Ως σύμβουλος ψυχικής υγείας αλλά και ως άνθρωπος, έχω ένα πάθος, αναζητώ την αλήθεια. Ως αλήθεια αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα ενός γεγονότος, και ο θάνατος είναι ένα υπαρκτό γεγονός. Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν: «Γιατί θέλεις να μιλάς για το θάνατο και τις απώλειες; Για ποιον λόγο διάλεξες αυτό το θέμα; Για ποιον λόγο μιλάς για κάτι που προκαλεί αμηχανία, άγχος ή και τρόμο;». Μήπως δεν πρέπει να «σκαλίζουμε» τα πράγματα κι είναι καλύτερα να «προχωράμε στη ζωή;».
Αν θα μιλήσω για το θάνατο με κάποιον, αυτό με δένει μαζί του με έναν ιδιαίτερο και βαθύ τρόπο. Ο θάνατος είναι ένα ιερό θέμα –με όλο το δέος που εμπεριέχει ή εξαιτίας του– που όταν το μοιραστώ παύει να είναι τόσο τρομακτικό. Με φέρνει σε ουσιαστική επαφή με έναν άλλον άνθρωπο, καθώς μοιράζεται μαζί μου τις εμπειρίες του, ενώ ταυτόχρονα ανταλλάσουμε συναισθήματα, σκέψεις και γεγονότα. Παρουσιάζουμε, αντικρίζουμε, αντιμετωπίζουμε μαζί φόβους, αγωνίες αλλά και ελπίδες για τη ζωή.
Το να αποδεχθούμε ότι οι μέρες μας είναι «μετρημένες» μας φέρνει μπροστά στην ευθύνη της ζωής μας. Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας μάς αναγκάζει να αναλάβουμε την ευθύνη μας. Θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε αυτά που έχουμε, αυτά που μας συμβαίνουν, τη στιγμή που μας συμβαίνουν, ή θα εμμένουμε στην ψευδαίσθηση της αιωνιότητας; Θα μιλήσουμε ουσιαστικά με τους ανθρώπους γύρω μας ή θα συνεχίσουμε να παίζουμε «παιχνίδια δύναμης», ελέγχου και εξουσίας; Ζούμε σε μια κοινωνία που προτιμάει να κρύψει κάτω από το χαλί ή να βάλει στην άκρη ό,τι δεν είναι όμορφο, νέο, υγιές ή δυνατό. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία μοιάζει να προσβάλλεται αισθητικά από τα γηρατειά, την ασθένεια και το θάνατο. Λες κι οι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι, οι ετοιμοθάνατοι να μην έχουν θέση ανάμεσά μας. Ζούμε σε μια εποχή που ο θάνατος αντιμετωπίζεται ως ο εχθρός που πάση θυσία πρέπει να νικηθεί. Εφευρίσκουμε όλο και πιο ακριβές παρεχόμενες υπηρεσίες για να παρατείνουμε –ανώφελα πολλές φορές– τη ζωή, χωρίς να νοιαζόμαστε για την ποιότητά της.
Μου αρέσει, λοιπόν, να μιλώ για το θάνατο, γιατί στην ουσία μιλάω για τη ζωή. Κάθε φορά που βρίσκω ανθρώπους πρόθυμους να μιλήσουν κι αυτοί για το θάνατο, ο φόβος μετριάζεται, η μοναδικότητα καταργείται και τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε είναι πηγαία και ειλικρινή. Ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το ίδιο όμως και η ζωή. Όσο προσπαθούμε –μάταια– να κρατήσουμε αυτά τα δύο θέματα ξέχωρα, θα μπερδευόμαστε και θα απομακρυνόμαστε –χωρίς να το συνειδητοποιούμε– από τη μοναδική ευθύνη που έχουμε: Να ζούμε τη ζωή μας όπως ξεδιπλώνεται, τώρα, αυτήν τη στιγμή, με κάθε ευκαιρία. Και αυτό είναι ίσως το πρώτο αλλά όχι το μοναδικό από τα παράδοξα που θα συναντήσουμε σ’ αυτή την αναζήτηση.
 |
| Πένθος Το ταξίδι στη Χώρα του Παράδοξου Νάνσυ Ψημενάτου Φίλντισι 368 σελ. ISBN 978-618-5101-21-3 Τιμή: €16,96 |
Στο βιβλίο μου περιγράφω ένα ταξίδι. Ένα μακρύ ταξίδι γεμάτο παράδοξα. Κατά κύριο λόγο μοναχικό, το οποίο ταυτόχρονα αφήνει χώρο και σε άλλους να είναι μαζί μας, αν τους το επιτρέψουμε. Εμπεριέχει πολλά και έντονα συναισθήματα, αλλά και τους τρόπους να τα διαχειριστούμε. Είναι ένα ταξίδι γεμάτο αλήθειες, που είναι όμως αυστηρά προσωπικές για τον καθένα από μας. Ένα ταξίδι-πρόκληση για να δώσουμε το δικό μας νόημα στο θάνατο και την απώλεια. Θα μας προτρέψει να μετακινηθούμε πιο πέρα από τη διανοητική μας λειτουργία. Θα μας προσκαλέσει να ζήσουμε μέσα σε μια νέα συναισθηματική πραγματικότητα. Αυτό το ταξίδι μιλά για το θάνατο, την απώλεια, τη ζωή, την ευτυχία και τη δυστυχία, το νόημα, την ελευθερία, την αλλαγή και την ευθύνη. Κυρίως την ευθύνη. Του εαυτού μας, αλλά και απέναντι σ’ αυτούς που εξαρτώνται από μας, δηλαδή τα μικρά παιδιά. Θα μας προκαλέσει να αναλογιστούμε το γεγονός ότι χρειάζεται να παίρνουμε στα σοβαρά τις μικρές απώλειες που βιώνουμε αναπόφευκτα στη ζωή μας, ώστε να εξοικειωθούμε με τα συναισθήματα που μας φέρνουν.
Σε αυτό το ταξίδι θα μας ζητηθεί να αναγνωρίσουμε, να ονομάσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αλλάζει σε κάθε περίπτωση, αφού γύρω μας τα πάντα αλλάζουν και χρειάζεται να έχουμε την ευελιξία να προσαρμοζόμαστε, για να μπορέσουμε όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να ζήσουμε ουσιαστικά τη ζωή.
Σας προσκαλώ σε ένα ταξίδι που είναι αναπόφευκτο για όλους μας, με την ελπίδα ότι, όταν θα έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα έχετε δει με άλλη ματιά το θάνατο και τις απώλειες. Αυτό συνέβη και σε μένα. Όσες φορές επισκέφτηκα τη Χώρα του Παράδοξου, άφησα κάποια κομμάτια του εαυτού μου σ’ αυτή, αλλά πήρα και τα δώρα που είχε να μου προσφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου