«Ψάρια της πόλης» της Εύης Λαμπροπούλου

  Εύη Λαμπροπούλου

ΦΡΑΓΚΟΣΥΚΟ

 
Να σ’ αγαπώ είναι να γλείφω με τη φλούδα
ένα φραγκόσυκο   

θα πληγώσεις τα χείλη
θα καρφωθείς χίλια αγκάθια αόρατα
θα ματώσεις

θέλει να βάλεις γάντια αδιαπέραστα
να σκληρύνεις την πέτσα σου 
να βγάλεις μαχαίρι 
να ξύσεις
το αγκάθινο δέρμα που το προστατεύει
να στάξει η σάρκα του
αίμα μοβ   

και μόνο τότε μόνο τότε
να σε φάω 

 

ΓΚΕΣΤ ΣΤΑΡ

Ο μπαμπάς ήταν φαινόμενο πασχαλινό
σαν τα μοβ λουλούδια του
σαν το κατσίκι που ’χωνε στο χώμα τα χαράματα
κι έβγαινε λουκούμι στις δύο
σαν τις χοιρινές στη σχάρα γιατί 
δεν ξέρω να τρώω κατσίκι
ζούσε με κρασιά
σκυλιά γαβγίζανε ανοιξιάτικα

Μεγάλη Παρασκευή μας περίμενε
όταν φτάναμε δάκρυζε πάνω απ’ το μούσι      
σαν τα πεύκα του

ο μπαμπάς έβγαινε Πάσχα
τον υπόλοιπο καιρό
τον ξεχνούσαμε   

 

ΞΥΠΝΑ ΜΠΑΜΠΑ

Νύχτες νοσοκομειακές
πλαστικά μωσαϊκά σα σπιτικά
λευκές στολές
αργά
μιλάνε λόγια ρομποτικά  

μην τους ακούς
ξύπνα μπαμπά 

 

ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΦΩΤΟΣΟΠ

Σήμερα είναι το μνημόσυνο του μπαμπά
τον στολίζω
απιθώνω πάνω του κοχυλάκια πετρούλες    
κρασί
διορθωμένες αναμνήσεις
παθαίνω άνοια
σβήνω χαστούκια άγριο ξύλο

Μετά
παθαίνω βαρηκοΐα λέω
ότι δεν έβριζε όταν έπινε
ζωγραφίζω στις φωτό μας χαμόγελα
στη σχέση μας γλυκόλογα

Τα δάκρυά του όταν ανταμώναμε
τα μεγεθύνω σε μέγεθος αφρικανικών διαμαντιών 
τα χώνω στην τσέπη μου βαθιά  
τα γλείφω
όποτε χρειαστώ
ευτυχισμένα παιδικά χρόνια       

 

ΚΛΑΡΙΝΑ ΚΛΑΨΙΑΡΙΚΑ

Πέρσι τέτοια μέρα
οι νύχτες ήταν
αργά ηπειρώτικα τσάμικα
κλαρίνα κλαψιάρικα
πλαστικά φαγητά
πατώματα βιομηχανικά
γιατροί ρομπότ
δίχως φεριμπότ   

πέρσι τέτοια μέρα
ο μπαμπάς την έκανε συστηματικά
λίγο παραπάνω κάθε μέρα
έπινα
λικέρ θολά και ουίσκια καφετιά
ό,τι έβρισκα    

Φέτος τέτοια μέρα φόρεσα το κίτρινο φόρεμα
με πανκ ξεσάλωσα
πατώματα άλωσα
Φέτος μπορώ
να χορέψω
χωρίς 
κάποιος μπαμπάς να πεθαίνει   

 

ΨΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Κολυμπάμε στην πόλη σαν ατάιστα ψάρια
Που ανοιγοκλείνουν το στόμα σ’ ένα οοο 
Λιμασμένο μονό 
Κάποιοι το ξέρουν πλησιάζουν 
Πετάνε λίγη ψαροτροφή 
Μια χούφτα λόγια
Του γλυκού νερού   
Καρδιές ανοίγουν ανθίζουν χάφτουν καταπίνουν
Νιώθουν επιτέλους 
Κάτι αληθινό κάτι καλό
Τότε
Πιάνουν το ψάρι το βάζουν σε μια γυάλα στο σκρίνιο
Δίπλα σε άλλη μία
Άλλη μία
Βιομηχανική παραγωγή πετάνε σε όλες
Ίδια λόγια ίδια λόγια
Ταΐζουν όλο και λιγότερο
Τάζουν όλο και περισσότερο
Μέχρι που μια μέρα μια βδομάδα έναν μήνα
ξεχνάνε   
να ταΐσουν 

 

Η Εύη Λαμπροπούλου γεννήθηκε στην Καβάλα. Ζει στην Αθήνα. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Χάπι Λου (Εκδόσεις Οξύ, 2001, Εκδόσεις Κέδρος, 22007), Σχεδόν σούπερ (Κέδρος, 2005) και Όλα τα μήλα (Κέδρος, 2009). Επίσης, το πρότζεκτ Heart, not shoes!. Έχει λάβει βραβεία διηγήματος. Πεζά και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει συμμετάσχει στις ποιητικές ανθολογίες Τα άνθη του καπνού (Εκδόσεις Κυριακίδη, 2024), Εκατό και είκοσι φωνές (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2025). Αρθρογραφεί για πράγματα που την καίνε.

https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/25084-psaria-tis-polis-lampropoulou

https://diastixo.gr/