Ο Τάσος Μακράτος γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Φιλολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Μηχανολόγος – Ηλεκτρολόγος στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Τα χρόνια 1985 – 1986 έκανε μεταπτυχιακές Σπουδές Νεοελληνικής και Βυζαντινής Λογοτεχνίας στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Σήμερα, παράλληλα με τη λογοτεχνική του δραστηριότητα, ως Φιλόλογος – Ερευνητής ασχολείται με έρευνα πάνω σε κείμενα Νεοελληνικής, Βυζαντινής και Γαλλικής Μεσαιωνικής Λογοτεχνίας (Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών).
Γράφει Ποίηση από πολύ μικρός. Έργα του: «Ο ΥΠΑΙΤΙΟΣ» και «Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ» (1977), «28 ΠΟΙΗΤΕΣ» (Συλλογική έκδοση, 1980) «ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ»: τόμ. Ι «ΕΡΩΤΙΑΖΕΙΝ» (1984), τόμ. ΙΙ «ΕΡΩΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ» (1984), τόμ. ΙΙΙ «Ο ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» (2008), τόμ. IV «ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ Σ’ ΕΝΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΕΜΕΙΣ» (2008), «ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΥΜΝΟΣ» (2011). Υπό έκδοση: «Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑ ΑΚΡΑ», τόμ. Ι & ΙΙ
Το 1977 βραβεύεται στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Νεολαία ‘77» με το Ποίημά του «Ειρηνοβόλο Σπέρμα». Το 1996 βραβεύεται με το α΄ βραβείο Ποίησης από την Διεθνή Ακαδημία Διάδοσης του Πολιτισμού της Ρώμης για το ποίημα του «Δοξαστικόν ες Αεί».
Είναι μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Αρχαϊκά Χαμόγελα
Ο λύχνος του σώματός εστιν ο οφθαλμός·
εάν ούν ο οφθαλμός σου απλούς η,
όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται· (*)
Έτσι — μου θύμιζες — φωτεινάτοι
ρίχναμε το κορμί μας βορά του χρόνου
όχι φυσικά να αντισταθούμε
στον χαρακτήρα του την λαιμαργία του
μόνο που κάπως ομοούσιοι σ’ αυτόν εγκαθιστάμεθα
παρασυρμένοι αλλά με ακέραιες τις εμμονές μας
10. για λέξεις και στίχους και αιωνιότητες
κι όλο το κάλλος των ωρών μας
εποιούσε πλέον ένα παρόν απέραντο
ως ο χρόνος σταματάει στον Έρωτα
ως ο Έρως καταλύει τις εποχές του…
Γλαφύρα μου αινιγματώδης περικυκλωμένη μου
άπλωσε την ποίησή μας στα απαλά σεντόνια μας
κάθε νύχτα να αλείφει τις πληγές μας
κι άσε τα ζεστά μας όνειρα
να περιπλανηθούν στη γεύση των άστρων
20. και οι ελαιώνες αποκάτω τα αμπέλια
στο βάθος η θάλασσα να λικνίζει την σελήνη…
Έτσι σου τραγουδούσα
έτσι κάπως εθεράπευα την γραμματική των οφθαλμών μας
— άφαντα τα αυτονόητα
τα αδιανόητα αρραβωνιασμένα στο μπράτσο μας
κι εμείς σταθεροί μαθητές
στις προσδοκίες μας —
ανελλιπώς αναμετρούσαμε τις αντοχές μας
καθώς το κάλλος τόσο ευέλικτο
30. σπάνιο εμφανιζόταν εμβατήριο
αρπαγμένο του Έρωτά μας
και εμείς μεταμφιεζόμασταν
σε ζωντανά και σε πουλιά πολύχρωμα
ριζώναμε σαν τα απρόβλεπτα φυτά
ακίνητοι μέναμε ορθοί
με το αρχαϊκό χαμόγελό μας να καταλαγιάζει
στην κοινή μας μοίρα …
(*) Ευαγγ.κατά Ματθαίον, στ΄, 22.
ΤΑΣΟΣ ΜΑΚΡΑΤΟΣ
e-mail: amakratosmakropoulos@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου