Εισήγηση της Χαρά Ματσούκα, Πρόεδρο του ΕΚΕΑ και μέλος της ΝΕ Α' Αθήνας για την Πρωτοβάθμια Υγεία των ΟΜ Βικτώριας και ΟΜ Κυψέλης-Πλ.Αμερικής (φωτογραφίες)

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Εκδήλωση για την Πρωτοβάθμια Υγεία των ΟΜ Βικτώριας και ΟΜ Κυψέλης-Πλ.Αμερικής, στον πεζόδρομο Αγ.Ζώνης 21, με εισηγητές τον Πάνο Παπαδόπουλο, Δ/ντη του γραφείου του Υπουργού Υγείας, και τη Χαρά Ματσούκα, Πρόεδρο του ΕΚΕΑ και μέλος της ΝΕ Α' Αθήνας.

Παρόντα ήταν τα μέλη των οργανώσεων, και πολύς κόσμος της γειτονιάς.

Εγινε μια άρτια ενημέρωση και οι ομιλητές απάντησαν σε ερωτήσεις των παρευρισκομένων.   

Όπως τόνισε ο κύριος Πάνος Παπαδόπουλος το νομοσχέδιο για την πρωτοβάθμια υγεία αλλάζει σημαντικά, πρός όφελος του πολίτη, και όλη τη δομή της υγείας.

Τον συντονισμό είχε ο Γιώργος Κακούρος από την ΟΜ Βικτώριας, και την υποδειγματική οργάνωση η Διαμάντω Παυλοπούλου της ΟΜ Κυψέλης-Πλ.Αμερικής.

Στην εκδήλωση μεταξύ άλλων παραβρέθηκαν, η Διαμάντω Παυλοπούλου, η Χριστίνα Μπεκιάρη, ο Γιώργος Κακούρος, ο Δαυίδ Καρυωτάκης, η Ρεγγίνα Kασιμάτη, ο Παναγιώτης Καρούσος, η Λία Μπέλλου,  η Μαρία Τοπαλιάν, η Μαρία Αδαμοπούλου, κ.α.

 ΟΛΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑ

ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΠΦΥ)

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕ ΚΟΡΜΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο υπουργός Υγείας Αντρέας Ξανθός έχει ανακοινώσει τη σαφή βούληση της κυβέρνησης και του υπουργείου για την ανάπτυξη ολοκληρωμένου Συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στη χώρα και αναμένεται η κατάθεση σχετικού ν/σ στη Βουλή. Αυτό είναι ένα καλό και από καιρό αναμενόμενο νέο.

Η ΠΦΥ είναι ο κύριος βραχίονας που στηρίζει όλα τα αναπτυγμένα συστήματα υγείας στον κόσμο αλλά στη χώρα μας, παρά τις κατά καιρούς φιλόδοξες προσπάθειες, ουδέποτε ολοκληρώθηκε στο πλαίσιο ενός δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας.

 

Τι είναι η Υγεία;

Σύμφωνα με τον ορισμό του ΠΟ, η Υγεία είναι η κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας.

Τι είναι ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας;

Είναι μια ολοκληρωμένη δομή που εξυπηρετεί τις ανάγκες και εξασφαλίζει την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων των πολιτών. Αποτελείται από μονάδες και υπηρεσίες (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια) με λειτουργική διασύνδεση και συνεργασία και έχει στόχο την προστασία της υγείας με την έννοια της προαγωγής υγείας, της πρόληψης νόσου, της αντιμετώπισης της αρρώστιας και της αποκατάστασης της υγείας μετά από βλάβη της.  

Με βάση τα παραπάνω, στη χώρα μας έχουμε μια νοσοκομειοκεντρική και ιατροκεντρική δομή, όχι πραγματικό «Σύστημα» καθώς απουσιάζει η λειτουργική διασύνδεση των βαθμίδων, φορέων και υπηρεσιών του. Έχουμε μια δομή που επιπροσθέτως δυσλειτουργεί λόγω μειωμένων προϋπολογισμών και υποστελέχωσης στους καιρούς των μνημονίων αλλά και διαφθοράς (φακελάκι, προκλητή ζήτηση, υπερσυνταγογράφηση). Η δομή αυτή αδυνατεί να παρέχει ολοκληρωμένη και με οργανική συνέχεια φροντίδα υγείας στους πολίτες. Τελικά, έχουμε ένα «σύστημα ασθένειας» και όχι ένα «σύστημα υγείας», στο οποίο το έλλειμμα της πρωτοβάθμιας ήταν εμφανές ήδη και προ της κρίσης.

 

Η ιστορία της ΠΦΥ

Στη χώρα μας, η ανάπτυξη εθνικού δικτύου υγείας με έμφαση στην ΠΦΥ επιχειρήθηκε αρχικά στη δεκαετία του 50 με την ίδρυση των κοινοτικών ιατρείων. ‘Εκτοτε έγιναν διάφορες απόπειρες που δεν ολοκληρώθηκαν. Ο σημαντικότερος σταθμός σ’ αυτή την πορεία είναι αναμφίβολα ο νόμος περί Εθνικού Συστήματος Υγείας 1397/83. Το ΕΣΥ είχε ως βασική μονάδα τα Κέντρα Υγείας (ΚΥ), που επόπτευαν τα Περιφερειακά Ιατρεία και συνδέονταν με τα Νοσοκομεία. Επίσης, εντάχθηκε στο σύστημα με κεντρικό ρόλο η ειδικότητα της γενικής ιατρικής. Δυστυχώς, το σύστημα ουδέποτε ολοκληρώθηκε με την ίδρυση των ΚΥ αστικού τύπου, με την εισαγωγή του οικογενειακού γιατρού με πληθυσμό ευθύνης του, καθώς και την παραπομπή του ασθενούς στο νοσοκομείο από την πρωτοβάθμια.    

 

Στην πάροδο του χρόνου οι περιφερειακές μονάδες απαξιώθηκαν και το σύστημα έγινε απόλυτα νοσοκομειοκεντρικό, με τάση μάλιστα συγκέντρωσης των ασθενών στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πολλές απόπειρες μεταρρύθμισης έγιναν στην πορεία, χωρίς ωστόσο να πετύχουν την ολοκλήρωση του συστήματος ΠΦΥ. Ακόμα, οι πολιτικές εναλλαγές άφηναν το αποτύπωμά τους στο σύστημα Υγείας, με τις κυβερνήσεις της δεξιάς να ευνοούν σαφώς την συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Σε μια χώρα με μεγάλο για τον πληθυσμό της αριθμό γιατρών, με υψηλή αναλογία ειδικευμένων γιατρών έναντι γιατρών γενικών ειδικοτήτων και με εκατοντάδες ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα ο ιδιωτικός τομέας, όχι παράδοξα, κάλυψε σε μεγάλο βαθμό το κενό της ανεπαρκούς ΠΦΥ.

Η κυριαρχία του ιδιωτικού τομέα στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, με την απουσία μάλιστα ελεγκτικών μηχανισμών και ρυθμιστικών κανόνων, οδήγησε εύλογα στην υπερπροσφορά υπηρεσιών υγείας, στην προκλητή ζήτηση διαγνωστικών εξετάσεων, στην άνιση γεωγραφική κατανομή μονάδων και εξοπλισμού, στη διαπλοκή συμφερόντων του ιδιωτικού τομέα με τη δημόσια παροχή υπηρεσιών. Τελικά, έχουμε αύξηση του κόστους χωρίς αντίστοιχη βελτίωση των παροχών υγείας προς όφελος της κοινωνίας.

Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την Υγεία

Από τη δεκαετία του 90 η επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα αποδυνάμωσε την αντίληψη του «κράτους πρόνοιας» και εισήγαγε τις έννοιες του «ανταγωνιστικού» και του «κερδοφόρου» Συστήματος Υγείας. Οι απορρυθμίσεις τελευταίων ετών με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, οδήγησαν το ήδη άρρωστο ΕΣΥ στα πρόθυρα της κατάρρευσης και η λειτουργία του μέχρι σήμερα στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στο ανθρώπινο δυναμικό που δουλεύει μέχρις εξάντλησης. 

Οι δημόσιες δομές υποχρηματοδοτήθηκαν, αποψιλώθηκαν από προσωπικό και απαξιώθηκαν, με πρόθεση να πριμοδοτηθεί ο ήδη είναι υπερτροφικός ιδιωτικός τομέας υγείας. Τα πολυιατρεία του ΙΚΑ έκλεισαν για να ανοίξουν τα ΠΕΔΥ με τους μισούς γιατρούς. Παράλληλα, η οικονομική κρίση και η ανεργία οδήγησαν σε 2.5 εκατ ανασφάλιστους, χωρίς πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την υγεία χαρακτηρίζονταν από ταξική μεροληψία υπέρ των προνομιούχων ομάδων που μπορούσαν να απολαμβάνουν όλων των παροχών (με το αζημίωτο βέβαια), ενώ προβλέπονταν «φθηνά πακέτα» παροχών για τις ασθενέστερες κοινωνικά ομάδες και εγκατάλειψη στις φιλανθρωπικές δομές των κοινωνικά αποκλεισμένων.

 

Οικονομική κρίση και επίπτωση στην Υγεία

 Από το 2008 έως το 2015 υπάρχει συνεχής πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας κατά 24.3% συνολικά στα 7 έτη. Η μεγαλύτερη βουτιά ήταν 8.4% του 2008, αλλά συνεχίζει μειούμενο 7.6% το 2012, 5.5% 2013, 1.5% το 2014 και ήταν 1.3% το 2015. Η κρίση είχε συνέπεια τη μείωση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία αλλά και την τεράστια αύξηση της ανεργίας που απο το 7.6% το 2008, ανάλογο με το μέσο όρο της Ε.Ε. έφθασε στο ιστορικά υψηλό 27.9% το 2013 και το βελτιούμενο αλλά δραματικά ψηλό 23.2% το 2016. Με άνεργους > 4 εκ έχουμε την 1^η θέση στην Ε.Ε., ενώ ο πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού είναι 35.7%, από 27.6% το 2009.

Ακόμα η χώρα έχει γηράσκοντα πληθυσμό με 20% του πληθυσμού μας να υπερβαίνει τα 65 χρόνια (4^η σε ΕΕ) και με χαμηλή γεννητικότητα. Η δημογραφική αυτή αλλαγή παράγει μεγαλύτερη νοσηρότητα και το ΕΣΥ δεν είναι προετοιμασμένο γι αυτήν (πχ ανύπαρκτη γηριατρική, 200.000 πάσχοντες από Alzheimer)

 

Ήταν όλα καλά πριν την κρίση;

Το προσδόκιμο επιβίωσης στην Ελλάδα στη γέννηση είναι περίπου ίδιο με αυτό της Ε15. Όμως, το τέλος του ΄90 ήταν υψηλότερο από το μέσο ευρωπαικό.  Ο καρκίνος του πνεύμονα αυξάνεται στη χώρα μας από το 1970 και μετά ενώ στην ΕΕ πέφτει, επίσης τα εμφράγματα μειώνονται στην ΕΕ αλλά όχι στην Ελλάδα.

Πού οφείλεται η μη βελτίωση της υγείας στην Ελλάδα σε σύγκριση με την Ευρώπη;

·        Τρόπος ζωής (70% ανδρών και 60% γυναικών υπέρβαροι και 20% παχύσαρκοι, κάπνισμα 27.3% του πληθυσμού, 1^η θέση στην ΕΕ)

·        Ανεπαρκής πρόληψη και προαγωγή υγείας

·        Βραδεία βελτίωση φροντίδας υγείας

Όλες αυτές οι παράμετροι σχετίζονται με την ελλειμματική ανάπτυξή ΠΦΥ στη χώρα, που προϋπήρχε της κρίσης.

 

Τί πληρώνουμε για την Υγεία;

Προ της κρίσης το επίπεδο δαπανών για την υγεία κάλυπτε τις παραμορφώσεις της φροντίδας υγείας στη χώρα μας, όμως η οικονομική κρίση και η μέιωση της δημόσιας δαπάνης κατέδειξε το πρόβλημα.

Η Ελλάδα δαπανά 9.1% του ΑΕΠ της για την υγεία, ποσοστό συγκρίσιμο με το μέσο όρο του ΟΟΣΑ.

Με την κρίση η δαπάνη μειώνεται σε απόλυτους αριθμούς το 2011 στο 71% του μέσου του ΟΟΣΑ.

Ωστόσο, αξίζει να δούμε οτι η δαπάνη από την τσέπη του πολίτη το 2011 είναι 30.5% στην Ελλάδα, πάνω από το 25% της Ευρώπης, ενώ το 2014 η δαπάνη για υγεία αποτελεί το 4% της συνολικής δαπάνης των νοικοκυριών, πάνω από 2πλάσια από αυτή στη Γερμανία, Ολλανδία ή Γαλλία.

Στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης το 2014 η δημόσια δαπάνη για την υγεία είναι 5.4% του ΑΕΠ (ΕΕ6.4%) και αυτό το νούμερο μπορεί και να ήταν αρκετό σε ένα καλώς λειτουργούν σύστημα , αλλά όχι σε ένα παραμορφωμένο.

Το 2014 η δημόσια δαπάνη για την Υγεία είναι το 64% και η ιδιωτική το 36% της συνολικής. Στις περισσότερες χώρες της ΕΕ η δημόσια δαπάνη καλύπτει το 75% της συνολικής. Οι ΗΠΑ η χώρα με την ψηλοτερη δαπάνη υγείας στον κόσμο, έχει επίσης και την ψηλότερη ιδιωτική δαπάνη, αλλά ως γνωστόν το σύστημα υγείας της δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Έχουμε αρκετούς γιατρούς στην Ελλάδα;

Με στοιχεία του ΠΙΣ το 2015 ο συνολικός αριθμός γιατρών στην Ελλάδα είναι 67.000, δλδ 6.3/1000 κατοίκους, που μας δίνει τη 2^η θέση στον κόσμο μετά την Κούβα. Αντίθετα έχουμε μια από τις μικρότερες αναλογίες νοσηλευτριών/των στον ΟΟΣΑ 3.6/1000 κατοίκους, ενώ στις χώρες της Ευρώπης οι αναλογίες κυμαίνονται από 8-16/1000 κατοίκους. Γενικά στις χώρες του ΟΟΣΑ η αναλογία νοσηλευτών/γιατρούς είναι περίπου 3:1, αντίθετα με τη χώρα μας που είναι 0.61:1.

Επίσης στην Ελλάδα παρατηρείται ανώμαλη κατανομή γιατρών στις ειδικότητες, με χαρακτηριστική την έλλειψη επαρκών αριθμών γενικών γιατρών και της υπερπροσφοράς γιατρών ειδικοτήτων. Οι γενικοί γιατροί στην Ελλάδα είναι 3700 έναντι 8000 που θα αντιστοιχούσαν σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Οι ειδικοί των παθολογικών ειδικοτήτων (καρδιολόγοι, ενδοκρινολόγοι, παθολόγοι κλπ) είναι 42.500, έναντι 20.000 σύμφωνα με ευρωπαικό μέσο, οι εργαστηριακοί 4.500 έναντι 600 και οι χειρουργικές ειδικότητες 11.000 έναντι 6.000 αντίστοιχα. Έχουμε δλδ ένα έλλειμμα 4.000 γενικών γιατρών και ένα πλεόνασμα 31.000 ειδικών κάθε κατηγορίας.

 

Όσο περισσότεροι γιατροί τόσο καλύτερα;

Η απάντηση ειναι ασφαλώς όχι. Η ανεξέλεγκτη και επικερδής αγορά για ειδικούς γιατρούς οδηγεί σε υπερπροσφορά ιατρικών επεμβάσεων, εργαστηριακών και απεικονιστικών ελέγχων και αύξηση του κόστους, χωρίς όμως βελτίωση της υγείας των πολιτών, ακριβώς το αντίθετο. Οι ασθενείς «ψωνίζουν» εξειδικευμένες υπηρεσίες υγείας αυτοπαραπεμπόμενοι και υπάρχει προκλητή ζήτηση.

Αυτό που θεωρείται ως ΠΦΥ στην Ελλάδα ασκείται από τις δομές ΠΕΔΥ που έχουν ελαττωθεί, από τα νοσοκομεία, αλλά κυρίως από τον ανεξέλεγκτο ιδιωτικό τομέα, ενώ δεν υπάρχει σύνδεση ΠΦΥ και ειδικής δευτεροβάθμιας φροντίδας.

Η Ελλάδα κατέχει την 1^η θέση στον ΟΟΣΑ σε αξονικές τομογραφίες/κατοικο. Επίσης έχει την 4^η θέση σε αριθμό μαγνητικών τομογράφων, ενώ σε αντίθεση με τις άλλες χώρες οι περισσότεροι μαγνητικοί τομογράφοι μας βρίσκονται στον ιδιωτικό τομέα. Έχουμε τη ψηλότερη δαπάνη για φάρμακα στον ΟΟΣΑ 2.35% του ΑΕΠ, και είμαστε στη 2^η θέση στον όγκο συνταγογραφούμενων αντιβιοτικών / 1000 κατοίκους και στην 4^η σε ακριβά αντιβιοτικά.

Η υπερκατανάλωση υπηρεσιών υγείας και η υπερπροσφορά ειδικών γιατρών έρχεται σε αντίθεση με την προαγωγή της υγείας του πληθυσμού. Παρά την πληθώρα εξοπλισμού, ακτινολόγων, γυναικολόγων, γαστρεντερολόγων και χειρουργών ο προληπτικός έλεγχος του πληθυσμού για τον καρκίνο του μαστού και του παχέως εντέρου υπολείπεται από πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Παρά την πληθώρα παθολόγων και καρδιολόγων δεν έχουμε μείωση της στεφανιαίας νόσου ή της παχυσαρκίας και η μέση αναμονή για εξέταση ήταν το 2014, 35 και 20 μέρες αντίστοιχα. Το 20% των ραντεβού των γαστρεντερολόγων το 2014 δεν πραγματοποιήθηκαν λόγω μεγάλης αναμονής και οι ασθενείς απευθύνθηκαν στην ιδιωτική ιατρική.

Υπάρχει κατακερματισμός σττην αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας και έλλειψη συνέχειας στην παρακολούθηση του πολίτη-χρήστη, ενώ η παρεχόμενη φροντίδα είναι συχνά αναποτελεσματική ή αδόκιμη και αδικαιολόγητα ακριβή. Οι Έλληνες δεν απολαμβάνουν υπηρεσίες υγείας αντίστοιχες με όσο πληρώνουν : συχνά δεν τυγχάνουν της φροντίδας που χρειάζονται, συχνά τους προσφέρεται φροντίδα που δεν χρειάζονται και ούτως ή άλλως πληρώνουν υπερβολικά.

 Τι είναι λοιπόν η ΠΦΥ;

Η προσφορά υπηρεσιών υγείας κατόπιν ζήτησης (response to demand approach) απευθύνεται μόνο στους αιτούντες περίθαλψη, τους ασθενείς, αλλά αφήνει ακάλυπτο τον κρισιμότερο τομέα για την υγεία, αυτό της πρόληψης, της γνώσης των τοπικών προβλημάτων της κοινωνίας, της μελέτης των δεικτών νοσηρότητας κατά περιοχή κοινωνικών, περιβαλλοντικών, εργασιακών, οπότε προσφέρει τελικά περίθαλψη και θεραπεία αλλά όχι σχεδιασμό προαγωγής υγείας.

Το σύστημα ΠΦΥ, εκτός από τη θεραπεία συνήθων στην κοινότητα νόσων, οφείλει να σχεδιάζει και να επενδύει σε δραστηριότητες πρόληψης και προαγωγής υγείας , να αναπτύσσει τομείς που τώρα αγνοούνται όπως υγεία στα σχολεία και στους χώρου εργασίας. 

Οι επαγγελματιές υγείας –που δεν είναι μόνο οι γιατροί- πρέπει να βγουν από τους 4 τοίχους των ιατρείων, να συνδεθούν με την κοινότητα, με ομάδες πασχόντων, να προσφέρουν υπηρσίες στα σπίτια, να αναπτύσσουν προγράμματα που θα βελτιώνουν του δείκτες υγείας του πληθυσμού.

Εργαλείο για την ανάπτυξη της ΠΦΥ ειναι η τομεοποίηση με «πληθυσμό ευθύνης» κάθε δομής, που τοποθετεί την ΠΦΥ στο κέντρο του συστήματος και όχι στη βάση της πυραμίδας. Η ανάληψη ευθύνης για συγκεκριμμένο πληθυσμό διευκολύνει την τοπική ολιστική παρέμβαση χωρίς αποκλεισμούς, την πρόληψη και την 24/7 κάλυψη. Το σύστημα τομεοποίησης στην ΠΦΥ συνεπάγεται ευθύνη και λογοδοσία για την υγεία του τοπικού πληθυσμού, αναπτύσσει οργανικές σχέσεις μεταξύ τοπικής κοινωνίας και ομάδας υγείας, είναι κρίκος επικοινωνίας με τα νοσοκομεία αναφοράς και τις κοινωνικές υπηρεσίες και προυποθέτει δουλειά ομάδας.

Η καλή ΠΦΥ δεν είναι μόνο αποτελεσματική και ασφαλής είναι και για το λαό, είναι αριστερή πολιτική που επικεντρώνει στην ανθρωποκεντρική προσέγγιση και βελτιώνει την έκβαση της υγείας. Η μετατόπιση του σημείου εισόδου στο σύστημα από το νοσοκομείο των ειδικοτήτων στην πρωτοβάθμια μονάδα δημιουργεί συνέχεια στην αντιμετώπιση και εξ ίσου καλή αντιμετώπιση για κοινά νοσήματα. Για λιγότερο κοινά νοσήματα η υποστήριξη των ειδικών είναι καλύτερη και απαραίτητη. Ωστόσο η παρέμβαση των ειδικών εμφανίζει λιγότερες μετεγχειρητικές επιπλοκές και υποτροπές νόσου, όταν η παραπομπή γίνεται από οικογενειακούς γιατρούς και όχι επί αυτοπαραπομπής που είναι ο κανόνας στη χώρα μας. Επίσης η καλή ΠΦΥ μειώνει το κόστος της υγείας διότιν προσφέρει καλύτερη πρόληψη και μειώνει τους χρόνους νοσηλείας, τη βαρύτητα της νόσου και τη συννοσηρότητα.

 

3 Άξονες στρατηγικής ανάπτυξης ΠΦΥ

Ι. Καθολική & ισότιμη πρόσβαση

Δημιουργία συστήματος τοπικών δικτύων ΠΦΥ με στόχο την πρόληψη και προαγωγή της υγείας, τη θεραπεία και αποκατάσταση. Πυρήνας του συστήματος είναι οι Τοπικές Μονάδες Υγείας (ΤοΜΥ), με σύνδεση με την τοπική κοινότητα, που θα έχουν ευθύνη συγκεκριμμένου πληθυσμού, με διεπιστημονική δομή, για την ολιστική, ανθρωποκεντρική φροντίδα του χρήστη. Οι ΤοΜΥ (5-6) συνδέονται με το Κέντρο Υγείας που διαθέτει υπηρεσίες ειδικών για περιπατητική φροντίδα (εξωνοσοκομειακή) αλλά συνδέεται και με το νοσοκομείο.

ΙΙ. Οικονομική προστασία

Προοδευτική εξάλειψη της δαπάνης από την τσέπη του ασθενούς στην ΠΦΥ. Απαιτείται παρέμβαση της πολιτείας και συνεργασία του ΥΥ με περιφερειακές Δομές Υγείας και παρόχους υγείας (ΕΟΠΥΥ). Οργάνωση των δομών σε σύστημα, με μηχανοργάνωση και πληροφοριακή ενοποίηση ώστε να υπάρχουν δεδομένα σε πραγματικό χρόνο και προσβάσιμα με διαφάνεια στις αρχές, στην κοινωνία των πολιτών και σε επιστημονικούς φορείς. Ένα σύστημα που να αφουγκρράζεται τις ανάγκες των πολιτών, να δίνει φωνή στους πολίτες και στους επαγγελματίες υγείας. Χρειάζεται επίσης επιμόρφωση των πολιτών αλλά και των επαγγελματιών υγείας στη νέα στρατηγική.

ΙΙΙ. Βιώσιμη , χωρίς αποκλεισμούς, διαφανής διακυβέρνηση

Διαχείριση και έλεγχος όλου του συστήματος Υγείας δημόσιου και ιδιωτικού από την πολιτεία με κύριο ρόλο του Υπουργείου Υγείας. Μηχανισμοί για βιώσιμη και εξορθολογισμένη χρηματοδότηση, εξάλειψη της τεράστιας δαπάνης των νοικοκυριών που οδηγεί σε ανισότητα και φτωχοποίηση. Διορθωτικές κινήσεις ώστε να ανατραπεί η αναποτελεσματικότητα και οι ανεπάρκεια.Κοστολόγηση για τον ιδιωτικό τομέα, με κριτήριο την προστασία του ασθενούς.

 

Τι να κάνουμε;  ή για μια Αριστερή πολιτική στην Υγεία

 Η κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει ως πρόταγμα ένα ολοκληρωμένο δημόσιο Σύστημα Υγείας, με καθολική πρόσβαση και κύριο βραχίονα την ΠΦΥ. Η αναβάθμιση της ιατρικής εκπαίδευσης καιι η στροφή προς τις ειδικότητες που κατ’ εξοχήν στελεχώνουν την ΠΦΥ (γενική ιατρική, παθολογία, παιδιατρική) πρέπει επίσης να είναι στοχος μας.

Η αναδιοργάνωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας της χώρας, με θεμέλιο λίθο την ΠΦΥ αποτελεί στοίχημα για την κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά. Απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση για την ανατροπή κατεστημένων αντιλήψεων και συμφερόντων και για το σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι συντεχνιών. Η αντίληψη για την Υγεία που αναπτύσσει κουλτούρα κοινωνικής αλληλεγγύης, που εντοπίζει και προστατεύει τις ευπαθείς ομάδες, που εστιάζει στην πρόληψη και την ολιστική προσέγγιση, αποτελεί αντίληψη και φιλοσοφία για την κοινωνία στο σύνολό της και ανήκει εξ ορισμού στο αξιακό πλαίσιο της Αριστεράς.

Χάρις Ματσούκα

Γιατρός, αιματολόγος

Συντονιστικό ΝΕ Α’ Αθήνας

Μέλος Τ.Υ. ΣΥΡΙΖΑ

 

 

ΟΜ Βικτώριας 

ΟΜ Κυψέλης-Πλ.Αμερικής

[ΣΥΡΙΖΑ Βικτώρια]