Από μικρή μού άρεσαν οι ιστορίες. Οι ιστορίες των άλλων, οι ιστορίες των βιβλίων που διάβαζα, οι ιστορίες που ονειρευόμουν, μπλέκονταν με την καθημερινότητα.
Μεγαλώνοντας ανακάλυπτα ότι παρόλο που στόχος μπορεί να είναι να ξεπερνάμε τα όριά μας, οι ίδιοι βάζουμε δεσμά στη ζωή μας, μικρά σύνορα που δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε, τα όχι που είπαμε, τα σ' αγαπώ που δεν είπαμε κι ύστερα αμφιβολίες –κι αν ήταν αλλιώς, πώς θα ήμουν τώρα– και στο τέλος πάντα αυτή η γλυκιά νοσταλγία για όλα αυτά που ζήσαμε και, πιο πολύ, για όλα αυτά που δεν ζήσαμε και πάντα θα τα κουβαλάμε σαν αόρατη καμπούρα στην πλάτη μας. Αυτή τη φορά, το «Μια φορά κι έναν καιρό» έφερε την πρώτη μου ιστορία για ενήλικες.
Εκεί και πάντα αλλού... Μικρές καθημερινές στιγμές, ρουτίνα, ανάσες, ένα ταξίδι, μια υπόσχεση, μια βόλτα, ερωτηματικά κι αγωνία να μην έχεις την ίδια τύχη μ' αυτούς που έφυγαν χωρίς να παλέψουν, χωρίς να καταλάβουν αν άξιζε η ζωή που έζησαν. Η Δώρα, μια γυναίκα λίγο μετά τα σαράντα, ανακαλύπτει ότι η ζωή που βολεύτηκε πολλά χρόνια δεν τη χωράει πια. Ασκήσεις θάρρους, ακόμα μια προσπάθεια να το πάρει αλλιώς, μήπως κάτι της ξέφυγε. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί ότι τόσα χρόνια άλλα ζούσε κι άλλα ήθελε. Μια πικρή γεύση στο στόμα, τα πρώτα σημάδια δυσανεξίας στη συνήθεια κι αδυναμία να ονειρευτεί κάτι καινούργιο με τον άνθρωπο που μοιράστηκε τόσα χρόνια, κάτι απλό σαν εκδρομή. Αναζητείται απολεσθείς παράδεισος. Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται η Δώρα, η ηρωίδα του βιβλίου Εκεί και πάντα αλλού. Εκεί που ζει κι αλλού που ονειρεύεται να είναι.
Η μεγάλη Ιστορία συχνά γράφεται ερήμην των μικρών ιστοριών. Αυτές οι μικρές ιστορίες μ’ ενδιέφεραν, φυτεμένες η καθεμιά σε εντελώς διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο, αλλά που με κάποιον τρόπο λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, όπως άλλωστε και οι μνήμες των ανθρώπων. Ο καθένας είναι το αποτέλεσμα συνάντησης πολλών ιστοριών.
Η Δώρα και η Σαπφώ. Τις χωρίζει μισός αιώνας. Δυο γυναίκες σε δυο εντελώς διαφορετικές περιόδους της Ελλάδας. Οι δυο ιστορίες βιώνονται η καθεμία στον δικό της χρόνο, αλλά η μια αποκαλύπτει με κάποιον τρόπο κρυφές πτυχές της ζωής της άλλης.
Η Δώρα ζει με τον Γρηγόρη πολλά χρόνια. Ένα σύγχρονο ζευγάρι που βιώνει τις δυσκολίες της καθημερινότητας και, από την άλλη, ύστερα από τόσα χρόνια κοινής ζωής ανακαλύπτουν ότι όλα μπορεί να μην ήταν όπως ήθελαν. Στο νοσοκομείο όπου εργάζεται η Δώρα θα γνωρίσει μια ηλικιωμένη γυναίκα, τη Σαπφώ, και θα συνδεθεί μαζί της. Όταν εκείνη πεθάνει, θα της αφήσει το ημερολόγιό της. Ακολουθώντας η Δώρα τα ίχνη της Σαπφώς, θα εξημερώσει και τις δικές της σκιές και θα τολμήσει να δει τη ζωή της στις αληθινές της διαστάσεις.
 |
| Εκεί και πάντα αλλού Μαρία Παπαγιάννη Πατάκης 312 σελ. Τιμή € 14,70 |
Επειδή προέρχομαι από τον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας και του παραμυθιού, θα έλεγα ότι αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας ως το αληθινό σπίτι είναι το ιδανικό ζητούμενο για κάθε παραμυθά. Να ενώσει τον χρόνο και τον χώρο, το αλλού με το εδώ. Στο τέλος, να μπορεί να πει, πάμε σπίτι, και να το εννοεί. Και σπίτι είναι εκείνο το σημείο όπου ο καθένας ζει αρμονικά με τον εαυτό του, τους προσωπικούς του δαίμονες και τους γύρω του. Νομίζω ότι ώσπου να βρεις αυτό το σπίτι, η αναζήτηση δεν τελειώνει. κείμενο: Μαρία Παπαγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου