«Πώς το λένε αυτό το μέρος». Πιτσιρικάς από τη φτωχική ελληνική επαρχία του '50-'60, τον στέλνουν για δουλειά στην Αμερική. Τα όχι που δεν λέμε, τα θέλω που πνίγουμε, το τυχαίο που ακολουθούμε σαν προορισμό. Η καθυστέρηση της αναχώρησης του πλοίου, μια βόλτα στην Τρούμπα, ένα χτύπημα στο κεφάλι, μια εσκεμμένη φονική διαρροή γκαζιού, η μπουρού ουρλιάζει, τα φουγάρα σκορπίζουν παντού μαύρο καπνό και το ταξίδι ξεκινά μέσα στο κεφάλι του. Το τέλος, ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που δείχνει λάθος χρόνο, εκτελεί το μόνιμο έργο του.
«Ούτε ένα δάκρυ για τον Ανέστη». Η γειτονιά μου, τα δυτικά προάστια της Αθήνας, κάπου στο '73-'74, το χωριό που έγινε ένα πολεοδομικό τέρας, διπλή αφήγηση με φωνή παιδιού και ενήλικα. Και στα δυο παραπάνω διηγήματα υπάρχει πολλή θάλασσα.
Το «Ημέρα εκατοστή εξηκοστή έβδομη» είναι το ημερολόγιο ενός ναυαγισμένου πλοίου, εννοώ πως γράφεται στον βυθό.
Εδώ ξεκινούν 4 γουέστερν, κάτι νέο θεωρώ για τα ελληνικά Γράμματα. Το γουέστερν στην κλασική κινηματογραφική του μορφή βρίσκω ότι είναι γεμάτο συμβολισμούς, παραδοχές και μελλοντολογία. «Η ιστορία του Ιερεμία Εστράντα» μιλά για χρυσοθήρες, τσιρκολάνους και φθορά. Τι γίνεται όταν το όνειρο τελειώσει και η ζωή γίνεται απλή επιβίωση; Ο ήρωας και η διαδρομή από την αποδοχή στη χλεύη, ποιος συμπαθεί κάποιον αδύναμο; Πώς κουρδίζεις ένα μπάντζο; Πώς ισορροπούν τα κοράκια στα τηλεγραφικά σύρματα; Τι τραγουδούν οι μαύροι που φτιάχνουν τη νέα σιδηροδρομική γραμμή; Το «Ένα Smith&Wesson» μιλά για τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε αυτό το όπλο των ονείρων του ένας όχι και τόσο έξυπνος πιτσιρικάς. Το «Λίγη ησυχία» είναι ένα ποίημα για τον ερχομό μιας εποχής γεμάτης θόρυβο. Το «Ένα τραγούδι που τραγουδιέται ακόμη» είναι λάτιν-γουέστερν, τα τραγούδια συχνά γράφονται για τον έρωτα και, ακόμη συχνότερα όταν αυτός τελειώνει, συνεχίζουν να τραγουδιούνται από ανθρώπους ανυποψίαστους σχετικά με αυτήν την ασθένεια.
 |
| Πώς το λένε αυτό το μέρος Αναστάσης Σιχλιμίρης Ηλίας Ι. Μπαρτζουλιάνος 140 σελ. Τιμή € 10,00 |
«Πέρα από το δυτικό αυτοκινητόδρομο». Bop noir, μια μικροκλοπή και ο μοιραίος τραυματισμός. Κοντραμπάσο, σκούπες στα ντραμς, βραχνή φωνή, πρόζα...
«Τυπική λονδρέζικη νύχτα». Ένα Hammond που σέρνεται, κροτάλισμα δακτύλων, το πόδι στο σανίδι, βογκητά πόνου. Ο χρόνος σπασμένος, μπρος-πίσω, πίσω-μπρος. Ιστορία για μια μηχανή που δεν δίνει ρέστα, για το πώς αποφεύγουμε κάποια που αγαπά να αγαπιέται, που δεν μας ξεχωρίζει, πώς προβλέπουμε το παρακάτω. Μια ιστορία για αυτό που δεν γίνεται κι αυτό που δεν υπάρχει.
«Όχι μέχρι το τέλος». Είναι μια αφήγηση μέσα στην αφήγηση, οι ακροατές ακολουθούν, μα ο μίτος, η κλωστή έχει κοπεί.
Το «Ένας σκληρός» είναι απλά μια φωτογραφία ενός μαφιόζου σε μια εφημερίδα.
Το βιβλίο έχει δύο ακόμη πράγματα που με συγκινούν και με τιμούν, το επίμετρο του ιδιαιτέρως διεισδυτικού συγγραφέα, παρατηρητή και δημοσιογράφου Κώστα Θ. Καλφόπουλου, και το εξώφυλλο που δημιούργησε η χαρισματική Ελένη Βαλμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου