Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε είναι στην Ινδία, μαζί με τον σύζυγό της και έναν φίλο τους. Κάποια στιγμή, το παλιό αυτοκίνητο που έχουν νοικιάσει παρουσιάζει μηχανικό πρόβλημα και αναγκάζονται να σταματήσουν σε ένα χωριό, στη μέση του πουθενά, στην επαρχία του Ρατζαστάν, στην αποκαλούμενη και «γη των μαχαραγιάδων» με τα υπέροχα μνημεία, πολύ κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν. Για καλή τους τύχη, στην περιοχή υπάρχει ένα μικρό συνεργείο και ο ντόπιος μηχανικός δηλώνει πρόθυμος να επισκευάσει τη βλάβη.
Περιμένοντας, λοιπόν, η Αλιέντε πιάνει κουβέντα με μια ομάδα γυναικών. Αν και δεν γνωρίζει τη γλώσσα, καταφέρνει να έχει μια μορφή επικοινωνίας μαζί τους. Αυτό κρατάει για αρκετή ώρα και όταν επιτέλους το αυτοκίνητό τους είναι έτοιμο και ετοιμάζονται να φύγουν, ευχαριστώντας τους χωρικούς, μια κοπέλα ξεχωρίζει από το υπόλοιπο πλήθος που τους παρατηρούσε με περιέργεια. Πλησιάζει την Αλιέντε και της δίνει ένα δέμα, τυλιγμένο με κουρέλια, επιμένοντας να το ανοίξει και όταν εκείνη το κάνει, μένει άφωνη.
Μέσα στα κουρέλια βρίσκεται ένα νεογέννητο, μοιάζει να έχει γεννηθεί το πολύ πριν από μια ημέρα, με τον ομφάλιο λώρο ακόμη να κρέμεται. Τότε επεμβαίνει ο οδηγός τους. Αρπάζει το μωρό και το δίνει πίσω στη γυναίκα.
«Γιατί ήθελε να μου δώσει το μωρό της;» ρωτάει απορημένη η συγγραφέας, για να πάρει την απάντηση του οδηγού: «Μα ήταν κορίτσι! Και ποιος θέλει ένα κορίτσι;»
Η περίοδος εκείνη ήταν πολύ δύσκολη για την Αλιέντε. Μόλις είχε χάσει την 29χρονη κόρη της από ηπατική ανεπάρκεια, έπειτα από έναν χρόνο που βρισκόταν σε κώμα. Είκοσι χρόνια νωρίτερα την είχε σημαδέψει και ένας άλλος θάνατος, του αγαπημένου της θείου, του προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους πραξικοπηματίες που κατέλαβαν την εξουσία. Το ταξίδι λοιπόν στην Ινδία ήταν μια προσπάθεια του άντρα της να την κάνει να ξεχαστεί.
Υπήρξε ωστόσο μια απρόσμενη εξέλιξη. Η ιστορία της κοπέλας που προσπάθησε να της δώσει το μωρό την αφύπνισε. Επιστρέφοντας στο σπίτι της, αποφάσισε να δημιουργήσει το ίδρυμα που φέρει το όνομά της. Αποστολή του ιδρύματος: να βοηθήσει γυναίκες σαν και αυτή, που δεν μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά τους, κυρίως λόγω της φτώχειας.
Η ίδια άλλωστε έλεγε πάντοτε: «Να δίνεις, να προσφέρεις. Ποιο το νόημα να έχεις εμπειρίες, γνώση ή ταλέντο, εάν δεν προσφέρεις;» Ίσως γιατί σε όλη της τη ζωή, όπου και αν πήγαινε, ένιωθε μια ξένη, μια ξεριζωμένη.
Η Αλιέντε θυμάται αυτή την ιστορία, όπως και πολλές άλλες, σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στην εφημερίδα Guardian, όπου αναφέρεται και στο τελετουργικό που ακολουθεί καθημερινά προτού ανέβει στο γραφείο της, στη σοφίτα του σπιτιού της στην Καλιφόρνια, για να γράψει. Γίνεται, λοιπόν, η αφηγήτρια της ζωής της, χρησιμοποιώντας εικόνες αντίθετες με όσα έζησε στη Ινδία:
«Ξυπνάω καθημερινά γύρω στις έξι. Πρώτα πίνω τον καφέ μου και μετά κάνω ένα ντους. Έπειτα μακιγιάρομαι λες και θα πάω στην Όπερα. Ντύνομαι και φοράω ψηλοτάκουνα παπούτσια και μόνο τότε ανεβαίνω τα σκαλιά για τη σοφίτα όπου εργάζομαι. Δεν βλέπω κανέναν, ούτε καν τον ταχυδρόμο, αλλά ντύνομαι για μένα και μόνο…»
Πέτρος Γκάτζιας, δημοσιογράφος και συγγραφέας
https://diastixo.gr/epikaira/storyteller/19080-izampel-aliente-storyteller
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου