Είμαι αστός. Αστός εκ πατρός και μητρός. Ανατράφηκα σε αστικό περιβάλλον, υιοθέτησα αστικές συμπεριφορές, ακολούθησα αστικά πρότυπα. Αλλά είμαι αστός και κατά κυριολεξία, φυσικά. Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπως και οι γονείς μου προπολεμικά. Η γιαγιά μου στον ίσκιο του Παρθενώνα. Έζησα στην Αθήνα, τελείωσα ένα ελληνογαλλικό σχολείο, στέκι μου ήταν ό,τι σήμερα περικλείεται από τον δακτύλιο της πρωτεύουσας. Σε νηπιακή ηλικία άρχισα να ταξιδεύω στο Λονδίνο, όπου ζούσαν τα συνομήλικα πρώτα μου ξαδέλφια. Πλοίο από τον Πειραιά για Βενετία μέσω Ισθμού, τρένο για Οστάνδη, οι άσπροι βράχοι του Ντόβερ, το πρώτο μου ταξίδι. Κατόπιν, αεροπλάνα. Κυρίως. Η συνέχεια ήταν πρωτεύουσες της Ευρώπης, όπου ο πατέρας μου, με την ιδιότητα του υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών, εργάστηκε σε ελληνικές πρεσβείες. Αργότερα, το ελληνογαλλικό σχολείο με οδήγησε στο Πανεπιστήμιο της Λουντ στη Σουηδία, όπου σπούδασα πολιτικές επιστήμες, και το Πανεπιστήμιο της Λουντ στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, απ’ όπου έφυγα με μεταπτυχιακό στη Συγκριτική Πολιτική. Λάτρευα τις πρωτεύουσες και τις πανεπιστημιουπόλεις. Ακόμα τις λατρεύω. Μου αρέσουν οι εικόνες των μεγαλουπόλεων, τα χρώματά τους, οι ήχοι τους, οι οσμές των βιβλιοθηκών, των θεάτρων και των μουσείων τους. Είμαι αστός εκ γενετής, ανατροφής και εκ πεποιθήσεως.
Ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν το Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο του Τζον Ριντ, με εισαγωγή του Μάρκου Αυγέρη. Θαύμαζα στις φωτογραφίες το Κρεμλίνο, όνειρό μου ήταν να μπορούσα να επισκεφτώ την πυρπολούμενη Μόσχα, την Αγία Πετρούπολη απ’ όπου το θωρηκτό Aurora έριξε την πρώτη κανονιά της Ρωσικής Επανάστασης. Ήμουν ακόμη παιδί όταν η Έλλη Αλεξίου μου εξηγούσε τις φωτογραφίες και μου διηγούνταν ιστορίες για το Βουκουρέστι, όπου είχε ζήσει. Έφτιαχνα εικόνες που κρατούσαν ως το βράδυ γιατί στο κρεβάτι, πριν κοιμηθώ, ο πατέρας μου τις αντικαθιστούσε με άλλες, εκείνες των περιπετειών του Τεν-Τεν και του Αστερίξ, που αγόραζε από το βιβλιοπωλείο του Κάουφμαν στην οδό Σταδίου και μου τις διάβαζε στα γαλλικά μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Άνθρωποι που είναι οι πρωτεύουσες του κόσμου. Που ξεκινούν ακτινωτά από το κέντρο ως τα προάστια και τανάπαλιν. Κυκλικά, παράλληλα και χιαστί, αρθρώνουν και υφαίνουν την ομορφιά και την αίγλη των μεγαλουπόλεων. Κάπως, κάπου και κάποια στιγμή, όλα αυτά έλαμψαν στο μυαλό μου. Κάποια τα αποτύπωσα στο χαρτί.
 |
| Το πέταγμα του φλαμίνγκο Δημήτρης Χ. Φωτόπουλος Αιώρα 144 σελ. Τιμή € 11,00 |
Στο σπίτι δυσκολευόμουν να ακούσω τη μουσική που μου άρεσε, ροκ δηλαδή, επειδή ο χώρος γέμιζε από τους ήχους του Ντίζι Γκιλέσπι και του Κάουντ Μπέιζι. Ο πατέρας μου ήταν λάτρης της τζαζ και ήθελε να με μυήσει. Με μύησε εντέλει. Όπως και στο Πρώτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Τσαϊκόφσκι και στα Νυχτερινά του Σοπέν.
Κάποια μέρα η μητέρα μου με πήρε από το χέρι, ήμουν ακόμη στο δημοτικό, και με πήγε σινεμά. Παρακάλεσε τον ταξιθέτη να επιτρέψει την είσοδό μου σε ένα ακατάλληλο τότε έργο. Τα κατάφερε. Στον εξώστη, στα κρυφά. Ο Τζορτζ Τσακίρις και η Ρίτα Μορένο χόρευαν σε μια ταράτσα το «America» στο West Side Storyτου Λέοναρντ Μπερνστάιν και του Τζερόμ Ρόμπινς. Τη Δυτική Πλευρά του Μανχάταν την επισκέφτηκα πολλές φορές, όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη, σηκώνοντας πάντα το βλέμμα προς τα κόκκινα τούβλινα κτίρια με τις εξωτερικές σκάλες κινδύνου, ψάχνοντας επίμονα για εκείνην την ταράτσα, κι ας ήξερα πως οι περισσότερες σκηνές του φιλμ ήταν γυρισμένες σε στούντιο.
Περπάτησα σε πολλές πρωτεύουσες, κάθισα σε πλατείες, διέσχισα γέφυρες, εξερεύνησα στενά και αλέες. Επισκέφτηκα πινακοθήκες και μέγαρα μουσικής. Τζαζ κλαμπ, εστιατόρια, ροκ παμπ, πάρκα, λίμνες, άλση, ποτάμια. Και γνώρισα πλήθος ανθρώπων, γυναίκες και άντρες. Κοντών, ψηλών, μελαχρινών, ξανθών, λευκών, κίτρινων και μαύρων. Επιστήμονες και εργάτες, καλλιτέχνες και υπάλληλοι, έξυπνοι και αφελείς, ευγενείς και αγενείς, νόμιμοι και παράνομοι, φιλόδοξοι και ταπεινοί, ό,τι μπορεί να κατεβάσει ο νους. Άνθρωποι που είναι οι πρωτεύουσες του κόσμου. Που ξεκινούν ακτινωτά από το κέντρο ως τα προάστια και τανάπαλιν. Κυκλικά, παράλληλα και χιαστί, αρθρώνουν και υφαίνουν την ομορφιά και την αίγλη των μεγαλουπόλεων. Κάπως, κάπου και κάποια στιγμή, όλα αυτά έλαμψαν στο μυαλό μου. Κάποια τα αποτύπωσα στο χαρτί.
Εννιά ιστορίες όπου πρωταγωνιστούν οι άνθρωποι και οι πόλεις του κόσμου. Αυτό πραγματεύεται Το πέταγμα του φλαμίνγκο. Καλή ανάγνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου