Η σκηνοθετική επιμέλεια του Γιάννη Καραχισαρίδη ήταν άρτια και έδωσε την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής ρομαντικής και φευγαλέας. Η σκηνογραφική – ενδυματολογική επιμέλεια της Τότα Πρίτσα πιστή με εντυπωσιακά και πιστά στο έργο κοστούμια αν και με υποτυπώδη σκηνογραφία λόγο του χώρου.
Η διδασκαλία & συνοδεία παράστασης στο πιάνο του μαέστρου Χρύσανθου Αλισάφη, απέδωσε όλα τα κρεσέντο και τα πιανίσιμο της ρομαντικής παρτιτούρας του Βέρντι.
Στον δυσκολότατο και μεγάλο ρόλο της Βιολέττα η σοπράνο Λουκία Σπανάκη ξεπέρασε τον εαυτό της στις δύσκολες κολορατούρες και στις γεμάτες συναίσθημα σκηνές του έργου. Στον ρόλο του Αλφρέντο ο θαυμάσιος τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος είχε το ύφος του ζεν πρεμιέ σε έναν ρόλο που του ταιριάζει και φωνητικά αλλά και σκηνικά.
Στον ρόλο του Ζερμόντ ο βαρύτονος Πέτρος Σαλάτας ήταν πειστικός κυρίως όταν ερμήνευσε την περίφημη άρια της δεύτερης πράξης της όπερας. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Βέρντι όντας ο ίδιος βαρύτονος, έγραψε μεγάλους και σπουδαίους ρόλους για την φωνή του βαρύτονου, συχνά δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον βαρύτονο, η ακόμα και αν δεν ήταν ο πρωταγωνιστής πάντα του έγραφε μια καταπληκτική άρια. Στον ρόλο της Φλώρας η μεσόφωνος Βάγια Κωφού εντυπωσίασε με την ωραία της φωνή, αλλά και με την ωραία της σκηνική παρουσία.
Στους άλλους ρόλους εμφανίσθηκαν οι άψογοι καλλιτέχνες, Μιράντα Μακρυνιώτη, Μαρία Μαυρομμάτη, Νίκος Τσαούσης, ο φίλτατος μπάσος Χρήστος Αμβράζης, ο Γιώργος Ρούπας, και ο Μιχάλης Κατσούλης. Συμμετείχε οκταμελής άρτια χορωδία.
Το κατάμεστο θέατρο καταχειροκρότησε όλους τους καλλιτέχνες και τους καλλιτεχνικούς υπεύθυνους των παραστάσεων που ήταν ο γνωστός και αξιαγάπητος τενόρος Σταμάτης Μπερής, και η μεσόφωνος Λυδία Αγγελοπούλου η οποία είχε εντυπωσιάσει στην Εθνική Λυρική Σκηνή με την ερμηνεία της στον δυσκολότατο ρόλο της Azucena στον Trovatore του Βέρντι. Είναι αξιόλογο που άτομα σαν την Λυδία Αγγελοπούλου που έχουν ερμηνεύσει μεγάλους ρόλους όπερας στην σκηνή χρησιμοποιούνται για την διοργάνωση παραστάσεων από την Εθνική Λυρική Σκηνή γιατί έχουν την απαραίτητη πείρα. Επίσης άτομα σαν την κυρία Αγγελοπούλου με μεγάλες φωνές όπερας πρέπει να χρησιμοποιούνται στους κατάλληλους ρόλους όπερας που απαιτούνται μεγάλες φωνές, ιδίως σε ανοιχτούς χώρους όπως το Ηρώδειο.
Μπράβο στους οργανωτές και στην Εθνική Λυρική Σκηνή γι αυτή την προσπάθεια που κάνουν να φέρουν την όπερα κοντά στους Αθηναίους που ίσως να μην μπορούν να πάνε στα Ολύμπια να δουν όπερα, και θα πρότεινα η προσπάθεια να συνεχισθεί και αν είναι δυνατόν και μέσα σε αίθουσες σχολείων ως επιμορφωτικό συμπληρωματικό του Υπουργείου Παιδείας για τους φοιτητές - μαθητές που διψούν για μάθηση και τέχνη.
Με την ευκαιρία που αναφέρθηκα στην όπερα ως παιδαγωγικό είδος για τους μαθητές, θα ήθελα να αναφερθώ σε όλα τα ταλαντούχα παιδιά που θέλουν να κάνουν καριέρα στην όπερα και διστάζουν, ότι η όπερα είναι πρωταθλητισμός, αν υποθέσουμε ότι οι σπουδαίοι τραγουδιστές όλων των μορφών τραγουδιού είναι οι αθλητές οι τραγουδιστές της όπερας είναι οι πρωταθλητές. Η σκηνή της όπερας είναι σαν το ολυμπιακό στάδιο, το ότι ένας καλλιτέχνης κατάφερε να βρίσκεται στον λυρικό στίβο, είναι σαν τους αθλητές που κατάφεραν να προκριθούν για το στάδιο, το ποιος θα πάρει το μετάλλιο δεν έχει και τόση σημασία, όλοι είναι καλοί. Το μετάλλιο θα μπορούσε να είναι και συνέπεια της τύχης όπως συμβαίνει συχνά. Μπορεί κάποιος ερμηνευτής μια μέρα να έχει μια ατυχία, όπως ένα μικροκρυολόγημα ή ακόμα μια κακή διάθεση, ή μια νευρικότητα και την επομένη ο ίδιος να θριαμβεύσει. Ακόμα να του δοθεί ένας αντίθετος ρόλος από την ψυχοσύνθεση του, η ακόμα ο ίδιος να διαλέξει κάτι που του αρέσει αλλά δεν του ταιριάζει και τόσο. Τίποτα όμως δεν παύει το γεγονός ότι βρίσκεται στην σκηνή του μαγικού κόσμου της όπερας, και ακόμα κι αν ο ίδιος δεν είναι ολυμπιονίκης, συναγωνίζεται με ολυμπιονίκες στον καλλιτεχνικό στίβο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου