ΚΑΤΑΡΤΖΗΣ ΑΛΕΞΗΣ (CATARGI ALEXIS)
(Βουκουρέστι 17/9/1876 - Σινάϊα, Ρουμανία 20/8/1923).
Ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του σημαντικού Έλληνα μουσουργού της Ρουμανίας, δυστυχώς ξεχασμένου σήμερα (στη Ρουμανία επειδή ήταν Έλληνας και στην Ελλάδα για τους γνωστούς λόγους), για τη συμπλήρωση, σήμερα, των εκατό ετών από την εκδημία του.
Γεννήθηκε από Έλληνες γονείς και διαπρεπή μέλη της ελληνικής κοινότητας της Ρουμανίας. Ο πατέρας του ήταν κορυφαίος διπλωμάτης και πληρεξούσιος υπουργός της Ρουμανίας στη Ρωσία και η μητέρα του εκλεκτή πιανίστα και συγγραφέας. Πρόγονός του ήταν ο Δημήτρης Καταρτζής (1730-1807), συγγραφέας και δικαστής, μία από τις σημαντικότερες μορφές του νεοελληνικού διαφωτισμού.
Ο Αλέξης Καταρτζής σπούδασε μουσική στο Βουκουρέστι, αρχικά με τη μητέρα του και τον Robert Klenck (βιολί). Μετά συνέχισε τις σπουδές του στη Βιέννη και τη Ρώμη.
Ολοκλήρωσε τις μουσικές σπουδές του στο Παρίσι με τον Andre Gedalge (θεωρητικά), Camille Chevillard (σύνθεση) και τέλος με τον διάσημο Vincent d'Indy (σύνθεση. Ο τελευταίος τον θεωρούσε ως έναν από τους καλύτερους μαθητές του).
Εκτός από την περίοδο 1914-1918 που ήταν μορφωτικός ακόλουθος της Ρουμανικής Πρεσβείας στο Παρίσι, όλα τα υπόλοιπα χρόνια της σύντομης βιωτής του, έζησε στο Βουκουρέστι και σε άλλες ρουμανικές πόλεις, ως μουσουργός και αρχιμουσικός.
Ενεργό μέλος σε ελληνικούς συλλόγους (μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά) συνεργάστηκε με Έλληνες καλλιτέχνες, όπως η υψίφωνος Χαρίκλεια Νταρκλέ (για την οποία συνέθεσε την τρίπρακτη όπερα "Enoch Arden" [1905]) και επίσης με τον George Enescu (τον διάσημο Ρουμάνο μουσουργό με μακρινή ελληνική καταγωγή).
Συνέθεσε τριάντα έργα σε όλες τις μορφές, όπως όπερες ("Nunta tragica [1918], μπαλέτα ("Jean d' Arc" [1905]), οπερέτες ("Au claire de la lune" [1895]), φωνητικά ("Stabat mater"[1897]), ορχηστρικά ("Adagio" για βιολί και ορχήστρα [1912], "Simfonia" [1912], "Simfonia dramatica" για μεγάλη ορχήστρα [1916]), μουσικής δωματίου (κουαρτέτο εγχόρδων [1923. Το τελευταίο έργο του]) και τραγούδια για φωνή και πιάνο ("Σερενάτα", "Dorinta", "Le parc" [1900]).
Στην ανάρτηση ο συνθέτης (δεκαετία του 1910) και οι δύο πρώτες σελίδες της "Σερενάτας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου