο;

Τους εκπαιδευτικούς προσπάθησε να μορφώσει και να επιμορφώσει ιδρύοντας το 1929 τα 5τάξια Διδασκαλεία, με την οργάνωση των πολύ επιτυχημένων εκπαιδευτικών συνεδρίων και, βέβαια, με την ίδρυση του Διδασκαλείου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο πέρασαν ως διευθυντές ο Ν. Εξαρχόπουλος και ο Δ. Γληνός.

Την περίοδο 1928-1932 έχτισε πάρα πολλά σχολεία. Ποια ήταν τα σχέδιά του για την ανοικοδόμηση διδακτηρίων;

Η πολιτική σχολικής στέγης του Ε.Β. αποτελεί ένα ακόμη «αξεπέραστο όριο». Τα σχολικά κτίρια που κτίστηκαν με δάνειο από σουηδική τράπεζα επί υπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου υπάκουσαν σε αυστηρές αρχιτεκτονικές –αξιοποίησε κορυφαίους αρχιτέκτονες– και παιδαγωγικές προδιαγραφές. Γι’ αυτό, εξάλλου, τα κτίρια αυτά, γνωστά και ως «πέτρινα», επιβιώνουν μέχρι σήμερα και αντέχουν στους σεισμούς.

Είχε εμπόδια σε αυτές τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις;

Εμπόδια στις μεταρρυθμίσεις ο Ε.Β. είχε πολλά, αφού σε κάθε προσπάθειά του είχε απέναντί του το συντηρητικό κόμμα (στον ύστερο βενιζελισμό –1928/1932– και την αριστερά, με πρωτοστάτη τον παλιό συνεργάτη του Δ. Γληνό), το Πανεπιστήμιο Αθηνών (φωλιά των γλωσσαμυντόρων), τον συντηρητικό τύπο αλλά και βουλευτές από το ίδιο του το κόμμα. 

Προσπάθησε να αξιοποιήσει τους Έλληνες επιστήμονες. Μία από αυτές τις περιπτώσεις ήταν ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή. Τι κατάφερε από αυτή την πολιτική κίνηση ο Βενιζέλος;

Ο Ε.Β., για να σχεδιάσει και να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, αξιοποίησε τους άριστους και όχι τους αρεστούς, τους κορυφαίους διανοητές της εποχής του, όπως τους δημοτικιστές του Ομίλου Δελμούζο, Τριανταφυλλίδη, Γληνό, Αμαριώτου, Κουντουρά και, βέβαια, όρισε υπουργούς Παιδείας διακεκριμένες προσωπικότητες, όπως τους Δ. Δίγκα, Ι. Τσιριμώκο, Α. Αλεξανδρή, Κ. Γόντικα, Γ. Παπανδρέου. Τέλος, τον κορυφαίο Έλληνα μαθηματικό Κ. Καραθεοδωρή τον αξιοποίησε για να ιδρύσει το Πανεπιστήμιο της Σμύρνης.

Τι έμεινε από εκείνη τη μεταρρύθμιση μετά την αποχώρηση του Ελευθέριου Βενιζέλου από την πολιτική σκηνή;

Πολλά από αυτά που θεσμοθέτησε ο Ε.Β. στην παιδεία θα επανέλθουν αργότερα, όπως τα σχολικά βιβλία της δημοτικής, το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο (ΑΕΣ) κ.ά. 

Υπάρχουν άλλες μελέτες για το έργο του Βενιζέλου στην εκπαίδευση;

Για το έργο του ΕΒ στην παιδεία υπάρχουν πολλές μελέτες, αφού σε όλα τα έργα των σημαντικών ιστορικών της εκπαίδευσης (Δημαράς, Νούτσος, Αθανασιάδης, Φραγκουδάκη, Τερζής, Χουρδάκης, Πυργιωτάκης, Χαραλάμπους, τζήκας, Περσιάνης κ.ά. ) υπάρχουν σχετικές αναλύσεις.

Ήσασταν, για δεκαετίες, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Τι νομίζετε ότι πρέπει να αλλάξει για να βελτιωθεί ακόμη η ελληνική εκπαίδευση;

Αυτό που πρέπει να αλλάξει για να βελτιωθεί η ελληνική εκπαίδευση είναι να συνεννοηθούμε, να διασφαλίσουμε τη συνέχεια στην εκπαιδευτική πολιτική. Και αυτό είναι θέμα καθαρά πολιτικό. Αυτό είναι και η ευχή μου για να δούμε καλύτερες μέρες και στην εκπαίδευση. Να σταματήσουν, επιτέλους, το ράβε-ξήλωνε, η «κατάρα του Σίσυφου», η υπουργοκεντρική εκπαιδευτική πολιτική, τα ανακοπτόμενα άλματα. 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η ελληνική εκπαίδευσηΑπό την Κρητική Πολιτεία (1898-1913) στις κυβερνητικές περιόδους στην Ελλάδα (1910-1920 και 1928-1932)
Σήφης Μπουζάκης
Gutenberg
192 σελ.
ISBN 978-960-01-1802-5
Τιμή: €15,00

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, συγγραφέας.

http://diastixo.gr/

"Olympic Flame" an opera on "Trachiniae" by Sophocles at Petra's International Festival

INTERNATIONAL FESTIVAL OF PETRA 2017

OLYMPIC FLAME

Music: Panagiotis Karousos

Direction: Irene Konsta

Opera "Olympic Flame" based on the tragedy 

"Trachiniae" by Sophocles

DEIANIRA Irene Konsta, soprano

HERCULES Vasilis Asimakopoulos, bass

EURYSTHEAS Theodoros Birakos, tenor

ALCMENE Dimitra Kamitsi, soprano

HYLLUS Dimitris Papageorgiou, baritone

Stavroula Menti, violin

Victoria- Fjoralba Kiazimi, piano

Tuesday 18 July 2017. Time 9:30pm

Petra Theater - "Peter Brook" Scene

Production: Hellenic American Center of the Arts

Olympic Flame Presented in NY, First Greek Opera at Lincoln Center. The opera’s composer Panagiotis Karousos was inspired by Sophocles’ “Women of Trachis” or “Trachiniae,” the story of Heracles’ death and apotheosis. Deianira was tricked into poisoning Heracles, leading to an excruciating death. In her grief stabs and kills herself. It was a wonderful event. The singers were stupendous. They sang the Greek well and were a good team. The composition was original and fit the story well. It was innovative and charming, very dynamic and very exciting. (The National Herald, April 2014)

https://el-gr.facebook.com/theatropetras/

https://www.petroupoli.gov.gr/

ОПЕРА В ПАРКА

Сцена: Парк на военната академия Г. С. РАКОВСКИ“

Опера:

ПЕПЕЛЯШКА

Опера от Джоакино Росини

13 Юли,Четвъртък - 20:00 ч.

15 Юли, Събота - 20:00 ч.

Балет:

„ПЕТРУШКА” и „ЖАР ПТИЦА”

Балети по музика на Игор Стравински

30 Юни, Петък - 20:00 ч.

2 Юли, Неделя - 20:00 ч.

ЗОРБА ГЪРКЪТ

Балет по музика на Микис Теодоракис

1 Юли, Събота - 20:00 ч.

5 Юли, Сряда - 20:00 ч.

ДОН КИХОТ

Балет по музика на Лудвиг Минкус

7 Юли, Петък - 20:00 ч.

9 Юли, Неделя - 20:00 ч.

Детски:

ТРИТЕ ПРАСЕНЦА

Музика Александър Райчев

1 Юли, Събота - 11:00 ч.

9 Юли, Неделя - 11:00 ч.

14 Юли, Петък - 19:00 ч.

МЕЧО ПУХ

Детски мюзикъл от Андрей Дреников

2 Юли, Неделя - 11:00 ч.

15 Юли, Събота - 11:00 ч.

„ВЪЛШЕБНАТА ФЛЕЙТА“ ЗА ДЕЦА

Опера от Волфганг Амадеус Моцарт - адаптирана версия за деца

8 Юли, Събота - 11:00 ч.

ЧЕРВЕНАТА ШАПЧИЦА

Музикална приказка от Александър Владигеров

16 Юли, Неделя - 11:00 ч.

https://www.facebook.com/events/640842379439229/

Fragments Medea with Butoh.

Η Sumako Koseki είναι ιαπωνέζα χορεύτρια και χορογράφος. Σπούδασε την παραδοσιακή ιαπωνική των παραστατικών τεχνών και του Βutoh. Δάσκαλος της ήταν ο Tadashi Suzuki (Θέατρο Noh, Kabuki σε ένα σύγχρονο πλαίσιο) και Isso Miura (Butoh). Σπούδασε την Δυτική και την Ανατολική φιλοσοφία καθώς και την ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Έχει συνεργαστεί με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες (Grotowski, Barba, Φορμάκι, Adrien κ.ά).
Οσο αφορά το Βutoh, η κατάρτιση της βασίζεται στο παραδοσιακό ιαπωνικό θεάτρο και των πολεμικών τεχνών, όπου η θεραπεία με Ki ενέργεια και η αναπνοή επικεντρώνεται για να ανοίξει την ευαισθησία μας. 
Η Sumako δηλώνει το Butoh ως «ο χορός στην άκρη του γκρεμού», όπου η έκφραση και η κίνηση πηγάζει από την επείγουσα και ζωτική αναγκαιότητα. Ως ένας σαμουράι ή ένα ζώο, στην αναδυόμενη κατάσταση, το σώμα βρίσκει τον τρόπο να αντιδράσει αμέσως και χωρίς λογική σκέψη. Κενό (νεκρό) σώμα είναι μια έννοια-κλειδί για Sumako .
Ενας άδειος και αποπροσωποποιημένος χορευτής μπορεί να ξυπνήσει τις αρχαία μνήμες που κωδικοποιούνται στον ερπετοειδή εγκέφαλο ή« DNA ». Η Αυθόρμητη κίνηση γεννιέται στη συνέχεια, και ετσι μπορούμε να αγγίξουμε το χάος και τις σκιές του υποσυνείδητου μας, αλλά όχι μόνο για να μείνουν εκεί. Μέσω του ανοίγματος των εύφορων πεδίον της συλλογικής μνήμης, μπορούμε να μοιραστούμε βαθιά συναισθήματα με το κοινό.

"As far as butoh is concerned, there has been a lot of misunderstanding - it is often thought of as a dance of ghosts, something terrifying and so on.
But butoh is about the search for the light in darkness, the point is you can see the light more intensively in the darkness...." Sumako Koseki


Το πρόγραμμα του σεμιναρίου:
Η Σωματική άσκηση ειναι επικεντρωμένη στην αναπνοή και την ζωτική ενέργεια Ki, με ασκήσεις φαντασίας για το άνοιγμα των διαφόρων φυσικών και ψυχικών καταστάσεων ( του σώματος των ζώων, τους προγόνους, την κενότητα, σαμουράι χορός κ.τ.λ ), αφυπνίζοντας τις αναμνήσεις που είναι χαραγμένες στο σώμα μας , το υποσυνείδητο και τη συλλογική μνήμη - από εκεί ξεκινάει το πρώτο βήμα όπου η κίνηση μπορεί να γεννηθεί από το χάος και την αποδόμηση, και να λάβει σαφή μορφή, ρυθμό και χορογραφική δομή.

Στο πλαίσιο των Εργαστηρίων που λαμβάνει χώρα στο kodo stage ένας νέος κύκλος ανοίγει με την Sumako Koseki.

Ο τίτλος: "Fragments―Medea"( θραύσματα Μηδείας).

Ο στόχος του νέου κύκλου είναι η γνωριμία και εξευρεύνηση του Butoh μέσα απο τον Μύθο της Μήδειας, η διμιουργία μιάς σταθερής ομάδoς εργασίας που θα εργαστεί μέσα σε ένα κύκλο 3 σεμιναρίων
( Ιούλιος του 2017,Φεβρουάριος του 2018,και Ιούλιο του 2018).
Μετά απο κάθε εργαστήριο θα γίνετε σύντομη παρουσίαση στο κοινό τις εξέλιξης του" Fragments Medea with Butoh project".

Πού απευθύνετε:
Σε όσους θέλουν να γνώρισουν η να εντρυφήσουν στο Butoh, Χορευετές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες αλλά και όσους νοιώθουν την ανάγκη να "μπούνε μέσα σε αυτό .."

Το σύνολο του project θα παρουσιαστεί τον Ιούλιο του 2018,σύντομα θα ανακοινωθεί και το όνομα του φεστιβάλ που θα λάβει χώρα.

Οι ώρες εργασίας του Σεμιναρίου είναι ένα τέτραωρο για όσους δεν θέλουν να συμμετέχουν στην όμαδα εργασίας της Μήδειας,και ένα πένταωρο σε όσους συμμετέχουν σε αυτή.


Γιά περισσότερες πληροφορίες:
Αssistant manager:
Χρήστος Βλάσσης 6977287831,
email kodo@otenet.gr

https://www.facebook.com/events/1308548149258721/