Όλα ξεκίνησαν με μια αίσθηση και μια σκέψη:
Ο άνθρωπος περιπλανιέται σ’ ένα απέραντο κενό.
Ο άνθρωπος νιώθει στη ράχη του ψυχρή την ανάσα του κενού.
Ο άνθρωπος τρέμει το κενό του ουρανού όπως ο συγγραφέας την κενή σελίδα. Το κενό του Θεού αναπαύεται μέσα στο κενό του ανθρώπου. Ζούμε στην τρύπα ενός αφηγηματικού κενού κι ένας αθέατος απορροφητήρας ρουφάει ανελέητα τις λέξεις μας, όπως ο χρόνος τα κύτταρά μας. Έπειτα σπεύδουμε άπαντες να γεμίσουμε το κενό μ’ έναν παράδεισο ή μια κόλαση.
Ο άνθρωπος περιπλανιέται σ’ ένα απέραντο κενό.
Ο άνθρωπος νιώθει στη ράχη του ψυχρή την ανάσα του κενού.
Ο άνθρωπος τρέμει το κενό του ουρανού όπως ο συγγραφέας την κενή σελίδα. Το κενό του Θεού αναπαύεται μέσα στο κενό του ανθρώπου. Ζούμε στην τρύπα ενός αφηγηματικού κενού κι ένας αθέατος απορροφητήρας ρουφάει ανελέητα τις λέξεις μας, όπως ο χρόνος τα κύτταρά μας. Έπειτα σπεύδουμε άπαντες να γεμίσουμε το κενό μ’ έναν παράδεισο ή μια κόλαση.
Το αστρικό σώμα του ανθρώπου είναι η ποίηση. Υπερίπταται, απομακρύνεται και κάθε φορά που ολοκληρώνει την αποστολή της σαν αγγελόπτερο επιστρέφει στον άνθρωπο και μπαίνει στη φωλιά της ψυχής.
Όλα ξεκίνησαν μ’ έναν αφορισμό του Πολ Βαλερί: «Ένας άγγελος διαφέρει από έναν δαίμονα κατά μια σκέψη μόνον που όμως δεν του έχει έρθει ακόμα».
Όλα ξεκίνησαν μ’ έναν άγγελο με φτερά παπαγάλου σ’ έναν αναγεννησιακό πίνακα του Κροάτη ζωγράφου Mihajlo Hamciz στο Ντουμπρόβνικ. Έπειτα όλα πήραν τον δρόμο τους.
Φτερωτά πλάσματα γνωστά κι άλλα από εμένα κατασκευασμένα, πλάσματα αλλοπρόσαλλα, αγγελικά και δαιμονικά ζωγραφίζονται με λέξεις. Φτερωτά πλάσματα παράξενα δραπετεύουν αυτούσια από πίνακες και γλυπτοθήκες, γεμίζοντας με την παραδοξότητά τους το μεταφυσικό ποιητικό διάστημα. Φτερωτά πλάσματα εύμορφα, αλλά και πλάσματα τερατόμορφα απελευθερώνονται από το πλαίσιο που τους είναι πια στενό μέσω μιας μεταμόρφωσης, ίσως και παραμόρφωσης, πετώντας με πτήσεις αγγελικές ίσως και δαιμονικές.
Η χρήση των αγγέλων στην Τέχνη είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Σκέφτηκα να τους δω σαν το μεταφυσικό υλικό που γεμίζει το κενό ανάμεσα στον Ουρανό και τη Γη. Σαν τους διαμεσολαβητές μιας συμφιλίωσης. Της πραγματικότητας της Γης με τη φαντασία του Ουρανού. Ή σαν μια απόπειρα απελευθέρωσης από την ομηρία των μύθων. Εκεί όπου δεν ξέρει κανείς ποιος είναι όμηρος ποιου. Η πραγματικότητα αιχμάλωτη της φαντασίας ή η φαντασία αιχμάλωτη της πραγματικότητας;
 |
| ΑγγελόπτεραΈλσα Κορνέτη Μελάνι 96 σελ. ISBN 978-960-591-059-4 Τιμή: €10,00 |
Με την ανύψωση κατακτούν ένα είδος κάθαρσης και εξιλέωσης, μια απαλλαγή και μια αποκόλληση από έναν κόσμο ρυπαρό, βίαιο, αποτελματωμένο και καθόλου ποιητικό. Η ευελιξία της φαντασίας συμβάλλει στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Έτσι προκύπτει η ανάγκη για μια νέα αναπαράσταση του κόσμου. Περιπλανώμενη και φτερωτή.
Το ποιητικό υποκείμενο έχει φύση πτητική. Η φαντασία έχει φύση πτητική. Η ποίηση είναι μια ιπτάμενη φαντασμαγορία. Η τέχνη είναι ένα πεδίο άσκησης ελευθερίας της ύπαρξης. «Τρομακτική εκκρεμότητα» είναι κατά τον Ρώσο συγγραφέα Μιχαήλ Μπουγκάλκοφ «η ύπαρξη» και είναι φορές που ο άνθρωπος, πολύ περισσότερο ο καλλιτέχνης ο στοιχειωμένος από την υπερχειλίζουσα ευαισθησία του, δεν ξέρει τι να κάνει πια με αυτήν τη «φτερωτή» ύπαρξή του. Είναι φορές που πάσχει από έλλειψη διαχείρισης ύπαρξης. Είναι φορές που η ακρίβεια του περιρρέοντος ρεαλισμού τον πονάει. Είναι η αλήθεια του τόσο ωμή που πολλές φορές πονάει. Ένα χαρακωμένο όσο και ακονισμένο στον χρόνο βλέμμα καταγράφει. Ένα φανταστικό δάχτυλο βουτά αφήνοντας ίχνη σύμβολα, άλλοτε βαθιά, άλλοτε ρηχά στο βούτυρο της ψυχής. Άγρια και ήμερη η ψυχή. Η αποξένωση από την ίδια τη ζωή.
Η αυτοπαρατήρηση εναλλάσσεται με την ετεροπαρατήρηση σαν ο αρχικός κεντρικός παρατηρητής του εαυτού του ν’ αρχίζει να κοιτάζει έναν άλλον. Το σώμα γυμνό και περιττό, στιγμές που στέκονται ασάλευτες, γυμνά αποστεωμένα γλυπτά οι λέξεις και η ζωή προαίσθημα και απειλή.
Με έναν καθρέφτη, ένα σφυρί κι ένα σκαρπέλο ένας άνθρωπος με χίλιες φωνές αντηχεί την υπαρξιακή του ασημαντότητα από το βαθύτερο δωμάτιο του κόσμου με πυξίδα έναν υπερκόσμιο μαγνήτη και με στοίχημα την έλξη για την εξερεύνηση του βάθους.
Με έναν καθρέφτη, ένα σφυρί κι ένα σκαρπέλο ένας άνθρωπος με χίλιες φωνές αντηχεί την υπαρξιακή του ασημαντότητα από το βαθύτερο δωμάτιο του κόσμου με πυξίδα έναν υπερκόσμιο μαγνήτη και με στοίχημα την έλξη για την εξερεύνηση του βάθους.
Σ’ έναν έλεγχο της μοίρας, σε μια επεξήγηση του καταναγκασμού του πεπρωμένου, σε μια φαντασίωση πρόβλεψης προσβλέπει η Ποίηση όπως και οι υπόλοιπες τέχνες. Η αναβίωση ενός αβίωτου παρελθόντος και η προσμονή ενός βιωμένου μέλλοντος.
Η ιδανική χώρα όμως θα παραμένει πάντα μαγικά και τραγικά ψευδαισθητική και το ερώτημα αιώνιο:
Είναι η ποίηση αυτή που γυρίζει γύρω από τον άνθρωπο; Ή είναι ο άνθρωπος αυτός που γυρίζει γύρω από την ποίηση;
«Πώς να σωθείς από την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί» αναρωτιέται ο σπουδαίος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και παραδέχομαι ότι αυτό που κυρίως επιδιώκω μέσα από την ενασχόληση με αυτή την παράλογη, αλλά σίγουρα παυσίπονη τέχνη, όπως είναι και όλες οι άλλες βέβαια, είναι η διάσωσή μου από την περιρρέουσα πραγματικότητα και η ανακατασκευή μιας άλλης σίγουρα πιο ενδιαφέρουσας που επιθυμώ να μοιραστώ με τον υπόλοιπο κόσμο για καταπραϋντικούς κυρίως λόγους.
Όσο για την αγγελική ανύψωση! Είναι ένας θαυμασμός κι ένα δέος για τα σπουδαία έργα τέχνης και τους δημιουργούς τους.
«Τα έργα τέχνης έχουν τέτοια δύναμη γιατί βλέπουν τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο, από μια απόσταση, ανυψώνονται και μας ανυψώνουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου